Κάτω από την πανσέληνο, σκεπασμένοι με τα νεκρικά πέπλα της, έξι άντρες τρύπωσαν στο Άλσος των Χελωνών, οπλισμένοι με μπαλτάδες και ξίφη, γεμάτα σκαλισμένα μυστικά σύμβολα.
Τα ζωάκια απομακρύνονταν τρέχοντας ή λούφαζαν φοβισμένα μόλις πλησίαζαν τα βήματά τους. Οι σκιές τους μάκραιναν ανάμεσα στα δέντρα κι οι ψιλόλιγνες σιλουέτες τους, ντυμένες στα μαύρα, ενέπνεαν απειλή.
Αμίλητοι, με σταθερό βήμα, έφτασαν σε μια πυκνοφυτεμένη γωνιά. Εκεί, όρθιος, έξω απ’ τη σαραβαλιασμένη καλύβα του, τους περίμενε ο εχθρός τους. Ή μάλλον, εκείνοι ήταν εχθροί του, γιατί αυτός αγαπούσε όλο τον κόσμο και τους αγαπούσε κι εκείνους, αν και ήξερε ποιον υπηρετούσαν, ήξερε τι είχαν έρθει να κάνουν, ήξερε και ποιο θα ήταν το τέλος. Και προσευχόταν.
Στάθηκαν ένα γύρω σφίγγοντας τα αρχαία όπλα τους. Ήξεραν κι αυτοί, επίσης, πως ήταν απρόσβλητος στις δυνάμεις τους, γιατί δούλευε μέσα στην καρδιά του η Ευχή· όμως δε μπορούσαν να μην προσπαθήσουν. Άπλωσαν τ’ αριστερό τους χέρι κι έριξαν καταπάνω του μια ομοβροντία σκοτεινής μαγείας! Οι δυνάμεις δεν τον πλησίασαν καν· εξοστρακίστηκαν σε μιαν αόρατη ασπίδα που τον περικύκλωνε και τον προστάτευε· στη δύναμη του Ονόματος.
Ο άντρας άπλωσε τα χέρια και πρόφερε την Ευχή του Ιησού, την προσευχή του Ονόματος:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».
Στο άκουσμά του οι έξι ζαλίστηκαν, λύθηκαν τα γόνατά τους, έπεσαν γονατιστοί στα χώματα σαν άψυχες κούκλες. Τα ζωάκια πρόβαλαν δειλά απ’ τις φωλίτσες τους, με ξαφνική ελπίδα, να δουν την έκβαση.
Τότε ο διάβολος έριξε στο νου του μια σκέψη παγίδα:
“Είμαι παντοδύναμος. Με μια κίνηση τους έριξα κάτω! Μπορώ να κουνήσω τα χέρια και να τους εκτινάξω είκοσι μέτρα μακριά! Μπορώ να ζητήσω βοήθεια απ’ το Θεό και να κατεβούν πεντακόσιοι άγγελοι να με βοηθήσουν!”
Χωρίς καν η καρδιά του να σκιρτήσει, έδιωξε τη σκέψη. Μετά από δεκαετίες άσκησης και προσευχής, ήξερε πια να ελέγχει απόλυτα το νου του και να μην αφήνει παράνομες σκέψεις να τον προσβάλλουν.
“Δόξα τω Θεώ”. Αυτό μόνο σκέφτηκε.
Κατέβασε τα χέρια του χαλαρώνοντας την επίθεση της Ευχής. Για κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτηκε: “Κύριε, συγχώρεσέ με· συγχώρεσέ τους”.
Αμέσως οι έξι τινάχτηκαν σα βέλη με τα όπλα υψωμένα και ρίχτηκαν πάνω του. Ο πιο σβέλτος, μ’ ένα μόνο χτύπημα, του έκοψε το κεφάλι.
Σ’ όλο το δήμο έγινε αμέσως διακοπή ρεύματος. Το άλσος όμως φεγγοβόλησε ολόκληρο και το φως φάνηκε χιλιόμετρα μακριά – ένα δευτερόλεπτο μέρας στην καρδιά της νύχτας. Και μια απίστευτη μοσχοβολιά απλώθηκε σ’ όλη την περιοχή· όσοι ήταν ξύπνοι την ένιωσαν, και την ένιωσαν κι όλοι όσοι ξύπνησαν το άλλο πρωί. Την ένιωσε κι ο Ινδός καθαριστής που βρήκε το αποκεφαλισμένο σώμα, βαθιά χαράματα. Την ένιωσαν κι οι αστυνομικοί και οι ρεπόρτερς που μαζεύτηκαν από νωρίς, για να ερευνήσουν το έγκλημα…
Η ιστορία μας αρχίζει ένα χρόνο πριν το παραπάνω συμβάν.
