«Νόμιμα» προϊόντα δουλείας & ναρκωτικά…

 

ΕΥΧΗ

Αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να αναφερθεί στο ερώτημα μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί η κυκλοφορία των τσιγάρων… Θα θέσουμε βέβαια το ερώτημα μήπως θα έπρεπε να κλείσουν εντελώς τα καζίνο και οι χαρτοπαιχτικές λέσχες, που αποτελούν σαφέστατα χώρους εξάρτησης ανθρώπων και απώλειας όχι μόνο περιουσιών, αλλά και οικογενειακών σχέσεων, ευτυχίας και, σε πολλές περιπτώσεις, της ίδιας της ζωής. Οι χώροι αυτοί λειτουργούν νόμιμα για φορολογικούς λόγους – είναι σαφές αυτό – καθώς και για την εξυπηρέτηση οικονομικών κύκλων μεγάλης δύναμης, σ’ ένα κράτος εντελώς αδιάφορο για τον άνθρωπο και δέσμιο με θρησκευτική προσήλωση στην ιδεολογία της απληστίας.

Κυρίως όμως επιθυμούμε ν’ αναφερθούμε σε θέματα λιγότερο συζητημένα. Και τούτα είναι κατά βάσιν τα προϊόντα δουλείας που χρησιμοποιούμε καθημερινά και οι εξαρτησιογόνες συσκευές που έχουν κατακλύσει τη ζωή μας και βρίσκονται ακόμη και στα χέρια «νηπίων και θηλαζόντων».

Τα προϊόντα δουλείας που εννοούμε είναι κυρίως δύο: το κοβάλτιο, για τις μπαταρίες των κινητών τηλεφώνων, και το κακάο με όλα τα προϊόντα που το περιέχουν.

Οι σκλάβοι του κοβαλτίου

Αναζητώντας στο διαδίκτυο τη φράση «Οι σκλάβοι του κοβαλτίου» θα συναντήσουμε άφθονα άρθρα που διεκτραγωδούν το φλέγον αυτό ζήτημα.

Από εδώ, όπου δημοσιεύεται και σχετικό βίντεο, διαβάζουμε τα παρακάτω:

Οι συνθήκες εργασίας ανήλικων παιδιών σε πολλές χώρες του κόσμου είναι σοκαριστικές και αρκετές φορές φτάνουν στα μάτια της Δύσης, που συνήθως καταναλώνει τα αγαθά, φωτογραφίες και πλάνα από την εκμετάλλευση και τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν οι ανήλικοι εργάτες.

Η κάμερα του δικτύου Sky News μπήκε μέσα στα «ορυχεία του τρόμου» στο Κονγκό και οι εικόνες που κατέγραψε είναι αρκετά σκληρές. Επτάχρονα παιδιά δουλεύουν ως σκλάβοι, υπό την απειλή βίας, στην εξόρυξη κοβαλτίου, ενός ορυκτού που χρησιμοποιείται στην παραγωγή κινητών τηλεφώνων.

Η κάμερα καταγράφει ένα παιδί πολύ μικρό σε ηλικία, το οποίο πονάει και υποφέρει, αλλά σπεύδει να κάνει αυτό που πρέπει, γιατί διαφορετικά θα δεχτεί τις συνέπειες που θα είναι αρκετά σκληρές.

Το Κονγκό θεωρείται ο μεγαλύτερος προμηθευτής του κοβαλτίου με ποσοστό που ξεπερνά το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Το πολύτιμο αυτό ορυκτό είναι ένα συστατικό που χρησιμοποιεί η Apple για την κατασκευή των iPhone και iPad, το οποίο προμηθεύεται για λογαριασμό της η κινέζικη εταιρία Huayou. Το κοβάλτιο είναι άκρως απαραίτητο για τη λειτουργία των μπαταριών λιθίου που χρησιμοποιούνται στα κινητά, αλλά και στους υπολογιστές.

Η Apple, μετά τη δημοσιοποίηση των εικόνων, δήλωσε πως «σταματούμε να προμηθευόμαστε κοβάλτιο από το Κονγκό». «Η νέα πολιτική θα ισχύσει έως ότου η αλυσίδα προμηθευτών του κοβαλτίου παρουσιάσει τους απαραίτητους κανόνες προστασίας για τους εργάτες και αποδείξει πως δεν χρησιμοποιούνται παιδιά στις εξορύξεις», ανέφερε ο τεχνολογικός κολοσσός.

Ενδεικτικά πρέπει να αναφερθεί πως στα ορυχεία του τρόμου εργάζονται παιδιά ακόμα και 4 ετών για 12 ώρες τη μέρα έναντι ποσού που ισοδυναμεί με 0,10 σεντς του ευρώ.

Αν όντως η εταιρία Apple είναι συνεπής στη δήλωσή της, η ίδια το ξέρει. Ούτως ή άλλως οι συσκευές αυτές δεν προορίζονται για την «εξυπηρέτηση» των ανθρώπων, αλλά είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να προκαλούν συμπεριφορά εξάρτησης, με στόχο την αύξηση του οικονομικού κέρδους των εταιριών που τα κατασκευάζουν.

Οι σκλάβοι της σοκολάτας

Ας αναζητήσουμε τώρα στοιχεία με την ένδειξη «οι σκλάβοι της σοκολάτας»… Οι ανακαλύψεις θα είναι φρικτές. Δυστυχώς, υπάρχουν στις οικονομικά ανεπτυγμένες δικές μας χώρες άνθρωποι εξαρτημένοι από την κατανάλωση σοκολάτας και αυτό ιδίως συμβαίνει στα παιδιά. Θα τολμούσα να πω ότι η σοκολάτα είναι το ναρκωτικό των μικρών παιδιών – είναι σκληρό να στερήσεις από ένα παιδί την κατανάλωση σοκολάτας, στην οποία όλα ή σχεδόν όλα τα παιδιά των δικών μας κοινωνιών είναι κυριολεκτικά εθισμένα, παρότι αυτό πιθανώς σημαίνει ότι ποτέ δεν θα μάθει να τρώει φρούτα (μόνο χυμούς, πάλι αμφίβολης ποιότητας) και παρότι αυτή η σοκολάτα είναι προϊόν εκμετάλλευσης, δουλείας και βασανισμού άλλων παιδιών! Μια αναζήτηση του θέματος «Εξάρτηση από τη σοκολάτα» είναι πάρα πολύ διαφωτιστική.

Εδώ διαβάζουμε τα παρακάτω:

Η UNICEF υπολογίζει ότι περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά εργάζονται σε φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού, που από τη δεκαετία του ’70 διατηρεί την παγκόσμια πρωτιά στις εξαγωγές κακάο.

Οι ηλικίες των εργατών κυμαίνονται από 5 μέχρι 16 και προέρχονται ως επί το πλείστον απ’ τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, όπως είναι η Μπουργκίνα Φάσο και το Μάλι. Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα.

Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς. Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί χωρίς σημάδια στο σώμα του, από τραυματισμούς με τα μαχαίρια. Μερικά έχουν χάσει ακόμα και τα χέρια τους, εξαιτίας μίας και μόνο κακώς υπολογισμένης κίνησης. Όταν μάθουν να χρησιμοποιούν τα θανατηφόρα εργαλεία της “δουλειάς” τους, έχουν να αντιμετωπίσουν άλλους κινδύνους. Καθημερινά, χρησιμοποιούν τοξικές ουσίες για να ραντίσουν τις φυτείες, χωρίς ίχνος προστασίας....

Τα παιδιά-δούλοι ονειρεύονται μόνο να αποδράσουν

Όταν τελειώνει η δουλειά της ημέρας, πολλές ώρες αφότου έχει πέσει το σκοτάδι, τα παιδιά τρώνε το φαγητό που τους αναλογεί: καλαμπόκι και μπανάνες. Είναι τα φθηνότερα τρόφιμα που κυκλοφορούν και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες παιδιών σε ανάπτυξη.

Το βράδυ κοιμούνται πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα ξημερώματα αρχίζουν πάλι τη δουλειά. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα. Έχουν γίνει ελάχιστες ενέργειες για την καταπολέμηση της σύγχρονης παιδικής δουλείας. Δημιουργήθηκε ένα τυπικό πρωτόκολλο, που αν και ζητά την κατάργηση της παιδικής εργασίας, δεν επέβαλε καμία νομική μεταρρύθμιση. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι ο βασικός παραγωγός κακάο για γίγαντες όπως η Cadbury, η Hershey’s κι η Nestle. Συνεργάζονται πολύ διστακτικά με τις έρευνες της UNICEF, αρνούνται να αποκαλύψουν από που παίρνουν το κακάο τους. Απαγόρευσαν να υπάρχει ταμπέλα στα προϊόντα που θα ξεχώριζε αυτά που είχαν παραχθεί νόμιμα από αυτά που βασίζονταν σε παιδική εργασία, γιατί φοβήθηκαν ότι θα ξεκινούσε ένα γενικό μποϊκοτάζ προς όλα τα προϊόντα κακάο....

Σημ: δείτε επίσης τις ενότητες άρθρων Cocoa child slavery και Slavery today στο ιστολόγιο Orthodox Christian Initiative for Africa.

Μια ολόκληρη εξαρτημένη γενιά

Τέλος, ας επισημάνουμε ότι ολόκληρη η γενιά των σημερινών εφήβων και παιδιών (και πάμπολλοι ενήλικες φυσικά) βρίσκονται σε κατάσταση κανονικής εξάρτησης από τα «έξυπνα τηλέφωνα» που έχουν στην τσέπη τους, τα οποία στην πραγματικότητα δεν είναι τηλέφωνα αλλά ηλεκτρονικοί υπολογιστές τσέπης. Ας αναζητήσουμε στο διαδίκτυο το άρθρο της Κατερίνας Ράιλυ «Τα Εξαρτημένα Παιδιά του 21ου Αιώνα – Η γενιά που δεν έμαθε ποτέ πώς να ζει», το οποίο μπορεί ο ενδιαφερόμενος να διαβάσει εδώ.

Επίσης το διαφωτιστικό άρθρο του Γιώργου Κουλουρά «Εθισμός στο διαδίκτυο» (εδώ).

Η απάντηση εδώ είναι ότι, κατά τη γνώμη μας, το διαδίκτυο και οι «έξυπνες συσκευές» θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ακριβώς όπως τα ναρκωτικά. Να απαγορεύονται αυστηρά για τα παιδιά. Ακόμη και για σχολικές εργασίες, θα έπρεπε να προτιμάται μια έρευνα στη βιβλιοθήκη. Ειλικρινά, για να μην πω ότι απολύτως τίποτε δεν προσφέρει σ’ έναν ανήλικο το διαδίκτυο, θα πω απλώς ότι θα ήταν σωστό να μην ενθαρρύνεται η χρήση του, γιατί βλέπουμε γύρω μας ότι η νέα γενιά δεν ζει στον αληθινό κόσμο, αλλά στον κόσμο της διαδικτυακής εξάρτησης.

Αποτέλεσμα των παραπάνω, μια γενιά με μειωμένη αντίληψη της πραγματικότητας (άγνοια ακόμη και βασικών στοιχείων της ιστορίας, του πολιτισμού, της γλώσσας και φυσικά της θρησκείας του ίδιου του λαού και του τόπου της) και σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες ποικίλης φύσεως. Μια γενιά προγραμματισμένη στην εντέλεια για να γίνει κουρδισμένα ανθρωπάκια χειραγωγήσιμα από τις πολυεθνικές, τους «άρχοντες του αιώνος τούτου», ως ανυπεράσπιστοι εργαζόμενοι και απελπισμένοι, εθισμένοι καταναλωτές ταυτόχρονα.

Ποιος θα τους υπερασπιστεί; Αφήνω το ερώτημα αυτό να απαντηθεί από την αγία μας Εκκλησία και κάθε πνευματικό άνθρωπο – οι υπερασπιστές πάντως αυτού του λαού (ολόκληρου του δυτικού κόσμου, ή μάλλον όλου του κόσμου) στο νέο μεσαίωνα, στον οποίο βυθιζόμαστε, αναζητώνται…

«Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!...

 

 

Θ. Ι. Ρ.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ // Rethemnos.gr

Πρόσφατα ένας φίλος μου δάνεισε το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Civil War II, ένα δίτομο κόμικ που εκδόθηκε από τη Marvel Comics, τη δημοφιλέστερη αμερικάνικη εκδοτική εταιρία δημιουργίας κόμικς με περιπέτειες υπερηρώων, όπως ο Σπάιντερμαν, ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Γούλβεριν, οι Εκδικητές κ.λ.π. (η άλλη δημοφιλέστερη εκδοτική εταιρία κόμικς με περιπέτειες υπερηρώων – προγενέστερη της Marvel – είναι η DC, στην Αμερική πάντα, με ήρωες όπως ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν κ.π.ά.). Διαβάζοντάς το, διαπίστωσα ότι στις περιπέτειες αυτές δεν παρουσιάζονται πλέον μεμονωμένοι υπερήρωες ή ομάδες, αλλά ολόκληρες κοινότητες και έθνη υπερηρώων, με τις εσωτερικές υποθέσεις και την ιστορία τους – ηρώων εφοδιασμένων με υπερδυνάμεις ή υπερεξελιγμένη τεχνολογία, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχους σκοτεινούς, ή και δαιμονικούς αντιπάλους.

Βεβαίως είναι γνωστό ότι εδώ και δεκαετίες οι ιστορίες αυτής της εντυπωσιακής σύγχρονης μυθολογίας διαδραματίζονται σε «πολυσύμπαντα» (κόσμους παράλληλων συμπάντων, που υποτίθεται ότι συγκοινωνούν μεταξύ τους με «πύλες») και περιλαμβάνουν και «κοσμικές οντότητες» – δηλαδή, ουσιαστικά, «θεούς» – που εποπτεύουν και μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρο το σύμπαν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα παράγονται σωρηδόν κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, αλλά και πολλές τηλεοπτικές σειρές με περιπέτειες των ίδιων ηρώων, οι οποίες εξελίσσονται σε ολοένα και περισσότερο βίαιες και σκοτεινές, καθώς και «μυστικιστικές», αναμιγνύοντας μάγους και δαίμονες.

Οι μορφές αυτών των υπερηρώων βρίσκονται πλέον και σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως κούπες, μπλούζες, παζλ και ένα σωρό άλλα, και φυσικά σε παιχνίδια υπολογιστών κ.τ.λ.

Έχοντας λοιπόν οι νέοι της εποχής μας (από την παιδική ακόμη ηλικία τους) εθιστεί σε μια τέτοια ψυχαγωγία, που συναρπάζει τη φαντασία και την οδηγεί σε εντυπωσιακές αποδράσεις από την πεζή και συχνά δυσάρεστη πραγματικότητα, είναι επόμενο ότι αισθάνονται πλήξη όταν κάποιος φέρνει μπροστά τους ακόμη και τους ήρωες ή υπερήρωες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ιάσων, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Αχιλλέας, ο Έκτορας ή ο Οδυσσέας, παρότι πολλοί από αυτούς (όπως ο Ηρακλής και οι Αμαζόνες) έχουν χρησιμοποιηθεί ως υπερήρωες στα αμερικάνικα κόμικς ή έχουν προσφέρει έμπνευση για σχετικές ιστορίες, όπως στα μυθιστορήματα – και κόμικς και ταινίες – του Ρικ Ρίορνταν με κεντρικό ήρωα έναν έφηβο «γιο του Ποσειδώνα» στη σύγχρονη Αμερική, τον Πέρσι Τζάκσον. Εξάλλου και ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, αλλά και ο Οδυσσέας έχουν γίνει χαρακτήρες αμερικανικών κόμικς, με δημοφιλέστερο το «300», που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.

 

Πολύ περισσότερο τα παιδιά και οι έφηβοι νιώθουν πλήξη όταν γίνονται αναφορές στους ιστορικούς ήρωες των νεώτερων χρόνων, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Ανδρούτσος, ο Μάρκος Μπότσαρης, η Μόσχω Τζαβέλα, η Δέσπω Μπότσαρη, ο Μιαούλης, ο Παπαφλέσσας, ο Αθανάσιος Διάκος και οι λοιποί ήρωες του 1821 ή οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης κατά των ναζί (από τους οποίους είναι βέβαιο ότι δε γνωρίζουν ούτε ένα όνομα). Οι παραπάνω, για τα παιδιά μας, είναι μόνον ονόματα που το σχολείο τα καταπιέζει να αποστηθίζουν κι εκείνα αντιστέκονται αρνούμενα και υπερασπίζονται με σθένος το δικαίωμά τους στην ιστορική άγνοια. Ο Δασκαλογιάννης, ο Καντανολέων, ο Σήφης Βλαστός (τραγικοί επαναστάτες κατά των Ενετών οι δύο τελευταίοι) και οι λοιποί αγωνιστές της ιστορίας μας, καθώς και οι πρωτεργάτες των κοινωνικών αγώνων, είναι ανύπαρκτοι στη σκέψη μας ακόμη και ως ονόματα…

Φυσικά, θα μπορούσε να πει κάποιος πολλά για τις αδυναμίες του λεγόμενου «εκπαιδευτικού συστήματος» και ημών των ίδιων των εκπαιδευτικών που εμποδίζουν τους μαθητές να κατανοήσουν την ομορφιά και την αξία της ιστορικής γνώσης και σχεδόν κάθε γνώσης. Έχει λεχθεί επίσης ότι οι άνθρωποι αγαπούν περισσότερο τις ιστορίες φαντασίας από τις αληθινές ιστορίες, επειδή η φαντασία είναι κομμάτι μας, συνεπώς μια φανταστική ιστορία προέρχεται από μέσα μας, γι’ αυτό την αισθανόμαστε περισσότερο δική μας από τη διήγηση μιας αληθινής ιστορίας. Αν όμως μαθαίναμε κάτι περισσότερο για τη ζωή και τη δράση, και συχνά για το θάνατο, αυτών των ηρώων, νομίζω ότι θα διαπιστώναμε πως δεν υστερούν σε τίποτε από τους φανταστικούς υπερήρωες.

Για του λόγου το αληθές, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο του δασκάλου Δημήτρη Νατσιού «Να φτιάξουμε “Φροντιστήρια Ελληνισμού”», που δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, εδώ:

«Όταν έφτασε στην γυναίκα του Μάρκου Μπότσαρη, το πικρό μαντάτο για τον ηρωικό θάνατο του άνδρα της, έτυχε να χτενίζει τον γιο της, τον Δημήτριο, αγόρι έντεκα ετών. Άρχισε να μοιρολογεί. Ο μικρός Σουλιώτης δεν την άφηνε να κλαίει. Ο πατέρας, της έλεγε, σκοτώθηκε για την πατρίδα και η ψυχή του θα πάει στον παράδεισο. Μην κλαις! Να μην φορέσεις μαύρα και να με αφήσεις να πάω στον θείο μου (τον Νότη Μπότσαρη), να πολεμήσω μαζί του. Να μου δώσεις άρματα και άλογο, μπορώ να τα κρατώ. Θέλω να πάρω εκδίκηση για το αίμα του πατέρα μου…

…Τον Απρίλιο του 1804 στο Μοναστήρι του Σέλτσου, έγινε ο ξακουσμένος “χαλασμός των Μποτσαραίων”. Σκοτώθηκαν πολλοί, μεταξύ αυτών και η περίφημη κόρη του Νότη, Λένω (Ελένη) Μπότσαρη. Διαβάζω: “Ο Νότης κείτεται στο πεδίο της μάχης, διάτρητος από τις πληγές, πνιγμένος στο αίμα, κατάμαυρος από το μπαρούτι. Εφτά πληγές είχε και την σοβαρότερη στο δεξί μάτι. Την ώρα εκείνη η κόρη του η Λένω, λεβεντοκόριτσο 22 χρονών, λυγερή, ξανθή, ήρθε μετά τον ηρωικό θάνατο του θείου της Νίκηζα, με τον οποίο συμπολεμούσε, και βρήκε τον πατέρα της μισοπεθαμένο. Με το ματωμένο γιαταγάνι στο χέρι, έσκυψε και τον ρώτησε:
-Τι να κάνω πατέρα;
-Παιδί μου ήρθε η ώρα σου. Σκοτώσου! Της αποκρίθηκε ψιθυριστά”. Χίμηξε η Λένω με το γιαταγάνι, αναμέρισε τους εχθρούς και πνίγηκε στον Αχελώο, για να μην την μαγαρίσουν, κατά το “λαμπρό” τους συνήθειο, οι αντίχριστοι Μωχαμετάνοι».

Αναζητώντας αυτό το απόσπασμα, συνάντησα άλλα δύο, σε άρθρα του ίδιου, στον ίδιο ιστότοπο, που αξίζει να τα παραθέσω. Το πρώτο είναι από του άρθρο του με τίτλο «Αν είχαμε υπουργείο εθνικής, ελληνικής και όχι νεοταξικής παιδείας» και λέει:

«Ένα μεγαλειώδες γεγονός, για παράδειγμα, που θα μείνει ανεξίτηλο στα παιδιά και θα τροφοδοτεί την εθνική μας υπερηφάνεια, που τόσο έχουμε ανάγκη. Περιέχεται στα άπαντα του εθνικού μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (εκδ, “Μέρμηγκας”, σελ.155), του “φυλάκτορα του Γένους”, όπως τον ονομάζει ο Παλαμάς σ’ ένα ποίημά του. Είναι γράμμα που έστειλε στις 31 Μαρτίου του 1860 στον Ανδρέα Λασκαράτο. Το γεγονός το χαρακτηρίζει “ανέγδοτο”.

Το 1822 ο Οδυσσέας [Ανδρούτσος] πολιορκεί την Ακρόπολη των Αθηνών “όπου ευρίσκοντο κλεισμένοι οι Τούρκοι και την υπερασπίζοντο με μεγάλη καρτεροψυχία… και δεν ήτο σπάνιον κάπου να βλέπεις τα ενάντια μέρη να στέκονται με τα χέρια σταυρωμένα και άνεργα δια έλλειψιν από πολεμοφόδια. Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε βέβαια και την ημέρα όπου έτυχε το ακόλουθο συμβάν”:

“Εξύπνησαν κάποια παλληκάρια του Οδυσσέως, πρωί πρωί και από το πρώτο γλυκοχάραμα έμειναν εκστατικά, βλέποντας τους Τούρκους ανεβασμένους επάνω εις τον Παρθενώνα και εργαζόμενους με μεγάλη βία να χαλούν τα ωραία εκείνα μνημεία. Τόσο παράξενη και ακατανόητη τους εφάνη τέτοια ανωφελής βαρβαρότης, οπού έτρεξαν αμέσως να ειδοποιήσουν τον Οδυσσέα. Αφού ο στρατηγός εβεβαιώθηκε με τα μάτια του απόλυσε τρία τέσσερα από τα παλληκάρια του να πλησιάσουν εις την Ακρόπολη και να ερωτήσουν του Τούρκους διατί έδειχναν τέτοια αγριότητα με μάρμαρα, τα οποία δεν τους επροξενούσαν καμμία βλάβη. Επέταξαν με μιας οι γενναίοι και ύστερα από λίγη ώρα έφεραν εις το στρατηγό την απόκριση ότι οι Τούρκοι μην έχοντας άλλο μολύβι διά να χύσουν βόλια και ξανοίξαντες ότι μέσα εις εκείνα τα μάρμαρα ευρίσκεται τούτο το μέταλλο, χυμένο επίτηδες διά να δίδη δύναμη και σταθερότητα, είχαν αποφασίσει να προστρέξουνε εις εκείνο το χαλασμό διά να δυνηθούνε να εξακολουθήσουνε τον πόλεμο.

Τέτοια απόκρισι επροξένησε μεγάλη απελπισία εις τους Έλληνες και αφού εστοχάστηκαν τι να πράξουν διά να σώσουν από τον όλεθρο τα μνημεία του μεγαλείου των, όλοι με μια φωνή αποφάσισαν να μηνύσουν εις τους αποκλεισμένους να παύσουν την καταστροφή και ήσαν έτοιμοι να τους προμηθεύσουν όσο μολύβι τους εχρειάζετο για την υπεράσπισή τους. Ούτω και εγένετο. Έστρεξαν οι Τούρκοι, και οι Έλληνες εξαγόρασαν με το αίμα τους -δίδοντες εις τους εχθρούς βόλια διά να τους σκοτώσουν- τα πολύτιμα εκείνα μάρμαρα, τα οποία ήσαν προωρισμένα να ζήσουν διά να ίδουν πάλιν αναστημένο ολόγυρά τους εκείνο το έθνος, το οποίο από τόσους αιώνας εφαίνετο βυθισμένο εις λήθαργο. Αξιοθαύμαστο παράδειγμα αρετής, γενναιότητος και ζήλου προς την πατρίδα!”».

Το δεύτερο είναι από το άρθρο του «Είμαστε τα παιδιά της Παναγίας», όπου συγκρίνει τις μάνες των Ελλήνων στρατιωτών του 1940 με τη Μπουμπουλίνα γράφοντας:

«Έλεγε η αθάνατη καπετάνισσα του Αιγαίου: “Έχασα τον σύζυγό μου. Ευλογητός ο Θεός! Ο μεγαλύτερος γιος μου σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι. Ευλογητός ο Θεός! Ο δεύτερος γιος μου, δεκατετραετής την ηλικία, μάχεται μαζί με τους Έλληνες και πιθανώς να βρει ένδοξο θάνατο. Ευλογητός ο Θεός! Υπό την σκιά του Σταυρού θα χυθεί επίσης το αίμα μου. Ευλογητός ο Θεός! Αλλά θα νικήσουμε ή θα παύσουμε να ζούμε. Θα έχουμε όμως την παρηγοριά ότι δεν αφήσαμε πίσω μας δούλους Έλληνες”.

Στην τότε εφημερίδα “Πρωϊα”, δημοσιεύτηκε μια επιστολή, μάνας χήρας από τα Μέγαρα, που μόλις είχε λάβει τον πολεμικό σταυρό ανδρείας του σκοτωμένου γιου της. Έγραφε η νέα Μπουμπουλίνα: “Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης των τριών κοριτσιών μου, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Χαλάλι της πατρίδος ο Δημητρός μου. Ας ήταν να πέθαινα κι εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω η Ελλάς”».

Louis Dupre, Ο Νικολάκης Μητρόπουλος υψώνει τη σημαία στο φρούριο των Σαλώνων

***

Η Επανάσταση του ’21 δεν ήταν κάποια «αγιασμένη επανάσταση», όπως τη χαρακτηρίζει – μυθοποιώντας την, νομίζω, κατά τις συνθήκες της εποχής του όμως – ο πολυσέβαστός μου συγγραφέας, ζωγράφος και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου [1895-1965]. Εκτός από ανείπωτη βία από πλευράς πολλών Ελλήνων επαναστατών, περιείχε άφθονες προδοσίες και αδελφομαχίες, ενώ η κατάληξή της, με ένα μικροσκοπικό βασίλειο σχεδιασμένο και εξαρτημένο από τις δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, πολύ απείχε από την ελευθερία που ονειρεύονταν όλους τους αιώνες της Τουρκοκρατίας οι υπόδουλοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Περιείχε εξίσου και γενναιότητα, περιπτώσεις λαμπρού ήθους και έντονο, σε βαθμό ρομαντισμού, πόθο για ελευθερία. Από όλα αυτά, και τα θετικά και τα αρνητικά, έχουμε να διδαχτούμε πολλά.

Σίγουρα όλοι οι αγώνες του έθνους και του λαού μας έχουν να μας προσφέρουν πολλά πρότυπα προς μίμησιν. Όπως γράφει στη βάση του αγάλματος του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα, πρότυπα που «διδάσκουν τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι». Γενικά η γνώση της ιστορίας αποτελεί μία από τις σημαντικότερες γνώσεις για κάθε γενιά, αφενός επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, αφετέρου επειδή μας βοηθά στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τρίτον επειδή το παρελθόν είναι εκείνο που έχει διαμορφώσει το παρόν – έτσι, η γνώση του παρελθόντος μπορεί να βοηθήσει και στην κατανόηση του παρόντος, αλλά και στη βελτίωση του μέλλοντος.

Η φετινή χρονιά 2021, με την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, μας προσφέρει μια ιδιαίτερη ευκαιρία, όπως και η επόμενη χρονιά, το 2022, με τη μαύρη επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ας μην αφήσουμε τις ευκαιρίες αυτές να περάσουν αναξιοποίητες.

Ως υστερόγραφο θα υπενθυμίσω ότι η 25η Μαρτίου δεν είναι μόνο εθνική εορτή, αλλά και μεγάλη εκκλησιαστική εορτή της Ορθοδοξίας, η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Γι’ αυτό μάλιστα οι πρωτεργάτες της Επανάστασης είχαν αποφασίσει να ξεκινήσει αυτή την ημέρα (αν και ξεκίνησε λίγο νωρίτερα) και το ελληνικό κράτος, αργότερα, τοποθέτησε σε αυτήν τον εορτασμό της Επανάστασης, επειδή στη συνείδηση των πατέρων και των προγόνων μας πίστη και πατρίδα περίπου ταυτίζονταν, η δε Ορθοδοξία περιέχει πολλαπλά μηνύματα για την ελευθερία του ανθρώπου.

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή – Καλή Ανάσταση!

Πόλεμος για μια σταγόνα νερό! (22 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Νερού)

  Διαβάστε το αφιέρωμα με τίτλο "Το Νερό, ο επονομαζόμενος και λευκός χρυσός, πηγή ζωής για τον άνθρωπο" στην ιστοσελίδα Αέναη επΑνάσταση

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή, αδέλφια - Καλή Ανάσταση!

 

Φωτο από εδώ

o-nekros.blogspot.com 

Η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα και ολοκληρώνεται το Μ. Σάββατο. Διαρκεί 48 ημέρες (γίνονται 50, μαζί με την Τετάρτη και την Παρασκευή της 2ης εβδομάδας της Αποκριάς). Είναι μία από τις δύο πιο αγαπημένες εκκλησιαστικές περιόδους του λαού μας. Η άλλη είναι ο Δεκαπενταύγουστος. Είναι τόσο αγαπημένη περίοδος, όχι λόγω της νηστείας, αλλά λόγω των ωραίων τελετών που γίνονται στην εκκλησία κατά τη διάρκειά της. Με πιο γνωστή τελετή τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.

Το έτος έχει τέσσερις σαρακοστές (=περιόδους νηστείας): α) Τη "Μικρή Σαρακοστή" ή Σαρανταήμερο, πριν τα Χριστούγεννα (15 Νοε - 24 Δεκ.), β) τη Μεγ. Σαρακοστή, γ) τη Νηστεία των Αγίων Αποστόλων (από τη Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων - μία Κυριακή μετά την Πεντηκοστή) ώς τις 29 Ιουνίου (εορτή Πέτρου & Παύλου), δ) το Δεκαπενταύγουστο, 1 - 14 Αυγούστου, προς τιμήν της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (6 Αυγ.) και της Κοίμησης της Θεοτόκου (15 Αυγ.).

Ημέρες νηστείας είναι επίσης (α) κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, εκτός εξαιρέσεων, (β) μεμονωμένες ημέρες, όπως οι: 6 Ιανουαρίου (παραμονή των Φώτων), 29 Αυγούστου (μνήμη του Τιμίου Προδρόμου) και 14 Σεπτεμβρίου (η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού).

Λόγοι για τους οποίους υπάρχει στο χριστιανισμό η νηστεία: α) η ισχυροποίηση της θέλησης, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να αποφεύγει τα πάθη του (τις ηθικές και πνευματικές "εξαρτήσεις", που τον οδηγούν μακριά από το Θεό και το συνάνθρωπο), β) η απομάκρυνση για λίγο από τις επίγειες απολαύσεις, για να στραφούμε προς πνευματικές και ουράνιες απολαύσεις (γι' αυτό κατά τις νηστείες γίνονται περισσότερα πράγματα στην εκκλησία), γ) η καλλιέργεια της ταπείνωσης (ταπεινότητας - ταπεινοφροσύνης), που θεωρείται η πηγή και της αγάπης - γι' αυτό, δε νηστεύουμε όποτε και όπως θέλουμε, αλλά όταν και όπως είναι ορισμένο από την Εκκλησία για όλους.

Η νηστεία: α) εντάσσεται στο πνεύμα του "ασκητικού τρόπου ζωής", δηλ. στο ότι σταματάμε πράγματα που μας αρέσουν και μπορούμε να τα κάνουμε, για να πετύχουμε ένα σημαντικότερο στόχο (π.χ. αυτό που κάνουν και οι αθλητές ή οι υποψήφιοι των πανελληνίων εξετάσεων), β) δεν πρέπει να είναι μόνο νηστεία φαγητού, αλλά και αυξημένη προσπάθεια αποφυγής του κακού και διάπραξης του καλού (καλλιέργειας των αρετών, της αγάπης, της συγχώρησης, της φιλανθρωπίας κ.λ.π.). 

Οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2019 στις Φιλιππίνες (από εδώ)

ΕΥΧΗ

Όλες οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής, σαν να είναι σταθμοί στο ταξίδι ενός πνευματικού ταξιδιώτη, τιμούν πρόσωπα ή γεγονότα, που περιέχουν μηνύματα για τη συμμετοχή του ανθρώπινου σώματος και του υλικού κόσμου στην ένωση με το Θεό εν Χριστώ και για την τελειοποίηση και «θέωση» (δηλ. την τελειότερη αγιότητα) του ανθρώπου, ακόμη και του πιο διεφθαρμένου και αμαρτωλού (με μετάνοια βέβαια).
Είναι οι εξής Κυριακές:

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας (Α΄ Νηστειών), όπου εορτάζεται το τέλος της Εικονομαχίας, μιας αιματηρής περιόδου στη βυζαντινή ιστορία, όπου οι αυτοκράτορες απαγόρευαν επί ποινή θανάτου στους χριστιανούς να τιμούν τις ιερές εικόνες. Οι εικονομάχοι ισχυρίζονταν ότι ο Χριστός δεν πρέπει να ζωγραφίζεται, επειδή ως Θεός, «δεν έχει σώμα». Αυτό όμως σημαίνει ότι αρνούνταν ότι ο Κύριος, εκτός από Θεός, είναι και άνθρωπος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, τιμώντας τις εικόνες (όχι λατρεύοντάς τις, φυσικά), υπερασπίζεται την αληθινή ανθρώπινη φύση του Χριστού, εξαιτίας της οποίας μπορούμε να ενωθούμε με Αυτόν και, κατ’ επέκτασιν, με το Θεό.

Η Κυριακή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά (Β΄ Νηστειών), του σοφού και ειρηνοποιού μοναχού και επισκόπου Θεσσαλονίκης, που (απέναντι στις αντίθετες απόψεις που είχαν έρθει από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) υποστήριξε την ορθόδοξη άποψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θεό και μάλιστα ότι ακόμη και το σώμα μας ενώνεται με το Θεό και γίνεται άγιο.

Η Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης (Γ΄ Νηστειών), όπου οι χριστιανοί έρχονται στη θεία λειτουργία και ασπάζονται το σταυρό του Κυρίου, για να ενισχυθούν πνευματικά για το υπόλοιπο της Σαρακοστής. «Όπως ένας βασιλιάς που έρχεται σε μια επαρχία, στέλνει πρώτα τα λάβαρά του, για να προετοιμάσει το λαό για τον ερχομό του, έτσι κι ο Χριστός, που έρχεται στην εορτή του Πάσχα, στέλνει πρώτα το λάβαρό Του, το Σταυρό, για να πάρει θάρρος ο λαός και να προετοιμαστεί να Τον υποδεχτεί», όπως γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν.

Η Κυριακή του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος (Δ΄ Νηστειών), ενός αγίου από το Σινά, που έγραψε, τον 6ο αιώνα μ.Χ., το βιβλίο Κλίμαξ (=Σκάλα), όπου μελετά τις αρετές και τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, δηλ. τα σκαλοπάτια που ανεβάζουν τον άνθρωπο στο Θεό και εκείνα που τον κατεβάζουν στο σκοτάδι και στην απώλεια. 
Για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, ας προσθέσουμε την εξής εμπειρία ζωής (από εδώ):
"...Θυμάμαι την περίπτωση ενός προτεστάντη που, καθώς μελέταγε τα γραπτά του αγίου, αναθεώρησε πολλά για τα πιστεύω του, τις πεποιθήσεις του, όπως επίσης και για την ποιότητα που νόμιζε πως είχε η πνευματική του κατάσταση. Ο άγιος στάθηκε αφορμή (αν και δεν ήταν ο μόνος) ο προτεστάντης αυτός να μεταστραφεί αργότερα στην Εκκλησία του Χριστού (Ορθοδοξία) και ν' αφήσει πίσω του τον κίβδηλο πνευματικό κόσμο κάποιων ονειροπαρμένων δυτικοαναθρεμμένων Χριστιανών.
Ανακάλυψε πως η Εκκλησία δεν είναι ένας απέραντος ηθικισμός με ωραία λόγια, ευφάνταστη παρουσία, όμορφα κοστούμια με περιποιημένα μαλλιά και καλές πράξεις να επιβεβαιώνουν τους λογισμούς των δογμάτων. Έμαθε πως ήταν αμαρτωλός και γεμάτος πάθη και αυτό ήταν για εκείνον μια πρωτόγνωρη ανακάλυψη!
Είχε μάθει να ζει με αυτοπεποίθηση, στηριζόμενος στη συναισθηματική του πεποίθηση πως είναι αναγεννημένος, κι έχοντας φορέσει το μανδύα της ταπεινοφροσύνης, προχωρούσε στην οδό της δικής του ευδαιμονίας. Αργότερα πληροφορήθηκε εσωτερικά πως ο μανδύας αυτός είχει δυό ονόματα: Υπερηφάνεια και Ταπεινολογία. Φαντάζεστε το σοκ που υπέστη; Νόμιζε πως ξύπνησε από όνειρο, κι όμως είχαν περάσει χρόνια...".

Η Κυριακή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας (Ε΄ Νηστειών), μιας πόρνης από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, που μετανόησε πικρά, έζησε ως ερημίτισσα στην έρημο του Ιορδάνη σχεδόν για 50 χρόνια και κατέληξε μεγάλη και θαυματουργή αγία και παράδειγμα μετάνοιας και επιστροφής στο Χριστό.

Τέλος, έρχεται η Κυριακή των Βαΐων, όπου ο Χριστός ανατρέπει τις εθνικιστικές προσδοκίες των Ιουδαίων (που Τον περίμεναν σαν στρατηγό, που θα κήρυττε επανάσταση με το σπαθί), μπαίνει στα Ιεροσόλυμα ως άοπλος ιππέας ενός ταπεινού όνου, ακολουθούμενος από άοπλους και φτωχούς μαθητές, φέρνει στη Γη τη βασιλεία των ουρανών (αντί για την πολιτική επανάσταση και το εθνικό μεγαλείο που ονειρευόταν ο όχλος) και το πληρώνει με το ζωή Του λίγες μέρες μετά, κάτω από το μπαλκόνι του Πιλάτου, για να καλέσει στη σωτηρία όλο τον κόσμο, ακόμη κι εκείνους τους ίδιους ανθρώπους του όχλου που άσπλαχνα Τον δίκασε και Τον καταδίκασε (βλ. και Πράξεις των Αποστόλων, 2, 36-40). Και φυσικά και εμάς.
Καλή Μεγάλη Σαρακοστή – Καλή Ανάσταση!

Κυριακή των Βαΐων στο Κάνσας, ιερά μονή Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας (εδώ, στο τέλος της ανάρτησης)

Περισσότερα:

Α΄ Νηστειών: της Ορθοδοξίας

Β΄ Νηστειών: του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Γ΄ Νηστειών: της Σταυροπροσκύνησης

Δ΄ Νηστειών: του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος

Ε΄ Νηστειών: της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Κυριακή των Βαΐων, με την οποία αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα.

Προηγιασμένη & Χαιρετισμοί: δυο απολαύσεις της Σαρακοστής (άρχισαν)

 

Εικ. από εδώ (Παναγία Ρευματοκράτειρα)

Η Μεγάλη Σαρακοστή, για τους ορθόδοξους χριστιανούς, είναι ίσως η ομορφότερη περίοδος του έτους. Αυτό που την κάνει τόσο όμορφη είναι οι υπέροχες τελετές που γίνονται καθημερινά ή σε εβδομαδιαία βάση τις εκκλησίες μας.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το άρθρο «Μεγάλη Σαρακοστή - να μην ξεχάσω», το οποίο παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να αναζητήσει, αν θέλει, για να το διαβάσει ολόκληρο.

«…Να μην ξεχάσω να παρακολουθήσω (πιο σωστά: να συμμετάσχω) στην προηγιασμένη και να πάω ν’ ακούσω τους Χαιρετισμούς, έστω κι αν χρειαστεί να κλείσω το μαγαζί μου, ν’ αφήσω τη δουλειά μου, ν’ αναβάλω ένα ραντεβού ή να λείψω απ’ το φροντιστήριο (αν είμαι μαθητής) για κανα-δυο ωρίτσες. Αξίζει!

Η «προηγιασμένη» είναι μια σύντομη λειτουργία, που τελείται στο ναό συνήθως κάθε Τετάρτη βράδυ και κάθε Παρασκευή πρωί όλη τη Μεγ. Σαρακοστή. Η βραδινή προηγιασμένη είναι μια πανέμορφη λειτουργία, με χαμηλό φωτισμό, τον ιερέα στα μαύρα και γενικά ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση («κατάνυξη»). Σ’ αυτή τη λειτουργία δεν τελείται η θεία Μετάληψη, αλλά ο ιερέας φέρνει και προσφέρει σε όποιον θέλει να μεταλάβει θεία Μετάληψη από την προηγούμενη Κυριακή – γι’ αυτό λέγεται «προ-ηγιασμένη» ή θεία λειτουργία «των προηγιασμένων Δώρων» [=θεία Μετάληψη], επειδή δεν αγιάζεται εκείνη την ώρα, αλλά έχει αγιαστεί από πριν.

Τη Μεγ. Σαρακοστή δεν γίνεται κανονική λειτουργία, παρά μόνο Σάββατο, Κυριακή και κάποιες μεγάλες γιορτές (π.χ. του Ευαγγελισμού). Τις άλλες μέρες γίνεται μόνο προηγιασμένη. [Σημείωση: «λειτουργία» ονομάζεται ΜΟΝΟ εκείνη η τελετή, στην οποία μεταλαβαίνουμε, ΟΧΙ κάθε τελετή που γίνεται στην εκκλησία]. Ο λόγος; Η ορθόδοξη λειτουργία έχει κεντρική αναφορά στην ανάσταση του Χριστού, ενώ η Μεγ. Σαρακοστή είναι μια περίοδος με κεντρική αναφορά στη σταύρωση. Έτσι, δεν ταιριάζει η κανονική λειτουργία. Την Κυριακή όμως ταιριάζει, γιατί κάθε Κυριακή όλο το χρόνο είναι πάντα γιορτή της ανάστασης του Χριστού, ενώ το Σάββατο γίνεται λειτουργία για τις ψυχές των νεκρών, γιατί το Σάββατο είναι η μέρα των νεκρών στην Ορθοδοξία (δε λέμε «νεκρών», αλλά «κεκοιμημένων», γιατί δεν υπάρχει θάνατος, όλοι είναι ζωντανοί στον ουρανό και περιμένουν την ανάστασή τους στη Δευτέρα Παρουσία, για την οποία μίλησε πολλές φορές ο Ιησούς).

Οι Χαιρετισμοί σίγουρα ξέρεις τι είναι: ένα μεγάλο ποίημα, από τα ωραιότερα παγκοσμίως, που απευθύνεται στην Παναγία και τον έχει γράψει μάλλον ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, ένας μεγάλος ποιητής και μουσικός του 7ου αιώνα μ.Χ. (από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές όλων των εποχών). Έχει 24 στροφές, που αρχίζει κάθε μία και με ένα γράμμα της αλφαβήτου, κατά σειρά. Το κόβουμε σε 4 μέρη και λέμε ένα κάθε Παρασκευή βράδυ τη Μεγ. Σαρακοστή, ενώ την 5η Παρασκευή το λέμε όλο μαζί (είναι ο Ακάθιστος Ύμνος).

Τους Χαιρετισμούς τους λέει ο ιερέας (κάνει μια μουσική απαγγελία, όπως γινόταν στο Βυζάντιο), αλλά, πριν βγει να τους απαγγείλει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, οι ψάλτες ψάλλουν ένα άλλο υπέροχο μουσικό και ποιητικό έργο, γραμμένο από τον άγιο Ιωσήφ τον Υμνογράφο (μεγάλο ποιητή και μουσικό του 9ου αιώνα), τον «κανόνα των Χαιρετισμών» (κανόνας είναι ένα σπουδαίο είδος μουσικής και ποίησης, που ανήκει στην κλασική μουσική του Βυζαντίου)…».

 

Παρακαλώ και:

Χαιρετισμοί σε χρόνους μαύρης σκλαβιάς

 

Η εφιαλτική πραγματικότητα του Κρού Μπέι και το νέο σχολείο της Ιεραποστολής (Σιέρρα Λεόνε)

Orthodox Christian Initiative for Africa

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

Ορθόδοξη Ιεραποστολή -Orthodox Mission -Mission Οrthodoxe – Misión Ortodoxa – Missão Ortodoxa – Missione Ortodossa – православная миссия- Misiunea Ortodoxă- 东正教使命 – रूढ़िवादी मिशन

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018. Ήμασταν ήδη μια εβδομάδα στη Σιέρρα Λεόνε, προσκεκλημένοι του Ιεραποστόλου πατρός Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου. Είχαμε συγκλονιστεί από τις αλλεπάλληλες εικόνες ανθρώπων σε κατάσταση έσχατης ένδειας. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η επίσκεψη που είχε οργανώσει ο πατήρ Θεμιστοκλής στην παραγκούπολη του Κρου Μπέι θα ήταν πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Η συνοικία Κρου Μπέι όπου χτίστηκε το νέο σχολείο της ορθόδοξης ιεραποστολής

Όταν φτάσαμε στον συνοικισμό και αρχίσαμε να οσφραινόμαστε τη βαριά μυρωδιά της ατμόσφαιρας, συνειδητοποιήσαμε την χαώδη διαφορά ενός ντοκιμαντέρ για την Αφρική που παρακολουθείς αναπαυτικά μέσα στην άνεση του σπιτιού σου, όσο ρεαλιστικό κι αν είναι, από τη ζωντανή, εφιαλτική πραγματικότητα, η οποία σε τσακίζει, σε διαλύει, σε κάνει να αισθάνεσαι ένοχος γι’ αυτό που είσαι, για τις όποιες μικρές ή μεγάλες ανέσεις απολαμβάνεις.. Να νιώθεις αίσθημα μεγάλης αδικίας να σε πνίγει.

Καθώς προχωρούσαμε σοκαρισμένοι, φτάσαμε στην γέφυρα του Τζώρτζ Μπρούκ. Οι σκηνές που αντικρίσαμε ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Ένας κατάμαυρος χείμαρρος αποβλήτων κυλούσε αργά κάτω από τα πόδια μας, ανάμεσα σε τόνους απορριμμάτων, δημιουργώντας αφόρητα αποπνικτική ατμόσφαιρα, την οποία επέτειναν δεκάδες χοίροι που περιφέρονταν ελεύθεροι ανάμεσα στα σκουπίδια και μέσα στα λύματα. Στις όχθες του, σειρά νοικοκυριών στεγασμένων σε παράγκες φτιαγμένες από σκουριασμένες λαμαρίνες δημιουργούσε εφιαλτικό σκηνικό. Άνθρωποι περιφέρονταν ανάμεσα στα σκουπίδια, μέσα στα λύματα και δίπλα στους περιπλανώμενους χοίρους, ενώ παιδιά έπαιζαν με αντικείμενα που είχαν μαζέψει από αυτά ή με αυτοσχέδιους αετούς που είχαν φτιάξει, σχίζοντας με τα δόντια τους σακούλες από τα σκουπίδια.

Απέναντι από τη γέφυρα ανοιγόταν μία αλάνα και δεξιά της ένα καταθλιπτικό κτήριο που έμοιαζε με κρατητήριο. Για να μπεις σ’ αυτό, έπρεπε να υπερπηδήσεις φράχτη από τσιμεντόλιθους που εμπόδιζαν τα μολυσμένα νερά του Τζώρτζ Μπρούκ να πλημμυρίσουν τον χώρο κατά την μακρά περίοδο των βροχών. Όπως πληροφορηθήκαμε, ήταν το Δημοτικό Σχολείο του οικισμού, το οποίο είχε κτίσει μία μη κυβερνητική φιλανθρωπική οργάνωση πριν από μερικά χρόνια.

Δρασκελώντας τον φράχτη, μπήκαμε στο σχολείο. Το καταθλιπτικό περιβάλλον, που περισσότερο θύμιζε κελί φυλακής παρά σχολείο, σε συνδυασμό με την άθλια κατάσταση του εσωτερικού του κτηρίου μας είχε αφήσει άφωνους. Σκεφτόμασταν τι μάθημα να έκαναν τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά σ’ έναν τέτοιο χώρο, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον.

Ο πατήρ Θεμιστοκλής κοιτούσε θλιμμένος γύρω του και σε μία στιγμή τον ακούμε να μονολογεί: «Να είχα τα χρήματα να αναλάβει η Ιεραποστολή αυτό το σχολείο, να δώσουμε σ’ αυτά τα τόσο πονεμένα κι αδικημένα παιδιά μία ελπίδα…!» και απευθυνόμενος σε μας λέει: «Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτά τα παιδιά;» Το έλεγε κι ένας βαθύς πόνος έβγαινε από την καρδιά του. Αυθόρμητα απαντήσαμε: «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, πάτερ».Κάναμε έναν πρόχειρο οικονομικό προϋπολογισμό του έργου κι αρχίσαμε να μοιραζόμαστε το άπιαστο όνειρό μας με τους συνανθρώπους μας στην Ελλάδα. Και το θαύμα έγινε. Μέσα σε πέντε μήνες συγκεντρώθηκε όλο σχεδόν το ποσό που απαιτούνταν για να ξεκινήσει το έργο.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018. Έντεκα μήνες ακριβώς από την πρώτη επίσκεψή μας στην παραγκούπολη Κρού Μπέι, μας αξίωσε και πάλι ο Θεός να βρισκόμαστε εκεί για την θεμελίωση του σχολείου.Σήμερα το καταθλιπτικό εκείνο κελί-σχολείο αποτελεί παρελθόν. Κατεδαφίστηκε. Στην θέση του ανεγείρεται ένα λιτό σύγχρονο καλαίσθητο κτήριο επτά αιθουσών, που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις εκπαιδευτικές ανάγκες των διακοσίων και πλέον μαθητών, πού κατά την ερχόμενη σχολική χρονιά συν Θεώ θα το γεμίσουν χαρούμενες φωνές.

Η νέα πρόκληση που ανοίγεται τώρα μπροστά μας είναι η λειτουργία και η συντήρηση του έργου. Στο χέρι μας είναι να καταστεί το έργο αυτό φωτεινός φάρος, που θα δώσει ελπίδα στους ανθρώπους της τόσο υποβαθμισμένης αυτής περιοχής και θα τους βοηθήσει να δουν το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Στο χέρι μας είναι να μην μείνει κανένας μαθητής του σχολείου ούτε μία ημέρα χωρίς εκπαίδευση και φαγητό.

Ι. Περράκης

Στηρίξτε την λειτουργία και συντήρηση του σχολείου στο Κρου Μπέι, στη Σιέρρα Λεόνε :

http://www.ierapostolos.gr/support.php

Σχολείο Κρου Μπέι

Σε λιγότερο από δύο χρόνια, σε μια από τις πιο εξαθλιωμένες περιοχές του πλανήτη μας, την παραγκούπολη Κρού Μπέι στην πρωτεύουσα Φριτάουν της πάμφτωχης Σιέρρα Λεόνε, με δωρητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό ολοκληρώσαμε την ανέγερση ενός σύγχρονου Δημοτικού Σχολείου που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις εκπαιδευτικές ανάγκες των δασκάλων και των διακοσίων και πλέον μαθητών που την ερχόμενη σχολική χρονιά θα το πλημμυρίσουν με τις παιδικές τους φωνές.

Ψυχή αυτής της μεγάλης προσπάθειας ήταν ο συνεργάτης μας και καθηγητής Θεολογίας του 1ου Γυμνασίου Χαλανδρίου κ. Ιωάννης Περράκης ο οποίος επισκεπτόμενος δύο φορές την Σιέρρα Λεόνε και αντικρίζοντας την ζοφερή εικόνα του Κρου Μπέι ξεκίνησε την συγκέντρωση χρημάτων ευαισθητοποιώντας φίλους και γνωστούς. Μέχρι σήμερα δαπανήθηκαν ενενήντα χιλιάδες ευρώ και υπολείπεται ο εξοπλισμός του Σχολείου που θα κοστίσει δέκα χιλιάδες ευρώ.

Το έργο αυτό είναι καθοριστικής σημασίας για την περιοχή αν αναλογιστεί κανείς ότι διαγράφεται μία νέα πορεία για τα παιδιά των ευάλωτων αυτών κοινωνικών στρωμάτων που η μοίρα τα έφερε να ζουν σε πάμφτωχες κοινότητες. Παρόμοια προγράμματα στηρίζει ο Οργανισμός μας και σε άλλα υπανάπτυκτα κράτη.

Μέλημά μας τώρα είναι να στηριχθεί η λειτουργία αυτού του τόσο σημαντικού έργου. Να καλύπτουμε σε μόνιμη βάση τα λειτουργικά έξοδα, τους μισθούς των δασκάλων, το αναγκαίο εκπαιδευτικό υλικό, την καθαριότητα και την καθημερινή σίτιση των παιδιών.

Βασιζόμενοι στην αστείρευτη αγάπη όλων των συνανθρώπων μας και στην δική σας προαίρεση, παρακαλούμε να στηρίξετε και αυτήν την προσπάθεια.

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

Επίσκεψη του Υπουργού της Εκπαίδευσης της Σιέρα Λεόνε στο σχολείο του KrooBay με 250 μαθητές !!! Group photo with the Minister of Education outside our new Mission school in KrooBay including Deaconess Mary.

KrooBay School, Siera Leone, February 2021

The Minister of Education, Dr. David Sengeh visiting orthodox christian mission School in KrooBay as part of his birthday celebration which included free lunch for approx. 250 pupils

Bridge over troubled waters leading to new orthodox mission School in KrooBay, Siera Leone

https://www.facebook.com/realRevThemi

Δείτε επίσης  

Ουγκάντα – Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής

π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος από Σιέρρα Λεόνε, ομιλία στην Αθήνα (βίντεο)

Από άθεος ροκάς - > ιεραπόστολος με μεγάλο κοινωνικό έργο (αναλυτικά η ιστορία του π. Θεμιστοκλή)

Επίσκεψη στη Μητρόπολη των ηρώων (Σιέρρα Λεόνε)

Άρθρα για την ιεραποστολή στη Σιέρρα Λεόνε 

Orthodox Sierra Leone (ενότητα)

Η σελίδα του π. Θεμιστοκλή στο Facebook

2020 - Documentary on the Orthodox Church & Fr Themi in Sierra Leone

Sierra Leone - Poverty, diamonds, war & the Orthodox Church
Fr. Themi: The Atheist Rocker Who Became an Orthodox Priest and Missionary In Africa
Interview With Father Themi Adamopoulo on Orthodox Missionary Work in Africa Videos from Sierra Leone – There the Orthodox Christians fighting for a better world...
Fr Themi Adamopoulo, talk al little about his trip from Atheist to Christianity...