Χριστούγεννα: Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί...

 

Ένα κλικ χριστουγεννιάτικης αγάπης & αυτοσυνειδησίας, παρακαλώ, στα:

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί...

Να τους τρομάξει η Αγάπη μας

ΤΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Η Δύναμη της ευχής (χριστουγεννιάτικη ιστορία αγάπης). 

Τα Χριστούγεννα του ασκητή (Μία ανέκδοτη συγκλονιστική Αγιορείτικη ιστορία) 

Η εμπειρία ως βάση της Ορθοδόξου θεολογίας ~ π. Ιωάννου Ρωμανίδη (η φωτο από εκεί)

Πηγή ανάρτησης 

Έρχονται Χριστούγεννα!

 

Της Σταυρούλας

Περιμένουμε με λαχτάρα τα Χριστούγεννα! Έρχονται! 

Έρχονται; Τι έρχεται; 

Έρχονται στολισμοί. Έρχονται κοινωνικές συνάξεις. Έρχονται ταξίδια για κάποιους. Έρχονται διακοπές για τα παιδιά.  Έρχονται ψώνια, ψώνια, ψώνια. Έρχεται αγωνία για την αύξηση των κρουσμάτων από τον covid...

Χριστούγεννα έρχονται; Πού είναι ό Χριστός; "Εκκωφαντικά" απών. 

Οι ευχές μας είναι πλέον "Καλές γιορτές". Ούτε το όνομά Του....

Κι όσο εξοβελίζουμε τον Χριστό από τη ζωή μας, τόσο αυτή ευτελίζεται, διασύρεται, πληγώνεται, νεκρώνεται. Στις καθημερινές ειδήσεις είναι πλέον σύνηθες να πληροφορούμαστε αφενός για δολοφονίες και μάλιστα συντροφοκτονίες, αλλά και εγκληματικές συμπεριφορές ανηλίκων και αφετέρου για εγκλήματα που έχουν σχέση με το σεξ και τη γενετήσια αξιοπρέπεια κτλ. Οι κλοπές και οι ληστείες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, έχουν χάσει την αίγλη τους μπροστά στα χειρότερα, ούτε ακούγονται πλέον. Ηθική σήψη, όχι απλά παρακμή!

Γιατί όμως συνδέονται με αντίστροφη σχέση ο Χριστός στη ζωή μας και η ηθική σήψη;

Γιατί όπου Χριστός εκεί αγιότητα, καθαρότητα, αλήθεια, φως, ζωή, αγάπη. Πώς να υπάρξει παρόντος του Χριστού στη ζωή και στην καρδιά μας χώρος, περιθώριο, δυνατότητα εγκληματικής ενέργειας; Το Φως διαλύει το σκοτάδι, η Αγάπη ακυρώνει το μίσος, η Καθαρότητα αποκλείει την ηθική ρυπαρότητα, η Ζωή καταργεί τον θάνατο της αμαρτίας. 

Ο άνθρωπος όταν παλεύει στη ζωή μόνος του, χωρίς ασφαλείς οδοδείκτες, χωρίς προστατευτικές μπάρες, χωρίς ηθικούς φραγμούς, διολισθαίνει σιγά-σιγά στην ανηθικότητα. Κι ούτε καταλαβαίνει πώς βρίσκεται ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος. Βέβαια εκείνο που πονάει πολύ είναι η κοινωνική έκθεση, το ρεζίλεμα! Όμως έχει ήδη προηγηθεί η έκθεση ενώπιον του Θεού. Αυτή την έκθεση δεν την υπολογίζουμε καθόλου. Ούτε που τη λογαριάζουμε. Θεωρούμε τις ιδιωτικές μας στιγμές απροσπέλαστες. Κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς αιδώ, χωρίς όρια, χωρίς αναστολές. "Όμως ουδέν κρυπτόν, ό ου μη φανερόν γενήσεται". Κάποια στιγμή όλα φανερώνονται γιατί "Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι". Θα γίνει η λάθος κίνηση που θα αποκαλύψει τη γύμνια του βασιλιά. Το επιτρέπει ο Θεός για να υπάρξει μετάνοια μέσα από τον κοινωνικό εξευτελισμό.

Πώς θα περιορίσουμε αυτά τα σηπτικά φαινόμενα στην κοινωνία μας; Υπάρχει ο δρόμος, αλλά δεν ξέρω ποιος είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Η χριστιανική ηθική -ο τρόπος ζωής που πηγάζει από το Ευαγγέλιο του Χριστού- πετροβολήθηκε και περιφρονήθηκε ως αναχρονιστική. Κι όμως η χριστιανική ηθική είναι "οι ασφαλείς οδηγίες χρήσης", το manual μιας ειρηνικής κι ευτυχισμένης ζωής. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από την ηθική ζωή μας. Δεν θίγεται Εκείνος από την δική μας ασωτεία και παρεκτροπή. Εκείνος πονάει. Εκείνος κλαίει! Εμείς καταστρεφόμαστε. Για μας πονάει. Για μας κλαίει! Όταν γκρεμίσαμε κάθε όριο στις σεξουαλικές σχέσεις, όταν τα δεκατετράχρονα παιδιά θεωρείται αυτονόητο ότι θα κάνουν σεξ, όταν η μοιχεία δεν θεωρείται καν ατόπημα, όταν κάθε διαστροφή έχει γίνει αποδεκτή ως δικαίωμα, όταν επιβραβεύονται με υψηλή θεαματικότητα όλες οι τηλεοπτικές αηδίες που βρίθουν σεξουαλικών σκηνών και ανώμαλων προτύπων, δεν θίγεται ο Χριστός! Ο Χριστός πονάει για μας, ο Χριστός κλαίει για μας! Εμείς καταστρεφόμαστε! 

Ωστόσο παρά τη δική μας αδιαφορία και περιφρόνηση έρχονται Χριστούγεννα, δηλαδή έρχεται κοντά μας ο Χριστός. Έρχεται να μας βρει. Να μας αγκαλιάσει. Πάντα ο Χριστός έχει την αγκαλιά Του ανοιχτή για μας. Πάνω στο Σταυρό τα χέρια Του τα ματωμένα είναι ολάνοιχτα. "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν". Το "ου γαρ οίδασι" περιλαμβάνει κι εμάς όλους, όχι μόνο τους σταυρωτές Του. Είναι πάντα πρόθυμος να μας αγκαλιάσει και να σφογγίσει τα δάκρυα της πονεμένης μας ύπαρξης και της διαλυμένης ζωής μας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε το χάλι και την κατρακύλα μας και να γυρίσουμε να Τον κοιτάξουμε. Αν συναντηθούν τα βλέμματά μας δεν θα μείνει ανέγγιχτη κι ασυγκίνητη η καρδιά μας. Κι αν γίνει αυτή η συνάντηση, όλα θ' αλλάξουν.  

Αυτή ας είναι η ευχή μας για τα Χριστούγεννα που έρχονται. Αυτή ας είναι κυρίως η ευλογημένη κίνηση της καρδιάς και της ζωής μας!

Το φως της Γιορτής

π. Δημητρίου Μπόκου / Τι και πώς

Ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το φως!

(Γ. Βερίτης)

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, ο κόσμος γίνεται ένα τεράστιο πυροτέχνημα. Ο πλανήτης τυλίγεται στο φως. Έρχονται τα Χριστούγεννα και σ’ όλες τις χώρες οι άνθρωποι συναγωνίζονται να δώσουν λάμψη, περισσότερη λάμψη στον ζοφερό μας κόσμο. Τους πιάνει όλους το φιλότιμο να καταρρίψουν κάθε προηγούμενο ρεκόρ φωτοχυσίας, λαμπρότητας, στολισμού. Πανύψηλα χριστουγεννιάτικα δέντρα, κάθε φορά και μεγαλύτερα, στολίζουν τις πόλεις. Χιλιάδες φωτεινά λαμπιόνια φιλοδοξούν να διώξουν τα σκοτάδια. Άπειρες γιορταστικές εκδηλώσεις κατακλύζουν τα ήδη βαρυφορτωμένα προγράμματα του αγχωμένου ανθρώπου. Οργιαστική γιορτινή διακόσμηση με χαρούμενα χρώματα πλημμυρίζει κάθε γωνιά. Οι δρόμοι στολίζονται, οι πλατείες φωτίζονται. Οι αστροναύτες βλέπουν τη γη να κολυμπάει πιο αστραφτερή στο διάστημα τον καιρό αυτό, πιο εξωτική, αληθινά πανέμορφη.

Κι όμως τι κρίμα!

Ο τόσο εκρηκτικός γιορτινός αυτός καταιγισμός δεν είναι παρά ένα όμορφο πυροτέχνημα και μόνο! Το πυροτέχνημα θα σβήσει σε λίγο, τα φώτα της γιορτής θα κλείσουν, η λάμψη, επιφανειακή και ψυχρή, θα χαθεί.

Αλλά γιατί;

Χριστιανοί και μη σ’ όλον τον κόσμο, γιορτάζουν Χριστούγεννα. Και είναι από μόνο του εντελώς παράδοξο αυτό. Τι δουλειά έχουν οι μη Χριστιανοί με τα Χριστούγεννα; Δεν είναι πρόβλημα γι’ αυτούς, γιατί απλούστατα γιορτάζουν εμπορικά μόνο τα Χριστούγεννα. Και στην πίτα του εμπορίου διεκδικούν όλοι τη μερίδα τους. Να βγάλουν όλοι το κέρδος τους. Αλλά και από τους Χριστιανούς πόσοι θα μπορούσαν να δώσουν μια απάντηση τι και γιατί γιορτάζουν; Πόσοι γνωρίζουν ότι γεννήθηκε ο Θεός, αλλά και τι σημαίνει αυτό; Δεν απασχολεί κανέναν το θέμα αυτό.

Το τιμώμενο πρόσωπο, ο οικοδεσπότης της γιορτής είναι ο Χριστός. Εκείνος γεννήθηκε, αυτουνού τα γενέθλια γιορτάζουμε. Γιατί έχει εξοβελισθεί μεθοδικά από καθετί χριστουγεννιάτικο; Είναι νοητό να γιορτάζουμε τα γενέθλια κάποιου διώχνοντάς τον από τη γιορτή του; Και όμως τέτοια παρανοϊκά πράγματα κάνουμε με τα Χριστούγεννα, τα γενέθλια του Χριστού.

Η άκρατη λοιπόν φαντασμαγορία αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο να αποκρύψει το γεγονός, ότι το νόημα της γιορτής φαίνεται να έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Η λάμψη φωτίζει εκτυφλωτικά την επιφάνεια, μα αδυνατεί να κρύψει τη δήωση που προκάλεσε στην ορμητική της επέλαση η πνευματική ένδεια. Βαθύτερα, η ψυχή του ανθρώπου παραμένει σκοτεινή. Το πνευματικό του θησαυροφυλάκιο έχει λεηλατηθεί. Παρά την όμορφη βιτρίνα, η ζωή του είναι ρημαγμένη.

Ο ανοημάτιστος βίος του καταπνίγει κάθε του ελπίδα. Η εσωτερική του δυστυχία τυλίγει σαν βρόχος τον τράχηλό του. Η εξωτερική φτώχεια στραγγαλίζει ανελέητα τα όνειρά του. Συνέδραμε και η συγκυρία της πανδημίας στις μέρες μας και βυθίζει σε ολοκληρωτική απόγνωση τον ήδη ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Η λύπη του για τη ζωή, που χωρίς πνευματική προοπτική γλιστρά ζοφερή και φεύγει μες από τα δάχτυλά του, τον μαραζώνει. Πώς μπορεί να χαρεί λοιπόν ο άνθρωπος με τα ψυχρά φώτα που φωτίζουν μονάχα απέξω;

Γιατί τόση μιζέρια;

Μα επειδή τίποτε από αυτά δεν αγγίζει την καρδιά. Επείγονται όλοι να πάρουν κάτι από το όνειρο της γιορτής, αλλά χωρίς να δώσουν τίποτε. Ο άνθρωπος συνήθισε να ζητά. Θέλει να παίρνει και όχι να δίνει. Τρομάζει στη σκέψη ότι, αν δίνει χωρίς να παίρνει, μπορεί να καταστραφεί. Έγινε φτωχός επαίτης της χαράς. Ζητιανεύει λίγες σταγόνες της στα φώτα της γιορτής. Γιατί έχει ξεμάθει τα όσα ζεσταίνουν πραγματικά την καρδιά. Δεν κατέχει πια την ικανότητα να αγαπά. Δεν μπορεί να κοινωνήσει με τον συνάνθρωπό του. Και όντως είναι πολύ δύσκολο να το μάθει αυτό!

Για να δούμε όμως, πώς κάποιοι άλλοι το κατάφεραν;

Ένας άγιος γέροντας κάποτε έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, ακολουθώντας τον καλογερικό τους κανόνα κατά δύναμη. Η σκήτη τους ήταν κοντά σε ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο εκείνο μεγάλη δυστυχία. Οι φτωχοί χωρικοί πέθαιναν σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και χτυπούσαν την πόρτα του ερημίτη. Εκείνος πάλι, όντας πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ' ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός του όμως έβλεπε με τρόμο το ψωμί τους να λιγοστεύει συνέχεια. Έτσι μια μέρα είπε στενοχωρημένος στον γέροντα:

- Αββά (πατέρα), δεν μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που αναλογούν σε μένα; Από δω και πέρα να μοιράζεις μόνο απ’ τα δικά σου ψωμιά ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε και οι δυο.

Ο αγαθός γέροντας χώρισε τα ψωμιά, έδωσε τα μισά στον υποτακτικό του χωρίς να πει τίποτε, αλλά ο ίδιος συνέχισε να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε πολύ σύντομα τα δικά του. Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, ξαναπήγε στον γέροντά του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Τώρα όμως είχαν αυξηθεί και οι ζητιάνοι κι ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετεί.

Μια μέρα χτύπησε ξανά η πόρτα. Ήταν όπως συνήθως ένας φτωχός. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.

- Δώσε του ένα καρβέλι! πρόσταξε ο γέροντας, που έκανε πως δεν είδε τον μορφασμό του.

- Μου φαίνεται, πως δεν έχουμε πια να φάμε ούτε εμείς! είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούσει κι ο ζητιάνος.

- Πήγαινε και ψάξε καλά! πρόσταξε ο γέροντας.

Απρόθυμα εκείνος ξεκίνησε για το κελλάρι. Μα τρόμαξε ν' ανοίξει την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από φρέσκα καλοψημένα ψωμιά!

Ο Θεός, που είδε την καλή προαίρεση του γέροντα, τα ευλόγησε, κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά πληθύνονταν.

Από την ημέρα εκείνη ο υποτακτικός απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό και στον άγιο γέροντά του κι έγινε πρόθυμος στο ν' ανακουφίζει κι αυτός τους φτωχούς (από το διαδίκτυο).

Η αγάπη λοιπόν και μόνο φωτίζει και ζεσταίνει την καρδιά. Και αγάπη είναι να δίνεις. Όχι να δίνεις αφού πάρεις, ούτε να δίνεις για να πάρεις. Αλλά να δίνεις χωρίς να περιμένεις τίποτε. Και χωρίς να φοβάσαι τί θα μείνει σε σένα, τί θα γίνεις εσύ. Γιατί μόνο η αγάπη είναι πλούτος. Πλούτος σε χαρά πρώτα. Όταν δίνεις με αγάπη, χαίρεσαι πρώτος εσύ. Αλλά πλούτος και σε υλικά αγαθά. Γιατί όταν εσύ βλέπεις σαν θεό τον φτωχό αδελφό σου και τον νοιάζεσαι, κάνει μετά στη δική σου ζωή κουμάντο ο Θεός. Είναι νόμος πνευματικός αυτό. Και υπόσχεση του Θεού (Λουκ. 12, 31). Πού είναι λοιπόν η πίστη μας;

Γι’ αυτό και ονομάζει σπόρο την αγάπη και την ευσπλαχνία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σπόρο που τον σπέρνεις και σου φέρνει σίγουρη και άφθονη σοδειά, και μάλιστα από το χέρι του Θεού. Και συμπληρώνει:

«Όταν κάνουμε ελεημοσύνη, ας μην προσέχουμε τί δαπάνη κάνουμε, αλλά τί έσοδα θα έχουμε. Ας δίνουμε προσοχή και στις μελλοντικές ελπίδες, αλλά και στο κέρδος της παρούσας ζωής. Γιατί η ελεημοσύνη δεν μας δίνει μόνο τη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και την ασφάλεια και τον πλούτο στην παρούσα ζωή. Ποιος τα λέγει αυτά; Ο ίδιος ο Κύριος που τα δίνει. Γιατί, λέγει, όποιος έδωσε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα στη ζωή αυτή και θα κληρονομήσει και την αιώνια ζωή (Ματθ. 19, 29). Βλέπεις πως οι αμοιβές και στη μία ζωή και στην άλλη ζωή δίνονται πολύ πλούσιες;

»Ας μη νομίζουμε λοιπόν ότι ελαττώνεται η περιουσία μας, όταν δίνουμε ελεημοσύνη. Δεν ελαττώνεται, αλλά αυξάνεται. Δεν ξοδεύεται, αλλά περισσεύει. Είναι ένα είδος εμπορίας και σποράς αυτό που γίνεται. Ή καλύτερα, είναι επικερδέστερο και ασφαλέστερο και από αυτά τα δύο. Γιατί η εμπορία εξαρτάται από τους ανέμους και τα κύματα της θάλασσας και από ναυάγια πολλά, και η σπορά επίσης από ξηρασίες και πλημμύρες και από καιρικές ανωμαλίες. Τα χρήματα όμως που κατατίθενται στο χέρι του Χριστού είναι πάνω από κάθε επιβουλή. Εκείνα που δόθηκαν κάποτε στον Χριστό, κανείς δεν μπορεί να τα αρπάξει από το χέρι του, αλλά παραμένουν εκεί και μας εξασφαλίζουν πολύ και ανέκφραστο τον καρπό και φέρνουν πλούσιο τον θερισμό στον κατάλληλο καιρό. ‘‘Εκείνος που σπέρνει με τσιγκουνιά’’, λέγει, ‘‘θα θερίσει και με τσιγκουνιά, ενώ εκείνος που σπέρνει με αφθονία, θα θερίσει και με αφθονία’’ (Β΄ Κορινθίους 9, 6)».

Τα Χριστούγεννα μιλάνε στην καρδιά μας, μόνο όταν κινούμαστε κάπως έτσι. Λίγο εκστατικά. Βγαίνοντας από τον εαυτό μας, αφήνοντάς τον λίγο στην άκρη, για να σκεφτούμε και τον διπλανό μας. Όταν παίρνουμε στα σοβαρά το θέμα της αγάπης. Τα Χριστούγεννα δεν είναι τότε ένα πυροτέχνημα της στιγμής, που το αναζητούμε λαχανιασμένοι για να χαρούμε λίγα δευτερόλεπτα. Όταν δίνουμε χώρο στην καρδιά μας για τον Χριστό, μια θεϊκή, παναρμόνια χριστουγεννιάτικη μουσική αντηχεί διαρκώς μέσα μας.

Η ζωή μας γίνεται ολοφώτεινη από μέσα, χωρίς να της χρειάζονται τα χιλιάδες ψυχρά φωτάκια της γιορτής. Το φως το αληθινό, ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, ανατέλλει μόνιμα στην καρδιά. Γιορτάζουμε τότε αδιάκοπα Χριστούγεννα. Στον βαθμό λοιπόν που η καρδιά μας προσλαμβάνει τον εμπερίστατο συνάνθρωπό μας, ο Χριστός γεννιέται και κατοικεί μέσα μας, φωτίζει τα σκοτάδια, γλυκαίνει την παγωνιά, φυγαδεύει τη δυστυχία μας. Ο δρόμος για τη μεγάλη γιορτή μπροστά μας περνάει από την πόρτα του διπλανού μας.

Παραινέσεις του Αποστόλου Παύλου σε QR Code

Focusfm

Αφίσες με QR code, που όταν σκανάρονται εμφανίζονται οι παραινέσεις του Αποστόλου Παύλου σε στάσεις αστικών λεωφορείων, στο δήμο Παύλου Μελά.

 

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Αυτογνωσία - ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ! - ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Εφηβεία και αναζήτηση του Θεού
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...

 

Το Μανιφέστο του Αταίριαστου
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
H παρεξηγημένη αγιότητα   

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

 

Η Φιλοθέη και το σχοινί (της αυτοκτονίας)

 

Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

π. Χαρίτων Musungayi

Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό

Η Φιλοθέη, μια κόρη σεμνή και με πολύ φόβο Θεού και υπάκουη στον πνευματικό της, μεγάλωσε σαν όλα τα κορίτσια αλλά σε μια φτωχή οικογένεια. Με πλησίασε μια μέρα, την είδα στεναχωρημένη και μου λέει: Πάτερ, πονάει η καρδιά μου! Όπως ξέρετε, είμαι στην Γ΄ Λυκείου. Σε δύο εβδομάδες δίνουμε εξετάσεις, όμως, μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να πληρώσω τα δίδακτρα.

Προσπάθησα να μιλήσω με τους γονείς μου. Η απάντηση που μου δώσανε με τάραξε και αποφάσισα να κρεμαστώ. Τους έχω γράψει μια διαθήκη, για να την διαβάσουν μετά το θάνατο μου.

—Τι σου είπαν οι γονείς σου;
—Μου είπαν και οι δύο: είσαι μεγάλη. Να πας να κάνεις αυτά που κάνουν τα κορίτσια στους δρόμους. Θα βρεις χρήματα εύκολα, εμείς δεν έχουμε να σου δώσουμε!
—Δώσ’ μου τη διαθήκη να τη δω.

Μου την έδωσε, την άνοιξα και τι έλεγε μέσα! «Αγαπητοί μου γονείς, με δάκρυα σας γράφω τις λίγες αυτές γραμμές. Χίλιες φορές θα δώσω τη ζωή μου στον Χριστό μου, θα του δώσω και την παρθενία μου. Θα τερματίσω τη ζωή μου σήμερα, αντί να υπακούσω στη διαβολική εντολή σας. Φεύγω στεναχωρημένη από αυτή την ζωή, ποτέ δεν θα κάνω αυτό που μου λέτε. Δεν περίμενα από σας τέτοιες σκέψεις για μένα. Δεν έχω γνωρίσει άντρα. Είναι καλό για μένα να φύγω από αυτή την ζωή, αλλά φεύγω στεναχωρημένη. Να μας συγχωρεί ο Θεός…»

—Πάτερ μου, όταν βγήκα στον δρόμο, είπα μέσα μου: Πώς να πάω να κρεμαστώ χωρίς να το ξέρει ο πνευματικός μου; Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πω, πριν πάω, επειδή εσείς με καθοδηγήσατε σ’ όλη μου τη ζωή.
—Παιδάκι μου, δεν έχω χρήματα να σου δώσω. Είμαι φτωχός, αλλά έχω πίστη. Θα κάνουμε συμφωνία οι δυο μας τώρα με τον Θεό και θα του πούμε το εξής: «Θεέ και Δέσποτα της ζωής μας, σε αγαπάμε και σε ικετεύουμε, βοήθησέ μας και ελέησέ μάς!»

Βαπτίσεις στην Γκόμα

Αυτή ήταν η προσευχή μας. Τότε της είπα: θα κρατήσω τη διαθήκη και το σχοινί. Εάν δε μας βοηθήσει ο Θεός, τότε έλα να τα πάρεις.

Έφυγε η 17χρονη κοπέλα. Μετά από μια εβδομάδα, την σταμάτησε στον δρόμο ένα άγνωστο πρόσωπο, άνδρας σε μεγάλη ηλικία, και της λέει: «Κορίτσι μου σε βλέπω λυπημένη, τι έχεις;». Η κοπέλα τού είπε το πρόβλημά της, και τι απάντηση πήρε; Ο γηραιός κύριος άνοιξε την τσάντα του, της έδωσε τα διπλάσια από ό,τι είχε ανάγκη και εξαφανίστηκε!

Την άλλη μέρα, η κοπέλα ήρθε σε μένα με τα χρήματα. Της είπα, άντε να πληρώσεις. Είναι εκ Θεού, μη φοβάσαι! Η Φιλοθέη μας έδωσε εξετάσεις, πέρασε τις εξετάσεις, πέρασε στο πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο τρίτο έτος. Αδελφοί μου, μόνο η πίστη προς τον Θεό θα μας σώσει και η υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα. Ο πονηρός που οδήγησε τον Ιούδα να κρεμαστεί, δεν έχει σταματήσει με τα κόλπα του, χορεύει μέρα νύχτα και ψάχνει ποιον να αρπάξει. Να παρακαλούμε τον Κύριο να μας φωτίσει και το έλεός του να μας καθοδηγήσει στους αιώνες των αιώνων.

π. Χαρίτων Musungayi

Συμπλήρωμα 

«Θα αυτοκτονήσω»: Μήνυμα προς απελπισμένους, που σκέφτονται την αυτοκτονία 

Ο ταχυδρόμος του Θεού (Πανελλαδικές εξετάσεις) - Σ’ ένα δάσος του Όρεγκον μ' ένα πιστόλι...

Πώς να αυτοκτονήσω; 
Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
Το σύνδρομο της Κόλασης
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Επιστημονικές επιβεβαιώσεις της αυθεντικότητας ιερών λειψάνων και κειμηλίων

ΟΟΔΕ

Η αυθεντικότητα των λειψάνων των αγίων και των ιστορικών κειμηλίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι κάτι που όχι μόνον αμφισβητείται, αλλά και χλευάζεται υπεροπτικά από τους φανατικούς πολέμιους του χριστιανισμού. 

Φυσικά, μέσα στις χιλιάδες των ιερών λειψάνων και κειμηλίων, που έχουν συγκεντρωθεί τα δύο χιλιάδες χρόνια της χριστιανικής ιστορίας, είναι επόμενο ότι έχουν συμβεί και σφάλματα, αλλά και απάτες. Οπωσδήποτε έχει γίνει κατά καιρούς εκμετάλλευση της ευσέβειας των απλών ανθρώπων από επιτήδειους, που θησαύρισαν περιφέροντας για «προσκύνημα» πλαστά λείψανα και δήθεν ιερά κειμήλια.

Όμως η Εκκλησία δεν βασίζεται στην απάτη και τους απατεώνες, αλλά στην αλήθεια και τους ειλικρινείς και ανιδιοτελείς πνευματικούς ανθρώπους, που θυσίασαν τα πάντα, τόσο για χάρη της πίστης τους στο Χριστό, όσο και λόγω της αγάπης τους προς το συνάνθρωπο.

Επίσης, η Εκκλησία δεν βασίζεται σε κάποια τυφλή και αναπόδεικτη πίστη, που ευνοεί τις απάτες, επιμένει στην εξέταση ακόμη και των πνευματικών εμπειριών (οραμάτων και θαυμάτων), ώστε να εξασφαλιστεί η αλήθεια, που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ένωσή του με το Χριστό. Ένα άρθρο σχετικό με το ζήτημα αυτό, εδώ:

Βεβαίως, η ίδια η ιδέα της ένωσης με το Χριστό προκαλεί το μένος ορισμένων ιδεοληπτικών πολέμιων της χριστιανικής πίστης, που δυστυχώς δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για τεκμήρια ή επιχειρήματα, αλλά για συνθήματα. Το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε τέτοιους αναγνώστες, αλλά σε αμερόληπτους και απροϋπόθετους ερευνητές.

Θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε ορισμένα παραδείγματα επιστημονικής εξέτασης ιερών λειψάνων και κειμηλίων, που ίσως φανούν χρήσιμα για να αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι η διαφύλαξη αυτής της παρακαταθήκης στην Εκκλησία δεν είναι τόσο πρόχειρη και άκριτη, όσο ορισμένοι φαντάζονται. Καλό είναι ωστόσο να ληφθεί υπόψιν και ότι η μυροβλυσία, η ευωδία και η θαυματουργία των ιερών λειψάνων και κειμηλίων είναι κάτι μαρτυρημένο από τόσες χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στην εποχή μας (ακόμη και από τον ίδιο τον γράφοντα), ώστε η στοιχειώδης σύνεση και σοβαρότητα ορίζει να μην αποκλειστεί ιδεολογικά ως γεγονός.

Ι. Ανθρωπολογικές μελέτες σε λείψανα αγίων

Τα λείψανα, για τα οποία θα μιλήσουμε, είναι του αγίου Νικολάου, του ευαγγελιστή Λουκά, του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, του αγίου Δημητρίου και των αγίων Χρύσανθου και Δαρείας, με μια τελευταία αναφορά στην αγία Αναστασία τη Ρωμαία.

1. Ο άγιος Νικόλαος

Τα λείψανα που αποδίδονται στον άγιο Νικόλαο εξετάστηκαν από τον καθηγητή της Ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Luigi Martino και τους βοηθούς του το 1953 και το 1957. Αφορμή της εξέτασης υπήρξε το αναγκαστικό (για τεχνικούς λόγους) άνοιγμα του τάφου του αγίου στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου είχαν μεταφερθεί από τα Μύρα της Λυκίας το 1087, μετά από ληστρική επιδρομή Ιταλών ναυτικών. 

«Όταν ανοίχτηκε ή σαρκοφάγος, τα οστά βρέθηκαν βουτηγμένα σ’ ένα διαυγές άχρωμο και άοσμο υγρό, όμοιο με νερό που βγαίνει από βράχο. Όσα περίσσευαν πάνω από τη στάθμη του, που έφτανε στα 2-3 εκ. μ. από τον πυθμένα της, ήταν υγρά όπως και τα εσωτερικά τοιχώματα της, ενώ οι μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστών ήταν γεμάτες από το ίδιο υγρό. Η ποιότητα του ήταν η ίδια που είχε διαπιστωθεί και σε προηγούμενη εξέταση του στα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Bari. Επρόκειτο δηλ. για νερό καθαρό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς. Οι ρωμαιοκαθολικοί του έχουν δώσει τη χαρακτηριστική ονομασία «Manna». Άλλωστε και όταν οι βαρηνοί ναύτες έσπασαν την πλάκα, που κάλυπτε τον τάφο του Αγίου στα Μύρα, βρήκαν τα λείψανα του μέσα σε «Θείο μύρο» (άλλοι γράφουν Sanctusliguor ή oleum) σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, τις όποιες μας διέσωσαν τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Η ύπαρξη πάντως του υγρού αυτού στη σαρκοφάγο, σύμφωνα με τη γνώμη του ερευνητή καθηγητή, επέδρασε ευεργετικά στην καλύτερη συντήρηση των οστών όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν».

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο άγιος Νικόλαος στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζεται και μυροβλύτης. Το μύρο του σώματός του (που βρέθηκε, όπως περιγράφεται παραπάνω) είναι φυσικό να χάσει το άρωμά του μετά από αιώνες.

«Όλα τα οστά που εξέτασε άνηκαν σε ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 μ. περίπου, τρεφόταν κυρίως με προϊόντα φυτικής προέλευσης και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη από τα 70 χρόνια. Το άτομο αυτό άνηκε στην λευκή ευρωπαϊκή μεσογειακή φυλή και μάλιστα στην ανατολική παραλλαγή της, χωρίς να μπορεί να βεβαιωθεί αν άνηκε ή όχι στο λεγόμενο “λεβαντίνο” τύπο, ενώ αποκλείστηκε ότι θα μπορούσε να ήταν αρμενοαλπικής φυλής. Καμιά η σχέση του, βέβαια, με τους μογγολικής καταγωγής Τούρκους, οι όποιοι άλλωστε πέρασαν στη Μικρά Ασία αρκετούς αιώνες μετά τον θάνατο του αγίου και, συγκεκριμένα, στην περιοχή των Μύρων μόλις τον 11ο αιώνα, εποχή που φυγαδεύτηκαν τα οστά του από εκεί, ενώ βάρυναν ήδη πάνω τους περισσότερα από επτάμιση εκατοντάδες χρόνια.

Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη ότι το άτομο, στο όποιο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν τα σημάδια τους σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, που επισημάνθηκαν στα ανάλογα οστά, πρέπει να κληροδοτήθηκαν στον Άγιο από κάποια υγρή φυλακή, όπου θα πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία, γεγονός που μαρτυριέται και από τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Άλλωστε η θέση στην οποία καταλήγει, γενικά, ο Καθηγητής Martino είναι ότι τα αποτελέσματα της επιστημονικής ανατομο-ανθρωπολογικής μελέτης των λειψάνων, που βρίσκονται στη λάρνακα της Βασιλικής του Αγ. Νικολάου στο Bari, όταν αυτή ανοίχτηκε τη νύκτα της 5ης προς την 6η Μαΐου του 1953 και ξανατοποθετήθηκαν σ’ αυτή το πρωί της 8ης Μαΐου του 1957, όχι μόνο δεν συγκρούονται πουθενά με τη γνωστή ιστορία του αγ. Νικολάου, επισκόπου των Μύρων, αλλά και βρίσκονται σε αρμονικότατη συμφωνία μαζί της.»

Περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για τη μελέτη αυτή των λειψάνων του αγίου Νικολάου μπορείτε να διαβάσετε εδώ, και, σε αναδημοσίευση, εδώ.

2. Ο ευαγγελιστής Λουκάς

Τα λείψανα του αγίου Λουκά μελετήθηκαν το 1998, μετά από πρωτοβουλία του καρδινάλιου Mattiazzo της Πάδουας, μετά από επιστολή του τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμου (νυν Αθηνών), όπου εξέφραζε το αίτημα για επιστροφή μέρους των λειψάνων στην Εκκλησία της Θήβας, τόπο του επίγειου τέλους του αγίου.

«Το έργο ανατέθηκε σε Επιτροπή με Πρόεδρο τον παθολογοανατόμο του Πανεπ. της Πάδουας Vito Terribile Wiel Marin και μέλη τους: G. Barbugiani, C. Vernesi, G. Bendetto, E. Sacchari, και E. Katti (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Ferrara), D. Caramelli (του Ινστ. Ανθρωπολογίας του Πανεπ. της Γενεύης), P. Malaspina (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Ρώμης) και A. Novelletto (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Καλαβρίας).

Τα μέλη της Επιτροπής, με την παρουσία κληρικών, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1998 αφήρεσαν τις 400 ετών σφραγίδες από το μολύβδινο φέρετρο, το εγκιβωτισμένο στη μαρμάρινη σαρκοφάγο του καθεδρικού Ναού της Πάδουας, το οποίο είχε διαστάσεις 193,04 εκ. μήκος, 40,64 εκ. πλάτος, 50,80 εκ. βάθος και 126,84 χιλγρ. βάρος. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διαστάσεις αυτές αντιστοιχούν ακριβώς, και με προσέγγιση χιλιοστού του μέτρου, στις διαστάσεις της κενής μαρμάρινης λάρνακας, που τιμάται ως ο τάφος του Αγίου Λουκά στη Θήβα της Βοιωτίας.

Μέσα στο κιβώτιο βρέθηκε ο πλήρης σκελετός (εκτός από το κρανίο, την δεξιά ωλένη και τον αριστερό αστράγαλο) ανθρώπου, πυκνικού (κοντόχονδρου) σωματοτύπου, μεγάλης ηλικίας, ο οποίος έφερε έντονα σημεία οστεοπορώσεως, εκφυλιστικές αλλοιώσεις οστεοαρθροπάθειας της σπονδυλικής στήλης, εκτεταμένες αλλοιώσεις (λόγω φθοράς) των οδόντων και κυρτότητα πλευρών ενδεικτική πνευμονικού εμφυσήματος».

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε το φερόμενο ως κρανίο (κάρα) του αγίου από την Τσεχία και εξετάστηκε στην Πάδουα:

Κατόπιν αιτήματος του καρδιναλίου Mattiazzo η κάρα αυτή [=το κρανίο] μεταφέρθηκε στην Πάδουα και εξετάσθηκε κατά πόσο ταιριάζει στην υποδοχή του άτλαντα (του πρώτου σπονδύλου της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης) του σκελετού της Πάδουας. Κατά τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος στη σχετική εξέταση υπήρχε μια τέλεια εφαρμογή, τέτοια που υπάρχει μεταξύ “κλειδιού και κλειδαριάς” κατά την άποψή τους. Επί πλέον το κρανίο της Πράγας ανήκει στον δολιχοκέφαλο τύπο (επιμηκυσμένο κατά τον προσθιοπίσθιο άξονα) πράγμα το οποίο είναι πολύ συμβατό με τον τύπο κρανίου ανθρώπων της περιοχής αυτής κατά τους πρώτους μ.Χ. αιώνες και καθόλου συμβατό με τον κρανιακό τύπο ανθρώπων της ίδιας περιοχής κατά το 1000 μ.Χ. και τους μετέπειτα αιώνες. Και επιπρόσθετα ο κυνόδοντας που βρέθηκε στο μολύβδινο κιβώτιο της Πάδουας ταίριαζε απόλυτα στο κενό φατνίο που υπήρχε στο δεξιό μέρος της κάτω σιαγόνας του κρανίου της Πράγας. (…)

Για να επανέλθουμε στον σκελετό του κιβωτίου της Πάδουας, διενεργήθηκε επιστημονική έρευνα σε πολύ μικρό (0.071 gr) λειοτριβημένου τμήματος μηριαίου οστού.

Δείγμα απεστάλη σε δύο ανεξάρτητα ερευνητικά εργαστήρια της Ευρώπης (Oxford University) και της Αμερικής (Tucson, Arizona University). Η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα (C14) έδειξε ότι το οστό ανήκε σε πρόσωπο που πέθανε μεταξύ 72 μ.Χ. και 416 μ.Χ. πράγμα συμβατό με την υποτιθέμενη ιστορική χρονολογία θανάτου (περί το 150 μ.Χ.).

Η γενετική ανάλυση στο μιτοχονδριακό DNA που λήφθηκε από τον πολφό του κυνόδοντα που βρέθηκε στον πυθμένα του κιβωτίου της Πάδουας έδειξε ότι η αλληλουχία των βάσεων του DNA ήταν συμβατή με την αλληλουχία των βάσεων που προέκυψε από τη μελέτη πληθυσμών της χρονολογίας αυτής και της περιοχής αυτής. Τα ευρήματα αυτά κατʼ ουδένα τρόπο πιστοποιούν ότι τα οστά του σκελετού αυτού ανήκουν σε άτομο Συριακής καταγωγής και χρονολογίας θανάτου τον 2ο μ.Χ. αιώνα, αλλά απλώς δεν αποκλείουν μια τέτοια πιθανότητα και είναι συμβατά με μια τέτοια παραδοχή».

Πολύ περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες για τα γεγονότα δείτε στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ντεληθέου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Η διαχρονική πορεία των λειψάνων του Ευαγγελιστού Λουκά και η κώμη Κορίτσα Φουρνά Ευρυτανίας ως σημείο στη διαδρομή αυτή», εδώ και, σε αναδημοσίευση, εδώ.

3. Ο Τίμιος Πρόδρομος

Στις αρχές του 2010 ανακαλύφθηκε μια μικρή λειψανοθήκη με λείψανα, φερόμενα ως λείψανα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, σε αρχαία μονή του Τιμίου Προδρόμου στο βουλγαρικό νησί SvetiIvan («Άγιος Ιωάννης»).

«Ο πρώτος που εξέτασε τα ανθρώπινα οστά, που βρέθηκαν στη λειψανοθήκη, ήταν ο Γιόρνταν Γιορντάνοφ, ειδικός στην ανθρώπινη ανατομία, με περισσότερες από 20.000 εξετάσεις οστών στο ενεργητικό του. Απ’ το μέγεθος των οστών και τη φθορά του δοντιού συμπέρανε πως τα οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα, περίπου 40 ετών. Στη συνέχεια τα οστά μεταφέρθηκαν στη Σόφια, όπου εξετάστηκαν από δικανικό ανθρωπολόγο. Με τη βοήθεια μηχανημάτων λέιζερ σχηματίστηκαν τρισδιάστατες εικόνες των οστών, που βοήθησαν στην εξαγωγή σχετικών επιστημονικών συμπερασμάτων.

Στη συνέχεια, τα τίμια λείψανα υποβλήθηκαν σε ραδιοχρονολόγηση και εξέταση DNA. Και οι δύο αυτές εξετάσεις χρηματοδοτήθηκαν απ’ το National Geographic Society’ s Expedition’ s Council (στην εταιρεία ανήκει και το National Geographic News και, βέβαια, τοNational Geographic Channel).

Η ραδιοχρονολόγηση έγινε σε πανεπιστημιακό εργαστήριο της Οξφόρδης απ’ τους Thomas Higham και Christopher Ramsey, καθηγητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Τρία οστά μπήκαν σε ειδικό οξύ, ώστε να διαχωριστεί το χρονολογήσιμο υλικό, η πρωτεΐνη, απ’ το οστούν. Απ’ αυτά, τελικά, μόνο ένα οστούν είχε αρκετό κολλαγόνο, ώστε να γίνει ραδιοχρονολόγηση. Η ραδιοχρονολόγηση αυτού του οστέος έδωσε μια χρονολογία μεταξύ 5 και 75 μ.Χ., με πιθανότερο σημείο το μέσον αυτής της περιόδου, δηλαδή το 30-35 μ.Χ.. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μαρτύρησε περί το 30 μ.Χ. Τα δεδομένα ταιριάζουν.

Οι DrHannes Schroeder και Pr. Eske Willerslev, του Πανεπιστημίου της Κοπενχάγης, κλήθηκαν να φτιάξουν το γενετικό προφίλ του ανθρώπου, τα οστά του οποίου βρέθηκαν στην ανασκαφή. Οι δύο επιστήμονες αναπαρέστησαν τη μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία από τρία ανθρώπινα οστά ( δόντι και δύο οστά ). Διαπιστώθηκε πως και τα τρία οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα. Η μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία, που έδειξε η εργαστηριακή εξέταση, είναι πολύ συχνή στην εγγύς Ανατολή. Τα δεδομένα, όχι μόνο δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο τα οστά να είναι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά, αντίθετα, το στηρίζουν.»

«Οι επιστήμονες που εξέτασαν τα ιερά οστά εντυπωσιάστηκαν απ’ την – αναπάντεχη γι’ αυτούς – συμφωνία των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας με την εκκλησιαστική παράδοση, που κληροδότησε ως αυθεντικά τα ιερά κειμήλια.»

Λεπτομέρειες εδώ, (απόσπασμα από την προς δημοσίευσιν μελέτη του Βασιλείου Ταμιωλάκη) και, σε αναδημοσίευση, εδώ.

4. Πολλές κάρες ή χέρια ενός αγίου;

Από το τελευταίο ανωτέρω δημοσίευμα παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα:

«Κάτι άλλο που πρέπει να διευκρινίσουμε, σχετικό με την παραπάνω ψευδή αναφορά, έχει να κάνει με τον από αφελή έως ανόητο ισχυρισμό, που, συχνά, προβάλλεται, για να αμφισβητηθεί η αυθεντικότητα των ιερών λειψάνων, πως δεν μπορεί να φυλάσσονται σε διάφορους τόπους λείψανα από κάποιο συγκεκριμένο μέλος κάποιου Αγίου και να είναι όλα αυθεντικά. Η ένσταση αυτή οφείλεται στην αίσθηση πως κάθε μοναστήρι η ναός που φέρεται να έχει την χείρα η την κεφαλή του Μεγάλου Βασιλείου επί παραδείγματι, έχει ολόκληρη την τιμία χείρα η κεφαλή του Αγίου.

Αυτό είναι αναληθές. Συνήθως, οι μονές έχουν ένα μικρό τμήμα οστέος η κάρας κάποιου Αγίου, το οποίο, όμως, τοποθετούν σε μεγάλη λειψανοθήκη, που έχει το σχήμα π.χ. χείρας η κεφαλής, ώστε να καταλαβαίνει ο προσκυνητής πως το οστούν που προσκυνά προέρχεται απ’ το συγκεκριμένο μέρος του σκηνώματος του Αγίου. Εκ πρώτης όψεως, δημιουργείται η εντύπωση πως στη λειψανοθήκη φυλάσσεται ολόκληρη η χείρα ή η κεφαλή του Αγίου. Αυτό, όμως, δεν ισχύει. Μια ερώτηση σε κάποιον υπεύθυνο αρκεί για να διαλυθεί αυτή η εντύπωση.

Κάτι ανάλογο ισχυριζόταν με ειρωνεία ο Καλβίνος για τον Τίμιο Σταυρό. Ο Καλβίνος έλεγε πως αν συγκεντρώνονταν όλα τα τμήματα του Τιμίου Σταυρού, που εκτίθεντο σε προσκύνηση, θα ήταν αρκετά για να αποτελέσουν το φορτίο ενός ολόκληρου πλοίου. Όμως, ο Charles Rohaultde Fleury, σε επιστημονική του έρευνα, απέδειξε πως ακόμη και το διπλάσιο όλων των τμημάτων Τιμίου Ξύλου που σώζονται, δεν θα αρκούσε για να καλύψει έστω και το εν δέκατον ενός Ρωμαϊκού Σταυρού [βλ. Charles Rohault de Fleury, Memoire sur les instruments de la passion de N. S. J. C., Paris 1870].H Anatole Frolow, σε πρόσφατη έρευνά της, κατέληξε σε ανάλογα συμπεράσματα [βλ. Anatole Frolow, «The Veneration of the Relics of the True Cross at the End of the Sixth and the Beginning of the Seventh Centuries», St. Vladimir’s Seminary Quarterly, 2, 1 (Χειμώνας 1958) και Atla Religion (22 Φεβρουαρίου 2004). Βλ. και Anatole Frolow, La relique de la Vraie Croix: recherchessur le developpement d’ un culte, Paris 1961].» (Αναδημοσίευση από εδώ). Δείτε και το άρθρο: Οι «τέσσερις κάρες» του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

5. Ο άγιος Δημήτριος

Στο άρθρο της βυζαντινολόγου και αρχαιολόγου κυρίας Μαρίας Θεοχάρη «Ανακάλυψη των λειψάνων του αγίου Δημητρίου στο Σαν Λορέντζο της Ιταλίας», που δημοσιεύεται εδώ, εξιστορείται η ανακάλυψη της λάρνακας με τα λείψανα που αποδίδονται στον άγιο Δημήτριο το Μυροβλύτη, πολιούχο της Θεσσαλονίκης, στην Ιταλία, και δίδονται πλούσια ιστορικά στοιχεία για την ίδρυση του αρχικού ναού του στον τόπο του μαρτυρίου του, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και την πορεία των ιερών λειψάνων από τη Θεσσαλονίκη στην Ιταλία και την τιμή που του αποδόθηκε εκεί από τα μεσαιωνικά χρόνια. Και καταλήγει:

«Τέλος, η πρόσφατη αναγνώριση των λειψάνων, που έγινε με σύγχρονα επιστημονικά μέσα, απέδειξε, όπως βεβαιώνουν οι μάρτυρες – επίσκοποι και ιερείς, καθώς και τρεις διακεκριμένοι γιατροί – ότι τα οστά ανήκουν σε νεαρό άτομο που υπέστη βίαιο θάνατο, στις αρχές του 4ου αιώνα». 

Μπορείτε να διαβάσετε και το άρθρο: Ιστορικά στοιχεία για τον άγιο Δημήτριο.

6. Οι άγιοι μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία στη Ρέτζο νελλ’ Εμίλια (Reggio nell' Emilia) της Ιταλίας

Ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Βήμα στις 21/4/2011: «Βρέθηκαν τα οστά των αγίων Χρύσανθου και Δαρείας– Σύμφωνα με μελέτες στην Ιταλία». Από την ιστοσελίδα της εφημερίδας εδώ:

Σοβαρές ενδείξεις ότι δύο σκελετοί που βρέθηκαν στη βόρειο Ιταλία ανήκουν σε ένα ζευγάρι πρωτοχριστιανικών αγίων ισχυρίζονται ότι έχουν ιταλοί επιστήμονες. Η ανάλυση των σκελετών που είχαν παραμείνει σφραγισμένοι επί αιώνες στην κρύπτη ενός καθεδρικού ναού της περιοχής Ρέτζιο Εμίλια μέχρι πρόσφατα, φαίνεται να υποστηρίζει τον μύθο [ΟΟΔΕ: δεν είναι και τόσο «μύθος» τελικά, σωστά;] του Χρύσανθου και της Δαρείας, οι οποίοι πιστεύεται ότι θάφτηκαν ζωντανοί κατά τη διάρκεια διωγμών στη Ρώμη γύρω στον 3ο αιώνα μ.Χ.

Αν και δεν υπάρχει τρόπος να αναγνωριστούν οι σκελετοί με απόλυτη βεβαιότητα, «όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε συγκλίνουν στην άποψη ότι τα οστά που βρέθηκαν ανήκουν πράγματι στον Χρύσανθο και τη Δαρεία», λέει ο επικεφαλής της έρευνας και παλαιοπαθολόγος στο πανεπιστήμιο της Γένοβας Έτσιο Φουλκέρι.

Μετά την εξέταση των ευρημάτων που είδαν το φως τυχαία το 2008, κατά τη διάρκεια εργασιών αναστύλωσης ενός ναού, αποκαλύφθηκε ότι τα οστά του ενός από τους δύο σκελετούς ανήκαν σε μια μικρόσωμη γυναίκα με στενή λεκάνη και αιχμηρό πηγούνι, που όταν πέθανε ήταν περίπου 25 ετών. Όσο για τον δεύτερο σκελετό εκείνος φαίνεται ανήκει σε ένα νεαρό άντρα ηλικίας 17 - 18 ετών.

Τα οστά δείχνουν ότι έζησαν μια ζωή χωρίς έντονη σωματική εργασία και ότι πιθανότατα ανήκαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη, καθώς έπασχαν και οι δύο από δηλητηρίαση από μόλυβδο, χαρακτηριστική και αποκλειστική ασθένεια των πατρικίων λόγω των συστήματος ύδρευσης, στο οποίο μόνο εκείνοι είχαν πρόσβαση.

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο Χρύσανθος ήταν γιος του ρωμαίου συγκλητικού Πολέμονα, ο οποίος ως έφηβος προσηλυτίσθηκε στον χριστιανισμό. Ο πατέρας του εξαγριώθηκε από το γεγονός και για να τον συνετίσει κανόνισε να παντρευτεί την Δαρεία, η οποία ήταν εστιάδα, δηλαδή παρθένα ιέρεια της θεάς Εστίας.

Όμως το σχέδιο του Πολέμονα είχε τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα, καθώς και η Δαρεία ασπάστηκε τον χριστιανισμό και το νεαρό ζευγάρι έδωσε όρκους αγάπης, αλλά και παρθενίας. Όταν έγινε γνωστό όχι μόνον αυτό, αλλά και το γεγονός ότι οι δυο τους είχαν προσηλυτίσει πολλούς ρωμαίους στον χριστιανισμό, καταδικάστηκαν σε θάνατο, βασανίστηκαν και τελικά θάφτηκαν ζωντανοί.

Πολύ αργότερα τα οστά τους μεταφέρθηκαν από τη Ρώμη αρκετές φορές. Παρόλο που υπάρχουν περισσότερο ενδείξεις παρά αποδείξεις, η ραδιοχρονολόγηση των οστών έδειξε ότι η ημερομηνία του θανάτου τους συμπίπτει με εκείνη που θέλει η χριστιανική παράδοση να μαρτύρησαν.

Σημείωση ΟΟΔΕ: Επισημάναμε την πληροφορία ότι η αγία Δαρεία ήταν εστιάδα, δηλαδή ιέρεια της Εστίας, επειδή θεωρούμε ότι έχει άμεση σχέση με τον τρόπο θανάτωσης των δύο αγίων, το ότι θάφτηκαν ζωντανοί. Αντιγράφουμε από γραπτό αφιέρωμα στους αγίους: «Κανονικά οι εστιάδες έπρεπε να μείνουν παρθένες για 30 χρόνια. Αν ο Πολέμων ήταν επιφανής ειδωλολάτρης, κάπως θα κατόρθωσε να παρακάμψει το ζήτημα. Αλλά ο τρόπος θανάτωσης των αγίων – θάφτηκαν ζωντανοί – ήταν ακριβώς η τιμωρία που επιβαλλόταν στις εστιάδες αν παρέβαιναν τον όρκο παρθενίας τους».

Για τον φρικτό αυτό τρόπο θανάτωσης διαβάζουμε εδώ:

«Η αγνότητα των εστιάδων θεωρούταν συνυφασμένη με την υγεία του ρωμαϊκού κράτους. Όταν έμπαιναν στο σχήμα τα κορίτσια άφηναν πίσω την εξουσία του πατέρα και γίνονταν κόρες του κράτους. Κατ’ επέκταση οποιαδήποτε σαρκική σχέση με έναν πολίτη θεωρούταν αιμομιξία και πράξη προδοσίας. Η τιμωρία για την παραβίαση του όρκου ήταν να θαφτούν ζωντανές στο Campus Sceleratus, μια υπόγεια κάμαρα, με φαγητό και νερό λίγων ημερών.

Η αρχαία παράδοση απαιτούσε μια ανυπάκουη εστιάδα να θάβεται μέσα στην πόλη, καθώς ήταν ο μοναδικός τρόπος να μην χυθεί το αίμα της, πράγμα που απαγορευόταν αυστηρά. Δυστυχώς, η πράξη αυτή παραβίαζε το ρωμαϊκό νόμο, που όριζε κανένα πρόσωπο να μη θάβεται μέσα στην πόλη. Για να λυθεί το ζήτημα αυτό, οι Ρωμαίοι έθαβαν την ιέρεια με μια ποσότητα τροφίμων και νερού, όχι για να επεκτείνουν την τιμωρία της, αλλά ώστε να μην πεθάνει πρακτικά μες στην πόλη, αλλά να κατέβει σε ένα “κατοικήσιμο δωμάτιο”. Επιπλέον, θα πέθαινε με τη θέλησή της».

Στη συνέχεια το άρθρο αναφέρει τις καταγεγραμμένες περιπτώσεις εστιάδων που θανατώθηκαν με αυτόν τον τρόπο (λίγες μέσα σε πολλά χρόνια), στις οποίες δεν περιλαμβάνεται η αγία Δαρεία. Όμως ο τρόπος θανάτωσης των δύο μαρτύρων εμφανώς παραπέμπει σε αυτή την ποινή. Αν και, όπως αναφέρεται παραπάνω, οι δύο άγιοι είχα πάρει όρκο παρθενίας (από επιθυμία χριστιανικής αφιέρωσης προφανώς – πρακτική που αργότερα κατέληξε στην ανάπτυξη του μοναχισμού), αυτό ασφαλώς δεν αναγνωρίστηκε, αφού ήταν παντρεμένοι. Εφόσον λοιπόν αποσύρθηκε η εύνοια του συγκλητικού, θανατώθηκαν.

7. Τεκμήρια στο λείψανο της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας

Στην ιερά μονή Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους φυλάσσεται μέρος των ιερών λειψάνων της αγίας μεγαλομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας. Στα ιερά αυτά λείψανα είναι εμφανής η στρέβλωση που προκάλεσαν στα μέλη της αγίας οι βασανιστές της με ειδικά όργανα βασανισμού, όπως αναφέρεται στο συναξάρι της. Αυτό, μαζί με τα άλλα φρικτά μαρτύρια που υπέστη, αναφέρεται επίσης στην ακολουθία της αγίας (το υμνογραφικό έργο προς τιμήν της), όπως στο πρώτο στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού: «Τας στρεβλώσεις του σώματος και μαστών την αφαίρεσιν και χειρών υπήνεγκας καρτερώτατα…».

«Στην Ιερά Μονή μας υπάρχουν τα εξής λείψανά της: μέρος της δεξιάς παλάμης της άφθαρτο, το δεξιό μηριαίο οστό, το αριστερό μηριαίο οστό μαζί με την κνήμης διαστρεβλωμένα, όπως έμειναν μετά τα σκληρά βασανιστήρια της Αγίας, το από τον αστράγαλο και κάτω άφθαρτο τεμάχιο του ενός ποδιού της, καθώς και μερικά άλλα τεμάχια μεμονωμένα και ξεραμένο αίμα από το μαρτύριο της Αγίας» (Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, «Η αγία Αναστασία η Ρωμαία και η Μονή Οσίου Γρηγορίου», εδώ).

Να προσθέσουμε ότι τα σημάδια των μαρτυρίων ή του βίαιου θανάτου είναι εμφανή σε πολλά λείψανα αγίων μαρτύρων των νεωτέρων χρόνων, όπως των νεομαρτύρων της ιεράς μονής Νταού Πεντέλης, της ιεράς μονής Παναγίας Καλυβιανής (νομός Ηρακλείου Κρήτης) κ.ά. Όμως εδώ έχουμε μια περίπτωση μάρτυρος από τους αρχαίους διωγμούς, όπου κατά κανόνα διατυπώνονται έντονες αμφισβητήσεις για την αυθεντικότητα των διηγήσεων των συναξαρίων.

ΙΙ. Εξέταση ιερών κειμηλίων

1. Η Σινδόνη του Τορίνο

Η φωτογραφία της Σινδόνης και το αρνητικό της, στο οποίο φαίνεται καθαρά η μορφή του "Ανθρώπου της Σινδόνης" (εικ. από το διαδίκτυο)

Για τη Σινδόνη του Τορίνο υπάρχουν σημαντικά ευρήματα, που την τοποθετούν στον 1ο αιώνα μ.Χ. (π.χ. ο τρόπος της ύφανσης, αποτυπώσεις ρωμαϊκών νομισμάτων της εποχής τοποθετημένων για την ταφή στα μάτια του «ανθρώπου της Σινδόνης»), στην περιοχή της Παλαιστίνης και στην εποχή της άνοιξης (π.χ. ίχνη από γύρη συγκεκριμένων λουλουδιών).

Στον «άνθρωπο της Σινδόνης» εντοπίζονται τα σημάδια από όλα τα μαρτύρια που, σύμφωνα με τα ευαγγέλια, υπέστη ο Ιησούς (τη φραγγέλωση, τον ακάνθινο στέφανο, τα καρφιά, ακόμη και τον λογχισμό της πλευράς), ενώ τα σημάδια από τα καρφιά βρίσκονται στη σωστή θέση, στους καρπούς, όχι στις παλάμες όπως σε όλες ανεξαιρέτως τις απεικονίσεις των χριστιανικών χρόνων.

Η περίφημη χρονολόγηση με άνθρακα 14, που τοποθετεί τη Σινδόνη στην εποχή του Μεσαίωνα, έχει ελεγχθεί από πολλούς, ακόμη και άθεους (θεωρία των Γερμανών Χόλγκερ Κέρστεν και Έλμαρ Γκρούμπερ στο έργο τους «Η συνωμοσία του Ιησού», αγγλική έκδοση 1990), που θεωρούν ότι η ίδια η Εκκλησία υπονόμευσε την έρευνα, γιατί, κατά τη γνώμη τους, αν αποδεικνυόταν η γνησιότητα της Σινδόνης, θα φαινόταν ότι ο άνθρωπος που τυλίχθηκε με αυτήν «ήταν ζωντανός και όχι νεκρός» (λόγω του αίματος). Η άποψη αυτή βεβαίως δεν ευσταθεί, γιατί ο άνθρωπος εκείνος ήταν τοποθετημένος στη Σινδόνη όχι για νοσηλεία, αλλά για ταφή.

Κατά τη γνώμη του γράφοντος, η Σινδόνη είναι το αυθεντικό σεντόνι της αποκαθήλωσης και της ταφής του Κυρίου, που αναφέρεται στα Ματθ. 27, 59, Μάρκ. 15, 46, Λουκ. 23, 53, και 24, 12, Ιωάνν. 20, 5-7, και ταυτίζεται με την αχειροποίητη εικόνα της Έδεσσας της Συρίας, το θεωρούμενο αρχικά ως «ιερό μανδήλιο». Υπάρχουν αρκετά στοιχεία για την πρώιμη ιστορία της, από την ανάκτησή της και τη μεταφορά της στην Κωνσταντινούπολη το 10ο αιώνα μ.Χ.

Λεπτομέρειες για τα παραπάνω στο αφιέρωμά μας, εδώ, ενώ βλ. και τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998, για πολύ περισσότερα.

2. Η θεία κοινωνία του Λαντσιάνο της Ιταλίας

Τον 8ο αιώνα μ.Χ., κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας στο Λαντσιάνο της Ιταλίας, ο άρτος και ο οίνος μεταβλήθηκαν ορατά, ενώπιον πάντων, σε σάρκα και αίμα. Έκτοτε φυλάχθηκαν ως ιερά κειμήλια, διέγραψαν την ιστορία τους μέσα στους αιώνες, και τα έτη 1970-1973 και 1981 εξετάστηκαν επιστημονικά από τον Καθηγητή Odoardo Linoli, υφηγητή Ανατομίας και Παθολογικής Ιστολογίας, Χημείας και μικροσκοπικής κλινικής και κύριο διευθυντή του εργαστηρίου κλινικών αναλύσεων και Παθολογικής Ανατομίας του νοσοκομείου «S. Mariasopra i Ponti» του Arezzo, και τον Καθηγ. Ruggero Bertelli του πανεπιστημίου της Siena.

Οι εξετάσεις πιστοποίησαν «ότι αυτό που η λαϊκή και θρησκευτική παράδοση θεωρούσε πάντοτε ένα κομμάτι “Σάρκας”, αποτελούνταν πραγματικά από γραμμωτό μυϊκό ιστό του μυοκαρδίου». Εξακριβώθηκε επίσης ότι το θεωρούμενο ως θείο αίμα ήταν πράγματι ανθρώπινο αίμα και μάλιστα ομάδας ΑΒ, της ίδιας, στην οποία ανήκουν τα ίχνη αίματος που βρέθηκαν στον «άνθρωπο της Σινδόνης» του Τορίνο.

«Με το πέρας των εργαστηριακών αναλύσεων, ο Καθηγ. Linoli απέκλεισε την πιθανότητα τα λείψανα του Lanciano να ήταν μια απάτη από τον μεσαίωνα, γιατί κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε ότι κάποιος θα κατείχε γνώσεις ανατομίας του ανθρώπου πολύ περισσότερο προχωρημένες από αυτές που υπήρχαν στους ιατρούς της εποχής εκείνης, γνώσεις που θα επέτρεπαν την αφαίρεση και τομή της καρδιάς από ένα πτώμα έτσι που να ληφθεί ένα τμήμα ομογενούς και συνεχούς ιστού του μυοκαρδίου. Επιπλέον, οποιαδήποτε στιγμή το αίμα θα λαμβάνονταν από ένα πτώμα, στο πέρασμα μικρού χρονικού διαστήματος, θα υφίστατο αμέσως σοβαρή αλλοίωση από την αεροτηκτικότητα ή την σήψη.

Τα αποτελέσματα των αναλύσεων στα οποία οδηγήθηκαν οι Καθηγ. Linoli και Bertelli είχαν δημοσιευθεί σε μία γραπτή αναφορά με τίτλο “Έρευνες ιστολογικές, ανοσολογικές και βιολογικές στο Σώμα και Αίμα του Θαύματος της Θείας Ευχαριστίας του Lanciano” (8ος αιών.)», προκαλώντας μεγάλο ενδιαφέρον στην διεθνή επιστημονική κοινότητα σε τέτοιο σημείο, ώστε να προσελκύσουν την προσοχή και του Ανώτερου Συμβουλίου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), το οποίο το 1973, διόρισε μία επιστημονική επιτροπή με καθήκον να επικυρώσει τα αποτελέσματα των αναλύσεων που πραγματοποιήθηκαν από Ιταλούς ερευνητές και να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματα στα οποία είχαν φθάσει.

Μετά από 15 μήνες και μετά παραπάνω από 500 εξετάσεις, μεταξύ των οποίων και οι ίδιες που πραγματοποιήθηκαν από τους Ιταλούς ερευνητές, η επιτροπή της Π.Ο.Υ. επιβεβαίωσε, ανεπιφύλακτα, όσα διακηρύχθηκαν και δημοσιεύθηκαν από τους τελευταίους. Τα μέλη της επιστημονικής επιτροπής, διορισμένα από την Π.Ο.Υ., απέκλεισαν σθεναρά την πιθανότητα ο μυοκαρδιακός ιστός να είχε μουμιοποιηθεί και κατέστησαν γνωστό ότι η τελεία συντήρηση οργανικών ευρημάτων, διατηρημένα για δώδεκα αιώνες εντός υάλινης λειψανοθήκης, πλήρους απουσίας συντηρητικών ουσιών, αντισηπτικών, αντιζημωτικών και μουμιοποιητικών, αντιτίθεται σ’ όλους τους γνωστούς βιολογικούς νόμους. Η επιτροπή, επιπλέον, τόνισε το γεγονός ότι τα κυτταρικά στοιχεία που αποτελούν το τμήμα αυτό του ιστού του μυοκαρδίου είχαν διατηρήσει αναλλοίωτη την δομική και λειτουργική τους ακεραιότητα».

Λεπτομέρειες για τις έρευνες επί του συγκεκριμένου ιερού κειμηλίου καλείστε να διαβάσετε εδώ. Το αντεπιχείρημα, που έχει προβληθεί από τους πολέμιους του θαύματος, είναι ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας εξαπάτησαν τους επιστήμονες, προσφέροντάς τους δείγματα από νεκρό σώμα σύγχρονου ανθρώπου. Αυτό όμως πρέπει να το θεωρήσουμε άτοπο, αφενός γιατί μια τέτοια απάτη θα γινόταν εύκολα αντιληπτή και αφετέρου γιατί οι εξετάσεις διήρκεσαν πολλούς μήνες και, στο διάστημα αυτό, ένα τέτοιο δείγμα, χωρίς συντήρηση, θα είχε διαλυθεί.

3. Επιστημονική εξέταση εικόνας που δάκρυσε

Πρόκειται για την εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται στο ορθόδοξο παρεκκλήσι του αγίου Νικολάου στο Μιλάνο. Λεπτομέρειες εδώ. Το περιστατικό συνέβη το 2008.
Απόσπασμα από το παραπάνω ειδησεογραφικό κείμενο:

[...] Σε ανάλυση της εικόνας που έγινε από τον Λίβιο Μπριτζολάρα, ειδικό σε θερμογραφικές αναλύσεις, επιβεβαιώθηκε ότι στη διάρκεια του μυστικιστικού φαινομένου στο πρόσωπο της Παναγίας δημιουργείται μια αλλαγή του χρώματος. Σαν τα μάγουλά της να ζεσταίνονται.

«Υπάρχει μια μικρή διαφορά θερμοκρασίας, αλλά και κάτι περίεργο. Όταν γίνεται η απεικόνιση της θερμότητας, εμφανίζονται στη θερμική κάμερα, το φωτοστέφανο, τα μαλλιά και το πρόσωπο. Θα χρειαστεί όμως να κάνουμε κι άλλες εξετάσεις» δήλωσε ο Ιταλός ειδικός.

Από τους πρώτους που είδαν τα δάκρυα της Παναγίας είναι η Μαρία-Αντόνια Ιανέλι, 59 ετών, η οποία, αν και Ρωμαιοκαθολική, ένιωσε μια μέρα ένα περίεργο κάλεσμα που την τραβούσε να μπει στην εκκλησία. «Προσκύνησα και ο ιερέας μού έδωσε την ευλογία του. Δύο ημέρες μετά ξαναπήγα και είδα τα δάκρυα της Παναγίας να τρέχουν από τα μάτια της. Ήταν τόσα που τα σκούπιζα. Τρόμαξα, αλλά δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Την επόμενη ημέρα έμεινα σπίτι, αλλά μου τηλεφώνησε ο ιερέας και μου είπε: “Γιατί δεν ήρθες; Η Παναγία έκλαψε”. Τότε κατάλαβα ότι τα δάκρυα τα είχε δει κι εκείνος, ότι δεν τα ονειρεύτηκα» λέει η γυναίκα, που συνεχίζει να πηγαίνει και να προσκυνά την εικόνα.

«Δεν φωνάζω “θαύμα, θαύμα”» δήλωσε ο ορθόδοξος επίσκοπος Μιλάνο Λούκα Τρεζόλντι. «Εξάλλου θα προτιμούσα αντί για δάκρυα να βγαίνει ένα φως από τα μάτια της Παναγίας. Τα δάκρυα δείχνουν τη θλίψη της Παναγίας, που συμπάσχει με τον πόνο των ανθρώπων και είναι σαν να λέει “κι εγώ υποφέρω, είμαι μαζί μ’ εσάς που υποφέρετε, που είστε φτωχοί, ταπεινωμένοι”. Είναι όμως ένα σημάδι ανεξήγητο».

4. Τα δέντρα στη στέγη του ναΐσκου της αγίας Θεοδώρας στο Βάστα Αρκαδίας 

Απόσπασμα από αυτό το αφιέρωμα:

Η εξήγηση που έδωσαν για το παράδοξο αυτό φαινόμενο συνοπτικά μερικοί επιστήμονες:

- κ. Λούκος Κων/νος (Γεωπόνος - Κόρινθος): "Δεν υπάρχει εξήγηση από πλευράς γεωπονικής επιστημονικής. Πρόκειται για ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΘΑΥΜΑ".

- κ. Μακρυγιάννης Π. (Γεωπόνος): "... Αλλά σα γεωπόνος, είμαι σε θέση να ξέρω πολύ καλά, ότι οι τοίχοι θα είχαν ανοίξει και σπάσει από τις ρίζες ενός μόνο δέντρου, πόσο μάλλον δεκαεπτά".

- κ. Ράπτης Γεώργιος (Δασολόγος - Ναύπακτος): "Το όλο φαινόμενο υπερβαίνει κάθε λογική, φυσική και επιστημονική εξήγηση του ανθρώπου".

- κ. Μπεληγιάννης Ελευθέριος (Πολιτικός Μηχανικός - Αθήνα): "Όταν ο αέρας αυτός (της ρεματιάς) έχει τη δυνατότητα να ξεριζώνει δέντρα, καταλαβαίνει κανείς, τι δυνάμεις εξασκούνται από τα 17 δέντρα για την ανατροπή της στέγης".

- κ. Σταυρογιάννη - Περρή Ελένη (Αρχιτέκτων - Καλαμάτα): "Φαινόμενο επιστημονικά ανεξήγητο. Οι δυνάμεις βάρους και αέρος σε συνάρτηση, θα έπρεπε λόγω θέσεως του εξωκλησιού, αλλά και λόγω της προχείρου κατασκευής αυτού, προς δε και της παλαιότητάς του να είχαν διαλύσει το κτίσμα. Τούτο όμως, παραμένει επί τόσους αιώνας χωρίς σοβαρές φθορές".

- κ. Πάλλας (Διευθυντής Αρχαιοτήτων - Κόρινθος): "Βάσει των φυσικών νόμων, τουλάχιστον τα μεγάλα αυτά δέντρα, λόγω κλίσεως, ύψους, περιμέτρου έπρεπε να είχαν γκρεμισθεί. Δια να στέκουν αγέρωχα, είναι κάτι που η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξήγηση".

- κ. Τίγκας Αναστάσιος (Θεολόγος, Αρχαιολόγος, Ιστορικός - Ηράκλειο Αττικής): " Η όλη ανάπτυξις, ύπαρξις και ζωή των δέντρων επί της στέγης του ναού της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας εκπλήσσει, αντιβαίνει προς πάσα λογικήν και φυσικήν εξήγησιν του ανθρώπου. Καταδεικνύει μίαν σπανίαν ιδιαιτερότητα, την επέμβασιν του Θεού επί της δημιουργίας Του, το θαύμα".

Η Αγία Θεοδώρα στο βιβλίο Γκίνες

ΕΛΛΑΔΑ: Θαυμαστό ναΐδριο τιτλοφορείται από το βιβλίο Γκίνες ο ναός της Αγίας Θεοδώρας στο χωριό Βάστα Μεγαλόπολης Αρκαδίας. Ο εν λόγω ναός αφιερωμένος στη μνήμη της Αγίας Θεοδώρας χτισμένος τον 12ο αιώνα δημιουργεί θαυμασμό και ερωτηματικά στον επισκέπτη-προσκυνητή. Ο ναός είναι κτισμένος σε πετρώδες έδαφος με τοίχους πάχους 70 εκατοστών και περιβάλλεται από 17 αιωνόβια δέντρα που αγκαλιάζουν το ναό. Τα δέντρα και τα κλαδιά πλέκονται στη σκεπή και στους τοίχους για να προστατεύσουν το ναό από τα στοιχεία της φύσης και από κάθε βέβηλο χέρι. Κι ενώ περιμένεις μετά από τόσες εκατονταετίες που πέρασαν, να δεις μόνο ερείπια διαπιστώνεις πως ο ναός βρίσκεται σε θαυμάσια κατάσταση.

Κοπή των δέντρων της στέγης

Τον Δεκέμβριο του 1959 ο Έκτακτος Επιμελητής Αρχαιοτήτων Γορτυνίας με έκθεσή του εισηγήθηκε αφ’ ενός την εκρίζωση των δέντρων από τη στέγη του ναΐσκου και αφ’ ετέρου τον καθαρισμό και την κεράμωσή του.

Το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων έγκρινε την πρόταση του Επιμελητή και χορήγησε πίστωση για την εκρίζωση των δέντρων από την στέγη του ναΐσκου. Όμως ο Σύλλογος των απανταχού Βασταίων με επικεφαλής τον αείμνηστο δραστήριο Πρόεδρό του Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, μέλος τότε του ΑΣΔΥ, αντιδρά αποτελεσματικά υποβάλλοντας έγγραφο στο οποίο προβάλλει τις αντιρρήσεις του και ζητεί την ανάκληση της οικείας πιστώσεως και της συναφούς διαταγής του. 

***

Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν κι άλλες. Περιοριζόμαστε στα παραπάνω παραδείγματα, όχι για να «πείσουμε» οπωσδήποτε κάποιον για την αλήθεια της Ορθοδοξίας, αλλά για να δώσουμε αφορμή προβληματισμού και, γιατί όχι, περαιτέρω έρευνας χωρίς προκαταλήψεις, με ειλικρινή διάθεση αναζήτησης της αλήθειας.

Θεωρούμε ότι αξίζει να μελετήσετε και την παρακάτω ενότητα άρθρων για το τόσο αμφισβητούμενο Άγιο Φως. Ομοίως - και προπαντός:

To βιβλίο «Άγιον Φως», του Χάρη Σκαρλακίδη, είναι μία επιστημονική εργασία υψηλής ευρυμάθειας, συνδυασμένη με μία εξόχως μοναδική προσπάθεια να συνενώσει ογδονταπέντε ιστορικές μαρτυρίες που καλύπτουν δώδεκα αιώνες, σχετικά με ένα ουσιώδες γεγονός που αφορά όλη την ανθρωπότητα: το Φως που εμφανίζεται την παραμονή του Πάσχα στον Τάφο του Χριστού.

"Εναντίον του Θεού" (μυθιστόρημα), μια περιπέτεια δράσης & πνευματικής αναζήτησης

Εκδόσεις Λεξίτυπον

Στη Βραζιλία και το Περού, στις ΗΠΑ, τη Ρουμανία και την Ελλάδα, στα χωριά του Αμαζόνιου, στις υποβαθμισμένες συνοικίες των Αφρικανών της Αμερικής, σε πανεπιστήμια, εργαστήρια και μοναστήρια, εκτυλίσσεται μια περιπέτεια πνευματικής αναζήτησης και συζητήσεων, καταδίωξης και ηθικών διλημμάτων, που ανατρέπει όσα γνώριζαν οι πρωταγωνιστές της για τον άνθρωπο, τον κόσμο, την Ιστορία, τη ζωή και το θάνατο.

***

Ο Φρανκ Κόνορ, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Συνείδησης, ανακοινώνει ότι κατέστρεψε τα πορίσματα του φιλόδοξου ερευνητικού προγράμματος Ego eimi για τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου, διαβλέποντας την ανήθικη χρήση τους από την εταιρία βιολογικών ερευνών Nous, για την οποία εργάζεται. Λίγο αργότερα, στον κήπο του ξενοδοχείου του, αυτοκτονεί.

Το ίδιο βράδυ ο συνάδελφός του Πολ Σάυκλοπς, στη σάλα αναμονής έξω από τα χειρουργεία μιας υπερσύγχρονης κλινικής, γνωρίζει τη Βιορίκα Μπάλαν, τυφλή καθηγήτρια ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ρουμανικής καταγωγής, που περιμένει την έκβαση μιας δύσκολης χειρουργικής επέμβασης για την κόρη της. Οι δυο επιστήμονες έχουν μια μακρά συζήτηση, στην οποία η καθηγήτρια εκθέτει στον Πολ τη διδασκαλία της ορθόδοξης Εκκλησίας για διάφορα ζητήματα, ανατρέποντας ό,τι πίστευε μέχρι τότε πως είναι η χριστιανική διδασκαλία.

Κύρια θέματα της συζήτησής τους είναι η σχέση επιστήμης και πίστης, οι πρωτόπλαστοι και το προπατορικό αμάρτημα, η θέση του σώματος στην ορθόδοξη θεολογία, η ανάσταση των νεκρών, ο παράδεισος και η κόλαση, η αγιότητα και η ανάδειξη αγίων στην εποχή μας, τα θαύματα και γενικά οι παράξενες υπερφυσικές ιδιότητες που εμφανίζουν κάποιοι, ο μυστικισμός της άπω ανατολής, αλλά και η «ηθική της επιστήμης», ο καταναλωτισμός, ο καπιταλισμός και η παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού τρόπου ζωής.

Ο Πολ εργάζεται σ’ ένα μυστικό πρόγραμμα για την ολοκλήρωση της κλωνοποίησης του ανθρώπου. Η συζήτησή του με τους συναδέλφους του για τις ιδέες της κας Μπάλαν και μια εκτεταμένη απάντησή της σε ερώτημά τους για τα απόκρυφα ευαγγέλια εγείρουν θύελλα αντιδράσεων και τις επόμενες νύχτες οι επτά συνεργάτες του Πολ, χωρίς να το αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο, θέτουν όλοι στην κα Μπάλαν τα ερωτήματα που τους απασχολούν. Τις επόμενες ημέρες η καθηγήτρια τους στέλνει τις απαντήσεις της, που έχουν διαφορετική τύχη η καθεμία, ανάλογα με την εξέλιξη της ζωής των προσώπων.

Συγχρόνως, στη λατινική Αμερική, επιτελεία πολλών εταιριών, επιστρατεύοντας και εκτελεστές, αναζητούν το γιο του Φρανκ Κόνορ, το Τζόζεφ, με την ελπίδα να έχει αντίγραφο των πορισμάτων της έρευνας του πατέρα του, που τον βοήθησε να καταστρέψει με τις εξελιγμένες γνώσεις του στην επιστήμη των υπολογιστών. Εκείνος επιχειρεί να διαφύγει και στη συνέχεια να αντεπιτεθεί με τη βοήθεια της συνεργάτιδάς του Λώρας και της δυναμικής εξαδέλφης της, της Χουλιάνας. Η προσπάθειά τους θα τους οδηγήσει πολύ πιο μακριά απ’ όσο περίμεναν, μεταφορικά και κυριολεκτικά…

ISBN:	978-960-597-295-0
Έτος έκδοσης:	Αθήνα 2021
Διαστάσεις:	17 x 24
Σελίδες:	628

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Ι

Έφυγε. «Ο Τζόζεφ έφυγε!».

Αυτό φυσικά ήταν αναμενόμενο, αλλά όχι τόσο σύντομα, όχι πριν την καύση· και, επιπλέον, από πού έφυγε; Δεν υπήρχε άλλη πρόσβαση στον πρώτο όροφο απ’ αυτήν που επέβλεπαν οι επισκέπτες.

Το ξαναλέω: η φυγή του ήταν η μόνη πιθανή εξέλιξη, αλλά πίστευαν ότι θα ήταν τόσο βλάκας, ώστε να παραμείνει μέχρι την τελετή καύσεως –για ποιο λόγο; για να μην εισπράξει άλλη μια κατηγορία από την αδελφή του, φυσικά· κι έτσι να βρουν την ευκαιρία τα τσακάλια της Εταιρίας, ακριβώς κατά τη διάρκεια της τελετής, να τον γραπώσουν!

“Γιατί να μείνω; Έτσι κι αλλιώς, ο Γέρος δε θα με δει· χους ει και εις χουν απελεύση. Αναπαυθήτω η ψυχούλα του στα συννεφάκια του ουρανού, αν υπάρχει”.

Από κρυφή έξοδο, ο Τζόζεφ Κόνορ διέφυγε· και, περνώντας το γρασίδι, βρέθηκε στο γκαράζ· όχι στο γκαράζ των αυτοκινήτων, αλλά στο δικό του προσωπικό γκαράζ, όπου αναπαυόταν η μηχανή του, η πανίσχυρη Saab 1800 με το χρώμα της θυμωμένης θάλασσας. “Hasta la vista, cowboys!”.

Πού θα πήγαινε όμως; Υπήρχε ένα κορίτσι σ’ ένα μπαρ, μια χυμώδης μελαχρινή Βραζιλιάνα δεκαεννιά χρονών, με την οποία κοιμόταν κάπου κάπου· όμως δεν ήταν η κατάλληλη· αντίθετα, ήταν η κατάλληλη για να τη βασανίσουν και να της αποσπάσουν την πληροφορία της θέσης του, διασκεδάζοντας διεστραμμένα και αδίστακτα για μερικές ώρες!

Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο.

“Μίτε μου, έλα!” σκέφτηκε στρίβοντας μια λεωφόρο, καθώς η ανατολή άρχιζε να γίνεται μπλε.

Ως έμπειρος χάκερ ο Τζόζεφ είχε σχεδιάσει ένα δικό του δίκτυο υπολογιστών, τρυπώνοντας κι ανοίγοντας σήραγγες στον κυβερνοχώρο, ανεξάρτητο από το Internet. Το Τράγικ. Το είχαν ονομάσει έτσι από το τραγικό, σε αντιδιαστολή με το κόμικ, που ετυμολογείται από το κωμικό. Όλοι κι όλοι συνδεδεμένοι μ’ αυτό ήταν πέντε άνθρωποι κάτω απ’ τον ήλιο· τρεις τραγίστες, δηλαδή κομίστες, δημιουργοί κόμικς, και δύο εκδότες, αυτοί που παραλάμβαναν τη δουλειά τους και τη μετέφεραν, εκδίδοντάς την, από το Τράγικ στο διαδίκτυο.

Οι τραγίστες ήταν ο Σοφοκλής (ένας άντρας στη Νέα Υόρκη), ο Ευριπίδης (ο ίδιος ο Τζόζεφ) και η Ιοκάστη (μια κοπέλα από το Περού με το ψευδώνυμο της ηρωίδας που θεωρούσαν την πιο τραγική στο παγκόσμιο θεατρικό στερέωμα) και οι εκδότες ήταν η Επίδαυρος και η Πέργαμος, δυο ζευγάρια από τη Νέα Γουϊνέα με τα ονόματα των δυο σημαντικότερων θεατρικών χώρων στην αρχαία Ελλάδα. Τα κόμικς που φιλοτεχνούσαν, με διάφορους τίτλους, αυτοτελή ή σειρές, δημιουργούσαν μια δική τους μυθική ή ρεαλιστική πραγματικότητα, ρετρώ ή φουτουριστική, εμπνευσμένη από τα πάντα· παρωδίες άλλων έργων, κλασικών ή μοντέρνων, όλων των τεχνών, σοβαρές υποθέσεις παρμένες από πίνακες μεγάλων ζωγράφων ή από ποιήματα κορυφαίων ποιητών (κυρίως βέβαια καταραμένων, όπως ο Ρεμπώ, ο Μποντλαίρ, ο Πόε), ιστορίες από όνειρα ή μυθικούς κόσμους δικής τους επινόησης και κάθε είδους πινελιά που πρόσθετε το χρώμα που επιθυμούσαν στον ψηφιακό κόσμο, φανταχτερό ή μαύρο. Επίσης, παρόλο που ο καθένας είχε το προσωπικό του ύφος στο σκίτσο του, αντίγραφαν και την τεχνοτροπία όλων των ρευμάτων της ζωγραφικής, αλλά επιχειρούσαν και δικές τους παρεμβάσεις, όπως το λευκό φόντο με λευκό σκίτσο, όπου μετά βίας διέκρινες τις εικόνες. Γενικά δεν υπήρχαν περιορισμοί, ούτε συνεννόηση μεταξύ τους· μια χαρούμενη παρέα, που ενθουσιαζόταν και προχωρούσε.

Δεν είχαν συναντηθεί ποτέ· γνώριζαν ο ένας τον άλλο από ηλεκτρονικά μηνύματα, χωρίς εικόνα. Αυτό ήθελαν· γιατί τους ενδιέφερε η τέχνη τους κι εκείνες οι πλευρές του εαυτού τους που σχετίζονταν μ’ αυτήν, όχι η ηλικία τους ή το πάχος ή το ύψος ή το χρώμα των μαλλιών και των ματιών τους. Υπέγραφαν πάντα με το ψευδώνυμό τους. Και, το κυριότερο, κανείς, εκτός απ’ τους ίδιους, δεν ήξερε για το Τράγικ.

Έτσι υπήρχε μια γωνιά στον κυβερνοχώρο για να καταφύγει ένας κυνηγημένος χάκερ αυτή τη στιγμή, να κρυφτεί προσωρινά και να καλέσει βοήθεια.

Στο κουτί των αποσκευών, στο πίσω μέρος της μηχανής του, είχε φορτώσει ένα μικρό υπολογιστή συνδεδεμένο με μπαταρία, κλειδωμένο σ’ ένα μαύρο εφαρμοστό κουτί, σαν κιβωτό της διαθήκης· ήταν ο server του Τράγικ, που δεν έπρεπε να πέσει στα χέρια τους. Δεν είχε πάρει άλλες αποσκευές· εσώρουχα θ’ αγοράσουμε στο δρόμο.

Ήταν αλήθεια όμως ότι κανείς, έξω απ’ τους ίδιους, δεν ήξερε για το Τράγικ; Ποτέ κανείς δεν είχε πει καθαρά και ξάστερα ότι το Τράγικ ήταν μυστικό· κανείς δεν είχε σκεφτεί σοβαρά ότι θα το χρησιμοποιούσε για να ξεφύγει· ήταν ένα παιχνίδι αυτονόμησης από τα βλέμματα των πολυεθνικών, ένα ζευγάρι ικάρια φτερά, όπως όλα τους τα παιχνίδια. Πώς μπορούσε να είναι σίγουρος ότι δεν είχαν μιλήσει, έστω ένας απ’ αυτούς ή ένας από τους εκδότες, μεθυσμένος, κοιμισμένος ή αμέσως μετά την ερωτική πράξη, σε κάποιον ή κάποια που τους είχε προδώσει; Το Τράγικ ήταν καθαρό από παρακολούθηση ή γεμάτο αόρατα μάτια που καιροφυλακτούσαν; Ήταν κρυψώνα ή παγίδα;

Ήταν κρυψώνα.

Ο Τζόζεφ το ήξερε καλά αυτό, γιατί είχε εγκαταστήσει άυλους φύλακες κυνηγούς σε όλο το νοερό μήκος του δικτύου, που θα ενεργοποιούνταν και θα σήμαιναν συναγερμό για κάθε απόπειρα διείσδυσης έξω απ’ τους μύστες. Και τέτοια απόπειρα δεν είχε γίνει. Αυτό το σύστημα φυσικά το είχαν όλοι, γιατί μεταξύ τους υπήρχε το σιωπηλό ρίσκο της εμπιστοσύνης. Αν δεν εμπιστεύεσαι το φίλο σου, μην τον κάνεις παρέα· αυτό πίστευαν.

Έτσι, ο Τζόζεφ άραξε τη μηχανή του σ’ ένα café, στην άκρη κάποιου αγροτικού δρόμου πολλά χιλιόμετρα νότια του Ρίο Μπράνκο, ανάμεσα σε ρακούν, αρμανδίλλους, μυρμηγκοφάγους και αγριόχοιρους πέκαρι, παράγγειλε ένα μυρωδάτο τσάι από τροπικά φύλλα και, με έναν υπολογιστή παλάμης σε σχήμα μικρού παιδικού κρανίου (το αγαπημένο του, στα χωρατά), έστειλε ένα ηλεκτρονικό sos στην πιο κοντινή.

Η Ιοκάστη το παρέλαβε σε ένα δευτερόλεπτο και του απάντησε με το γνώριμο παιδικό της ύφος να περάσει τα σύνορα με το Περού και να ταξιδέψει για το Ικίτος.

“Κυνηγημένος απ’ τον άνεμο” σκέφτηκε ο Τζόζεφ· “επιτέλους, ζω!”.

Έστειλε το βλέμμα του να πλανηθεί από το ανοιχτό παράθυρο σε μια έκταση γεμάτη πυκνή βλάστηση και αθέατα ζώα, κρυμμένα με τεχνικές αιώνων στα αιωνόβια δέντρα.

“Η βαρβακίνα της Τζαμάικα” σκέφτηκε, “το αρπαχτικό με την κόκκινη ουρά που ζει στους πυλώνες του ηλεκτρικού ρεύματος, μπορεί τις ημέρες με καθαρή ατμόσφαιρα να διακρίνει ένα κουνέλι ακόμα και σε απόσταση ενάμισι χιλιομέτρου”. Χαμογέλασε. “Η σαύρα eumeces egregius έχει στο βλέφαρό της ένα μικρό παράθυρο, κι έτσι μπορεί να βλέπει ακόμα και με τα μάτια κλειστά”. Ήπιε μια γουλιά από το τσάι του. “Το κεφάλι μου είναι γεμάτο γνώσεις, έτοιμο να σπάσει σα ρόιδο, αλλά καμιά τους δε μπορεί να με βοηθήσει να τη γλιτώσω. Ξέρω την ιστορία όλων των πολεμικών τεχνών, έχω επινοήσει ήρωες μυημένους τέλεια στις τεχνικές τους, κι όμως δεν ξέρω να παλεύω…”.

Ζήτησε ένα κεράκι από το κορίτσι του café. Ήταν η ώρα που θα έκαιγαν το σώμα του Γέρου. Του έδωσε ένα λευκό κερί, σε σχήμα νούφαρου. Χαμογέλασε.

“Αγαπημένε μου, δε θα σε ντροπιάσω” σκέφτηκε ανάβοντάς το μέσα σ’ ένα ποτήρι του νερού· “σ’ ευχαριστώ που μού ’δειξες, έστω και την τελευταία στιγμή, ότι ήταν σπουδαίο που ήσουν πατέρας μου”.

Εναντίον του Θεού, Μέρος 1ο, κεφάλαιο 1, 7 (σελ. 32-34).

ΙΙ

Ο Μαν Κάλλερτζ σηκώθηκε από το κρεβάτι οργισμένος. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Φόρεσε τη ρόμπα του για να προστατευτεί από το κρύο χωρίς ν’ ανάψει το κλιματιστικό· δε σκόπευε να το ξενυχτίσει.

Η Ελλάδα μέσα του βογκούσε απογοητευμένη· κυρίως από τις απρέπειες των ρασοφόρων. Είχε νιώσει γερά στο πετσί του τη βρομιά τους, είχε εμπιστευτεί τα κυκλώματά τους κι είχε γευτεί τα ραπίσματα της διαφθοράς που κρυβόταν κάτω από τα φαρισαϊκά τους χαμόγελα.

Ούτε ένας, ούτε ένας δεν είναι καθαρός! Ούτε ένας δεν είναι άγιος, ούτε ένας δε δικαιώνει τα λόγια Εκείνου που υποτίθεται ότι πιστεύουν! Κι αν υπάρχει κανείς λιγότερο άτιμος, λιγότερο καιροσκόπος, λιγότερο έκφυλος, γίνεται συνένοχος σιωπώντας ταπεινά και δειλά, σκύβοντας τη μέση του με υπακοή και ταπείνωση, εκεί που Εκείνος, ο Άξιος, ο αληθινά Άγιος, ο μόνος Άγιος, θ’ άρπαζε φραγγέλιο!

Άνοιξε τον υπολογιστή κι ώσπου να πάρει μπρος έβαλε ένα κονιάκ με πάγο και κάθισε. Μπήκε στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Αριστοτελείου, και βρήκε την ηλεκτρονική διεύθυνση της κας Μπάλαν.

Δίστασε λίγο. Μετά θυμήθηκε πως έχει χρέος, ως άνθρωπος, αν έχει απομείνει κόπρος του Αυγεία, να την καθαρίσει! Ήπιε μονορούφι το κονιάκ του κι έγραψε:

Αγαπητή Κυρία,

Είμαι συνεργάτης του Πολ Σάυκλοπς, ένας από κείνους που σας υπέβαλαν το ερώτημα για τα απόκρυφα ευαγγέλια. Λάβαμε την απάντησή σας και τη διαβάσαμε με προσοχή. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας. Είναι μια εμπεριστατωμένη απάντηση ενός ανθρώπου ιδιαίτερα καταρτισμένου.

Παρόλα αυτά, είναι μια απάντηση εκ πεποιθήσεως. Και λόγω των δικών μου πεποιθήσεων, μου γεννήθηκαν μερικές απορίες. Δεδομένου ότι, στην κατακλείδα σας, τίθεστε στη διάθεσή μας για περαιτέρω συζήτηση, και παρά τα δυσάρεστα γεγονότα, με τα οποία σας επιφόρτισε τούτος ο καιρός, παίρνω το θάρρος να σας ενοχλήσω. Ζητώ συγνώμη γι’ αυτό· θα χαιρόμουν αν ήταν δυνατόν να το θεωρήσετε παραφορά ενός ανθρώπου ερωτευμένου με την αναζήτηση της αλήθειας…

Στο κείμενό σας επικαλείστε τον Παύλο και τους ιουδαιοχριστιανούς. Για τους τελευταίους εκφράζετε κρίση· άλλους θεωρείτε αξιόπιστους και άλλους όχι. Η αξιοπιστία του Παύλου όμως πόσο υψηλή και ισχυρή μπορεί να είναι;

Δεν είναι ένας άνθρωπος που σφετερίστηκε το ρόλο του μαθητή Εκείνου που υποτίθεται ότι αγαπούσε; Έγινε αυτοδίκαια απόστολος με το κόλπο (επιστρέψτε μου την πιο ρεαλιστική ερμηνεία) της Δαμασκού, ενώ πριν καταδίωκε την Εκκλησία. Και κατόπιν μετέτρεψε το χριστιανικό μήνυμα σε θρησκεία του Χριστού-Θεού, μεταποιώντας το τόσο, που κάποιοι σήμερα να μιλούν για παυλιανισμό αντί για χριστιανισμό.

Όσο για το ηθικό του σύστημα, που ήταν τόσο σκληρό, ώστε δίνει οδηγίες στους ανθρώπους για κάθε πτυχή της ζωής τους (αυστηρά συγκροτημένο σύστημα ενός ευφυούς ανθρώπου, στο έπακρο οργανωτικού), τι περιέχει; Κάθετη υποτίμηση της γυναίκας και του δούλου (“κι αν μπορείς να γίνεις ελεύθερος, μην το κάνεις”, λέει κάπου), που ούτε η μεγαλόστομη διακήρυξη “δεν υπάρχει πια αρσενικό και θηλυκό, δούλος ή ελεύθερος” κ.λ.π. μπορεί να αναιρέσει· αναγωγή της πίστης σε ηθική δεοντολογία με λεπτομερείς κανόνες. Μήπως τελικά η ανθρωπότητα έπεσε θύμα ενός Ιουδαίου με σκοτεινά κίνητρα;

Λέω Ιουδαίου. Υπάρχει και μια άλλη άποψη· ότι ο Παύλος ενέργησε υποκινημένος από το Μεγάλο Ιουδαϊκό Συνέδριο, αλλοτρίωσε την απλή ιουδαϊκή αίρεση του χριστιανισμού και τη χρησιμοποίησε ως όχημα, για να διοχετεύσει το ιουδαϊκό πνεύμα στην ανθρωπότητα, εξοβελίζοντας βίαια το ελληνικό –η τυφλή υποταγή σ’ έναν Θεό αυθέντη έναντι της φιλοσοφικής ανησυχίας, αμφισβήτησης και έρευνας. Πιο πέρα: ο μισαλλόδοξος μονοθεϊσμός έναντι του πλουραλιστικού και ελεύθερου πολυθεϊσμού που ανέχεται τα πάντα και τα περιλαμβάνει στους κόλπους του για χάρη του ανθρώπου, ο φόβος της κόλασης έναντι της χαράς της παγανιστικής φυσικής λατρείας…

Η ιστορία του χριστιανισμού, όπως ξέρετε, είναι γραμμένη με αίμα –ακόμα και οι Πατέρες που επικαλείστε έπαιξαν το σκοτεινό εξουσιαστικό τους ρόλο δίπλα σε εμπαθείς αυτοκράτορες, όπως ο Κωνσταντίνος, ο Ιουστινιανός ή η Ειρήνη η Αθηναία (δεν τύφλωσε αυτή η “αγία” το γιο της, για να τον εξουδετερώσει από αντίζηλο του θρόνου της;). Ο “άγιος” Κύριλλος Αλεξανδρείας δεν ενέχεται στη δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας; Χριστιανικό χέρι δε δολοφόνησε τον Ιουλιανό, τον τελευταίο του αρχαίου κόσμου, και μάλιστα εν μέσω κρίσιμης μάχης με τους Πέρσες; Ο Ιουστινιανός δεν έκλεισε τη φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών και ο “μέγας” Θεοδόσιος δεν κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το απάνθισμα του κάλλους και του αθλητικού πνεύματος; Ο Αθανάσιος δεν έγραψε Κατά Ελλήνων και ο Χρυσόστομος δεν παγίδευσε τους αφελείς πιστούς του στο ίδιο σκληρό κανονιστικό πλαίσιο με τον Παύλο;

Συγχωρέστε με που πιθανόν σας πικραίνω, αλλά, ειλικρινά, βασανίζομαι από την επιμονή του χριστιανισμού να παίζει ρόλο στην απομυθοποιημένη πλέον ιστορία της ανθρωπότητας που προσπαθεί, αποτινάζοντας τη δυναστική κυριαρχία του, να ορθοποδήσει.

Κλείνω, ενώ ήδη σας έχω απασχολήσει ανεπίτρεπτα, με τους Εσσαίους. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Ιησούς (ξαδέρφια, δηλαδή προφανώς προσυνεννοημένοι στο “μεσσιανικό” σχέδιο –άλλωστε, όπως παραδεχτήκατε, και η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιάκωβου και Ιωάννη, ήταν αδελφή του Ιησού) δεν ανδρώθηκαν στους κόλπους της εσσαϊκής κοινότητας; Το λεγόμενο κατά Ιωάννην δεν απηχεί εσσαϊκή ιδεολογία; Τα χειρόγραφα του Κουμράν (που τα έκρυψαν οι πονηροί καλόγεροι, όπως κατέστρεψαν άπειρα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα για να γράφουν φαντασιόπληκτα συναξάρια) δεν αποδεικνύουν αυτή τη σχέση;

Αυτά είναι τα ζητήματα που με απασχολούν. Αν βρείτε χρόνο ν’ ασχοληθείτε με τη μανία ενός τρελού, σας παρακαλώ…

Διέγραψε τις τελευταίες δυο λέξεις.

…θα σας ήμουν υπόχρεος αν με κατατοπίσετε. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και σας συλλυπούμαι βαθύτατα για το οικογενειακό σας δράμα.

Με τιμή

Μαν Κάλλερτζ 

Ακολουθούσαν μια σειρά επιστημονικοί τίτλοι, που τους παρέθετε σα σημαίες, χωρίς εγωισμό αλλά με ανομολόγητη αγωνία, για να επισύρει την προσοχή της. Σκέφτηκε να την πληροφορήσει, σε υστερόγραφο, ότι έχει διαβάσει το Βίο του Ιησού και τον Παύλο του Ρενάν, τη Γενεαλογία της Ηθικής και τον Αντίχριστο του Νίτσε, καθώς και τα Ιησούς – το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών, Ο απόστολος Παύλος και η μυστική ζωή του, Ο Γολγοθάς και τα βαριά μυστικά του, του Robert Ambelain, το Μωυσή, τους Προφήτες και το Ιουδαϊσμός: πρόδρομος του χριστιανισμού του Adolph Lods και Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας του Μ. Burrows, και ότι έχει αναπαυτεί η ψυχή του με την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη (οι δυο αφορισμένοι –έτσι νόμιζε– Έλληνες λογοτέχνες), που ήταν και συμπατριώτης του, από το διπλανό νομό· δεν ήξερε πως ο δήθεν αφορισμός του είναι αστικός μύθος.

Δεν το έκανε. «Λάθε βιώσας» μουρμούρισε επικούρεια· επέλεξε όλους τους τίτλους του και πάτησε delete, για να τους αντικαταστήσει με μια μόνο λέξη: πυρρωνιστής.

Εναντίον του Θεού, Μέρος 2ο, κεφάλαιο 5, 1 (σελ. 288-290).

ΙΙΙ

«Είμαστε οπλισμένοι και αρκετά εκπαιδευμένοι ώστε να σκοτώσουμε όσους κι αν επιχειρήσουν να μας αντισταθούν» συμπλήρωσε ο Νικ.

Ο π. Νείλος πλησίασε ευθυτενής κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Σταμάτησε σε απόσταση αναπνοής· οι δυο άντρες διαξιφίστηκαν με το βλέμμα.

«Έχετε υπόψιν ότι ο θάνατος δε σημαίνει τίποτα για μας» είπε. Η φωνή του ήταν ήρεμη κι ευγενική, σε αντίθεση με τα φλογισμένα μάτια του. «Πριν λίγα χρόνια οι άνθρωποι σφάζονταν σαν αρνιά στην πατρίδα μας».

«Και στη δική μου πατρίδα σφάζονται σαν αρνιά, αλλά οι περισσότεροι φοβούνται το θάνατο».

«Επειδή δεν έχουν πίστη. Οι δάσκαλοί μας και πολλοί από μας έχουν εμπειρίες που ξεπερνάνε το θάνατο». (…)

Ο Νικ μειδίασε.

«Ο πολιτισμός μας είναι σάπιος· κι εμείς είμαστε σάπιοι· αυτή η σαπίλα όμως είναι το σκήπτρο και το στέμμα μου».

Ο παπάς πλησίασε περισσότερο το πρόσωπό του.

«Το δικό μας το σκήπτρο είναι ένας ματωμένος σταυρός, αδελφέ μου» είπε· «και το στέμμα μας ένα στεφάνι από αγκάθια».

«Η Εκκλησία δε δίνει αυτή την εντύπωση».

«Αυτή η Εκκλησία που εννοείς είναι ξεθωριασμένη. Όπου υπάρχει το αγκάθινο στέμμα, εκεί βρίσκεται η Εκκλησία· όπου αντικαθίσταται με τιάρες και μίτρες, το βάπτισμα του πυρός ξεβάφει».

«Βάπτισμα του πυρός, ε; Πολύ καλά. Έχετε υπόψιν, πάτερ, ότι κι εγώ δε φοβάμαι το θάνατο· αλλά ακριβώς επειδή δεν πιστεύω. Με περιμένει το μηδέν κι ώς τότε θ’ απολαμβάνω αυτό που θέλω να κάνω πιο πολύ απ’ όλα: να εξουσιάζω».

Ο παπάς ένευσε. Ο Νικ έριξε μια ματιά από τη μεσόπορτα στους ανθρώπους του, που συνέχιζαν να δουλεύουν πυρετωδώς κάτω απ’ το αόρατο μαστίγιό του. Ο παπάς στράφηκε στον αδελφό Σάββα:

«Αδελφέ μου, σε απαλλάσσω από τη διακονία σου· μπορείς να ξεκουραστείς. Θ’ αναλάβει άλλος».

Ο Σάββας ένιωσε αμηχανία.

«Πάτερ, ζητώ την ευλογία σου να παραμείνω».

«Είναι επικίνδυνα εδώ από ’δώ και πέρα».

«Το ξέρω. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δε μου είναι πια ξένοι· θα ήταν τιμή και χαρά μου να συνεχίσω να τους εξυπηρετώ».

Ο π. Νείλος κοίταξε το Νικ, που παρακολουθούσε αμίλητος. «Τι εννοεί;» τον ρώτησε.

Εκείνος σήκωσε τους ώμους· φαινομενικά δεν τον ένοιαζε.

«Τι εννοείς, αδελφέ μου;» ρώτησε ο π. Νείλος το Σάββα. Εκείνος έσκυψε το κεφάλι.

«Ξέρεις, γέροντα» είπε ντροπαλά.

«Θά ’θελα να τ’ ακούσω, αν δε σου είναι δύσκολο».

«Μου είναι δύσκολο».

«Πάλι θά ’θελα να τ’ ακούσω».

Ο νεαρός μοναχός σήκωσε τα μάτια· τα μάγουλά του φαίνονταν να κοκκινίζουν όσο δεν κρύβονταν απ’ τα πυκνά μελιά γένια.

«Πάτερ, να, οι άνθρωποι που μας μισούν δεν είναι πια ξένοι· έχουν μια ιδιότυπη σχέση μ’ εμάς, είναι κάτι σα στενοί συγγενείς μας». Κόμπλαρε. «Μας συνδέουν έντονα συναισθήματα, εννοώ. Έτσι νομίζω. Πώς λοιπόν μπορώ να τους απαρνηθώ και ν’ αφήσω άλλον να νοιάζεται για τη σωτηρία τους;».

Εναντίον του Θεού, Μέρος 4ο, κεφάλαιο 2, 1 (σελ. 527-529).