Χρυσένια, η μάγισσα της Αθήνας
Τόμος 1
Το Τάγμα των Λιονταριών
Κάθε καλλιτέχνης και λογοτέχνης εμπνέεται από τον πολιτισμό
και την παράδοσή του, για να δημιουργήσει τα έργα του. Αν ήμουν Κινέζος,
προφανώς θα έβαζα βουδιστές μοναχούς να πολεμούν ενάντια στο Κακό. Αν ήμουν
Αφρικανός ή ιθαγενής της Αμερικής, σαμάνους. Αφού είμαι Έλληνας, είναι φυσικό
να βάζω ορθόδοξους μοναχούς – που είναι συγχρόνως και πολεμιστές.
Το περίεργο είναι ότι υπάρχει γύρω μας ωκεανός περιπετειών
φαντασίας με βουδιστές μοναχούς, σαμάνους ή ακόμη και μάγους, που πολεμούν
ενάντια στο Κακό, αλλά δε βλέπουμε ιστορίες από τη δική μας παράδοση, με δικούς
μας ήρωες, ορθόδοξους χριστιανούς. Αφού λοιπόν διάβασα ένα σωρό άσχετα, θέλησα
και να διαβάσω κάτι δικό μας. Και,
αφού δεν υπάρχει, για να το διαβάσω, έπρεπε πρώτα να το γράψω.Το έγραψα, το διάβασα και τώρα σκέφτομαι να το μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω να σας αρέσει… Ελπίζω επίσης να μην προσκρούσει στην προκατάληψη ότι μόνο τα ξένα είναι συναρπαστικά, ενώ τα δικά μας δεν αξίζουν, ή στην άλλη προκατάληψη, ότι δική μας είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα, των σπουδαίων φιλοσόφων, των άγριων ηρώων και των σκληρών θεών, και όχι η νεώτερη και η σύγχρονη Ελλάδα των ορθόδοξων χριστιανών παππούδων μας, αλλά και εκείνων που ζουν γύρω μας, τους οποίους λίγοι παρατηρούμε, ενώ οι περισσότεροι τους αγνοούμε…
Αυτή είναι η «απαγορευμένη γνώση» (απαγορευμένη, επειδή είναι επαναστατική και, ως εκ τούτου, επικίνδυνη), όπου έγραψα στο εξώφυλλο πως θα σας μυήσω.
Έτσι
η Χρυσένια απέκτησε ένα διαδικτυακό σπίτι. Το "χτίσιμο" του σπιτιού έγινε με τη
βοήθεια του εκλεκτού φίλου μου Γ.Μ.Β. (ιστολόγιο ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ) και το ψηφιακό εξώφυλλο
σχεδιάστηκε από την εξαίρετη γραφίστρια κυρία Αγλαΐα Γαργανίδου, που είχε
δημιουργήσει και την ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου μας Σημειώσεις για το Ισλάμ. Το παραδίδω
σ’ εσάς, σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία του φανταστικού.
Για να μην παρεξηγηθώ, νομίζω πως πρέπει να γράψω μερικά λόγια για τη θεά Άρτεμη.
Όπως πάνω κάτω όλοι οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας – και οι περισσότεροι όλων των πολυθεϊστικών θρησκειών – η περίφημη θεά του κυνηγιού δεν ήταν καλό παιδί.
Βασικά, ήταν μια θεά που λατρευόταν με ανθρωποθυσίες, όπως βλέπουμε (μεταξύ άλλων) στην παράδοση της «Ορθίας Αρτέμιδος», που το ξύλινο άγαλμά της λατρευόταν στην Ταυρίδα της Μικράς Ασίας, όπου η ίδια είχε μεταφέρει την Ιφιγένεια, μετά την υποτιθέμενη θυσία της, που είχε απαιτήσει από τον Αγαμέμνονα. Εκεί η Ιφιγένεια είχε γίνει ιέρεια, που υποδεχόταν τους ξένους στο λιμάνι, τους οδηγούσε στο ιερό της Άρτεμης και οι βάρβαροι λάτρεις της τους θυσίαζαν στη θεά.
Ένας απ’ αυτούς τους ξένους, μια μέρα, ήταν ο Ορέστης, ο χαμένος αδελφός της. Η Ιφιγένεια τον αναγνώρισε και, πριν τον θυσιάσουν, τον βοήθησε να δραπετεύσει. Έφυγε μαζί του, παίρνοντας το ξόανο (έτσι ονομάζονταν στην αρχαία Ελλάδα τα ξύλινα αγάλματα), που το εγκατέστησαν στη Σπάρτη και εκεί για μερικούς αιώνες συνεχίστηκαν οι τελετές των ανθρωποθυσιών. Τις σταμάτησε ο μεγάλος νομοθέτης Λυκούργος, αλλά κι αυτός τις αντικατέστησε με τελετές μαστιγώματος των έφηβων Σπαρτιατών, των οποίων το αίμα έπεφτε πάνω στο άγαλμα της θεάς, γιατί «έπρεπε οπωσδήποτε να λατρεύεται με ανθρώπινο αίμα».
Μπροστά σ’ ένα άγαλμα της Αρτέμιδος επέβαλε αργότερα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός σε τρία μικρά κορίτσια να προσφέρουν θυσία και, επειδή εκείνες ήταν χριστιανές και αρνήθηκαν, τις βασάνισε μέχρι θανάτου. Εκείνες επέμεναν να αρνούνται και τα βασανιστήρια συνεχίζονταν. Ήταν οι αγίες Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, οι ανήλικες κόρες της αγίας Σοφίας.
Αυτοί είναι οι λόγοι που η Άρτεμη παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα στο έργο.
