Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2022

"Από μια κρυφή γωνιά του κόσμου": Ο "Μπάρμπας" ο μεταξωτός και... ο Σταύρος ο φοβερός


Αναδημοσιεύουμε από τον αδελφό Αμφοτεροδέξιο, ένα βίντεο (και την εισαγωγή σ' αυτό) από Ζάππειο μεριά!
Μεγαλεία θα πει κάποιος....
Ακριβώς επειδή δεν είναι μεγαλεία και μεγαλοπιάσματα, το αναπαράγουμε κι' εμείς.
Προς δόξαν Θεού είναι όλη η ιστορία και ό,τι ανάλογο μας συγκινεί επειδή ευεργετεί τις ψυχούλες μας που παλεύουν με την ξηρασία και και την ξεραΐλα που τις ταλαιπωρεί, χρόνια τώρα.
Όσο για το εμβληματικό Ζάππειο, ώρα ήταν να μιλήσει και κάποιος με αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και τόλμη όπως πρέπει (αν μη τι άλλο) στην ιστορία του χώρου.

Έλενα - Τι και πώς

Παρουσίαση "Μπάρμπα..." |"Από μια κρυφή γωνιά του κόσμου" |Στο Ζάππειο μια μέρα... (16 Σεπτεμβρίου 2022)

Δεν είναι αυτό το βιντεάκι της καλύτερης ποιότητας,
πόσο μάλλον το επίπεδο των λεγομένων, εννοείται από την δική μου πλευρά (φλυαρίας το ανάγνωσμα) και όχι από την υπέροχη Δήμητρα Σταύρου, που στάθηκε δίπλα μου για δεύτερη φορά (η πρώτη εδώ προς τιμήν της αγαπημένης Αγίας Περπέτουας και της "κολλητής της", Αναστασίας Σουσώνη).
Εντούτοις, κάποιοι κοπίασαν πολύ και για να το τραβήξουν,
αλλά και για να μας το στείλουν.
Οπότε, για τον κόπο τους και μόνο, αξίζει ν΄ανεβεί...

[Η ερασιτεχνική λήψη από τον "συν αυτώ" (και όχι μόνο), Τάσο Οικονομόπουλο... Ευχαριστίες θερμές και από τον μπάρμπα μας, που έγραψε μια ακόμα μάλλον δικαιολογημένη απουσία, σε όλους όσους ετοίμασαν ή παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και κυρίως στην οικογένεια "ΑΘΩΣ" - Σταμούλη...!!!]

σ.Β.Γ.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022

Χριστιανισμός, εθνικισμός και ρατσισμός

Rethemnos.gr

In English: Christianity, Nationalism and Racism

Η εποχή μας είναι μια εποχή πανικού. Οικονομική κρίση που πλήττει ολοένα και περισσότερο τους ασθενέστερους, ψυχική πίεση (την οποία επιτείνει η – με ή χωρίς εισαγωγικά – πανδημία), σοβαρό έλλειμμα παρουσίας του κράτους στην υποστήριξη του πολίτη, εξωτερικές απειλές (Τουρκία) και ένα σωρό άλλα ακανθώδη ζητήματα δοκιμάζουν την υπομονή και τις αντοχές μας, κουρελιάζοντας την αξιοπρέπεια όλων μας και θέτοντας σε κίνδυνο το αίσθημα ασφάλειας που θα έπρεπε να αισθάνεται ο καθένας, όχι απλώς μέσα στην ίδια τη χώρα του αλλά ακόμη και ως μετανάστης σε κάθε «ελεύθερη» (τι είναι αυτό;) και ευνομούμενη χώρα.

Δεν είμαστε βέβαιοι ούτε ότι αύριο θα μπορούμε να ανάψουμε το φως, να έχουμε νερό στο ποτήρι μας και φαγητό στο πιάτο μας. Δε μιλάω για δωρεάν περίθαλψη, παιδεία, μόνιμη εργασία κ.τ.λ. (αυτά σχεδόν τα ξεχάσαμε). Επίσης δεν είμαστε βέβαιοι αν μας παρακολουθούν ή μας… «ψεκάζουν», αν έχουμε ήδη μετατραπεί σε απρόσωπους αριθμούς ενός ηλεκτρονικού υπερσυστήματος, που αύριο κιόλας θα κατευθύνει την καθημερινότητά μας όπου επιθυμούν κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουν.

Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που έτσι κι αλλιώς στερούνται όλα αυτά τα βασικά αγαθά (ακόμη και το νερό και την καθημερινή τροφή), αλλά εμείς, οι «πολλοί», εδώ και δεκαετίες τα θεωρούσαμε αυτονόητα. Όμως, όπως πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ και από τους λογαριασμούς που μας έρχονται κάθε μήνα, δεν είναι αυτονόητα πλέον.

Όπως σε κάθε εποχή πανικού, έτσι και σήμερα, οι συνθήκες ευνοούν την ανάδειξη των ακραίων πολιτικών τάσεων, που υπόσχονται στους ανθρώπους απελευθέρωση από τα επώδυνα δεσμά τους. Γι’ αυτό και βλέπουμε ναζιστικές ομάδες και ακροδεξιά κόμματα να μπαίνουν στη Βουλή και οι ιδέες τους να βρίσκουν οπαδούς ακόμη και ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν τα ψηφίζουν.

Μεταξύ των άλλων, σε στοιχείο πολιτικής ιδεολογίας μετατρέπεται και ο χριστιανισμός. Είναι φυσικό, επειδή ο χριστιανισμός έχει κοινωνικό μήνυμα (που είναι αυτόματα και πολιτικό μήνυμα), αλλά και επειδή στο παρελθόν η χριστιανική πίστη έχει εμπνεύσει πολλές φορές τις απελευθερωτικές επαναστάσεις του λαού μας, όπως και άλλων λαών.

Γινόμαστε λοιπόν πολιτικοποιημένοι ως χριστιανοί. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο χριστιανισμός είναι πρωτίστως πνευματική υπόθεση και ότι στο παρελθόν μετατράπηκε σε δεκανίκι της δικτατορίας, όπως και στο Μεσαίωνα παραμορφώθηκε σε μέσο τρομοκρατίας και καταπίεσης των δυτικοευρωπαϊκών λαών από τη λεγόμενη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθώς και από τους Ευρωπαίους βασιλείς. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επίγνωση ότι ο χριστιανισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική παράταξη, αλλά επίσης επίγνωση ότι οφείλει να εμπνέει πολιτική στάση, προς όφελος των ανθρώπων. Η άποψη ότι ο χριστιανισμός δεν πρέπει να εκφράζεται δημόσια, είναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά και ύποπτη, γιατί ο χριστιανισμός είναι επαναστατικός και απελευθερωτικός.

Η πολιτική στάση που εμπνέει ο αυθεντικός χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, φιλανθρωπία προς όλους (ακόμη και προς τους εγκληματίες), σεβασμό προς κάθε άνθρωπο, ανιδιοτέλεια και διάθεση αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς.

Βεβαίως ένας χριστιανός (πολιτικοποιημένος ή μη) δεν μπορεί να μείνει απαθής απέναντι σε ζητήματα όπως η κοινωνική αδικία, η οικονομική εξαθλίωση, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (σε αυτά άσκησαν σφοδρή κριτική ακόμη και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι Τρεις Ιεράρχες, που συγκρούστηκαν με την εξουσία της εποχής τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους!), αλλά και ζητήματα που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται πολιτικά, όπως ο διασυρμός του ανθρώπινου σώματος, με τη μετατροπή του σε σεξουαλικό αντικείμενο, και η ομοβροντία μηνυμάτων βίας και αλλοφροσύνης που υφίσταται ιδίως η γενιά των εφήβων (αλλά και των παιδιών) μέσω μιας «ψυχαγωγίας» που περιλαμβάνει σκηνές φόνων και βασανιστηρίων, ιστορίες τρόμου και κανιβαλισμού, τερατόμορφους και δαιμονικούς «ήρωες» κ.τ.λ. Τα στοιχεία αυτά – όπως και πολλά άλλα δυστυχώς! – ήδη έχουν δείξει τους πικρούς καρπούς τους στη ζωή νέων ανθρώπων αλλά και ολόκληρων οικογενειών και της κοινωνίας συνολικότερα.

Καταδικαστέες ακρότητες

Καταδικαστέες ακρότητες, ασυμβίβαστες με τη χριστιανική πίστη, που όμως συχνά μπερδεύονται με μια ιδεολογική ετικέτα «χριστιανισμού» και προκαλούν σύγχυση (και εκτροπές), είναι ιδέες όπως ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η αποδοχή της βίας υπό όρους (κατά των ενόχων π.χ.), ακόμη και η αποδοχή του φασισμού διαφόρων αποχρώσεων.

Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, υπό τον συμπεριληπτικό όρο «εθνοφυλετισμός», έχουν καταδικαστεί ρητά από την Ορθόδοξη Εκκλησία το 1872, με απόφαση της Μεγάλης Τοπικής Συνόδου στην ΚΠολη, εξαιτίας του τότε βουλγαρικού εθνικισμού, που είχε μετατρέψει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας σε όπλο κυριαρχίας του λαού στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και Θράκη, πράγμα που πυροδότησε το Μακεδονικό Αγώνα γύρω στο 1900, με τη συμμετοχή και πλήθους Κρητών. Είχε προηγηθεί βέβαια η ελλαδική εθνικιστική κίνηση (των Βαυαρών, που κυβερνούσαν την Ελλάδα το 1833) της αποκοπής της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που τελικά το Πατριαρχείο την αναγνώρισε κάνοντάς την Αυτοκέφαλη Εκκλησία.

Σήμερα βλέπουμε ανάλογες τάσεις σε κάποιες χώρες (ή «χώρες») και προκαλεί μάλιστα προβληματισμούς η θετική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου απέναντι σε ομάδες, όπως οι εθνικιστικού χαρακτήρα «Εκκλησίες» της Ουκρανίας και των Σκοπίων («Μακεδονική Εκκλησία»), που, από αντικανονικές και περιθωριακές (σχισματικές), ανακηρύχθηκαν κανονικές, νόμιμες Εκκλησίες των περιοχών αυτών και αυτοκέφαλες (δηλ. ανεξάρτητες από κάποιο Πατριαρχείο ή άλλη τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία). Ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της πρακτικής (θεραπευτικές ή τραυματικές;), μόνο ο Θεός ξέρει.

Να προσθέσουμε εδώ την καταδίκη της δουλείας των μαύρων στις ΗΠΑ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Β΄ το 1862 (με άρθρο του στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Ανατολικός Αστήρ», που αναδημοσιεύθηκε στην Αμερική), όπως και ότι ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος μετέβη στη Σέλμα της Αλαμπάμα και στάθηκε δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη δεύτερη πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων, το Μάρτιο του 1965.

Εξάλλου, αν είμαστε Έλληνες, που ζούμε μέσα στην πολιτισμική μας παράδοση, δεν μπορούμε να είμαστε εθνικιστές. Φιλοπάτριδες ναι (δηλ. πατριώτες), αλλά όχι εθνικιστές.

Ο εθνικισμός είναι καρπός των προσπαθειών των δυτικοευρωπαϊκών λαών να απελευθερωθούν από τη φεουδαρχία και τις καταπιεστικές αυτοκρατορίες που έκλεβαν την ίδια τη ζωή τους. Εμείς το πρόβλημα αυτό το αντιμετωπίσαμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, όμως μέχρι τότε (ή ακόμη και τότε) στον πολιτισμό και την ιστορία μας ανήκαμε για αιώνες σε μια κοινωνία πολυεθνική, τα μέλη της οποίας συνδέονταν με τις κοινές ηθικές αξίες και τα κοινά ιδανικά τους. Η κοινωνία αυτή ήταν η χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (ή «Ρωμανία», όπως ονομάστηκε τους τελευταίους αιώνες της ιστορίας της), δηλαδή αυτό που επικρατεί σήμερα να λέμε «Βυζάντιο».

Λόγω του ονόματος «Ρωμανία» (απ’ όπου και το όνομα της Ρουμανίας) όλοι εμείς, οι απόγονοι των «Βυζαντινών», χαρακτηριζόμαστε Ρωμιοί και το σύνολο όλων των λαών που κάποτε ήταν «βυζαντινοί» χαρακτηρίζεται Ρωμιοσύνη. Η Ρωμιοσύνη (η πολυτραγουδισμένη και από το Γιάννη Ρίτσο και το Μίκη Θεοδωράκη) είναι χριστιανική, αλλά όχι εθνικιστική. Ρωμιός είναι κάθε ορθόδοξος χριστιανός, όχι μόνο των Βαλκανίων, αλλά και της Τουρκίας (π.χ. ο άγιος Αχμέτ, που τον σκότωσε το οθωμανικό κράτος επειδή έγινε χριστιανός), της Συρίας, της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης και πολλών άλλων λαών. Αυτό εξάλλου ήταν και το ιδεώδες του Ρήγα Φεραίου.

Όλοι αυτοί είμαστε ένα, όπως είμαστε ένα και με κάθε ορθόδοξο χριστιανό όλων των λαών, όπου γης (από την Ουγκάντα π.χ. ώς την Αλάσκα και φυσικά τη Ρωσία, την Ουκρανία κ.τ.λ. – γι’ αυτό και είναι διπλή η θλίψη μας για τον ρωσοουκρανικό πόλεμο). Μας ενώνει το κοινό ποτήριο της θείας μετάληψης, το οποίο δεν επιτρέπεται να μας στερεί κανείς, ούτε εν ονόματι του φόβου κάποιας πανδημίας, ούτε για κανένα λόγο.

Με τους λοιπούς χριστιανούς, και τους πιστούς των άλλων θρησκειών, δεν μας ενώνει το κοινό ποτήριο, αλλά φυσικά μας συνδέει η διδασκαλία του Ιησού Χριστού περί αγάπης προς όλους τους ανθρώπους – και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, μα ποτέ.

Η Ρωμιοσύνη είναι «οικουμενική» (δηλ. τείνει να αγκαλιάσει όλους τους λαούς), αλλά συγχρόνως είναι αντίθετη με τον προσανατολισμό της σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης, ο οποίος είναι πρωτίστως ιδιοτελής (ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του δηλαδή), βρίσκεται στα χέρια πανίσχυρων κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και φυσικά κάθε άλλο παρά στοχεύει στην προσέγγιση του ανθρώπου προς το Θεό, που είναι το σημαντικότερο στοιχείο και ο πιο επιθυμητός στόχος στη ζωή των χριστιανών.

Με πολιτικούς όρους, η Παγκοσμιοποίηση είναι αποικιοκρατική. Η Ρωμιοσύνη είναι το αντίθετό της.

Όσο για τη βία υπό όρους (με συνθήματα του τύπου «να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα» τους παιδεραστές, τους βιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών ή ακόμη και τους πολιτικούς), νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που συγχρόνως επιθυμούν να είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Φυσικά είναι απαραίτητη η καταδίκη, ο περιορισμός και η φυλάκιση των εγκληματιών, ιδίως των ενόχων για αποτρόπαια εγκλήματα! Όμως η καταδίκη αυτή δεν μπορεί να είναι εκδικητική και συγχρόνως να είμαστε και χριστιανοί. Πρέπει να αποσκοπεί στην προστασία της κοινωνίας και στο σωφρονισμό, δηλ. τη διόρθωση (αν και όπου είναι δυνατόν) των ίδιων των ενόχων.

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι – υπεράνθρωπο! – να νικήσει κάποιος τη φυσική ροπή προς το μίσος και την εκδίκηση. Όμως ένας χριστιανός δεν πρέπει να είναι φυσικός άνθρωπος, αλλά υπερφυσικός. Πρέπει να είμαστε άνθρωποι που απογειώνονται από τη γη προς τον ουρανό, για να γίνουν άγγελοι – ακόμη περισσότερο από άγγελοι: να γίνουμε «τέκνα Θεού». Γι’ αυτό και ο Χριστός (ο μονογενής Υιός του Θεού) μας δίδαξε να λέμε το Θεό «Πάτερ ημών», σαν να είμαστε εμείς ο Χριστός, να είμαστε δηλαδή εμείς γιοι και θυγατέρες του Θεού. Ας το προσέξουμε αυτό και τουλάχιστον ας το τιμήσουμε.

Φωτογραφία: Ο επίσκοπος του Μπουρούντι και της Ρουάντα (Αφρικής) Ιννοκέντιος σε προσκύνημα Αφρικανών ορθοδόξων χριστιανών στα βουνά του Καυκάσου, προς τιμήν της αγίας Νίνας, που τον 4ο αιώνα έφερε το χριστιανισμό στη χώρα της Γεωργίας (από ορθόδοξο ιστολόγιο για την υπεράσπιση της Αφρικής: http://grforafrica.blogspot.com/2018/06/he-sunday-of-all-saints-sunday-after.html)

Διαβάστε, παρακαλώ, και:

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Άγιοι και ναζισμός

Racism (ενότητα άρθρων στο ιστολόγιο Orthodox Christian Initiative for Africa)


Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022

Γάμος: Το Βάπτισμα της σχέσης μας...

 



π. Σπυρίδων Σκουτής / Ευχή

Το Ιερό Μυστήριο του Γάμου στην Εκκλησία, στην ουσία είναι βάπτισμα.

Βαπτίζεται η σχέση και μπολιάζεται με τον Χριστό. Δυστυχώς τα νέα παιδιά και με το δίκιο τους δεν το καταλαβαίνουν αυτό διότι πολλές φορές έχουν άσχημα παραδείγματα από τους γονείς τους.  Νομίζουμε ότι απλά θα πάμε σε έναν Ναό και ο παπάς θα ψελλίσει κάποια μυθικά λόγια. Δεν ενώνουμε απλά τις ζωές μας στον γάμο, αλλά πορευόμαστε σε μία όντως ζωή που είναι ο Χριστός. 

Τα στέφανα δεν είναι μόνο σύμβολο χαράς αλλά και σταυρώσεως όπως το αγκάθινο στεφάνι του Κυρίου. Σαν να λέει ο γαμπρός «Θα είμαι Βασιλιάς για σένα και θα υπομένω τα πάντα ένεκεν της αγάπης μας που είναι το Πρόσωπο του Κυρίου» και απαντά η νύφη «Θα έχω σαν πρότυπο γυναίκας και μητέρας  την Πλατυτέρα, τη Βασίλισσα των Ουρανών. Θα φοβάμαι μόνο μην πληγωθεί η αγάπη μας που είναι το πρόσωπο του Κυρίου και δεν φανώ αντάξια αυτής της πορείας μας που έχει προορισμό τον ουρανό».

Στη συνέχεια απαντούν και οι δύο στον Χριστό: «Είμαστε αδύναμοι Κύριε, θέλουμε τη δική σου βοήθεια  που μόνο γονατιστοί θα Σου τη ζητάμε. Η αγάπη που έχουμε μεταξύ μας να γίνει η θεραπεία μας με τη δική Σου βοήθεια. Να γίνει ο γάμος μας ένα αστέρι αγιότητος στο ουράνιο στερέωμα της Βασιλείας Σου. Κύριε, όλη μας η ζωή θα είναι υπόκλιση υπακοής στα δικά σου προστάγματα: Ιδού οι  δούλοι Κυρίου· γένοιτό ημιν κατά το ρήμα Σου! Αυτή θα είναι η κραυγή της επιθυμίας μας κάθε λεπτό της ζωής μας.  

Το "σάρκα μία" θα είναι μια νέα γέννηση, μία νέα θεραπευμένη αγαπητική ενότητα που μόνο εσύ θα την ορίζεις. Θα προσπαθήσουμε ο γάμος μας Κύριε να γίνει μια φάτνη ώστε να γεννιέσαι κάθε ώρα και κάθε λεπτό φωτίζοντας τον δρόμο της σωτηρίας μας. Ο έρωτας μας θα μεταμορφωθεί σε αγάπη μέσα από την πύρωση του Θείου Έρωτος »

Για να παντρευτώ στην Εκκλησία οφείλω να απαντήσω σε ένα ερώτημα. «Τι είναι ο άλλος για μένα;». Είναι αντικείμενο χρήσης και εκπλήρωσης κάποιων μάταιων επιθυμιών του κόσμου τούτου ή είναι ο συνοδοιπόρος μου μέσα από την ασκητική της αγάπης με απώτερο σκοπό τη σωτηρία και τη Βασιλεία των Ουρανών;

Στην πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται να πάμε στην Εκκλησία, στη δεύτερη όμως μόνο από την πύλη της Εκκλησίας θα περπατήσουμε τον δρόμο για τον Ουρανό.

Τελικά δεν φοβόμαστε τον γάμο, αλλά τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν και την ανασφαλή αγάπη μας.

Να κάνουμε πρόταση γάμου με ουράνια λόγια: «Θέλω να ζήσουμε μαζί εν Χριστώ και να πάμε τον γάμο μας στη Βασιλεία των Ουρανών, δέχεσαι;». Μετά το “ΝΑΙ” , ο πνευματικός μας είναι ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο πηγαίνουμε τον σύντροφό μας και μετά στους γονείς μας...

Γάμος… Μια ένωση προσώπων που βαπτίζεται εν Χριστώ και δεν γνωρίζει θάνατο αλλά μόνο την αγκαλιά του Κυρίου μας. Ένας ακόμη δρόμος αγιότητας...

 

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

H Γέννηση της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) & το θαύμα της γέννησης κάθε ανθρώπου!...

 

Εικ. από το άρθρο Η Γέννηση της Θεοτόκου κατά τους Αγίους Πατέρες
π. Αλεξάνδρου Schmemann
e-ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟ

Η ευλάβεια που δείχνει η Εκκλησία στην Πανα­γία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι' αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης Ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άν­θρωπο, της αναζητήσεως του έσχατου νοήματος, του έσχατου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου.

Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη η ευλάβεια προς την Πα­ναγία περιστράφηκε γύρω από την αειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγά­πης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υ­πήρξε πάντοτε η Μητρότητά της, η σχέση σαρκός και αίματος που είχε με τον Ιησού Χριστό. Η Ανα­τολή χαίρεται που ο ρόλος του ανθρώπου είναι βα­σικός στο θειο σχέδιο. ο Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, και σ' αυτό συμμετέχει ολόκλη­ρη η ανθρωπότητα.

Αν αντιληφθούμε πως η κοινή φύση του Χριστού με τη δική μας είναι η μεγαλύτε­ρη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανι­σμού, ότι ο Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενω­μένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεώς Του, τότε η ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοη­τή, επειδή αυτή του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα και το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε "Υιός του Αν­θρώπου".
Υιός του Θεού, Υιός του Αν­θρώπου... Ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοι­νωνός "θείας φύσεως" (Β' Πέτρου 1, 4), ή, σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να "θεωθεί". Ακριβώς εδώ, σ' αυτή την εξαιρετική απο­κάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως του αν­θρώπου, βρίσκεται η πηγή αυτής της ευγνωμοσύ­νης και τρυφεράδας που περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμο μας με τον Χριστό, και μέσω Αυτού με τον Θεό. Πουθενά δε άλλου δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα απ' ό,τι στη γέννηση της Θεοτόκου.

Σε κανένα σημείο της άγιας Γραφής δεν ανα­φέρεται τίποτε γι' αυτό το γεγονός. Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται; Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μια γέννα όπως όλες οι άλλες; Αν όμως η Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγο­νός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή η γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουρ­γικό ή ασυνήθιστο γεγονός. Το αντίθετο, μάλιστα. Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός αποκαλύ­πτει μια φρεσκάδα και μια λάμψη όσον άφορα το καθετί που αποκαλούμε "ρουτίνα" και συνηθισμένο, και δίνει νέο βάθος στις "ασήμαντες" λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου.

Τι παρατηρούμε στην εικό­να της εορτής, όταν την αντικρίζουμε με τα πνευμα­τικά μας μάτια; Πάνω σ' ένα κρεβάτι είναι ξαπλω­μένη μια γυναίκα, η Άννα, σύμφωνα με την εκκλη­σιαστική παράδοση, που μόλις έχει γεννήσει μια κόρη. Δίπλα της είναι ο πατέρας του παιδιού, ο Ιω­ακείμ, σύμφωνα πάλι με την ίδια παράδοση. Λίγες γυναίκες στέκονται εκεί κοντά, που πλένουν το νεο­γέννητο για πρώτη φορά.

Το πιο συνηθισμένο, δη­λαδή, και απαρατήρητο γεγονός. Ή δεν είναι έτσι; Μήπως η Εκκλησία θέλει, μέσα απ' αυτή την εικόνα, να μας πει πως η κάθε γέννα, η είσοδος κάθε νέου άνθρωπου στον κόσμο και στη ζωή, δεν είναι παρά ένα μέγιστο θαύμα, ένα θαύμα που διαρρηγνύει κά­θε ρουτίνα, επειδή σημαδεύει την αρχή κάποιου γε­γονότος δίχως τέλος, την αρχή μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης ζωής, την αρχή ενός νέου προσώπου; Με κάθε γέννα ο κόσμος δημιουργείται, κατά μία έννοια, εξ αρχής, και προσφέρεται ως δώρο σ' αυτόν το νέο άνθρωπο για να είναι η ζωή του, ο δρόμος του, η δημιουργία του.
Κατ' αρχάς, αυτή η γιορτή δεν είναι παρά ένας γενικός εορτασμός της γεννήσεως του άνθρωπου, και, όπως λέει το Ευαγγέλιο, δεν θυμόμαστε πλέον την αγωνία "διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον" (Ίωάν. 16,21). Δεύτερον, τώρα γνω­ρίζουμε αυτόν του οποίου την ιδιαίτερη γέννηση και τον ερχομό εορτάζουμε: την Παναγία. Γνωρίζουμε τη μοναδικότητα, την ομορφιά, τη χάρη ακριβώς αυ­τού του παιδιού, τον προορισμό του, τη σημασία του για μας και για ολόκληρο τον κόσμο. Και τρίτον, γιορτάζουμε όλους όσοι προετοίμασαν τον δρόμο της Παναγίας, που συνέβαλαν στο να κληρονομήσει τη χάρη και την ομορφιά.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για κληρονομικότητα, άλλα μόνο με μια αρ­νητική, υποδουλωτική και αιτιοκρατική έννοια. Η Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική και πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλοσύνη, πό­σες γενιές ανθρώπων που αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πριν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο και ευωδιαστό λουλούδι – την Παρθένο Παναγία! Γι' αυ­τό η εορτή της Γεννήσεώς της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός του ανθρώπου.

Δυ­στυχώς όμως, η κληρονομιά του κακού είναι πολύ πιο ορατή και γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή η πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητά του να παραδίδει στις μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό και την υποψία...

Αυτός ο εχθρικός κυνισμός και η αποθαρρυντική υποψία είναι ακρι­βώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκ­κλησία, τη στιγμή που αυτή γιορτάζει, με τέτοια χα­ρά και πίστη, τη γέννηση ενός κοριτσιού, στο όποιο συγκεντρώνεται όλη η καλοσύνη, η πνευματική ομορ­φιά, η αρμονία και η τελειότητα, που είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως. Μέσα απ' αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ο Χριστός – το δώρο του Θεού, η συνάντηση μαζί Του – έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας έτσι τη γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κι­νούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

 
Δείτε επίσης:

Ευχές για εμάς στα δικά Της Γενέθλια... 

Παναγίες των Γενεθλίων

 
 
 

The Nativity of our Most Holy Lady the Mother of God and Ever-Virgin Mary 

Άγιοι στις 7, 8 & 9 του Σεπτέμβρη (όπου και η σύναξη των αγίων Ιωακείμ και Άννας, γονέων της Παναγίας)

Μία από τις αμέτρητες παρεμβάσεις της ΝΙΚΗΣ για την Υγεία

    Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης Rethemnos.gr Η Κρήτη έχει κινητοποιηθεί πολλές φορές για την κατάρρευση του αείμνηστου Εθνικού Συστήματος Υγείας...