"Η
παράσταση του 2015, από την θεατρική μας ομάδα. Η μεγάλη αγάπη μας για
την Αγία Φιλοθέη έγινε κίνητρο για να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Η
ευλογία της Αγίας Φιλοθέης να μας σκεπάζει όλους" (εδώ).
Δείτε επίσης, αν θέλετε:
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023
Τόσοι αγαπημένοι, σ' ένα Ψυχοσάββατο...
Το θυμάμαι το σιτάρι που έφερνε η γιαγιά στο σπίτι από τον Γιώργο τον μπακάλη, της γειτονιάς : Σε μια γκρίζα χάρτινη σακούλα με θαλασσιά γράμματα "παντοπωλείον". Ύστερα άρχιζε η τελετουργία του Ψυχοσάββατου... να καθαριστεί, να βράσει και να γίνει κόλλυβο ανακατεμένο με δάκρυα, στεναγμούς, σταφίδες και ασημένια κουφετάκια.
Όταν η γιαγιά σκούπιζε με την ανάστροφη της παλάμης τα βρεγμένα της μάτια και ύστερα σκούπιζε το χέρι στην ποδιά της, καταλάβαινα πως το κόλλυβο ήταν έτοιμο. Τρυφερές κινήσεις, αγαπημένες, του σπιτιού μας, οικείες. Και οι ψυχές να νιώθεις ότι μπαινοβγαίνουν και επιστατούν στο βράσιμο, το στόλισμα και στο κλάμα για να το μερώσουν, να αποκτήσει η γιαγιά βεβαιότητα Παραδείσου, να ξεπικρίσουν οι μέρες της και να γιάνει το πένθος.
Έγραψα και τούτο το Ψυχοσάββατο τα ονόματά τους και ένα-ένα έγιναν ξανά πρόσωπα και θυμήθηκα αλλονών τις ιστορίες και όσων γνώρισα τα πρόσωπα και τον βίο τους. Η γιαγιά μου ανάμεσά τους, με ένα χαμόγελο πικραμένο για όσα δεν μπόρεσε να μας πει όσο ζούσε και ευτυχισμένο -προφανώς- για τα λουλούδια και τους κόκκους του σιταριού.
Ο Γιώργος, ο μπακάλης, έγινε πια όνομα στο συγχωροχάρτι μου. Όσο για το σιτάρι, κανείς δεν το πουλάει πλέον με τον δικό του τρόπο, με την σέσουλα από το τσουβάλι. Τώρα πωλείται συσκευασμένο, δηλαδή έχουν χάσει οι κόκκοι την ιδιαίτερη προσωπικότητά του ο καθένας. Όμως εμείς επιμένουμε να το στολίζουμε και ονοματίζουμε κεκοιμημένους υπέρ αναπαύσεως γιατί ο καρπός πάντα βλαστάνει όταν μπεί στην γη. Ακόμη και στην γη των τσιμέντων, απουσία του κυρ Γιώργη και από φέτος απουσία και της κόρης του της Γιώτας που ξαφνικά πήρε τον δρόμο του ουρανού και έτσι χάσαμε μία ακόμη σύντροφο των παλιών παιχνιδιών μας.
Στο φετινό Σάββατο των ευλογημένων σιταριών κι' άλλες ψυχούλες συνωστίζονται γύρω από τους κόκκους του και εκλιπαρούν συγχώρεση και μνήμη από Θεό και ανθρώπους:
Ο κυρ Νίκος που έμενε μόνος, αυτός και τα σκουπίδια του, απομονωμένος σ' ένα παλιό σπίτι, με έναν δυο της γειτονιάς να του αφήνουν φαγητό στην πόρτα και να παρακολουθούν αν θα ανάψει η λάμπα της εξώθυρας το βράδυ και αν θα σβήσει το πρωί....Βλέπαμε να μιλάει με τις γάτες, να στοιβάζει άδεια χαρτοκιβώτια στην αυλή, να πλένεται στην παλιά τουλούμπα, να έχει συμφιλιωθεί με το σπασμένο του τζάμι και ενώ όλα συνηγορούσαν σε καταστάσεις τρώγλης αυτός να κυκλοφορεί σαν ξεπεσμένος πρίγκηπας σε παραμύθι που κανείς δεν διάβαζε πια. Ένα πρωινό, οι γείτονες είδαν πως δεν έσβησε το φως και ειδοποίησαν την αστυνομία. Μπορεί και να ήταν πολλές ημέρες αναμμένο, καθώς τότε με το χιόνι δεν πολυέβγαιναν οι άνθρωποι να κοιτάξουν την αυλή του μοναχικού πρίγκηπα.
Ήρθαν και τον πήραν, σχεδόν σέρνοντάς τον στην αυλή και πιθανώς βλαστημώντας την κακιά τους την τύχη να τον κουβαλούν, μέσα στην βρωμιά και το κρύο! Δεν τον έψαξε κανείς και παραμένει στα αζήτητα του νοσοκομείου. Κάποια στιγμή θα τον θάψουν οι υπηρεσίες σ' έναν άγνωστο τάφο και όλα θα τελειώσουν. Επί γης βεβαίως, γιατί τα συγχωροχάρτια και οι προσευχές μας θα τον ανταμώνουν στον ουρανό...
Ο Γιώργος ήταν ίδιος ο πατέρας του, ο ωραίος Αλέξανδρος το όνειρο κάθε μαθήτριας που ανέβαινε στο συγκεκριμένο λεωφορείο, την συγκεκριμένη ώρα κάθε πρωί για να πάει στο σχολείο.
Ο Αλέξανδρος ήταν τόσο όμορφος που σχεδόν δεν αντέχονταν η ομορφιά του και είχε ένα ύφος τόσο ταπεινό, σχεδόν αφελές, που είναι βέβαιο ότι ο ίδιος δεν είχε επίγνωση της ταραχής που προκαλούσε... Ο μέγας Αλέξανδρος της γειτονιάς μας λοιπόν όταν πήγε να σπουδάσει ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και πέθανε νεότατος από τον καημό του γυιού του που είχε βουτήξει στις παραισθήσεις των ουσιών. Μου έλεγαν γι' αυτό το παιδί, για τον Γιώργο, αλλά δεν τον ήξερα. Ένα πρωινό Κυριακής είδα έναν κουρασμένο (σχεδόν) Απόλλωνα να στέκεται έξω από το ναό με το πλαστικό κυπελάκι της επαιτείας, δίχως να ζητάει, χωρίς να μιλάει. Γι' αυτό ακριβώς και του έδωσα κάτι και αυτός είπε πολύ συνεσταλμένα και ευγενικά "ευχαριστώ πολύ κυρία". -"Να είσαι καλά" απάντησα και έκανα να φύγω αλλά τότε θυμήθηκα...". Είσαι ο γυιός του Αλέξανδρου;" τον ρώτησα και μου απάντησε "ναι".
Παραμονή του Ψυχοσάββατου, έγινε το ξόδι του. Τον είχαν ντύσει γαμπρό, μου είπαν. Καλά έκαναν, λέω εγώ τώρα. Να χαρεί και ο πατέρας του, όταν θα ανταμώσουν.
Απλώνω μέσα μου εκείνο το στάρι νέας εσοδείας που έβραζε η κυρα Λένη, η γιαγιά μου και παίζω ένα παιχνίδι της μνήμης και της προσευχής. Κάθε κόκκος ένα όνομα. Κάθε καινούργιο Ψυχοσάββατο χρειάζομαι και περισσότερο σιτάρι... Νικόλαος, Αλέξανδρος, Γεώργιος και ο άλλος Γεώργιος που έφυγε σιωπηλά όπως έζησε συν όλοι οι παλιοί φίλοι, προπάτορες, αγάπες, ξένοι που συγγενέψαμε στην προσευχή, συγγενείς, άνθρωποι, τέλος πάντων, που περπάτησαν στην γη και τώρα, ανεβαίνοντας την τελευταία κλίμακα, ακουμπούν στο κόλλυβό μας και την δική μας ευχή για να διαβούν τους δρόμους τους πλησίστιους της Εδέμ.
Ανάπαυσέ τους Κύριε! Όλοι τους εσένα είχαν ποθήσει, ακόμη και αν δεν το γνώριζαν.
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2023
Περί του αγίου Βαλεντίνου (για να μη λέμε πως είναι "ανύπαρκτος" άγιος)...
Ένα κλικ αγάπης & ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, παρακαλώ, στα:
Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)
Ancient Christian Origins of Saint Valentine’s Day
Δημήτριος Παναγόπουλος - π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος
Η ΝΙΚΗ για τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία: "Όταν χτυπά η συμφορά, δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο συνάνθρωποι"
Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ
Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ εκφράζει τη συμπαράστασή του στον τουρκικό και τον συριακό λαό που δοκιμάζονται από τον πολύνεκρο σεισμό της Δευτέρας 6ης Φεβρουαρίου.
Είναι αυτονόητο ότι επικροτούμε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη γείτονα χώρα και συγχαίρουμε τους εθελοντές όλων των ομάδων και των ειδικοτήτων, ιδιαίτερα τους Έλληνες, που έσπευσαν σε βοήθεια.
Όταν χτυπά η συμφορά, δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο συνάνθρωποι. Αυτό διδάσκει ο πολιτισμός μας και το αποδεχόμαστε ανεπιφύλακτα.
Επισημαίνουμε μόνον ότι η Συρία - χώρα μάλιστα με πολλούς ορθόδοξους χριστιανούς, που μοιράζονται την ίδια ρωμέικη ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά με τον ελληνικό λαό - φαίνεται να έχει λάβει δυσανάλογα μικρή βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα και από την Ελλάδα, σε σχέση με την Τουρκία. Χρειάζεται προσοχή, για να μη διαπραχθεί αδικία, οφειλόμενη σε πολιτικές συμμαχίες και άλλες σκοπιμότητες. Δυστυχώς η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι πολύ συχνά η πολιτική θέτει σε δεύτερη μοίρα την ανθρωπιά και την αγάπη.
Ευχόμαστε να ξημερώσει μια πιο αισιόδοξη μέρα για τους γειτονικούς μας λαούς και, όσον αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είθε να γίνει αντιληπτό ότι, αν η Τουρκία αισθάνεται εχθρός μας, εμείς είμαστε έτοιμοι να γίνουμε φίλοι με όλους, όσο έτοιμοι είμαστε και να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας μέχρις εσχάτων. Όπως αναφέρει ένας πασίγνωστος στίχος του μεγάλου αρχαίου μας τραγικού ποιητή Σοφοκλή, από την Αντιγόνη, "οὒτοι συνέχθειν ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν" (δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ).
πηγή κεντρικής εικόνας: © Panagiotis Kotridis
Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2023
Σεισμός στην Τουρκία - Το «ευχαριστώ» στην Ελλάδα: Ο γείτονας ήρθε ξαφνικά ένα βράδυ για να βοηθήσει
NEWSROOM IEFIMERIDA.GR
08/02/2023 09:37
Μέσω
των #Yunanistan και #teşekkürleryunanistan οι Τούρκοι πολίτες σπεύδουν
να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στους Έλληνες διασώστες της ΕΜΑΚ που
βρίσκονται στις δοκιμαζόμενες από τον φονικό σεισμό της Τουρκίας
περιοχές και απεγκλωβίζουν επιζώντες από τα ερείπια.
Μάλιστα,
κάποιοι κάνουν και επίθεση στον Ερντογάν για τις απειλές ότι θα πάει
νύχτα στην Αθήνα, ενώ δεν έχουν τέλος τα ποσταρίσματα με τις εικόνες και
τα βίντεο από τις στιγμές που Έλληνες διασώστες απεγκλωβίζουν ανθρώπους
από τα ερείπια, από τα δάκρυα χαράς για τον εντοπισμό και διάσωση
ανθρώπων, αλλά και από τη συνεργασία των Ελλήνων και των Τούρκων
διασωστών στις ρημαγμένες από τον σεισμό περιοχές.
Τα «ευχαριστώ» των Τούρκων στους Ελληνες ("Ν": στην αρχική σελίδα εμφανίζονται οι σχετικές φωτογραφίες και τα βίντεο)
«Καλοί άνθρωποι, χαίρομαι που υπάρχουν, ευχαριστώ»
«Ευχαριστούμε Ελλάδα. Ευχαριστούμε γείτονα»
«Ευχαριστούμε. 100 χρόνια γείτονας. Έλληνας διασώστης κουβαλάει ένα φορείο μαζί με έναν Τούρκο στρατιώτη».
«Όσοι
έλεγαν πως θα μπουν στην Ελλάδα σε μια νύχτα, δεν πήγαν κάτω από τα
ερείπια για να σώσουν έναν πολίτη. Οι Έλληνες ωστόσο που θεωρούσαν
εχθρό, το έκαναν»
«Θα σε θυμάμαι με αυτή τη φωτογραφία. Όχι με τον πόλεμο που έγινε πριν από δεκαετίες. Ευχαριστώ Ελλάδα»
«Ήρθαν ξαφνικά ένα βράδυ
Ευχαριστώ»
«Ευχαριστώ Ελλάδα…»
«Η
ευγένεια δεν έχει εθνικότητα Γείτονά μου, φίλε μου, αδερφέ μου, σε
αγκαλιάζω όπως αγκάλιασες τον φίλο σου με ευτυχία όταν έσωσες ένα 6χρονο
παιδί».
Η «διπλωματία των σεισμών», η Τουρκία, η Συρία και ο κίνδυνος μιας αδικίας
Ο φονικός και καταστροφικός διπλός σεισμός της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου, που έπληξε την Τουρκία και τη Συρία και επηρέασε τις γύρω χώρες, γέννησε στην ψυχή κάθε ευαίσθητου ανθρώπου συναισθήματα φρίκης και συμπόνιας. Είναι αυτονόητο ότι η πατρίδα μας έπραξε το χρέος της, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια, ειδικούς και ομάδες αξιέπαινων διασωστών στη γείτονα χώρα, και μάλιστα ταχύτατα. Το ίδιο κάναμε και στο παρελθόν (στο σεισμό της Νικομήδειας τον Αύγουστο του 1999), το ίδιο θα κάνουμε – μακάρι να μη χρειαστεί – και στο μέλλον. Και η Τουρκία ανταπέδωσε τη βοήθεια στέλνοντας κι εκείνη με τη σειρά της για τον σεισμό της Πάρνηθας τον Σεπτέμβριο του 1999.
Έτσι αναπτύχθηκε η λεγόμενη “διπλωματία των σεισμών”, που δυστυχώς αποτελεί μια σειρά παρενθέσεων στον ανυποχώρητο τουρκικό επεκτατισμό και δεν αποδείχθηκε αρκετή για να τον καταπραΰνει, όπως αρχικά κάποιοι ήλπιζαν. Τουλάχιστον κατακτήσαμε την ιδέα πως, όταν ο θάνατος θερίζει, οποιαδήποτε έχθρα υποχωρεί. Εξάλλου, οι απλοί άνθρωποι, που κοιτάζουν τη δουλειά τους και την οικογένειά τους, ποτέ δεν υπήρξαν εχθροί μας.
Εκφράζονται όμως και καταγγελίες, ότι η Τουρκία λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος σε βοήθεια από τις δυτικές χώρες, ενώ στη Συρία αποστέλλεται βοήθεια δυσανάλογα μικρή, επειδή το καθεστώς της δεν είναι αρεστό στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εύχομαι να μη διαπράττεται εδώ μια ακόμη αδικία, από εκείνες, στις οποίες δυστυχώς μας έχουν συνηθίσει οι διεθνείς κύκλοι πολιτικών συμφερόντων, που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για δικό τους όφελος και μάλιστα στρέφουν την κοινή γνώμη σε όποια κατεύθυνση θέλουν, μέσω των μεγάλων και ισχυρών πρακτορείων ειδήσεων.
Για την Ιστορία θα ήθελα να επισημάνω ότι η Συρία έχει σπουδαίους ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Ο χριστιανισμός εκεί επικρατούσε μέχρι την αραβική επέλαση και κατάκτηση, που έφερε την κυριαρχία του Ισλάμ από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Είναι μια χώρα με έντονη βυζαντινή παράδοση ακόμη και σήμερα, παράδοση ζωντανή μέσα από τα εκατομμύρια ορθοδόξων χριστιανών που κατοικούν σ’ αυτήν και που αισθάνονται “ρουμ ορτοντόξ”, δηλαδή “Ρωμιοί” (“Βυζαντινοί”). Στη Δαμασκό εδρεύει το (μαρτυρικό) Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας, που μάλιστα τιτλοφορείται “Ελληνορθόδοξο”. Πολλοί άγιοί μας ήταν Σύροι, όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.λ.π.
Επαναλαμβάνω πως τα παραπάνω υποχωρούν μπροστά στην πανανθρώπινη ενότητα και αγάπη σε στιγμές ανάγκης. Όμως καλό είναι να τα γνωρίζουμε, όπως και να είμαστε σε επιφυλακή για εκείνους που δεν συγκινούνται μπροστά στα βάσανα και τις τραγωδίες των λαών, αλλά τις εκμεταλλεύονται με φαρισαϊκή “ευαισθησία” και κροκοδείλια δάκρυα.
Χιόνι παντού... και πόνος... και ελπίδα
Χιόνι, παντού χιόνι και κρύο. Όμως δεν καίει πια στο φουλ το καλοριφέρ καθώς όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι έχουμε γίνει φτωχοί.
Ωστόσο είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ. Μπορούμε να κολλάμε πάνω στο σώμα του καλοριφέρ την ίδια στιγμή που οι άστεγοι και πληγωμένοι φτωχούληδες της Τουρκίας ζεσταίνονται μόνο από τα δάκρυά τους και τις φωτιές που ανάβουν έξω, κάτω από έναν ουρανό δίχως αστέρια.
Άνθρωποι στα ερείπια, άνθρωποι που σώθηκαν , άνθρωποι που χάθηκαν, πόνος ατέλειωτος πόνος, οδύνη μπερδεμένη με πέτρες στοιβαγμένες άτακτα και από κάτω κρυμμένες κομμένες ανάσες, μικρές ελπίδες, χέρια αγίων, προσευχές, κουβέντες πλεγμένες σε κομποσκοίνια, γέλια που κόπηκαν στην μέση, κλάματα που πλέχτηκαν στα μακριά μαλλιά κάποιας Αϊσέ...
Κοιτάζω το χιόνι. Δεν χαίρομαι πια. Είναι πολύς ο πόνος και πολύ το ψέμα ολόγυρα. Μεγάλη και η απόσταση ανάμεσα σε μας και στους άλλους, τους εξουσιαστές. Είναι σαφές πια πως όλοι εκείνοι που μας "αγαπούν" είναι πολύ μακριά μας, πολύ έξω από τις ανάγκες μας, τις άδειες τσέπες μας αλλά, κυρίως, μακριά από τις πεθυμιές μας για αξιοπρέπεια, ηρεμία και μια καθημερινή ζωή όπου δεν θα πεθαίνουμε τόσους θανάτους πριν τον θάνατο!
Είναι ο καιρός όπου μας έμεινες μόνο Εσύ! Εσύ που ήσουν πάντα αλλά υπήρχε και μια ανθρώπινη παραμυθία για την ασθένεια της σαρκός, που έλεγε και ένας φίλος. Τώρα είμαστε απαράκλητοι, κυκλωμένοι από ψεύτες και εκμεταλλευτές, σε λάθος... project αφού δεν είμαστε σκυλιά αλλά άνθρωποι.
Τώρα μείναμε με Σένα. Δεν είναι λίγο αλλά πάνε χαμένοι τόσοι άνθρωποι που δεν αγαπηθήκαμε και ασχημαίνει ο τόπος από τόσους εχθρούς του Ανθρώπου.
Κοιτάζω το χιόνι από το παράθυρο και τραβάω μία γραμμή κι' έναν σταυρό.
Στο βάθος μια Αϊσέ σώθηκε, ένα κερί άναψε, μια Παναγιά δάκρυσε, μια Άνοιξη ξημέρωσε, ένα παιδί βγήκε να παίξει στα σοκάκια του κόσμου, μια καμπάνα χτύπησε, μια λειτουργία αρχίζει, δόξα Σοι Κύριε!
Διαβάστε επίσης, αν θέλετε:
29 Μαΐου: "επίθεση" στους Τούρκους!...
Το Ισλάμ έρχεται - Εμείς κοιμόμαστε;
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023
Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…
Βυζαντινή τοιχογραφία της Υπαπαντής στην κρύπτη του αγ. Βλασίου στο Σαλέντο 12ος αιώνας.
***
"Σχεδόν
σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, γιορτάζεται η Υπαπαντή, δηλαδή το
γεγονός ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ πήγαν («πρόσφεραν») τον σαρανταήμερο
Ιησού στον ναό, όπως όριζε ο θρησκευτικός τους νόμος. Απλή ρουτίνα, ε;
Για να δούμε όμως μήπως μια άλλη δυναμική υποφώσκει εδώ…
Πρώτα απ’
όλα, την Υπαπαντή την εξιστορεί μόνο το ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο
έχει τη δική του ρετσινιά ως το «ευαγγέλιο των καταπιεζόμενων και των
φτωχών». Είναι ενδεικτικό ότι στη γέννηση του Χριστού ο Λουκάς δεν είχε
μνημονεύσει τους τρεις Μάγους και τα ακριβά δώρα τους, είχε μνημονεύσει
όμως τους τσοπάνηδες.
Ερχόμαστε στην Υπαπαντή. Όταν ο Λουκάς την
περιγράφει, γράφει ότι οι γονείς του Ιησού «έπρεπε να προσφέρουν και
θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δυο μικρά περιστέρια». Φράση απλούλα, ε; Κι
όμως, γεμάτη δυναμικά συμφραζόμενα: Βάσει του θρησκευτικού νόμου, οι
γονείς κανονικά έπρεπε να προσφέρουν άλλα, ακριβότερα πράγματα: ένα
χρονιάρικο αμνό κι ένα νεοσσό περιστεράς ή τρυγόνας. Η οικονομικά
ευτελέστερη θυσία που πρόσφεραν λοιπόν ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν ακριβώς η
θυσία που προβλεπόταν να προσφέρουν οι φτωχοί!
Το ευαγγέλιο δεν
κάνει ρεπορτάζ. Φωτίζει ηθελημένα μια συγκεκριμένη θεολογική επιλογή.
Καθόσον «ο Ιησούς του Λουκά είναι […] ο μεγάλος εραστής όλων των
περιφρονημένων και άκληρων αυτού του κόσμου: των πτωχών, των αμαρτωλών,
των Σαμαρειτών..."
Διαβάστε, παρακαλώ, ολόκληρο το αφιέρωμα:
Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…
Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2023
Θεόδωρος Ρηγινιώτης: «Η αλλαγή θα έρθει μέσα από τον ίδιο το λαό»
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ «ΝΙΚΗ»
«ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ»
- Εδώ και τρία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα, το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ. Τι πρεσβεύει η ΝΙΚΗ και σε τι διαφέρει από τα άλλα κόμματα;
«Η ΝΙΚΗ πρεσβεύει τη δημιουργία μιας ελεύθερης, ευνομούμενης, σεβαστής και οργανωμένης χώρας, οι κάτοικοι της οποίας θα αισθάνονται ασφαλείς, αξιοπρεπείς και περήφανοι για την πατρίδα τους. Θα εργάζονται και θα ευημερούν, αντί να νιώθουν ότι οι κόποι τους είναι μάταιοι, γιατί το ίδιο το κράτος συχνά τους εμποδίζει να ευημερήσουν.
Μια χώρα, που θα αγκαλιάζει τα παιδιά της και θα αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τις ικανότητές τους, αντί να τα απογοητεύει και να τα διώχνει, όπως δυστυχώς κάνει σήμερα. Και θα αξιοποιεί επίσης τον φυσικό της πλούτο για το κοινό καλό, αντί να τον εκχωρεί σε ξένους με διάφορες προφάσεις ή να τον ιδιοποιούνται και να τον καρπώνονται οι επιτήδειοι.
Πρεσβεύει επίσης την πνευματική αναγέννηση του ελληνικού λαού, κυρίως μέσα από τον δικό μας πολιτισμό και τις αξίες που μεταφέρει ανά τους αιώνες (αξίες ηθικές, αλλά και κοινωνικές, ακόμη και καλλιτεχνικές), πράγμα που θα μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας ως κοινωνία και να γιατρέψουμε τα ποικίλα τραύματά μας ως άνθρωποι.
Σε τι διαφέρει η ΝΙΚΗ από τα άλλα κόμματα; Εκτός από τις διαφορές σε επιμέρους θέσεις για διάφορα ζητήματα, που μπορεί να είναι άλλοτε μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες, θα ήθελα να επισημάνω ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της ΝΙΚΗΣ: (α) δεν έχει καθόλου στις τάξεις της παλιούς πολιτικούς ή επαγγελματίες πολιτικούς, ούτε ανθρώπους της διαπλοκής που κινούνται σε «γκρίζες» περιοχές, (β) δεν είναι το κόμμα ενός αρχηγού, αλλά μια συλλογική προσπάθεια, που περιλαμβάνει ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις (από πανεπιστημιακούς μέχρι αγρότες και εργάτες) και όχι μόνον «αριστοκράτες» που εν πολλοίς δεν έχουν σχέση με την πραγματική ζωή του ελληνικού λαού, (γ) βασίζεται στα δύο στοιχεία που βοήθησαν το λαό μας διαχρονικά να μεγαλουργήσει και που σήμερα βλέπουμε να έχουν τεθεί στο περιθώριο: τη φιλοπατρία και την πίστη στο Χριστό, με υγιή τρόπο και όχι με φανατισμό, «συνθηματοποίηση» και πολιτική εκμετάλλευση».
- Ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν στη δημιουργία του νέου κόμματος και γιατί πιστεύετε ότι η ΝΙΚΗ έχει θέση ανάμεσα στα κόμματα της Βουλής;
«Ο λόγος είναι ότι δεν βλέπουμε την πατρίδα μας να διοικείται από άξια και έντιμη ηγεσία. Όλοι οι τομείς της ζωής και της κοινωνίας πάσχουν. Ζούμε σε ένα «κράτος σκαντζόχοιρο», όπως το έχει χαρακτηρίσει εύστοχα ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ Δημήτρης Νατσιός, εν ενεργεία δάσκαλος με δεκάδες άρθρα, ομιλίες και τηλεοπτικές εκπομπές για την παιδεία και την κοινωνία – ένα κράτος δηλαδή γεμάτο αγκάθια, που, σε όποιο σημείο κι αν το «αγγίξεις», πληγώνεσαι.
Ο ελληνικός λαός έχει απελπιστεί δικαιολογημένα και ζητάει επειγόντως αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Όμως η πείρα έχει δείξει ότι αυτή η αλλαγή θα έρθει μόνο μέσα από τον ίδιο το λαό, όχι από εξωτερικούς παράγοντες ή ομάδες που θα μας επιβληθούν άνωθεν και που κατά κανόνα υπηρετούν άλλα συμφέροντα. Γι’ αυτό κι εμείς συσπειρωθήκαμε και κινητοποιηθήκαμε, ως κομμάτι του ελληνικού λαού, ζητώντας την εντολή του για να βοηθήσουμε στην αλλαγή που όλοι ονειρευόμαστε, την αλλαγή που έχουν ανάγκη τόσο η πατρίδα μας, όσο και τα παιδιά μας. Αυτός είναι και ο λόγος που χαρακτηρίζουμε την προσπάθειά μας «κίνημα» και όχι κόμμα, παρότι φυσικά, για να συμμετάσχει στις εκλογές, λειτουργεί ως κόμμα».
- Το πλήρες όνομα του νέου κόμματος, στο οποίο είστε υποψήφιος, περιλαμβάνει τις λέξεις Δημοκρατικό και Πατριωτικό Κίνημα. Τα άλλα κόμματα δεν θεωρείτε ότι είναι δημοκρατικά και πατριωτικά;
«Ας ρωτήσουμε τον μέσο Έλληνα πολίτη, εργαζόμενο, οικογενειάρχη, είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα, αν θα χαρακτήριζε δημοκρατικά και πατριωτικά τα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες... Κόμματα που θεσπίζουν νόμους, οι οποίοι εξουθενώνουν και εξευτελίζουν το λαό, και ψηφίζουν συμφωνίες που εκχωρούν τον εθνικό μας πλούτο και την ανεξαρτησία μας σε ξένους, ασφαλώς δεν μπορούν να χαρακτηριστούν πατριωτικά. Μάλλον κάποιος άλλος χαρακτηρισμός θα τους ταίριαζε.
Εξάλλου, κόμματα που ενεργούν αντίθετα προς το θέλημα του λαού, πώς μπορεί να θεωρηθούν δημοκρατικά; Η προηγούμενη κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να καλέσει το λαό σε δημοψήφισμα και στη συνέχεια έπραξε ακριβώς εκείνα που ο λαός καταψήφισε. Η παρούσα κυβέρνηση πόσο έχει την έγκριση και την εκτίμηση του ελληνικού λαού για όσα κάνει;
Τώρα θα μου πείτε, πώς εκλέγονται αυτά τα κόμματα; Εκλέγονται λόγω της απελπισίας των Ελλήνων, οι οποίοι σε ποσοστό σχεδόν 50% δεν πηγαίνουν καν να ψηφίσουν, ενώ οι περισσότεροι από όσους έρχονται στις κάλπες ψηφίζουν με βαριά καρδιά το ένα κόμμα για να αποφύγουν το άλλο, προσπαθώντας να πέσουν στο «μικρότερο κακό»!
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η παρουσία της ΝΙΚΗΣ ήταν απαραίτητη. Τώρα δεν χρειάζεται να ψηφίσουμε το «μικρότερο κακό», γιατί έχουμε την επιλογή που τόσα χρόνια αναζητούσαμε. Οι θέσεις της ΝΙΚΗΣ είναι σοβαρές από πολιτική και κοινωνική άποψη και εμείς, τα στελέχη της ΝΙΚΗΣ, έχουμε την πρόθεση να τις υλοποιήσουμε, δίνοντας τον αγώνα μας, όσες θυσίες και προσωπικό κόστος κι αν χρειαστεί».
- Ποιες είναι οι βασικές διαφορές σας από την «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου που επίσης δηλώνει πατριωτικό κόμμα;
«Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε σύγκριση με κανένα συγκεκριμένο κόμμα, από εκείνα που κινούνται στην περιφέρεια του πολιτικού στίβου. Εμείς ως Κίνημα έχουμε τις θέσεις μας και ως πρόσωπα το ήθος μας, γνωστό στην τοπική κοινωνία όπου ζούμε, ανά την Ελλάδα, ήδη πριν ασχοληθούμε ενεργά με την πολιτική. Οπότε, κάθε συμπολίτης και συμπατριώτης μας μπορεί να κάνει την επιλογή του.
Επειδή όμως δεν θέλω να θεωρηθεί ότι αποφεύγω την ερώτηση, θα πω ότι, κατ’ αρχάς, την απάντηση την έχετε ήδη δώσει: όταν λέτε «το κόμμα του τάδε», αμέσως διαφοροποιούμαστε, γιατί η ΝΙΚΗ δεν είναι «κόμμα του Νατσιού», ούτε κανενός άλλου, ούτε κόμμα της δεξιάς ή της αριστεράς, παρά μόνον του ελληνικού λαού. Ο Δημήτρης Νατσιός είναι πρόεδρος, αλλά όχι αρχηγός του Κινήματός μας, η ηγετική ομάδα του οποίου, η «Ομαιχμία» (στην οποία έχω την τιμή να συμμετέχω), απαρτίζεται από πολλά πρόσωπα και διαθέτει δικλείδες ασφαλείας για την προσεκτική επιλογή τους.
Κατά τα άλλα, στον πολιτικό στίβο βλέπουμε κόμματα με αμφιλεγόμενους αρχηγούς ή στελέχη, με αμφιλεγόμενες (ή και σκοτεινές) πολιτικές καταβολές, με αμφιλεγόμενες ή ελλιπείς θέσεις, με αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στην ορθόδοξη πίστη, με αμφιλεγόμενη σοβαρότητα… Αν εξετάσουμε το θέμα με προσοχή, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε καμιά ουσιαστική ομοιότητα με όλα αυτά, έστω κι αν εμφανίζουν ορισμένες πατριωτικές απόψεις».
- Ποιοι είναι οι στόχοι της ΝΙΚΗΣ και τι περιμένετε από τις επερχόμενες εκλογές;
«Ο άμεσος στόχος της ΝΙΚΗΣ είναι η είσοδος στη Βουλή, ώστε να εκπροσωπήσουμε τον ελληνικό λαό και να υποστηρίξουμε τα δίκαιά του. Ο απώτερος στόχος, για το μέλλον, είναι η διακυβέρνηση της χώρας μας. Αν ο λαός εγκρίνει την πρότασή μας, ας μας δώσει την εντολή, ώστε να πάρει ουσιαστικά ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του – γιατί εμείς ερχόμαστε να εκπροσωπήσουμε με ειλικρίνεια, εντιμότητα και σοβαρότητα τον ίδιο τον λαό, από τον οποίο προερχόμαστε.
Ελπίζουμε ότι αυτά θα συμβούν, το καθένα στην ώρα του, γιατί βλέπουμε την ανταπόκριση των συμπατριωτών μας στην προσπάθειά μας. Και αυτή την ανταπόκριση ΔΕΝ θα την προδώσουμε».
- Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του κόμματος ότι «η ΝΙΚΗ έχει εντελώς αντίθετο τρόπο πολιτικής σκέψης και λειτουργίας από το γνωστό "μοντέλο" των προσωποκεντρικών κομμάτων, όπου ο κάθε αρχηγός, ως "μία αιχμή", μπορεί να φθαρεί, να στομώσει, να λυγίσει ή να σπάσει. Ο αντικειμενικός σκοπός της ΝΙΚΗΣ είναι μία ιερή υπόθεση που ξεπερνά την προσκόλληση στην ιδέα ενός πρόσκαιρου σωτήρα». Αυτό πρακτικά τί σημαίνει;
«Περί «αιχμών» και «Ομαιχμίας» απαντήσαμε παραπάνω. Ως αντικειμενικό σκοπό της ΝΙΚΗΣ έχουμε θέσει την «κατάργηση της κομματοκρατίας», δηλαδή την καθαίρεση του κατεστημένου της διαπλοκής, στο οποίο διεφθαρμένα πρόσωπα ή ομάδες, μέσω των κομμάτων, χρησιμοποιούν το κοινοβούλιο, την κυβέρνηση και το ίδιο το κράτος για να εξυπηρετούν το δικό τους προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον ή το συμφέρον της «κλίκας» τους. Το κράτος πρέπει να είναι φίλος και βοηθός του πολίτη και όχι εχθρός και εκμεταλλευτής του».
- Τι σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με τα κοινά και είστε υποψήφιος με τη ΝΙΚΗ και ποια είναι η ανταπόκριση που βρίσκετε στο Ρέθυμνο;
«Το ότι οι γονείς μου και η ευρύτερη οικογένειά μου (όπως και κάθε οικογένεια έντιμων βιοπαλαιστών, όπου Γης) προσπάθησαν να διδάξουν στα παιδιά τους να ενδιαφέρονται πρωτίστως για το κοινό καλό και όχι για το δικό τους προσωπικό συμφέρον. Να είμαστε ειλικρινείς, δίκαιοι, αλλά και ανυποχώρητοι στα πιστεύω μας. Αν το κατάφεραν ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος. Πάντως τις ίδιες αξίες εντόπισα και στην Ιστορία του έθνους μας, στην παράδοσή μας, καθώς και στην ορθόδοξη πίστη μας, στη διδασκαλία του Χριστού και τους βίους των αγίων μας. Όταν λοιπόν γνώρισα τη ΝΙΚΗ, μελέτησα, έθεσα ερωτήματα και διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια καθαρή προσπάθεια, που δίνει έντιμο και σοβαρό αγώνα γι’ αυτά που όλοι επιθυμούμε. Έτσι η συνείδησή μου μού επέβαλε να συμμετάσχω με όλες μου τις δυνάμεις.
Η ανταπόκριση που βρίσκω είναι συγκινητική. Δόξα τω Θεώ. Υπάρχει ελπίδα, αυτό θα πω μόνο. Ελπίδα για τον τόπο μας, για το μέλλον των παιδιών μας, για κάθε οικογένεια και κάθε άνθρωπο.
Τις θέσεις τις ΝΙΚΗΣ μπορεί να τις μελετήσει ο ενδιαφερόμενος στην ιστοσελίδα του Κινήματός μας, https://nikh.gr/.»
Συμπλήρωμα
Για τους Τρεις Ιεράρχες και την (διαχρονική) ελληνική Παιδεία...
Νατσιός Δημήτρης / Περίβλεπτος
(Ειλικρινά,
όταν πλησιάζει η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, η γιορτή της Παιδείας και
των Γραμμάτων, αισθάνομαι άβολα, νιώθω ως δάσκαλος, ακόμη και ντροπή.
Χάσμα μέγα χωρίζει το πνεύμα των Πατέρων, μ’ αυτό που λέγεται σήμερα
νεοελληνική Παιδεία. Τους ονομάζουμε προστάτες μας, όμως τους τιμούμε
τόσο, ώστε φροντίσαμε να καταργήσουμε την γιορτή τους και να τους
εξοβελίσουμε από τα σχολικά βιβλία. Ένα παλιό μου κείμενο…).
Ο
Νομπελίστας μας ποιητής Γ. Σεφέρης έλεγε: “Τα γράμματα είναι από τις
πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η
παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι
αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που
ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό
του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και
είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους
νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους
νεόπλουτους του χρήματος”.
Κι
αν σήμερα επερίσσευσαν οι νεόπλουτοι του χρήματος και της μάθησης,
αυτοί που συνάζουν γνώσεις με αποκλειστική φροντίδα την προαγωγή και το
εισόδημα, εντούτοις υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με καλή και αληθινή παιδεία,
δε σταμάτησε ποτέ ο μικρός κι ευλογημένος αυτός τόπος να αναδεικνύει
πνεύματα φωτοβόλα.
Είμαστε
μια χώρα μικρή, ποτέ δεν είχαμε υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, το εντός
της κεφαλής όμως εισόδημα των Ελλήνων επλεόναζε, δάνεισε απλόχερα τον
πλούτο του και σ’ άλλους λαούς. “Της Ελλάδος αείκοτε σύντροφος πενίη”
της Ελλάδας η φτώχεια ήταν πάντοτε σύντροφος, λέει ο Ηρόδοτος, αλλά “στο
μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω, ούτε
ένας αιώνας, που να μην γράφτηκε ποίηση, στην ελληνική γλώσσα, που να
μην υπήρχε πολιτισμός” απαντά ο Οδ. Ελύτης, ο του Αιγαίου ραψωδός.
Από
τους 25 αιώνες αδιάλειπτης πνευματικής παραγωγής, δύο απ’ αυτούς η
ιστορία τους τίμησε, τους επροίκισε με το ένδοξο και αθάνατο επίθετο: ο
χρυσούς αιών. Σεμνύνεται ο αρχαίος ελληνικός κόσμος για τον χρυσό αιώνα
του Περικλή. Έλαμψαν τότε τα λαμπρά αυτά πνεύματα, “οι γονέοι της
ανθρωπότητος” όπως τους ονομάζει ο Μακρυγιάννης, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο
Αριστοτέλης. Αυτό το εξέχον πνεύμα το μεταλαμπαδεύει ο Μ. Αλέξανδρος σ’
όλον τον γνωστό τότε κόσμο, καθιστώντας την Οικουμένη ελληνική. Με
όχημα την ελληνική γλώσσα, η παιδεία, η οποία κατά τον Σωκράτη “εν ταις
ευτυχίαις κόσμος (δηλ. στολίδι) εστίν, εν δε ταις ατυχίαις καταφυγή”,
γίνεται κτήμα όλων των λαών, γεγονός που αναγκάζει τον ρήτορα Ισοκράτη
να διαπιστώσει πως “μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της Παιδείας της
ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”. Έλληνες είναι αυτοί που
μετέχουν, που μορφώνονται με την ελληνική σοφία και όχι αυτοί που έχουν
καταγωγή ελληνική.
Ανήλθε
βέβαια το αρχαιοελληνικό πνεύμα σε ύψη δυσθεώρητα, εντούτοις τα μελανά
στίγματα παρέμειναν. Το ιδεώδες του καλού καγαθού πολίτη επισκιαζόταν
από τον θεσμό της δουλείας, την υποτίμηση των γυναικών, την περιφρόνηση
του σώματος, όπως αυτό εκφράστηκε από τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους,
κατέπεσε με την επικούρεια φιλοσοφία στην ηδονοθηρία: “αρχή και ρίζα
παντός αγαθού, η της γαστρός ηδονή” έλεγε ο Επίκουρος. Φάε, δηλαδή, πίε
και ευφραίνου, εκφυλίστηκε το ελληνικό πνεύμα, κυρίως κατά τους αιώνες
της ρωμαιοκρατίας, τότε εμφανίστηκαν και οι Γραικύλοι, Έλληνες που
υιοθετούσαν τα αισχρά ήθη των ξένων.
Ήταν
η στιγμή που ο Ελληνισμός ομοίαζε με έναν γέρο, κουρασμένο και
ετοιμοθάνατο, όπως γράφει ο Παν. Κανελόπουλος. Το πνεύμα έσβηνε, η τότε
παγκοσμιοποίηση, εκβαρβάριζε και μόλυνε τα πάντα. Είχε έρθει όμως “το
πλήρωμα του χρόνου και εξαπέστειλεν ο θεός τον Υιόν αυτού”. Αυτό το
πλήρωμα του χρόνου σήμαινε, όπως γράφει και ο μεγάλος μας ιστορικός Κ.
Παπαρρηγόπουλος, πως η εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού και της
ελληνικής γλώσσας, ήταν σχέδιο του Θεού, ώστε η τελειότατη πίστη να
εκφρασθεί με το τελειότατο όργανο και να ζυμωθεί μέσα σ’ ένα υψηλό
πολιτισμό, όπως τον δημιούργησαν και τον εξέφρασαν οι Έλληνες. “Ελήλυθεν
η ώρα ίνα δοξασθεί το όνομα του Κυρίου”, είπε ο Χριστός όταν αντίκρισε
τους Έλληνες. Και έτσι έγινε. Μετά την Ανάσταση του Κυρίου (αυτό
σημαίνει η φράση ) και την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι μεταφέρουν το
χαρμόσυνο μήνυμα εις πάντα τα έθνη, με πρώτο το ελληνικό. Στέκεται
προβληματισμένος στην Τροία, απέναντι από την Ελλάδα ο Απ. Παύλος, οπότε
του εμφανίζεται το γνωστό όραμα του Μακεδόνα άνδρα ο οποίος τον
παρακαλεί “διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν”.
Από
εκείνη την στιγμή η ελληνική Οικουμένη, γίνεται χριστιανική Οικουμένη. Ο
Παύλος γνωρίζει στους Έλληνες τον άγνωστο Θεό. Ο χριστιανισμός, ως νέος
έφηβος, παίρνει στους ώμους του το πολύπαθο κορμί του γέρου Έλληνα. Ο
Ελληνισμός σώζεται και αναγεννάται. Μετά από τρεις αιώνες δημιουργεί και
τον δεύτερο χρυσό αιώνα του. Τον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας,
τότε που έλαμψαν αυτοί που σήμερα τιμάμε, οι μέγιστοι φωστήρες, οι
μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, αυτοί που εφώτισαν και επότισαν την
Οικουμένη, οι Τρεις Ιεράρχες, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο
θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. “Νενικήμεθα”, νικηθήκαμε φωνάζει ο
μεγάλος ειδωλολάτρης ρήτορας Λιβάνιος, διαβάζοντας μια επιστολή του
Μεγ. Βασιλείου. Δεν νικήθηκε ο Ελληνισμός, αλλά σώθηκε, δημιουργώντας
την νέα μεγάλη πολιτιστική και πνευματική δύναμη της Ανατολής, την
Ορθοδοξία. Γεωγραφικά κατάγονται και οι τρεις Ιεράρχες από τον ευρύτερο
Ελληνισμό από την Καππαδοκία οι δύο επιστήθιοι φίλοι, ο Μέγας Βασίλειος
και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, από την Αθήνα της Συρίας, την Αντιόχεια, ο
Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Συνηθίζεται
να λέγεται πως οι Τρεις Ιεράρχες πέτυχαν την σύνθεση Χριστιανισμού και
Ελληνισμού. Η αλήθεια είναι πως πέτυχαν να προφυλάξουν αυτήν την σύνθεση
από ακρότητες φιλοσοφικές και αιρετικές που ήθελαν την απορρόφηση του
ενός από το άλλο στοιχείο. “Γιατί, Κύριε; οι τρεις Ιεράρχες είναι
προστάτες των γραμμάτων, της Παιδείας μας”. Το ερώτημα μου το απηύθυνε
μαθητής μου, παιδί της ΣΤ’ δημοτικού. Το ερώτημα, το ομολογώ, με έφερε
σε δύσκολη θέση. Οι προστάτες άγιοι της Παιδείας, είναι εξοβελισμένοι
από την Παιδεία μας. Στο γλωσσικό μάθημα, που συστήνει τον άνθρωπο ως
πνευματικό και ηθικό όν, δεν συναντά ο μαθητής του δημοτικού ούτε ένα
κείμενο των Τριών Ιεραρχών, ενώ παρελαύνουν οι μέτριοι και οι ασήμαντοι.
Εμποτισμένοι
εδώ και 170 χρόνια από το πνεύμα των Βαυαρών, από τους ξενοτραφείς
καλαμαράδες και λογίους, θεωρούμε το Βυζάντιο, την Ρωμιοσύνη ως περίοδο
σκοταδισμού και μηχανορραφιών. Για να γίνουμε σαν τα φωτισμένα έθνη της
Ευρώπης, πρέπει να αποκηρύξουμε “το πάτριον θρήσκευμα και παν
ελληνικόν”, όπως έγραφε ο καθ. Βερναρδάκης πριν από 150 χρόνια. Οι
ασκητικές μορφές των Τριών Ιεραρχών, η όλο αγάπη για το συνάνθρωπο ζωή
τους, η απάρνηση του πλούτου και της καριέρας τους δεν χωρούν στην
κοινωνία που έχει ως στόχο το να περνάμε καλά, την ευδαιμονία, την
κοινωνική αναρρίχηση με οποιοδήποτε μέσο..
Αναμασάμε
εδώ και δεκαετίες τα ξυλοκέρατα της δήθεν πολιτισμένης Δύσης, που
βρίσκεται στα όρια της νευρικής κρίσης και δεν σπεύδουμε να ξεδιψάσουμε
από την πηγή την αστείρευτη, που λέγεται λόγος των Πατέρων της
Εκκλησίας. “Επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να περιφρονούμε του
ανθρώπους”, να λόγια αγιασμένα από το στόμα του Μεγ. Βασίλειου, που
ίδρυσε ολόκληρη πόλη την Βασιλειάδα, όπου διακονούσε τους ελάχιστους
αδελφούς του Χριστού).
1700
χρόνια πριν από την εμφάνιση του φεμινισμού χτυπά ο Γρηγόριος την
ανισότητα ανδρών και γυναικών, τους τότε νόμους που προκλητικά ευνοούσαν
τους άνδρες. “Δεν δέχομαι αυτήν την νομοθεσία” έλεγε. “Άνδρες ήταν οι
νομοθέτες γι’ αυτό ενομοθέτησαν κατά των γυναικών. Ουκ ένι άρσεν ή θήλυ
είπεν ο Κύριος”. “Για τα κτήματα που έχουν δοθεί στα παιδιά φροντίζουμε,
όχι όμως και για τα παιδιά. Βλέπεις την ανοησία γονέα. Άσκησε την ψυχή
του παιδιού πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα. Όταν η ψυχή του
παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δε το ωφελούν τα χρήματα και όταν
είναι, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια, θέλεις να το αφήσεις πλούσιο;
Μάθε το να είναι καλός άνθρωπος… Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει
ανάγκη από πολλά χρήματα και που περιβάλλεται από πολλά αγαθά, αλλά
εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε”. Λόγια προς τους γονείς του αγ.
Ιωάννη του Χρυσοστόμου, που ηχούν παράξενα σ’ έναν κόσμο σαν τον
σημερινό που έχει επιδοθεί στο μανιώδες κυνήγι του εύκολου πλουτισμού,
της καλοπέρασης, της επίδειξης.
Η
παιδεία μας σήμερα, εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε στον
εγκέφαλο του. “Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν”
έλεγε ο Πλάτωνας. Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και
αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του. Ουδέποτε υπήρχαν στον κόσμο και στον
τόπο μας τόσοι εγγράμματοι και τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια
παιδεία που επιζητά πρωτίστως να θεραπεύσει τις ανάγκες του κράτους, της
βιομηχανίας, των επιχειρήσεων. Γεμίσαμε διπλωματούχους και
εξαφανίστηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι. Η πραγματική παιδεία προσφέρει
κατ’ ουσίαν πνευματική και όχι τεχνική μόρφωση, κάθε κοινωνία που θέλει
να προκόψει έχει πρώτα ανάγκη χαρακτήρων και κατόπιν τεχνικών. “Είχαμε
τζιβαϊρικόν πολυτίμημον και παίρνομεν ασκιά με αγέρα και κούφια καρύδια.
Έτζι θα γίνωμεν παλιόψαθα των λαών” βροντοφωνάζει ο στρατηγός
Μακρυγιάννης, που έβλεπε με θλίψη την περιφρόνηση της παράδοσης μας.
“Είναι
καλός μαθητής;” ρωτούν αγωνιωδώς οι γονείς, αδιαφορώντας πολλές φορές
για τη συμπεριφορά του, τη διαγωγή του. Παιδεία όμως σημαίνει μόρφωση,
μεταμόρφωση του ανθρώπου, η παιδεία οφείλει να δημιουργεί άνθρωπο με
πίστη, δηλαδή αγωνιστή. Αντί να ανατρέφουμε αητούς, θαλασσοπούλια που θα
βγαίνουν ψηλά για να ελέγχουν το πέλαγος, εμείς ταΐζουμε παπαγάλους σε
χρυσό κλουβί. Ας σκύψουμε όμως λίγο στο πολυτίμητο τζιβαϊρικόν στον λόγο
τον χαριτωμένο, των τριών Ιεραρχών. Τονίζουν και οι τρεις Άγιοι την
σπουδαιότητα της αληθινής παιδείας: “Καθένας που έχει μυαλό θ’
αναγνωρίσει ότι η παιδεία είναι για μας τους χριστιανούς το πρώτο των
αγαθών. Δεν περιφρονούμε την παίδευση, όπως νομίζουν μερικοί. Αντίθετα,
εκείνοι που έχουν τέτοια γνώμη είναι ανόητοι και αμαθείς, θέλουν όλοι να
είναι σαν κι αυτούς, ώστε μέσα στην γενική αμάθεια να μην φαίνεται η
δική τους άγνοια”, λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
“Η
παιδεία” γράφει ο Χρυσόστομος, “είναι μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο,
είναι μετάληψη αγιότητας. Αυτή ξεριζώνει από τον άνθρωπο την ραθυμία,
τις πονηρές επιθυμίες, το πάθος για τα υλικά αγαθά, αυτή αναμορφώνει την
ψυχή, αυτή καθιστά την ψυχή, με την χάρη του Αγ. Πνεύματος, αγία”. “Η
παιδεία είναι πολύ ωφέλιμη στον άνθρωπο, αλλά απαιτεί πολύ επίμονη
προσπάθεια, ώστε να ξεριζωθούν από την ψυχή του παιδαγωγού αδυναμίες και
πάθη” λέει ο ουρανοφάντωρ γέροντας της Καισαρείας.
Ξερίζωμα
είναι λοιπόν η Παιδεία, πρώτα των κακών επιθυμιών και στη συνέχεια
καλλιέργεια αξιών, εξευγενισμός της ψυχής. Τονίζουν ιδιαίτερα οι τρεις
Ιεράρχες την ιερότητα του έργου του δασκάλου, θεωρώντας ως πρωταρχικής
σημασίας το παράδειγμα, τα έργα του. “Ου γαρ ο λόγος τοσούτον όσον ο
βίος, η ζωή, εις την αρετήν άγειν” έλεγε ο αρχαίος Χρυσούς αιών. “Γενού
αυτοίς τύπος και μη νομοθέτης” λέει ο χρυσούς το στόμα Ιωάννης. “Η
διδασκαλία στην τάξη” λέει ο Μ. Βασίλειος, “πρέπει να γίνεται ευχάριστα,
γιατί μόνο τότε η γνώση παραμένει μόνιμα. (Τέρπειν τε άμα και
διδάσκειν)”. Για τούτο και τα μαθητικά βιβλία πρέπει να είναι σαφή και
ευχάριστα. Ο δάσκαλος δεν πρέπει να διατάζει, όταν είναι ανάγκη να
συμβουλεύει, ούτε να συμβουλεύει, όταν είναι ανάγκη να διατάζει”. Οι
συμβουλές αυτές του Αγίου μπορούν άνετα να υιοθετηθούν και από τους
γονείς που και αυτοί είναι δάσκαλοι δια βίου των παιδιών τους.
“Καθαρθήναι δει πρώτον είτα καθάραι, σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι,
γενέσθαι φως και είτα φωτίσαι, εγγίσθαι Θεώ και προσαγάγειν άλλους,
αγιασθήναι και αγιάσαι” αναφωνεί ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Πατριάρχης
της Νέας Ρώμης, ο οποίος ονομάζει “τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών”
το άγειν άνθρωπον, το έργο του δασκάλου.
Σημειώσαμε πως και οι τρεις
Ιεράρχες μοίρασαν την περιουσία τους, δεν κράτησαν τίποτε για τον εαυτό
τους. Μια πράξη που αντηχεί σίγουρα ξένη και αστεία στις αντιλήψεις μας
σήμερα, τις χριστιανικές (εντός εισαγωγικών η λέξη) αντιλήψεις για
διαφύλαξη και αύξηση της περιουσίας μας. “Όσον πλεονάζεις τω πλούτω,
τοσούτων ελλείπεις την αγάπη” καταγγέλει ο Μ. Βασίλειος. “Ουκ εστί μη
αδικούντα πλουτείν” δεν μπορεί κάποιος να γίνει πολύ πλούσιος χωρίς να
αδικήσει, συμπληρώνει ο Χρυσόστομος που καθημερινά 7.000 άνθρωποι
έβρισκαν τροφή στο πατριαρχείο του. “Ντρέπομαι”, έλεγε ο Χρυσόστομος
“κάθε φορά που βλέπω πολλούς πλούσιους να γυρίζουν εδώ κι εκεί, να
ιππεύουν άλογα με χρυσά χαλινάρια, κι όταν έλθει η ώρα να δώσουν κάτι
στον φτωχό, γίνονται από τους φτωχούς φτωχότεροι”.
Γάγγραινα
της κοινωνίας κατάντησε σήμερα η φιλαργυρία. “Απ’ όλες τις αρρώστιες
που παθαίνει η ψυχή του ανθρώπου, η πιο σιχαμερή, κατά την κρίση μου,
είναι η φιλαργυρία, η τσιγγουνιά. Από μικρός την απεχθανόμουν. Και τώρα,
μ’ όλο που με την ηλικία άλλαξα γνώμη για πολλά πράγματα, για την
τσιγγουνιά δεν άλλαξα. Προτιμώ να ’χω να κάνω και μ’ έναν φονιά, παρά με
τσιγκούνη. Γιατί ο φονιάς μπορεί να σκότωσε απάνω στον θυμό του και να
μετάνιωσε ύστερα, ενώ ο τσιγκούνης είναι ψυχρός υπολογιστής, ως το
κόκαλο χαλασμένος. Στον φονιά μπορείς να βρεις και κάποια αισθήματα,
στον φιλάργυρο κανένα. Ο φιλάργυρος είναι εγωιστής, αγαπά μόνο τον εαυτό
του, αλλά μπορεί να είναι και τέρας χειρότερο κι από τον εγωιστή, γιατί
μπορεί να μην αγαπά μήτε τον εαυτό του και να τον αφήσει να πεθάνει από
την πείνα” λόγια του μεγάλου Φ. Κόντογλου, συμφυή με τα λόγια των
Πατέρων της Εκκλησίας.
Ασυμβίβαστοι
οι Τρεις Ιεράρχες δεν δίστασαν να συγκρουστούν με την τότε εξουσία
προκειμένου να υπερασπιστούν την δικαιοσύνη ή την ορθόδοξη πίστη. Δεν
δίστασε ο Μεγ. Βασίλειος να αρνηθεί την φιλία του αιρετικού αυτοκράτορα
Ουάλη, λέγοντας του “Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’
ευσέβειας, άνευ δε ταύτης, ολεθρίαν αποκαλώ”. Δεν ανέχεται να
εγκαταλείψει ούτε “ιώτα εν” των θείων δογμάτων και ασπάζεται και τον
θάνατο αν παραστεί ανάγκη. Παραιτήθηκε ο Άγιος Γρηγόριος από τον θρόνο
της Κων/πόλεως όταν διαπίστωσε αιρετικές κακοδοξίες. Χτυπά αλύπητα ο
Χρυσόστομος, την ανηθικότητα της αυτοκράτειρας Ευδοξίας. “Ο Θεός” της
γράφει “σου έδωσε το βασιλικό σκήπτρο για να απονέμεις παντού την
δικαιοσύνη. Χώμα και στάχτη, χόρτο και σκόνη, σκιά και καπνός και όνειρο
είναι ο άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι ισχυρός άρχοντας. Δώσε τέλος στον
πόνο και στη δυστυχία των απελπισμένων. Μήπως θα κατέβουν μαζί σου στον
τάφο τα σταφύλια των κλημάτων, τα χρήματα και η δόξα της εξουσίας;”.
Εξορίστηκε ο Άγιος, πέθανε από τις κακουχίες μακριά στα βάθη της Μ.
Ασίας, έδωσε όμως παράδειγμα αιώνιο στους εκκλησιαστικούς ηγέτες, κυρίως
στους σημερινούς που ορισμένοι κυκλοφορούν σαν Πέρσες σατράπες, μια
άλλη μορφή εξουσίας, ανίκανη να συλλάβει το μήνυμα του Ευαγγελίου που
τονίζει πως όποιος θέλει να είναι πρώτος, έσται υμών διάκονος, πρέπει να
είναι υπηρέτης όλων.
Απηχώντας
τα λόγια του Χρυσοστόμου προς την τότε εξουσία, ο Παπαδιαμάντης πριν
από 100 περίπου χρόνια γράφει: “Να παύσει η συστηματική περιφρόνησης της
θρησκείας εκ μέρους των πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων,
δημοσιογράφων και άλλων. Να συμμορφωθεί η ανωτέρα τάξις με τα έθιμα της
χώρας. Να γίνει προστάτης των πατρίων και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και
να εγκολπωθεί τα εθνικός παραδόσεις. Να μην περιφρονεί ό,τι παλαιόν,
ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν. Να μην νοθεύονται τα οικογενειακά και
θρησκευτικά έθιμα. Να μη μιμώμεθα πότε τους παπιστάς πότε τους
προτεστάντας, να μην χάσκωμεν προς τα ξένα, να τιμώμεν τα πάτρια, ως
πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;”. “Η Ρωμανία κι αν επέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο”, έψαλλε ο ποντιακός ελληνισμός. Θα ανθίζει η
Ρωμανία όταν τιμά τα πάτρια. “Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να
την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως
και έπειτα υπέρ πατρίδος” έλεγε στα 1838 στους μαθητές των Αθηνών ο
Κολοκοτρώνης ή όπως το γράφει ο στρατηγός Μακρυγιάννης “χωρίς αρετή και
πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία έθνη δεν υπάρχουν”.
Είναι
πολύ δύσκολο, αδύνατο να περιγραφεί μ’ έναν ταπεινό λόγο η προσφορά των
τριών Ιεραρχών στα γράμματα, στην Παιδεία. Αποσιωπώντας την προσφορά
τους, σ’ άλλους κοινωνικούς τομείς είναι σαν να προσπαθείς να κρύψεις
τον ήλιο με τα χέρια. Θα προσπαθήσω όμως, τελειώνοντας, να συνοψίσω την
προσφορά των ακάματων και ακατάβλητων στύλων της Ορθοδοξίας. Και οι
τρεις, εις πείσμα του καιρού τους που θεωρούσαν τα αρχαιοελληνικά
γράμματα ειδωλολατρική ενασχόληση, σπούδασαν στις καλύτερες σχολές της
εποχής τους, διότι πίστευαν ότι η γνώσις και “προς ψυχής γυμνασίαν και
προς σεμνότητα ήθους” οδηγεί. Απέκτησαν πάλι την λάμψη τους τα
αρχαιοελληνικά γράμματα. Έγιναν αργότερα τα μοναστήρια φιλοσοφικά
φροντιστήρια, σ’ αυτά οι μοναχοί “αδιάσπαστον τον μετά του παρελθόντος
σύνδεσμον τηρούντες, εκαλλιέργουν τα ελληνικά γράμματα,
μεταλαμπαδεύοντες ως συγγραφείς ή και διδάσκαλοι τον ελληνικόν
πολιτισμόν εις τους συγχρόνους. Εκ των περιβόλων των μονών, ως από
κοιλίας δουρείου ίππου, την ελληνικήν παιδείαν διδαχθέντες και εις τα
νάματα της χριστιανικής αρετής λουσθέντες, εξεπήδησαν άνδρες οι οποίοι
στύλοι της εκκλησίας και του έθνους εγένοντο”, γράφει ο καθηγητής Φ.
Κουκουλές.
Ο
Μέγας Βασίλειος μάλιστα στο έργο του “προς τους νέους όπως αν εξ
ελληνικών ωφελοίντο λόγων” προτρέπει τους νέους να εγκύψουν στα έργα των
αρχαίων Ελλήνων, αλλά να αποφεύγουν τα άσχημα όπως αποφεύγει η μέλισσα
τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα. Δεν διστάζει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο
ποιητής του Χριστιανισμού, να μιμηθεί τους τραγικούς ποιητές, δεν
διστάζει το ωραιότερο πνεύμα της νέας Ελλάδος, ο Χρυσόστομος, να
σπουδάσει τον Δημοσθένη. Από κείνη την στιγμή οι εγγράμματοι Χριστιανοί
φυλάττουν και διασώζουν την Ελληνική Παιδεία που μεταφέρθηκε αργότερα
στην Δύση για να υπάρξει η Αναγέννηση και όλος ο λεγόμενος δυτικός
πολιτισμός .
“Υπόβαθρον
της κατά Χριστόν φιλοσοφίας” θεωρούν την αρχαιοελληνική παιδεία και
φτάνουν από τον καλό καγαθό πολίτη του κόσμου, με την μάθηση και την
πίστη, στον καλοκάγαθο πολίτη του ουρανού. “Ο γαρ Θεός πλάττων τον
άνθρωπο ουκ εποίησεν αυτόν δούλον, αλλ’ ελεύθερον” λόγια του Γρηγορίου.
Να η μεγάλη αλήθεια, να ο κρυμμένος θησαυρός, να η βασιλική οδός για μια
παιδεία αληθινή. Με την παιδεία κερδίζεται η μεγαλύτερη αρετή, η
ελευθερία. “Ου φύσει, (όχι από την φύση), αλλά μαθήσει (με την μάθηση)
καλοί καγαθοί γίνονται”. Ελεύθερο άνθρωπο δίδαξαν οι Τρεις Ιεράρχες. Η
ελευθερία λέξη που παράγεται από τον μέλλοντα του ρήματος έρχομαι, το
ελεύσομαι, είναι αυτή που θα έρθει, που κινείται και που την αρπάζουν
κάστρο είναι και το παίρνεις με το σπαθί σου, λέει ο Καζαντζάκης οι λαοί
που αξίζουν, που έχουν δηλαδή αξίες, αιώνιες και ακατάλυτες.
“Γνώμες,
καρδιές όσοι Έλληνες ό,τι είστε μη ξεχνάτε. Δεν είσθε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι χρωστάτε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθουνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι οι νεκροί”. Χρωστάμε λέει ο Παλαμάς,
δανεισθήκαμε μια λαμπρή παράδοση και η παράδοση παραδίδεται στους
αγέννητους. Η μικρή μας πατρίδα, “ουδέν της οποίας είναι γλυκύτερον”
όπως λέει ο Χρυσόστομος, θέλει μαθητές παιδευμένους, που να έχουν σκοπό
τους όχι μόνο το ζην, αλλά το “ευ ζην”. Που θα συλλογίζονται ελεύθερα
και καλά, κατά τον Ρήγα Φεραίο, θέλει η πατρίδα μας “η κοινή μήτηρ
πάντων” όπως λέει ο Αγ. Βασίλειος δασκάλους, μάλλον διδασκάλους, που να
δίδουν το καλόν, όπως λέει η λέξη, που θα αγαπούν που θα εκτείνουν την
της αγάπης σαγήνην, “ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον” που θα
απλώνουν τα δίχτυα της αγάπη και θα αγκαλιάζουν και τους αδύνατους, για
να μη εκτραπούν, αλλά να γίνουν και αυτοί μέτοχοι της καλής τραπέζης,
παιδεία, δηλαδή, χωρίς αποκλεισμούς κοινωνικούς και ταξικές
διαφοροποιήσεις. Οι δάσκαλοι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους
που δίνουν ό,τι έχουν, δίνουν ό,τι είναι.
Υπενθυμίζω
και την ρήση του απ. Παύλου “Εάν ταις γλώσαις των ανθρώπων λαλώ και των
αγγέλων, αγάπη δε μη έχω γέγονα ως χαλκός ήχων και κύμβαλον αλαλάζον”
ένα άδειο βαρέλι ο χωρίς αγάπη άνθρωπος. Θέλει το τιμιώτερον πάντων η
πατρίδα μας επιστήμονες, που θα ακολουθούν τα χνάρια των 3 Ιεραρχών, όχι
μικροπρεπείς θηρευτές δόξας και χρήματος, όχι τέτοιους που χωρίζουν την
επιστήμη με την αρετή και δουλεύουν την πανουργία, αλλά ταπεινούς
σκαπανείς της γνώσης, παραδείγματα προς μίμηση, επιστήμονες που κίνητρο
των πράξεων τους θα είναι, όχι οι προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά η ευτυχία
των ανθρώπων. Στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι επιστήμονες, αλλά
τύραννοι εισί, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.
Θέλουμε
πολιτικούς, ναι “η πολιτεία τροφή ανθρώπων εστίν, καλή μεν αγαθών η δ’
εναντία κακών”. Το καλό πολίτευμα κάνει τους ανθρώπους, τους πολίτες
αγαθούς, το κακό πολίτευμα εκφαυλίζει τους πολίτες”, λέει ο Πλάτωνας,
θέλουμε πολιτικούς διακόνους του λαού, οι οποίοι θα προσπαθούν να λύουν
τας πενίας (την φτώχεια, τις ανάγκες) των πλησίον, των πολιτών, “εξόχως
δε των πενεστέρων και κακώς εχόντων”, κυρίως των αδυνάτων, λέει ο Αγ.
Γρηγόριος. “Γιατί καμαρώνεις; επειδή πολιτεύεσαι με λόγια; είναι εύκολη η
πολιτική με λόγια· δίδαξε με τον τρόπο της ζωής σου αυτή είναι η άριστη
πολιτική… Εάν δεν έχεις να επιδείξεις έργο, καλύτερο είναι να σιωπάς,
λέει ο Άγιος Ιωάννης. Σήμερα είμαστε μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, η οποία
βέβαια δεν αποτελεί ιδέα αποτελεί συγκυρία ιστορική στην οποία
οφείλουμε να προσαρμοσθούμε διατηρώντας όπως όλοι οι εταίροι μας το δικό
μας πρόσωπο. Χωρίς ιδέα το πρόσωπο γίνεται μάσκα και πέφτει. Με μεγάλη
ιδέα την εύκολη και άκοπη απόκτηση χρήματος και τις πιο ευτελείς
απολαύσεις, ουδείς λαός προκόβει, όταν μάλιστα σηκώνει στις πλάτες του
το φορτίο μιας υπέρογκης κληρονομιάς σαν την δική μας. Και όσο πιο βαριά
είναι η κληρονομιά τόσο ισχυρότερη γονιμοποιό ιδέα χρειάζονται οι
κληρονόμοι.
Στην
Ενωμένη Ευρώπη δεν πάμε ως απόγονοι του Σωκράτη μόνο. Αυτό μας κάνει
κωμικούς. Όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ το 1979 η γαλλική εφ. “ΛΕ ΜΟΝΤ” έγραψε
“καλωσορίζουμε την χώρα της Φιλοκαλίας, την χώρα του Βασιλείου, του
Γρηγορίου, του Χρυσοστόμου”. Αυτόν περιμένει η Ευρώπη από εμάς, τον
φιλόκαλο άνθρωπο, τον φίλο του καλού, τον άγιο, τον άνθρωπο που όπως
έλεγε ο Χρυσόστομος είναι πλούσιος όχι γιατί έχει πολλά, αλλά γιατί δεν
έχει ανάγκη από τίποτε. Το τι μας χρειάζεται, μας το λέει ο Δάσκαλος του
Γένους, ο Κοσμάς ο Αιτωλός: “Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα
δύο όλος ο κόσμος να πέσει δεν ημπορεί να σας τα πάρει εκτός και αν τα
δώσετε με το θέλημα σας”, όπου ψυχή είναι η παράδοση μας, η γλώσσα μας,
τα ήθη και έθιμα μας και Χριστός είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του, αυτήν
που τίμησαν και δόξασαν οι Τρεις πάνσεπτοι φωστήρες, οι πυρσεύσαντες διά
θείων δογμάτων την οικουμένην, οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι
διδάσκαλοι ου μόνων λόγων αλλά και έργων, οι Τρεις Ιεράρχες, οι
προστάτες της Παιδείας και των παιδιών μας.
Η ομιλία έγινε στις 31 Ιανουαρίου του 2001 στον Δήμο Δοϊράνης Κιλκίς, επ’ ευκαιρία της γιορτής των Τριών Ιεραρχών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Η Μαύρη Τρίτη και 13 Απριλίου 1204: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους «χριστιανούς»
του μακαριστού Πρωτοπρ. π. Γεωργίου Μεταλληνού (+2019), Ομότιμου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών: Η Άλωση του 1204 και οι συνέπει...
