Αξιόλογα κόμικς & graphic novels με «δικά μας» ιστορικά θέματα

Rethemnos.gr

Είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε πλέον όχι μόνο στην «εποχή των εικόνων», αλλά στη δεύτερη φάση της, την εποχή των ψηφιακών εικόνων. Μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού διεθνώς – και στη χώρα μας – για τους δικούς του ποικίλους λόγους προτιμά να διαβάσει μια εικονογραφημένη ιστορία σε μορφή κόμικ ή αυτοτελούς «εικονογραφημένου μυθιστορήματος» (graphic novel), παρά ένα βιβλίο με συνεχές κείμενο.

Το κόμικ, που χαρακτηρίζεται «9η τέχνη»,  αριθμεί πλέον μια ηλικία περίπου εκατό ετών και έχει διαμορφώσει τον δικό του πολύπλευρο και πολυσύνθετο πολιτισμό, με εκδόσεις κάθε καλλιτεχνικού επιπέδου και θεματολογίας, απευθυνόμενες σε αναγνώστες όλων των ηλικιών. Στη χώρα μας το είδος έχει εισχωρήσει από νωρίς, κυρίως με μεταφράσεις ξένων εκδόσεων (αμερικανικών, όπως τα κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϋ και τα κόμικς υπερηρώων, αλλά και πολλών ευρωπαϊκών, όπως αγγλικών, π.χ. Δικαστής Ντρεντ κ.ά., ιταλικών, π.χ. Μπλεκ κ.ά., ισπανικών, καθώς και γαλλικών, όπως οι κλασικές πλέον σειρές που είχε ξεκινήσει με τους συνεργάτες του ο θρυλικός Ρενέ Γκοσινί – Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιζνογκούντ, Ούμπα Πα). Όμως υπήρξαν και αξιοσημείωτες ελληνικές δημιουργίες, κυρίως στα πλαίσια της σειράς Κλασικά Εικονογραφημένα από τις εκδόσεις «Ατλαντίς» των αδελφών Πεχλιβανίδη, που αποτελούσαν μετάφραση αμερικανικών διασκευών αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά οι Έλληνες εκδότες είχαν παρεμβάλει και σειρές σημαντικών Ελλήνων συνεργατών τους με ιστορικά θέματα από την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο και την Επανάσταση του 1821. 

«Τα Κλασσικά Εικονογραφημένα αποτέλεσαν μέρος της πολιτιστικής ζωής της χώρας για περίπου δυο δεκαετίες, και σύντροφο της παιδικής και νεανικής ηλικίας χιλιάδων Ελλήνων. Σήμερα οι πρώτες εκδόσεις αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα» (από τη Βικιπαίδεια). Από το 2018 η σειρά επανεκδίδεται ανανεωμένη, σκληρόδετη, από τις εκδόσεις «Οξύ».

Σπανίως έχουμε συναντήσει και κάποια κόμικς με βίους αγίων, τουλάχιστον του αγίου Νικολάου, από τις εκδόσεις της Αδελφότητας «Λυδία» της Θεσσαλονίκης. Περιττεύει η περαιτέρω αναφορά στην ιστορία των ελληνικών κόμικς (που πλέον αριθμούς πολλούς τίτλους με ποικίλη θεματολογία, έργα πλειάδας καλλιτεχνών), δεδομένου ότι εδώ μας ενδιαφέρουν τα έργα με θέματα από τη δική μας πολιτισμική κληρονομιά.

Δύο αμερικανικά graphic novels με βίους αγίων

Πρόσφατα γνωρίσαμε με μεγάλη ικανοποίηση δύο αξιόλογα graphic novels με βιογραφίες αγίων, έργα του Αμερικανού καλλιτέχνη Gabriel Wilson, που είναι ορθόδοξος χριστιανός. Πρόκειται για τα The Cross and the Stag (δηλ. «Ο σταυρός και το ελάφι», οι περιπέτειες του αγίου μεγαλομάρτυρος Ευστάθιου Πλακίδα, 20 Σεπτεμβρίου) και The Broken Wheel («Ο σπασμένος τροχός», οι περιπέτειες της αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, 25 Νοεμβρίου). Παρουσίαση των δύο έργων (στα αγγλικά) μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Make Room on Your Shelf for These Graphic Novels!

Τα έργα εκδόθηκαν στα αγγλικά από μια πρωτοβουλία Αμερικανών ορθόδοξων χριστιανών, υπαγόμενων στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, που ονομάζεται «Ancient Faith» (δηλ. «αρχαία πίστη», εννοώντας την Ορθοδοξία, την αρχαιότερη – και γι’ αυτή αυθεντική – από όλες τις «εκδοχές» του χριστιανισμού, που έχουν στην εποχή μας πολλαπλασιαστεί αξιοσημείωτα, ιδίως από το μωσαϊκό θρησκευτικών κοινοτήτων που έχουν αναπτυχθεί στον προτεσταντικό χώρο). Η πρωτοβουλία Ancient Faith Ministries διατηρεί διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό και κανάλι, ομάδα ιστολογίων, εκδόσεις και φυσικά ηλεκτρονικό κατάστημα. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μία από τις πιο αξιόλογες προσπάθειες πνευματικής αναζήτησης που προέρχονται από ορθόδοξους χριστιανούς στον δυτικό κόσμο (και δεν είναι η μόνη). Γενικά, η πνευματική και πολιτισμική δραστηριότητα που πραγματοποιεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας στις ΗΠΑ, κατά τη γνώμη μου, είναι αξιοθαύμαστη.

Η επιλογή της βιογραφίας των δύο συγκεκριμένων αγίων από τον καλλιτέχνη δεν είναι τυχαία, μια και πρόκειται για μια διήγηση συναρπαστικών περιπετειών, στις οποίες ένας Ρωμαίος στρατηγός και οικογενειάρχης και μια εξαιρετικά μορφωμένη έφηβη αρχοντοπούλα της Αιγύπτου (ανεξάρτητα ο ένας από την άλλη) βρήκαν την απάντηση στις προσωπικές τους αναζητήσεις, εξελίχθηκαν ηθικά και πνευματικά επηρεάζοντας θετικά και πλήθος συνανθρώπων τους, συγκρούστηκαν με το απάνθρωπο κατεστημένο της εποχής (τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία) και τελικά, ενώ φαινομενικά ηττήθηκαν (βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για όσα πίστευαν και αγαπούσαν), όμως στην πραγματικότητα νίκησαν, κερδίζοντας την αθανασία – όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά, με την είσοδό τους στη βασιλεία των ουρανών.

Να πω, για την ιστορία, ότι η μεταφορά της ζωής της αγίας Αικατερίνης σε εικονογραφημένο μυθιστόρημα (όπως και του αγίου Δημητρίου) ήταν κι ένα δικό μου προσωπικό όνειρο εδώ και χρόνια – είχα επιχειρήσει μάλιστα την υλοποίησή του με τη βοήθεια ενός μαθητή μου, ικανού στο σχέδιο (καλή του ώρα), αλλά η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε – συνεπώς με άγγιξε ιδιαίτερα η διαπίστωση πως, κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του πλανήτη μας, ένας αληθινός δημιουργός κόμικς (νομίζω, άσχετος με την Ελλάδα) εμπνεύστηκε και μπήκε στον κόπο να το πραγματοποιήσει!…

Στη χώρα μας ό,τι πλησιέστερο έχω συναντήσει είναι ο εξαιρετικός τόμος Οι μεγαλομάρτυρες της Εκκλησίας μας, ένα έργο για παιδιά με αφηγηματικές βιογραφίες αρκετών σπουδαίων προσωπικοτήτων της Ιστορίας του χριστιανισμού (αγίων) και άριστη εικονογράφηση. Είναι έκδοση της Ιεράς Καλύβης «Εισοδίων της Θεοτόκου», που υπάγεται στη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους.

Αυτό το πνεύμα των μαρτύρων, όχι μόνο των δύο ανωτέρω, αλλά όλων των αγίων χριστιανών μαρτύρων όλων των εποχών (που, ενώ κατά τους ανθρώπους είναι ηττημένοι, στα μάτια του Θεού είναι οι νικητές), είναι το πνεύμα του Ιησού Χριστού, του διαχρονικού διδασκάλου και μόνου «αρχηγού» τους (αρχηγού μας), ο οποίος ταπεινώθηκε και βασανίστηκε μέχρι θανάτου για να δώσει ζωή στους ανθρώπους, συγχωρώντας μάλιστα από το ύψος του σταυρού, όπου ήταν καρφωμένος, τους ίδιους τους βασανιστές και σταυρωτές Του (κατά Λουκάν, κεφ. 23, στίχος 34)!

Δείτε και: Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης σε κόμικ! // Starets Silouane. Un moine du Mont Athos d'apres la biograpgie du pere Sophrony 

Διηγήσεις από το βυζαντινό (και όχι μόνο) παρελθόν μας

Λοιπόν, στα καθ’ ημάς – κοινώς, επιστροφή από την Αμερική στην Ελλάδα… Στις μέρες μας (που το ελληνικό κόμικ, όπως είπαμε, έχει πλέον αναπτυχθεί) είδαμε αρκετές αξιόλογες εικονογραφημένες εκδόσεις με θεματολογία ελληνικού ενδιαφέροντος. Φυσικά δεν τις έχω παρακολουθήσει όλες, αλλά μπορώ να επισημάνω το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Ερωτόκριτος από τις εκδόσεις «Polaris» (σχέδια του Γιώργου Γούση και αφήγηση, δηλ. σενάριο, των Δημοσθένη Παπαμάρκου και Γιάννη Ράγκου), που προκάλεσε – δικαίως – διθυραμβικές κριτικές το 2016 (δεν χρειάζεται να σας πω τι υπόθεση έχει), και την εικονογραφημένη μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος της αείμνηστης Πηνελόπης Δέλτα Στα μυστικά του βάλτου, σε σχέδια του Παναγιώτη Πανταζή και αφήγηση επίσης του Γιάννη Ράγκου, το 2018 από τις ίδιες εκδόσεις. Διασκεύασαν και τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα το 2019. Ομοίως, τις σειρές 1800 του Θανάση Καραμπάλιου (εκδ. «Jemma press»), με τις περιπέτειες μιας ελληνικής οικογένειας στην τουρκοκρατούμενη προεπαναστατική Ελλάδα (κόμικς αξιόλογα, που δεν αποσιωπούν τα μπερδέματα και τα «κακώς κείμενα» της Ιστορίας μας), αλλά και τους Μυθοναύτες, μια σειρά περιπετειών φαντασίας με ήρωες μια ετερόκλητη ομάδα «κυνηγών τεράτων», που υποτίθεται ότι δραστηριοποιείται το 1830 με εντολή του αδικοχαμένου πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια και αντιμετωπίζει τέρατα εμπνευσμένα από τις λαϊκές παραδόσεις του τόπου μας (από τις ίδιες εκδόσεις, με σχέδια του Γιάννη Ρουμπούλια και αφήγηση του ίδιου και του Δημήτρη Σαββαΐδη – ο Γ. Ρουμπούλιας έχει γίνει γνωστός στους φίλους του είδους από τη σειρά κόμικς επικής φαντασίας Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα).

Από Γιώργο Βλάχο και Θανάση Καραμπάλιο έχει μεταφερθεί σε κόμικ και το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν Το Αιγαίο στις φλόγες, που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης (εκδ.  «Μικρός Ήρως»).

Ας αναφέρω και τη σειρά κόμικς Ύψιλον από τις εκδόσεις «Ψυχής τα λαμπυρίσματα» (αφήγηση Βασίλη Χειλά, σχέδια του Θάνου Κόλλια και χρωματισμός του Γιάννη Αλέρτα) με περιπέτειες Ελλήνων υπερηρώων στη σύγχρονη Ελλάδα, εμπνευσμένων από την παράδοση και τη μυθολογία του τόπου μας. Εμφανίστηκε το 2004, αλλά διακόπηκε δύο χρόνια αργότερα και άρχισε πιλοτικά να επιστρέφει εντός του σημερινού κόμικ των ίδιων συντελεστών Αιώνιος. Προσωπικά, μου άρεσε, όπως μου αρέσει και ο Αιώνιος (ιστορία υπερηρώων, φαινομενικά τουλάχιστον άσχετη με την Ελλάδα – εκδ. «Phase Productions»). Ο Βασίλης Χειλάς με τον Παναγιώτη Τσαούση δημιούργησαν και την (πολύ σκληρή) σειρά κόμικς Λήσταρχοι – Άγριες συμμορίες στην Ελλάδα του 1920, που διεκτραγωδεί τις περιπέτειες θρυλικών παράνομων εκείνης της κρίσιμης όσο και δύσκολης εποχής (εκδ. «Jemma press»).

Να μην ξεχάσω ότι και από τις περιπέτειες του θρυλικού λογοτεχνικού «Μικρού Ήρωα» (μιας παρέας παιδιών που αντιστέκονται κατά των Ναζί – το εξηγώ, υποθέτοντας ότι δε γνωρίζουν πλέον όλοι ποιος είναι ο Μικρός Ήρωας) έχουμε εμπνευσμένο τουλάχιστον ένα κόμικ, κρητικού μάλιστα ενδιαφέροντος, με τίτλο «Το αεροδρόμιο φάντασμα».  Εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Μικρός Ήρως» του Λεωκράτη Ανεμοδουρά (εγγονού του πρωτοπόρου Στέλιου Ανεμοδουρά, δημιουργού του «Μικρού Ήρωα» και εκδότη πολλών κλασικών πλέον κόμικς), σε αφήγηση Γιώργου Βλάχου και σχέδιο Κώστα Φραγκιαδάκη. Γενικά για τον «Μικρό Ήρωα» παρακαλώ να διαβάσετε εδώ.

Άφησα για το τέλος τις δύο βραβευμένες δημιουργίες του πολυτάλαντου έφηβου Ρεθεμνιώτη καλλιτέχνη Γιώργου Λελεδάκη, σε σχέδια του ζωγράφου Σπύρου Ζαχαρόπουλου, Του Αρκαδιού το Ολοκαύτωμα και Το πέμπτο ζάλο – Δασκαλογιάννης, που μεταφέρουν σε επικές εικονογραφημένες νουβέλες τα ομώνυμα ιστορικά γεγονότα (το πρώτο από τις εκδόσεις «Έαρ» το 2018 – μεταφράστηκε και στα αγγλικά – και το δεύτερο από τις εκδόσεις «Νάμα» το 2020).

Και καταλήγω στην προσπάθεια, που έγινε αφορμή να κάνουμε εξαρχής αυτήν την αναφορά: στις εκδόσεις «Byzantine tales» των Σπύρου Θεοχάρη και Χρυσαυγής Σακελλαροπούλου, που πήραν την πρωτοβουλία, από το 2019, να μεταφέρουν σε κόμικς και graphic novels σημαντικές, αλλά και συναρπαστικές, στιγμές και προσωπικότητες του βυζαντινού (και όχι μόνο) παρελθόντος μας.

Μέχρι στιγμής βλέπουμε τρία έργα του καλλιτεχνικού δίδυμου: τα εικονογραφημένα μυθιστορήματα Θεοφανώ – Μια βυζαντινή ιστορία (για τη ζωή της φιλόδοξης και μοιραίας αυτοκράτειρας Θεοφανούς, συζύγου των αυτοκρατόρων Ρωμανού Β΄ και αγίου Νικηφόρου Φωκά, ερωμένης, συνενόχου και τελικά αντιπάλου του επόμενου αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή) και 1821 – Η αρχή της Επανάστασης (ένας φόρος τιμής στον αρχηγό της Φιλικής Εταιρίας και πρώτο ηγέτη της Επανάστασης, τον ευγενικό, ηρωικό, αλλά και τραγικό Αλέξανδρο Υψηλάντη) και τη σειρά κόμικς Βασίλειος Βασιλεύς, που αναφέρεται στη ζωή ενός από τους σημαντικότερους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, του Βασιλείου Β΄ του Μακεδόνα (Βουλγαροκτόνου). Γνωρίστε τους συντελεστές, το έργο τους (που κυκλοφορεί και στα αγγλικά) και την όλη προσπάθεια με μερικές επισκέψεις στην ιστοσελίδα τους, byzantine tales.com.

Σε συνέντευξή της στην ιστοσελίδα The director’s cut η Χρυσαυγή Σακελλαροπούλου, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Η βυζαντινή περίοδος είναι μια αρκετά παρεξηγημένη περίοδος της ιστορίας γιατί την έχουμε συνδέσει στενά με κάποια διαχρονικά στερεότυπα τα οποία, πάνω κάτω, όλοι γνωρίζουμε. Αυτό έχει αλλάξει στους διεθνείς ακαδημαϊκούς κύκλους τα τελευταία χρόνια, σε τέτοιο σημείο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι βλέπουμε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη βυζαντινή ιστορία στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα. Μέσα από δημοφιλή podcasts στα αγγλικά και από πρόσφατες εκδόσεις ανακαλύψαμε ένα διαφορετικό, λαμπρό Βυζάντιο που δεν μπόρεσε η σχολική ιστοριογραφία να μας το επικοινωνήσει.

»Το Βυζάντιο είναι σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ενταγμένο στην Νεοελληνική κουλτούρα που είτε δεν το αντιλαμβανόμαστε, είτε απλά το αγνοούμε . Βρίσκεται στην ίδια τη γλώσσα που μιλάμε, στα ήθη και τα έθιμα, τη μουσική ακόμα και πολλά από τα φαγητά που τρώμε. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πριν ασχοληθούμε με αυτό το project, ούτε εμείς κατανοούσαμε την μεγάλη επιρροή του Βυζαντίου στην καθημερινότητα μας.

»Αυτό που μας παρακίνησε να ασχοληθούμε με αυτή την περίοδο λοιπόν, ήταν το γεγονός ότι καθαρά με βάση τα ιστορικά γεγονότα, η μεσαιωνική εποχή στην γεωγραφική περιοχή μας είναι το ίδιο συναρπαστική με την δυτική μεσαιωνική περίοδο η οποία, σε αντίθεση με το Βυζάντιο, υπερπροβάλλεται μέσα από ταινίες και τη λογοτεχνική παραγωγή. Ως μεγάλοι fans σειρών όπως το Game of Thrones, το Vikings, και ταινιών όπως η τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών αποφασίσαμε να αναδείξουμε μια συναρπαστική Βυζαντινή ιστορία όπως αυτή της Θεοφανούς και να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι στο να μπει κάποια στιγμή και η περίοδος του Βυζαντίου στην ποπ κουλτούρα».

Ταξιδεύοντας στον κυβερνοχώρο, ανακαλύπτουμε κι άλλα εικονογραφημένα μυθιστορήματα με  «δικά μας» θέματα, όπως το 1453 των Ορέστη Μανούσου και Νίκου Παγώνη από τις εκδόσεις «Anubis» (ελπίζω πως δε χρειάζεται να σας πω το θέμα),  τη σειρά του Θανάση Πέτρου που αναφέρεται στον Εθνικό Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή (από τις εκδόσεις  «Ίκαρος») Οι όμηροι του Γκέρλιτς και 1922 – Το τέλος ενός ονείρου, το ανατρεπτικό graphic novel του Soloup 21: Η μάχη της πλατείας, που «επιχειρεί να ξαναδεί τον αγώνα της ελληνικής επανάστασης του 1821 μέσα από τα μάτια του σύγχρονου θεατή», την επική σειρά Διγενής, κ.ά.

Αξιοσημείωτο (προπαντός λόγω προέλευσης) είναι το αμερικανικό graphic novel Sons of Chaos (δηλ. «Τα παιδιά του Χάους», ελληνική έκδοση με τίτλο Τα Παιδιά της Επανάστασης, σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά από τις εκδόσεις «Κάκτος») του Αμερικανού Chris Jaymes και του Αργεντινού Ale Aragon, που αφηγείται την ιστορία του Μάρκου Μπότσαρη και, μέσω αυτής, τον αγώνα των Ελλήνων για την ανεξαρτησία. Λεπτομέρειες για το έργο στην ειδική ιστοσελίδα https://sonsofchaos.com. Ομοίως και το ιαπωνικό κόμικ (manga) της καλλιτέχνιδος Sato Futaba, με θέμα τη ζωή της Άννας Κομνηνής, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε και ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων για την ιαπωνική τηλεόραση!

Αυτά λοιπόν, όλα όσα αναφέραμε, είναι χάρτες κρυμμένων θησαυρών, που, όπως είπε η Χρυσαυγή Σακελλαροπούλου, δεν μπόρεσε το σχολείο να μας βοηθήσει να τους ανακαλύψουμε – ακόμη χειρότερα, ίσως ούτε καν να υποψιαστούμε την ύπαρξή τους… Θησαυρών δικών μας, με αμύθητη αξία. Αξία όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το παρόν και το μέλλον μας. Δεν ευθύνεται αποκλειστικά το σχολείο φυσικά, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, από την οποία συχνά δέχεται πυρά. Πυρά, που ίσως μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε με το μυστηριώδες «υγρόν πυρ» των Βυζαντινών προγόνων μας, αρκεί να ανακαλύψουμε τη συνταγή του (μεταφορικά μιλώντας) και να το κάνουμε ξανά αξιόμαχο.

ΥΓ: Αν θέλετε, επισκεφθείτε και τα παλαιότερα άρθρα μας (έμμεσα σχετικά): «Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!…, Μαυρόλυκοι, Ανταρόλυκοι και Game of Thrones και Ν. Ε. Παπαδογιαννάκης, Ο Αντισκάρος (ιστορικό μυθιστόρημα).

Καλή ανάγνωση – ή μήπως προτιμότερο να πω: καλό ταξίδι…

Για το κόμικ για τον Καραϊσκάκη, εδώ, στο τέλος της ανάρτησης (ολόκληρο το 1ο τεύχος).

Mην περιμένεις... Σάλπαρε!

ΕΥΧΗ, π. Σπυρίδων Σκουτής 

Για να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι και να νιώσουμε πλήρως την αγάπη του Χριστού ώστε να εμβαθύνουμε στη σχέση μαζί του η λύση είναι μία και πολύ απλή!.

 Να μην περιμένουμε τίποτα και από κανέναν. Να μην γεννιέται μέσα μας καμία προσδοκία και να ξεριζώσουμε κάθε βεβαιότητα. Η αγάπη δεν είναι στάση για να περιμένεις να σου έρθει αλλά κίνηση για να τη δίνεις παντού χωρίς να περιμένεις τίποτα και τότε μέσα από την προσφορά ακόμα κι αν δεν είναι ανταποδοτική νιώθεις βαθιά αγαπημένος ! Να βρισκόμαστε πάντα σε κίνηση, σε προσφορά, σε θυσία! Πρώτοι στην αγάπη και στην ταπείνωση αλλά τελευταίοι στον έπαινο και την δόξα!

Να είμαστε πάντα προσφερόμενοι, πάντα αγαπώντες και θυσιαζόμενοι. Σαν τους μικρούς μπόμπιρες που  έχουν τα χεράκια τους  συνεχώς ανοιχτά ώστε να αγκαλιάζουν χαμογελώντας τους πάντες! Nα βλέπουμε και να βιώνουμε τον Χριστό σαν πατέρα! Να του μιλάμε, να τον ακούμε, να ακολουθούμε τους οδοδείκτες των λόγων του σαν κατευθύνσεις για την αιώνια ζωή.

 Στον ωκεανό της ελευθερίας η αγάπη σαλπάρει πάντα σε καθαρά νερά χωρίς να περιμένει να κατακτήσει κανέναν αλλά όλοι οι άλλοι περιμένουν διψώντας με πόθο τη δική σου αγάπη να κατακτήσει τον δικό τους κόσμο για να τους θεραπεύσει και να τους αναπαύσει.

Τι συγκίνηση ! Τι μεγαλείο! Έχουμε πρόσκληση να γίνουμε Άγιοι: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτικόν [Παλ. Διαθήκη] 20, 7, 26 & Α΄ Πέτρου 1,16), έχουμε το Ιερό Μυστήριο της Θεία Κοινωνίας! Την Ιερά Εξομολόγηση! Ο παράδεισος είναι ανοιχτός! Είμαστε προσκεκλημένοι και μας περιμένει η αγκαλιά του Κυρίου !

 Σαν “Φωνή αύρας λεπτής” (Γ΄Βασιλειών, 19,11-12), χωρίς θορύβους και τυμπανοκρουσίες αλλά με διάκριση και ζεστασιά.  Ναι ! Εκεί είναι ο Κύριος.

Το ανεκτίμητο φιλανθρωπικό έργο της Αγίας Φιλοθέης (& ο τόπος του μαρτυρίου της, ανάμεσα στις πολυκατοικίες της σύγχρονης Αθήνας)...

 † 19 Φεβρουαρίου 1589

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου

orthodoxia news agency 

Η τουρκοκρατία ανέδειξε ένα νέο νέφος μαρτύρων, το ίδιο ηρωικό με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας. Είναι οι πολυπληθείς Νεομάρτυρες, οι οποίοι κοσμούν το εκκλησιαστικό στερέωμα ως αστέρες πολύφωτοι.  Ένα τέτοιο πολύφωτο αστέρι της μαύρης αυτής εποχής, για την Εκκλησία και το Έθνος μας, είναι και η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, της οποίας τη μνήμη εορτάζει στις 19 Φεβρουαρίου.

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 1522 από την επιφανή Οικογένεια των Μπενιζέλων και το κοσμικό της όνομα ήταν Παρασκευή. Οι ευσεβείς γονείς της Άγγελος και Σηρίγη, απόγονος της βυζαντινής οικογένειας των Παλαιολόγων, την ανάθρεψαν με ευσέβεια. Έμαθε τα πρώτα της γράμματα και σε ηλικία μόλις 14 την πάντρεψαν με τον πολύ μεγαλύτερό της άρχοντα των Αθηνών Ανδρέα Χειλά, χωρίς τη θέλησή της.  Ύστερα από τρία χρόνια χήρεψε κληρονομώντας μια τεράστια περιουσία. Παρά τις πιέσεις που δεχόταν να ξαναπαντρευτεί, αρνήθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο των γονέων της εκάρη μοναχή και έλαβε το όνομα Φιλοθέη. Το σπίτι της βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τα γραφεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, στην οδό Αγίας Φιλοθέης, στο οποίο συγκέντρωσε πολλές ευσεβείς κόρες της Αθήνας και το οποίο μετέβαλε με τον καιρό σε μοναστήρι, με καθολικό τον παρακείμενο ναό του Αγίου Ανδρέα.

Γύρω στο 1571 ζήτησε από τον μητροπολίτη Αθηνών την αναγνώριση του Μοναστηριού της, στην οποία ζούσαν 150 μοναχές με ηγουμένη την Φιλοθέη. Πολλές από τις μοναχές ήταν εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες, τις οποίες είχε εξαγοράσει από τουρκικά χαρέμια.  Εκείνη την εποχή αρχίζει το μεγάλο πνευματικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό και εθνικό έργο της. Ξοδεύει αφειδώς τη μεγάλη πατρική και συζυγική της περιουσία, ανακουφίζοντας χιλιάδες ενδεείς της Αττικής και άλλων περιοχών. Το μοναστήρι της μεταβλήθηκε, εκτός από τόπο προσευχής και ασκήσεως, σε μεγάλο συγκρότημα κοινωνικής ευποιΐας. Σχολείο νεανίδων, νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, εργαστήρια εκμάθησης τεχνών, ξενοδοχείο για τη διαμονή των ξένων κλπ. Το συγκρότημα αυτό το ονόμασε «Παρθενώνα», όπου έβρισκαν φροντίδα πλήθος ανθρώπων Ελλήνων και Τούρκων.  Παράλληλα ιδρύει σε πολλά μέρη σχολεία, όπου φοιτούσαν αδιακρίτως αγόρια και κορίτσια δωρεάν.

Παράλληλα επιδίδεται με πάθος στην υπηρεσία της πατρίδος. Προσφέρει μεγάλα ποσά στους Τούρκους αγάδες και απελευθερώνει Έλληνες αιχμαλώτους. Επίσης εκμεταλλεύεται τη φιλαργυρία των Τούρκων αφεντάδων της περιοχής και εξαγοράζει τις δύστυχες αρπαγμένες γυναίκες των χαρεμιών, τις οποίες φυγαδεύει στα νησιά, που βρισκόταν σε ενετική κατοχή, απογυμνώνοντας τους τούρκικους οντάδες από αιχμάλωτες κοπέλες.

Για να βρίσκεται κοντά στους κατοίκους της αραιοκατοικημένης τότε Αττικής ιδρύει παραρτήματα στα Πατήσια, στο Χαλάνδρι, στο Ψυχικό και στην Καλογρέζα. Στην περιοχή του Ψυχικού είχε ανοίξει ένα πηγάδι για να ξεδιψούν οι αγρότες και οι στρατοκόποι, ως ψυχικό, και γι’ αυτό πήρε και η περιοχή το όνομα Ψυχικό. Κατ’ άλλους είχε γράψει στο χείλος του πηγαδιού τη φράση «ψυχικόν», δηλαδή αγαθοεργία. Από το «ψυχικό» της Φιλοθέης πήρε το όνομά της η σημερινή περιοχή της Φιλοθέης. Στην περιοχή της Καλογρέζας έκτισε μετόχι της Μονής της και από την ονομασία «καλογραία», εννοώντας τη Φιλοθέη, η περιοχή ονομάστηκε «Καλογρέζα», από την τοπική αρβανίτικη διάλεκτο.

Έχει διασωθεί ένας μεγάλος αριθμός επιστολών τη Φιλοθέης στα αρχεία της Βενετίας, όπου η αγία αλληλογραφούσε με πλούσιους Έλληνες και ξένους, ζητώντας  οικονομική βοήθεια για το πνευματικό, φιλανθρωπικό και εθνικό της έργο. Μέσα από αυτές τις επιστολές διακρίνεται η ακράδαντη πίστη της στο Θεό και την Ορθοδοξία, τα απέραντα φιλανθρωπικά της αισθήματα προς τους πάσχοντες συνανθρώπους της και η αγάπη της για την σκλαβωμένη πατρίδα. Η δράση της πέταξε μακριά από την αττική γη και έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου, όπου βρισκόταν η ελληνική Ορθοδοξία.

Αλλά το ανεπανάληπτο και πολυσχιδές έργο της δεν άρεσε στους τυράννους της πατρίδας μας. Οι αδίστακτοι και αιμοβόροι ασιάτες Τούρκοι διέκριναν μέσα από την  προσωπικότητα και το έργο της Φιλοθέης τον κίνδυνο να ξυπνήσουν οι υπόδουλοι ορθόδοξοι Έλληνες και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Τους ενόχλησε ιδιαίτερα η ίδρυση σχολείων, όπου στα ελληνόπουλα ξυπνούσε η κοιμισμένη εθνική συνείδηση.  Γι’ αυτό αποφάσισαν να την ξεπαστρέψουν. Τη νύχτα της 2^ας Οκτωβρίου του 1588 τούρκικο απόσπασμα εισέβαλε στη Μονή, κατά την αγρυπνία προς τιμήν του αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πολιούχου των Αθηνών, όπου συνέλαβαν τη Φιλοθέη την έβγαλαν στο προαύλιο, την έδεσαν σε κολώνα και την έδειραν ανηλεώς για πολλές ώρες. 

Η μοναχή κατέρρευσε λιπόθυμη και πλημμυρισμένη στα αίματα. Οι μοναχές την πήραν και τη μετέφεραν στο μετόχι της Καλογρέζας, όπου υπέκυψε στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου του 1589, όπου ενταφιάστηκε στα δεξιά του ιερού βήματος του Αγίου Ανδρέα και ανακηρύχτηκε Αγία και Νεομάρτυς. Η ψυχή της εγκατέλειψε το κουρασμένο, από την άσκηση και την κοινωνική προσφορά, σκήνος της και πέταξε στα ουράνια για να συναντήσει το Νυμφίο Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή της και πόθησε να ενωθεί μαζί Του! Αργότερα έγινε εκταφή και το ιερό της λείψανο τέθηκε σε αργυρή λάρνακα και αναπαύεται στο μητροπολιτικό ναό των Αθηνών, χαρίζοντας ευλογία και ποιώντας άπειρα θαύματα στους ευσεβείς προσκυνητές της.

Ο βίος και το έργο της Αγίας Φιλοθέης είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους εθελοτυφλούν, από παθολογική εμπάθεια, και αμφισβητούν την μοναδική προσφορά της Εκκλησίας μας προς το Έθνος και το δοκιμαζόμενο λαό μας τα μαύρα εκείνα χρόνια της τουρκικής δουλείας και όχι μόνο!

Ο τόπος του μαρτυρίου της αγίας (από εδώ & εδώ)

Πνιγμένο στις πολυκατοικίες κάτω από την πλατεία Αμερικής επί της οδού Λευκωσίας βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. Άγνωστο μνημείο μεγάλης ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας, αλλά κυρίως παρακαταθήκη υψίστης πολιτιστικής κληρονομιάς, μιας και αποτέλεσε τον τόπο μαρτυρίου της Αγίας Φιλοθέης.

Το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα δημιουργήθηκε από την Αγία Φιλοθέη στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (16^ος αιώνας). Παλαιότερα αποτελούσε το καθολικό μονυδρίου [δηλ. τον κεντρικό ναό μικρού μοναστηριού], το οποίο ήταν μετόχιο της μονής της οσίας Φιλοθέης Μπενιζέλου στην Αθήνα. Ο ναός, αν και σήμερα είναι χωρίς στέγη, είναι ρυθμού βασιλικού, τρίκλητος, καμαροσκέπαστος. Είχε ξύλινη στέγη και στο εσωτερικό του βρίσκονται έξι μαρμάρινοι κίονες. Κάτω από το δάπεδο διακρίνονται τάφοι. Το εκκλησάκι αναστηλώθηκε το 1942 από τον Αναστάσιο Ορλάνδο και αγιογραφήθηκε από τον ζωγράφο Φώτη Κόντογλου. Στο μικρό περίβολο της εκκλησίας υπάρχουν κρήνες και κίονες από την αυθεντική του μορφή.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Αγία Φιλοθέη βασανίστηκε από τους Τούρκους.  Τη νύχτα της 2^ας προς 3^η Οκτωβρίου 1588 κατά τη διάρκεια ιερής ολονυκτίας για τη γιορτή του πολιούχου της Αθήνας Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι Τούρκοι εισέβαλαν στον ναό, παραβιάζοντας το ιερό του χώρου, σφόδρα ενοχλημένοι από το φιλανθρωπικό έργο της Αγίας Φιλοθέης, αλλά κυρίως γιατί τους στερούσε υλικό γυναικών προορισμένο για τα χαρέμια τους. Αφού τη συνέλαβαν, την έδεσαν και τη μαστίγωσαν με ραβδιά αφήνοντάς την ημιθανή. Οι μοναχές την μετέφεραν στη μονή της Καλογρέζας όπου, στις 19 Φεβρουαρίου 1589, υπέκυψε στα τραύματά της.

Σήμερα το εκκλησάκι λειτουργεί κανονικά με έντονη χριστιανική, αλλά και φιλανθρωπική δράση, ενισχύοντας το ίδρυμα ανιάτων, είναι ζωντανός πυρήνας σε μια περιοχή που έχει ανάγκη την ανθρώπινη βοήθεια. Αν και πνιγμένο σε ένα δρόμο, μάλλον εγκαταλελειμμένο, υπάρχει για να μας θυμίζει τη δράση της γυναίκας που υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες ευεργέτιδες της πόλης των Αθηνών.

Δείτε επίσης

 

Άγιοι Βαλέριος Γκαφένκoυ & Φιλοθέη η Αθηναία (18 + 19 Φεβρουαρίου), & μνήμη του παππού Ντόμπρι της Σόφιας... 

Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, βίντεο αφιέρωμα

Η απίστευτη δεντροκκλησιά του αγίου Παϊσίου στην Αγία Βαρβάρα Κόνιτσας!...

 

 

Αναλυτικό αφιέρωμα αξίζει να διαβάσετε εδώ, παρακαλώ!...

Επίσης, για το εξωκλήσι του αγίου στο Δαμνόνι Ρεθύμνου, με τη μυροβλύζουσα εικόνα του: Έμαθα, Άγιέ μου, ότι μυροβλίζεις.... 

 

Και:
Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας 

Αν ο Φαρισαίος είχε τάμπλετ...

Ηλίας Λιαμής, Σύμβουλος Ενότητας Πολιτισμού   

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Την Κυριακή αυτή ανοίγει το Τριώδιο. Πρόκειται για μια περίοδο προετοιμασίας πριν τη μεγάλη Σαρακοστή. Ανοίγει ο δρόμος προς την αναστάσιμη χαρά. Μια χαρά όμως που θα κερδηθεί μέσα από κόπο, μέσα από θυσία, μέσα από τον πιο οδυνηρό πόνο που δεν είναι άλλος, από το χτύπημα του εγωισμού μας. Αυτού του μεγάλου δυνάστη της ψυχής μας που σε κάθε εποχή ξέρει να παγιδεύει με χίλιους δυο τρόπους, άλλοτε εμφανιζόμενος με διάθεση επιθετική και ανταγωνιστική και άλλοτε κρυπτόμενος πίσω από προσωπείο ευσεβείας και καλοσύνης.

Η περικοπή αποκαλύπτει σήμερα ένα πάθος ριζικό, αλλά και παθογόνο, δηλαδή πρόξενο, γεννήτορα πλήθους άλλων παθών: Τον εγωισμό, που παίρνει πολλά και διάφορα ονόματα: Υπερηφάνεια, αλαζονεία, έπαρση, εγωκεντρισμός. Πίσω από όλα αυτά τα ονόματα, πάντα η ίδια ανάγκη του πεσμένου ανθρώπου: Να γίνει ο εαυτός του το κέντρο του κόσμου και όλα, από εκεί να ξεκινούν και εκεί να καταλήγουν. Από την πρώτη στιγμή της πτώσης στον Παράδεισο μέχρι της συντέλειας του αιώνος, πάντα το ένα, το μεγάλο, ίσως και το μοναδικό αμάρτημα: Η εκθρόνιση του Θεού Πατέρα απ’ την ανθρώπινη ψυχή και η στέψη του εαυτού μας ως θεού.

Σήμερα ο Φαρισαίος φαίνεται να προσεύχεται. Στον 11^ο όμως στίχο της περικοπής, τρεις λέξεις («σταθείς προς εαυτόν») μας φανερώνουν την κρυμμένη αλήθεια: Προσευχόμενος, δεν βάζει ο Φαρισαίος ενώπιόν του τον Θεό ως αποδέκτη της προσευχής του! Ενώπιόν του στέκει ο θεοποιημένος εαυτός του. Αυτόν υμνεί, αυτόν ευχαριστεί, αυτόν δοξάζει.

Δεν τα αναφέρω όλα αυτά για να ανάψω μέσα σου το θυμό ή την περιφρόνηση μπροστά σε μια τόσο μεγάλη υποκρισία. Σκοπό έχω περισσότερο να σε καλέσω να δούμε μαζί την φαρισαϊκή δυστυχία. Σκέψου λίγο την τραγωδία του Φαρισαίου αλλά και την τραγωδία όλων των οπαδών του μέσα στην ιστορία! Κοίτα το άγχος του, την ανασφάλεια του, την ανάγκη του να αποκτήσει θαυμαστές, οπαδούς, φόλοουερς της ευσέβείας του. Δες την πείνα του για αναγνώριση, για αποδοχή. Λυπήσου για το κατάντημα του, αυτού και κάθε ομοίου του, να κραυγάζει στο μέσον του ναού, στο μέσον της αγοράς και, στις μέρες μας, στο μέσον των μεγάλων εκδηλώσεων ή του διαδικτύου:

«Θαυμάστε με, αποδεχτείτε με, αγαπήστε με. Χωρίς εσάς δεν έχω εαυτό, χωρίς το θαυμασμό σας είμαι άδειος, κενός, ανύπαρκτος, δυστυχής. Αν δεν είμαι ο πρώτος προσκεκλημένος στις συνάξεις σας, ταράζομαι. Αν προτιμήσετε άλλον για να συνεργαστείτε, δεν βρίσκω γαλήνη. Αν επαινέσετε κάποιον μπροστά μου, τον εχθρεύομαι γιατί δεν είμαι εγώ».

Ας διαβάσουμε όμως και την παραβολή (Λκ. 18, 10-14):

10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.  11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·  12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.  13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.  14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. 

Δηλαδή:

¹⁰«Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. ¹¹Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: “Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. ¹²Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου”. ¹³Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”. ¹⁴Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».

 Αγαπημένη μου κατηχήτρια,

 Αγαπημένε μου κατηχητή,

Αν με τους μαθητές σας καταφέρετε μαζί να εντοπίσετε το μέγα πρόβλημα του Φαρισαίου, δηλαδή την ακόρεστη δίψα του για έπαινο και θαυμασμό, νομίζω πως θα λάβετε πολύ εύστοχες αλλά και διασκεδαστικές απαντήσεις αν κατόπιν τους ζητούσατε να αναρωτηθούν, τι θα έκανε σήμερα ο Φαρισαίος με ένα tablet ή ένα κινητό. Ποιος ξέρει; Ίσως να έβγαζε μια σέλφι κάθε φορά που θα βρισκόταν σε μια ακολουθία, με το πρόσωπο του αλλοιωμένο από ευσέβεια και κατάνυξη. Ίσως να φωτογράφιζε συχνά το νηστίσιμο μενού του. Ή ακόμη, να δημοσίευε μικρές Πατερικές φράσεις, αφήνοντάς μας να καταλάβουμε πόσο πολύ γνώση έχει της Βιβλικής και της Πατερικής θεολογίας. Ή, ποιος ξέρει, ίσως να ανακοίνωνε τον τόπο μιας πνευματικής συγκέντρωσης με τη λεζάντα:

«Ο Φαρισαίος βρίσκεται στην τάδε τοποθεσία και είναι κατασυγκινημένος».

Το μόνο βέβαιο είναι πως, ό,τι κι αν είχε αναρτήσει, θα έτρεχε με μανία τρεις και τέσσερεις και πέντε φορές την ημέρα να ελέγχει τα likes, να χαίρεται κάθε φορά που θα αυξάνονται ή να πικραίνεται με γνωστούς και φίλους που ακόμα δεν τον έχουνε τσεκάρει. δεν είναι απίθανο να λάβετε τέτοιες απαντήσεις. Είναι τόσο διαχρονική η ανάγκη του ανθρώπου να βρίσκει αξία μέσα από τη ματιά των άλλων, ώστε ακόμα και ένας έφηβος θα καταφέρει εύκολα να εντοπίσει ανάλογα σημερινά συμπτώματα.

Κι αφού εντοπίσετε εύκολα τον τύπο του σημερινού Φαρισαίου, ίσως να αναρωτηθείτε:

Άραγε, Τελώνη σήμερα θα βρούμε;

Μάλλον δύσκολο! Όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι Τελώνες κρύβονται πίσω από τις κολώνες του ναού και παραμένουν αθέατοι, και στο διαδίκτυο και στον αληθινό κόσμο. Είναι εκείνοι που παίρνουν αξία από τη σχέση τους με το Θεό, σχέση που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν διαρκώς την αυτοκριτική τους και να έχουν την ματιά τους προσηλωμένη περισσότερο στα λάθη τους παρά στην ανεπάρκεια των άλλων. Όπως τότε έτσι και σήμερα, οι Τελώνες δεν έχουν χρόνο για αναρτήσεις και περαντζάδες στην αγορά και στους μεγάλους διαδικτυακού δρόμους. Έχουν δουλειά πολύ να κάνουν με τον εαυτό τους,  έχουν σκοπό, έχουν νόημα ζωής:

 Κάθε μέρα να ειρηνεύουν όλο και περισσότερο με τον εαυτό τους και το Θεό και, μέρα με τη μέρα,  να βελτιώνονται έστω και στο ελάχιστο.

Είναι και εκείνοι φιλάνθρωποι, πιστεύουν και ελεούν. Δε σκέφτηκαν όμως ποτέ να καυχηθούν, γιατί την κάθε τους καλή πράξη, δεν την πιστώνουν στον εαυτό τους αλλά με καρδιά συντετριμμένη, την εναποθέτουν στα πόδια του Θεού ζητώντας στο έλεός Του. Πρότυπα και οδηγοί τους δεν είναι οι ισχυροί του κόσμου αλλά οι άγιοι, γνωστοί και άγνωστοι.

Ας δούμε τώρα και κάποια στοιχεία ενός σχετικού μαθήματος: (...)

Του αγίου Βαλεντίνου!...

Από εδώ

Ο άγιος Βαλεντίνος είναι ένας άγιος ιερέας της Ρώμης, που θανατώθηκε από τους Ρωμαίους τον 3ο αιώνα μ.Χ. Είναι λοιπόν ένας ορθόδοξος άγιος, αφού η αρχαία Εκκλησία της Δυτικής Ευρώπης (των πρώτων χιλίων χρόνων μετά Χριστόν) είναι κι αυτή ορθόδοξη.

Ο άγιος Βαλεντίνος όμως δεν έχει σχέση με κάποια "ημέρα των ερωτευμένων". Απ' ό,τι καταλαβαίνω, διαβάζοντας το παρακάτω post, απλά έτυχε η ημέρα του μαρτυρίου του (δηλ. η εορτή της μνήμης του) να συμπίπτει με την αρχαία ειδωλολατρική γιορτή Lupercalia (λουπερκάλια - γιορτή του "θεού Λύκου", Lupercus, που μετά ταυτίστηκε με τον Πάνα και το Φαύνο), μια γιορτή γονιμότητας των αρχαίων Ρωμαίων για την καινούργια άνοιξη (στοιχεία γι' αυτήν εδώ). Σε πολλές περιπτώσεις, π.χ. τις Απόκριες, τα έθιμα των αρχαίων εορτών παρέμειναν στο λαό και μετά την αποδοχή του χριστιανισμού, παίρνοντας όμως χριστιανικό περιεχόμενο. Έτσι ο άγιος Βαλεντίνος "μετατράπηκε" σε "άγιο των ερωτευμένων" ή -πιο σωστά- η μέρα της μνήμης του παρέμεινε ως "ημέρα των ερωτευμένων".

Κατά τον ίδιο τρόπο π.χ. στη δυτική Ευρώπη η εορτή της αγίας Βαλπούργκας (ορθόδοξης αγίας της Γερμανίας του 8ου αιώνα - δες εδώ), 1 Μαΐου, συνέπεσε με τη μεγάλη ετήσια συνάντηση των μάγων στο όρος Μπλόκσμπεργκ (Blocksberg), κι έτσι αυτή η συνάντηση ονομάστηκε "βαλπούργεια νύχτα". Ομοίως η εορτή των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης συνδέθηκε με τα προχριστιανικά πυρολατρικά έθιμα της Βόρειας Ελλάδας και προέκυψαν τα Αναστενάρια. Η λαϊκή εθιμολογία του Κλήδονα (με τις μαντείες και το πήδημα πάνω απ' τη φωτιά) κ.π.ά. ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.

Οι ιστορίες που προσπαθούν να εμφανίσουν τον άγ. Βαλεντίνο ως προστάτη ερωτευμένων μπορεί να είναι αληθινές, αλλά μάλλον ερμηνεύτηκαν αργότερα ως εξήγηση στον παράδοξο χαρακτήρα του "εορτασμού" του.

Τώρα, κακό είναι να θεωρείται "άγιος του έρωτα" ένας ορθόδοξος άγιος; Η σκέψη μου είναι η εξής:

Η αγιότητα είναι ένωση με το Θεό και η ένωση αυτή ονομάζεται "θείος έρως" (θεϊκός έρωτας). Συνεπώς, κάθε ορθόδοξος άγιος είναι ΚΑΙ ερωτικός άγιος. Ιδιαίτερα ερωτικός είναι π.χ. ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που έγραψε και πάρα πολλά ερωτικά ποιήματα για το θέμα αυτό, στα οποία περιγράφει την ενότητά του με το Θεό, το θεϊκό έρωτά του.

Σε αναφορά στον ανθρώπινο έρωτα (μεταξύ ανθρώπων), το λογικό θα ήταν να γιορτάζει ένα ζευγάρι αγίων ως "προστάτες των ερωτευμένων", όπως αυτοί που αναφέρονται εδώ. Ένας μόνο άγιος, ως "άγιος των ερωτευμένων", μάλλον τραγική μοναξιά θυμίζει, παρά αληθινή ερωτική σχέση, δηλ. σχέση αγάπης.

Και ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας, στην Ορθοδοξία, είναι ο δρόμος που περνάει μέσα απ' το γάμο και οδηγεί στην αγιότητα. Όχι μια σχέση για "να περνάμε καλά", που κρατάει όσο περνάμε καλά και μετά τη διαλύουμε και πάμε γι' άλλα. Αυτή η μοναχική ΔΗΘΕΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, που έχει χάσει τη μπάλα προ πολλού, είναι μάλλον αυτό που ταιριάζει γάντι σ' ένα "μοναχικό" άγιο ως άγιο των ερωτευμένων, αντί για ένα ζευγάρι ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΩΝ αγίων, που θα ταίριαζε κανονικά, αν είχαμε αγάπη κι όχι (εγωιστική ή πονεμένη) μοναξιά.

Παρομοίως, ο άγιος Υάκινθος, που εδώ και κάποια χρόνια μυθολογήθηκε ως δήθεν "δικός μας" άγιος των ερωτευμένων, δεν έχει καμία σχέση με το θέμα, εκτός από το ότι τυχαίνει να έχει όνομα λουλουδιού. Όχι πως είναι κακό να τον τιμάμε, ίσα ίσα (βέβαια πρέπει να μην ξεχνάμε πως είναι ένας ορθόδοξος άγιος κι όχι αφορμή για πολιτιστικές εκδηλώσεις χωρίς καμία αναφορά στο Χριστό).

Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, με την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου, είναι ότι πάρα πολλές φορές διαφημίζεται σαν ημέρα σεξουαλικών απολαύσεων. Αυτό είναι και το πραγματικό αρχαίο και ειδωλολατρικό πρόσωπό της, εντελώς αντίθετο από τον ορθόδοξο εορτασμό ενός αγίου, που οδηγεί τον άνθρωπο στο αιώνιο Φως (και στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγάπη), όχι στο κρεβάτι!... Αλλά για τους εκμεταλλευτές των ερωτικών απωθημένων του λαού, σκασίλα τους για την ορθοδοξία και τους αγίους και το Φως. 

Παιδιά, διαλέξτε τον άγιο, όχι το "ελεύθερο σεξ". Αυτό έχω να πω μόνο. Το σώμα σας δεν είναι μόνο εργαλείο πόθου και ηδονής, αλλά ιερός ναός του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Εσείς τώρα δεν ξέρετε τίποτα για τους αγίους, τον παράδεισο, το Χριστό κ.τ.λ. Ή μάλλον ξέρετε μερικά πράγματα στραβά, όπως σας τα έχουν μάθει με λάθος τρόπο. Κι όμως μάθετε από αύριο (αν δε θέλετε από σήμερα) τι είναι το Φως του Θεού, τι είναι και πώς έζησαν οι άγιοι, πόσο αληθινός είναι ο παράδεισος και πώς ο άνθρωπος έρχεται σ' αυτόν. Και μετά διαλέξτε - τότε θα διαλέξετε στ' αλήθεια ελεύθερα, γιατί χωρίς να ξέρετε τίποτα δε μπορείτε να διαλέγετε ελεύθερα. Και μετά μαζί, αγαπημένοι, ζευγάρι, προχωρήστε -αν θέλετε- προς αυτό το άγιο και ζωντανό Φως. Εύχομαι ο άγιος Βαλεντίνος να σας ευλογεί και να σας προστατεύει, και να έχετε ΑΓΑΠΗ κι όχι σαρκικό πόθο, που μόνος του σύντομα θα σας ανοίξει πληγές.

Πηγή του παρακάτω post είναι το υπέροχο Ζωντανό Ιστολόγιο.

Εικ.: Ο άγιος ιερομάρτυρας Βαλεντίνος και, κάτω δεξιά, το Κολοσσαίο, τόπος μαρτυρίου χιλιάδων χριστιανών αγίων των αρχαίων χρόνων.

Τα αρχαία μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.

Το μαρτύριο του αγίου στη Ρώμη

Ο άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος βοηθούσε τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές. Έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου… 

«Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;» ρώτησε ο αυτοκράτορας, τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!» Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!».

Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου» Ο Κλαύδιος άρχισε να πείθεται, και να λέει σε εκείνους που ήταν παρόντες: «ακούστε τι όμορφη διδασκαλία που μας κηρύττει αυτός ο άνθρωπος». Αλλά ο έπαρχος της Ρώμης, δυσαρεστημένος, άρχισε να φωνάζει «Δείτε πώς αυτός ο Χριστιανός παραπλανεί τον Πρίγκιπά μας». 
Τότε ο Κλαύδιος, παρέπεμψε τον άγιο σε άλλο δικαστή. Αυτός ονομάζονταν Αστέριος, είχε ένα μικρό κορίτσι που ήταν τυφλό δύο χρόνια. Ακούγοντας για τον Ιησού Χριστό, πως είναι το Φως του κόσμου, ρώτησε το Βαλεντίνο εάν θα μπορούσε να δώσει εκείνο το φως στο παιδί του. Ο άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, έβαλε το χέρι του στα μάτια της και προσευχήθηκε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, αληθινό Φως, φώτισε αυτό το τυφλό παιδί» Ω θαύμα μέγα! Το παιδί είδε! Έτσι ο δικαστής με όλη την οικογένειά του ομολόγησε Χριστό. Νήστεψαν για τρεις ημέρες, κατέστρεψαν τα είδωλα που είχαν στο σπίτι τους και τέλος έλαβαν το άγιο βάπτισμα. Μόλις ο αυτοκράτορας έμαθε για όλα αυτά τα γεγονότα, σκέφτηκε αρχικά να μην τους τιμωρήσει, όμως η σκέψη πως στα μάτια των υπηκόων του θα φανεί αδύναμος τον ανάγκασε να προδώσει το αίσθημα δικαίου που είχε. Έτσι λοιπόν ο άγιος Βαλεντίνος μαζί με άλλους Χριστιανούς αφού πρώτα τους βασάνισαν τους αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του έτους 268 (ή 269).

Τα λείψανα του αγίου στην Αθήνα

Μετά το μαρτύριο κάποιοι χριστιανοί περιμάζεψαν το σώμα του αγίου και λίγο από το αίμα του σε κάποιο φιαλίδιο. Το σώμα του Μάρτυρα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις Κατακόμβες της αγίας Πρίσκιλλας, τόπο κατεξοχήν ενταφιασμού των μαρτύρων. Με την πάροδο του χρόνου, κατά κάποιο τρόπο «λησμονήθηκε» δεδομένου ότι σχεδόν καθημερινά ενταφιάζονταν σε αυτές τις κατακόμβες νέοι μάρτυρες για αρκετούς αιώνες. Η ανάμνηση όμως του μαρτυρίου του αγίου Βαλεντίνου παρέμεινε ζωηρή, ιδιαίτερα στην τοπική Εκκλησία της Ρώμης. Επίσημα η μνήμη του αγίου Βαλεντίνου θεσπίστηκε το 496 από τον Πάπα άγιο Γελάσιο.
Έτσι περνούν 15 αιώνες και φθάνουμε στα 1815 οπότε η θεία βούληση έμελλε να «ταράξει» την αιώνια ανάπαυση του αγίου. Τότε τα λείψανα δωρήθηκαν από τον Πάπα σε κάποιον ευγενή Ιταλό ιερέα (κατά την συνήθεια της εποχής). Ύστερα τα λείψανα «χάνονται» πάλι μέχρι το 1907 οπότε τα ξαναβρίσκουμε στη Μυτιλήνη! στο ρωμαιοκαθολικό ναό της Παναγίας. Φαίνεται πως μετά το θάνατο του κληρικού αυτού κάποιος απόγονος του ο οποίος είχε κληρονομήσει τα λείψανα πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε ακμάζουσα κοινότητα δυτικό-ευρωπαίων ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών. Εκεί λοιπόν παραμένουν μέχρι και το 1990 οπότε και μεταφέρονται στην Αθήνα στο ναό των αγίων Φραγκίσκου και Κλάρας της Ιταλικής παροικίας, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα. 

Άγιος Βαλεντίνος ο Έλληνας

 

Εικ. από αυτό το αφιέρωμα στον άγιο Βαλεντίνο

Αρχικά θα πρέπει να πούμε πως επαρκή στοιχεία για την εθνική καταγωγή του αγίου δεν υπάρχουν εκτός κάποιες (αποχρώσες) ενδείξεις πως ο άγιος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η αρχαιότερη απεικόνιση του αγίου που φέρει την επιγραφή «O ΑΓΙΟC BAΛΕΝΤΙΝΟC» στα ελληνικά, βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας της Αρχαίας (Santa Maria Antiqua) του 6ου αιώνα η οποία ήταν η ενορία των Ελλήνων της Ρώμης. Στο ναό αυτό τιμούσαν ιδιαίτερα τους Έλληνες αγίους και γενικά τους εξ’ Ανατολής. Την αγιογράφηση και την ανακαίνιση του ναού είχε παραγγείλει ο Έλληνας Πάπας Ιωάννης ο Ζ’ (705-707) και την τελείωσαν οι διάδοχοί του, μεταξύ των οποίων ο τελευταίος Έλληνας Πάπας Ρώμης Ζαχαρίας (741-752). Ίσως όμως δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 17 αιώνες τα λείψανα ήρθαν στην Ελλάδα. Το θέμα όμως εδώ χωρά ακόμη πολύ έρευνα.

Άγιος Βαλεντίνος προστάτης των ερωτευμένων

Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο Βαλεντίνο, η ζωή του συνοδεύεται από διάφορους θρύλους, όπως αυτή που τον θέλει προστάτη των ερωτευμένων…
Ο άγιος που είχε τη φήμη του ειρηνοποιού, κάποια μέρα ενώ καλλιεργούσε στον κήπο του τριαντάφυλλα, άκουσε ένα ζευγάρι να μαλώνει πολύ έντονα. Αυτό συγκλόνισε τον άγιο, ο οποίος αφού έκοψε ένα τριαντάφυλλο, βγήκε στο δρόμο πλησίασε το ζευγάρι και τους παρακάλεσε να τον ακούσουν. Αυτοί έστω και ανόρεκτα υπάκουσαν, ο άγιος αφού τους πρόσφερε το τριαντάφυλλο τους ευλόγησε. Αμέσως η αγάπη επανήλθε ανάμεσα τους, λίγο αργότερα αυτοί επέστρεψαν και ζήτησαν στον άγιο να ευλογήσει το γάμο τους. Άλλη παράδοση αναφέρει πως μια από τις κατηγορίες εναντίον του αγίου ήταν πως είχε απειθαρχήσει στην εντολή του αυτοκράτορα να μην συνάπτουν γάμο άνδρες που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ ο άγιος είχε ευλογήσει το γάμο νεαρών Χριστιανών στρατιωτών με τις αγαπημένες τους.
Περά από όλα αυτά πιθανότατα η επιλογή του ως «αγίου των ερωτευμένων» να σχετίζεται και με την ειδωλολατρική γιορτή των Λουπερκαλίων, γιορτή της γονιμότητας, που εορτάζονταν από τους Ρωμαίους στις 15 Φεβρουαρίου. Άλλοι συνδέουν τη γιορτή με την εποχή του ζευγαρώματος των πουλιών κατά την περίοδο αυτή. Σίγουρο πάντως είναι πως ο άγιος δεν έχει καμία σχέση με το εμπόριο (marketing) των λουλουδιών, των δώρων και των κοσμικών κέντρων που ευτελίζουν τον Έρωτα, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού.

Άγιος Βαλεντίνος και Ορθοδοξία

Πολλοί είναι όμως αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο της Ορθόδοξής Εκκλησίας. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός. Η εξήγηση είναι απλή: την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. Έτσι υπάρχουν άγιοι που τιμώνταν σε μία περιοχή πολύ ενώ σε άλλη ήταν εντελώς άγνωστοι, π.χ ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου, είναι σχεδόν άγνωστος, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Άλλο παράδειγμα από τη σύγχρονη Εκκλησία: ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης (†1922) ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστός, στη Ρωσία είναι παντελώς άγνωστος, αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι άγιος.
Ο άγιος Βαλεντίνος είναι άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και δεν τίθεται θέμα επειδή τιμάται στη Δύση σήμερα, το Σχίσμα –η μεγάλη αυτή τραγωδία και μέγα σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών- ήρθε πολύ αργότερα. Όσοι λοιπόν τιμούν τον άγιο Βαλεντίνο έργο θεάρεστο επιτελούν γιατί «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ… καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐν ἁγίοις ἐπαναπαύεται».

Τιμή μάρτυρος-Μίμησις μάρτυρος

Τιμούμε τους αγίους μας και τον άγιο Βαλεντίνο όταν μιμούμαστε το θάρρος τους να διακηρύττουν την πίστη τους στο Σωτήρα Χριστό ακόμη και με κόστος την ίδια τους τη ζωή. Τους τιμούμε όταν τους επικαλούμαστε να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας ελεήσει και να συγχωρέσει τις πολλές μας αμαρτίες. Τους τιμούμε όταν μας είναι υποδείγματα κατά Χριστόν ζωής. Δεν τιμούμε τους αγίους όταν εξαντλούμε την «τιμή» τους σε κοσμικές διασκεδάσεις και γλέντια στην καλύτερη περίπτωση… Τιμή μάρτυρος – Μίμησις μάρτυρος!

Πηγές

1. Εγκυκλοπαίδεια New Advent (www.newadvent.org)
2. Patron Saints Index (www.catholic-forum.com/saints/indexsnt.htm)
3. Oxford Dictionary of Saints
4. Ελληνισμός & Ορθοδοξία, Εκδόσεις PSL Λιβάνη
5. Ο άγιος Βαλεντίνος της Αθήνας, Εκδόσεις Καλός Τύπος

Αναδημοσίευση: Ιστότοπος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Κερατέας 

Σημείωση του blog μας:

Ταπεινή επιθυμία μας, απ' αυτό το μπλογκονήσι, είναι να επανέλθει η τιμή του αγίου μάρτυρα Βαλεντίνου στο ορθόδοξο αγιολόγιο (στο Πανάγιον Ορθοδόξων Αγίων του Γ. Πιπεράκι, πάντως, αναφέρεται, με παραπομπή στο Αγιολόγιον του Τσολακίδου). Στα πλαίσια αυτής της επιθυμίας, δημοσιεύουμε ένα απολυτίκιο για τον άγιο, που έγραψε ένας φίλος και δημοσιεύεται για πρώτη φορά (ελπίζω να μη μας κατηγορήσει κανείς ότι κάνουμε ό,τι μας κατεβεί - το τροπάριο αυτό είναι ιδιωτικό, το επισημαίνουμε, δεν αναφέρεται στα βιβλία της Εκκλησίας).

Ψάλλεται κατά το "Τον συνάναρχον Λόγον".

Ιησούν τον Θεόν σου πολύ ηγάπησας, τον δε πλησίον τιμήσας και διά τούτο σφαγείς, Βαλεντίνε ιερέ και Ρώμης καύχημα, της ασεβείας την τιμήν και την του Λύκου εορτήν κατήργησας αίματί σου, και ουρανόθεν πρεσβεύεις Φως ανατείλαι ταις καρδίαις ημών.

Ένα κλικ αγάπης, επίσης, παρακαλώ, στα:

 
Ο κόσμος γίνεται διαφορετικός όταν...

 

Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)

Δύο ιδιαίτεροι σύγχρονοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας: ο ιεροκήρυκας Δημ. Παναγόπουλος & ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος (†13 & 14 Φεβρ. 1982)

Άγιοι στις 13 & 14 του Φλεβάρη

Άγιοι στα μέσα του Φλεβάρη

Ο άγιος Άνθιμος της Χίου (15 Φεβρ.), το Λεπροκομείο & η Παναγία "Βοηθεία"

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου και ο άγιος Άνθιμος της Χίου

 

Η θεολογία του σώματος 

 

Θέλεις σεξ;