Τρίτη 7 Μαρτίου 2023

Όσο τους ψηφίζουμε, σάβανα θα γεμίζει η πατρίδα

 

 
 
«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου 
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε 
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια: 
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε» 
Κ. Ουράνης 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός (*)
Περίβλεπτος

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών και μεγαλοκαρχαριών. Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του.

Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση (=υπερισχύσει) η δική του φατρία. Άλλος ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν… τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»).

Το κράτος αυτό το ανέστησε το αίμα του λαού του, με τους πολέμους του ’12-’13, για να έρθουν να το βυθίσουν στο Διχασμό και να το οδηγήσουν στο μικρασιατικό σφαγείο.

Το κράτος αυτό είδε τον ανθό του να πολεμά με ηρωισμό στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας αυτοκρατορίες ολάκερες, για να βρεθεί μετά από έξι χρόνια εμφυλίου αιματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ερειπωμένο «παλιόψαθα των εθνών». Γιατί; Για το ποια «φατρία θα περισκύση». «Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί και θυσίες και ήττες κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλους αποφασισμένα», θρηνεί ο Ρίτσος στην «Ελένη».

Το κράτος αυτό έδιωξε τα καλύτερα παιδιά του στα ξένα και στοίβαξε τα υπόλοιπα σε τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τα σε κομματικά υποζύγια τυχοδιωκτών, προσκυνημένων απατεώνων.

Το κράτος αυτό με εκφυλιστική απάθεια και δειλία ανέχτηκε ένα σφύζον και θαυμαστό κομμάτι του Ελληνισμού, Την Κύπρο, να ποδοπατείται και να λεηλατείται από τις ορδές του Αττίλα. Το κράτος αυτό, αντί να συνέλθει από την καταστροφή επανέφερε τους ίδιους εθνοσωτήρες και τα εκγονά τους για να συνεχίσουν απτόητοι το ψεύτισμα των ψυχών και την διάλυση της πατρίδας.

Το κράτος αυτό ανέχθηκε μία δράκα σλαβολεβαντίνων, που έχει το αίμα δέκα εθνών και την ψυχή κανενός, τα Σκόπια, να μαγαρίζει το όνομα της Μακεδονίας. Και πρόδωσε την ψυχή μας, ξεπούλησε το όνομά μας. (Να έρθουν στην Μακεδονία μας, τα σαπρόφυτα του νεοραγιαδισμού, εδώ στο Κιλκίς, να ανεβούν στο ηρώον της μάχης και εκεί που κάποτε, το 1928, ο Παλαμάς, έψελνε «…στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα/ πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε,/ σας λειτουργώ στη δόξα μου. Μακαρισμένοι να ίστε», να πουν στα 8.500 λαμπρά παλληκάρια, στον Καμπάνη και στον Παπακυριαζή, ότι έκαναν λάθος… μάταια θυσιάστηκαν. Θα τρίξουν τα κόκκαλα τα ιερά και θα βροντοφωνάξουν: «Προδότες!! ό,τι κερδήθηκε με αίμα, δεν μπορεί να το ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής»).

Το κράτος αυτό επέτρεψε σε μία ολιγομελή άνομη ομάδα καναλαρχών, να μετατρέψει τη διασκέδαση και την ενημέρωσή του λαού, σε διδασκαλείο ηθικής παραλυσίας και διαφθοράς. Την Παιδεία σε παιδομάζωμα, αποκόπτοντας τα παιδιά από τις βρυσομάνες, τις αειθαλείς ρίζες του Γένους, που τόσους αιώνες έτρεφαν Ρωμιούς, με πίστη στον Χριστό και φιλοπατρία, που έφτιαχναν οικογένειες όπου έλαμπε το μυστήριον του γάμου. Και τώρα λύσσαξε να διαφημίζει φράγκικες διαστροφές και ερεβώδεις «διαφορετικότητες». 

Το κράτος αυτό καταμόλυνε ακόμα και την Δικαιοσύνη - «πράγμα πολλών χρυσίων τιμιώτερον» κατά τον Πλάτωνα. Οι ανεπάγγελτοι, επαγγελματίες πολιτικοί, όταν κρίνονται για ατασθαλίες παράγοντες του αντίπαλου κόμματος, εκθειάζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Όταν λογοδοτούν οι ίδιοι προπηλακίζουν τη Δικαιοσύνη και διαπομπεύουν τους λειτουργούς της εκτοξεύοντας ύβρεις και ονειδισμούς. Το αποφώλιον τέρας της κομματοκρατίας ακόμη και για μια θέση υποδιεθυντή σε σχολείο απαιτεί πιστοποιητικά δουλοφροσύνης και κομματικής υποταγής.

Το κράτος αυτό κομματικοποίησε τις «ένστολες» δυνάμεις του τόπου, διαβρώνοντας την επαγγελματική τους συνείδηση.

Το κράτος αυτό ξεπούλησε σε αλλογενή «κοράκια» τα σπίτια των πολιτών του αντί πινακίου φακής, τα κόκκινα δάνεια, που θα στείλει στα ξένα χιλιάδες ακόμη Ελληνόπουλα. Και χαίρεται από πάνω γιατί μεταβαλλόμαστε σε πολυπολιτισμικό σουλτανάτο…

Το κράτος αυτό εμπορευματοποίησε τον έξοχο πολιτισμό μας. Η ελληνική μουσική παράδοση ψυχομαχεί. Την περιφρονούν οι ελληνόπαιδες, την μυκτηρίζουν υποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τις «μουσικές δημιουργίες» των ποικιλώνυμων ψυχανώμαλων τύπου τράπερ. Κατάντησε την νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στους ρυθμούς του κάθε μασκαρά, που υποδύεται τον καλλιτέχνη.

Το ανίκανο κομματικό κράτος διέφθειρε την γλώσσα μας – «εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών» (Ελύτης). Από τον 19ο αι. ακόμη ο συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεί και γράφει για τα εκτρώματα της γλωσσικής ξενομανίας των Ελλήνων: «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων οψιπλούτων αηδεστάτη επίδειξις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή!».

Το κομματικό αυτό κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», για πνευματικό ευνουχισμό της κοινωνίας και άλωση των ψυχών. «Γνωρίζω μερικούς οπού σχεδόν εντρέπονται να λέγωσιν ότι είναι Έλληνες!», έγραφε ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας». Ντρέπονται για την καταγωγή τους, όμως δεν ντρέπονται που γίνονται σκουλήκια και ολετήρες της Πατρίδας. Τους περιγράφει εξαίσια ο Βάρναλης:

«Πέτα την ανθρωπιά σου
κι απ’ τον αφέντη πιάσου.
Κι άμα σε φτύσει αυτός
να κάθεσαι σκυφτός.
Και θα ‘χεις τα μεγαλεία
στη σάπια πολιτεία»

Χρόνια ολόκληρα κρατούν αιχμάλωτα τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα δηλητηριάζοντας και μαγαρίζοντας με τα εθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιές Ελλήνων.

Το κράτος αυτό δολοφονεί με την ανικανότητά του τον λαό, στο Μάτι, στην Μάνδρα και τώρα και πάλι στα Τέμπη. Όσο τους ψηφίζουμε σάβανα θα γεμίζει η πατρίδα, σάβανα και στην ψυχή μας που την γέμισαν πληγές. «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι...».

Το κράτος αυτό, το ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Καιρός να έρθει το ρωμαίικο, να κυβερνηθεί η Ελλάδα από Έλληνες. Γι’ αυτό το κράτος βροντοφωνάζει ο Κόντογλου: «Καθαρίστε από την πνευματική πανούκλα την δυστυχισμένη την Ελλάδα, για να μπορέσουνε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευταράδες. Τα σκουλήκια, για να σώσουνε την τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμιά ψυχή άξια να ορθοποδήσει, από συμφέρον κι από φθόνο. Όλοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα. Και είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μια πάνω στην άλλη. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το ολόδροσο πνευματικό δέντρο της φυλής μας. Τίμια αδέρφια μου, Έλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζώστε αυτά τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα!».

(*) Ο Δημήτρης Νατσιός είναι δάσκαλος στο Κιλκίς και ο ιδρυτικός Πρόεδρος του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος ΝΙΚΗ.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023

Αγία Φιλοθέη, η Αθηναία, από την θεατρική ομάδα Herten

"Η παράσταση του 2015, από την θεατρική μας ομάδα. Η μεγάλη αγάπη μας για την Αγία Φιλοθέη έγινε κίνητρο για να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Η ευλογία της Αγίας Φιλοθέης να μας σκεπάζει όλους" (εδώ).

 

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Ιστορία της Ενορίας μας
Agios Dimitrios Herten - Facebook


Τόσοι αγαπημένοι, σ' ένα Ψυχοσάββατο...

 

Τι και πώς

Το θυμάμαι το σιτάρι που έφερνε η γιαγιά στο σπίτι από τον Γιώργο τον μπακάλη, της γειτονιάς : Σε μια γκρίζα χάρτινη σακούλα με θαλασσιά γράμματα "παντοπωλείον". Ύστερα άρχιζε η τελετουργία του Ψυχοσάββατου... να καθαριστεί, να βράσει και να γίνει κόλλυβο ανακατεμένο με δάκρυα, στεναγμούς, σταφίδες και ασημένια κουφετάκια.

Όταν η γιαγιά σκούπιζε με την ανάστροφη της παλάμης τα βρεγμένα της μάτια και ύστερα σκούπιζε το χέρι στην ποδιά της, καταλάβαινα πως το κόλλυβο ήταν έτοιμο. Τρυφερές κινήσεις, αγαπημένες, του σπιτιού μας, οικείες. Και οι ψυχές να νιώθεις ότι μπαινοβγαίνουν και επιστατούν στο βράσιμο, το στόλισμα και στο κλάμα για να το μερώσουν, να αποκτήσει η γιαγιά βεβαιότητα Παραδείσου, να ξεπικρίσουν οι μέρες της και να γιάνει το πένθος. 

Έγραψα και τούτο το Ψυχοσάββατο τα ονόματά τους και ένα-ένα έγιναν ξανά πρόσωπα και θυμήθηκα αλλονών τις ιστορίες και όσων γνώρισα τα πρόσωπα και τον βίο τους. Η γιαγιά μου ανάμεσά τους, με ένα χαμόγελο πικραμένο για όσα δεν μπόρεσε να μας πει όσο ζούσε και ευτυχισμένο -προφανώς- για τα λουλούδια και τους κόκκους του σιταριού. 

Ο Γιώργος, ο μπακάλης, έγινε πια όνομα στο συγχωροχάρτι μου. Όσο για το σιτάρι, κανείς δεν το πουλάει πλέον με τον δικό του τρόπο, με την σέσουλα από το τσουβάλι. Τώρα πωλείται συσκευασμένο, δηλαδή έχουν χάσει οι κόκκοι την ιδιαίτερη προσωπικότητά του ο καθένας. Όμως εμείς επιμένουμε να το στολίζουμε και  ονοματίζουμε κεκοιμημένους υπέρ αναπαύσεως γιατί ο καρπός πάντα βλαστάνει όταν μπεί στην γη. Ακόμη και στην γη των τσιμέντων, απουσία του κυρ Γιώργη και από φέτος απουσία και της κόρης του της Γιώτας που ξαφνικά πήρε τον δρόμο του ουρανού και έτσι χάσαμε μία ακόμη σύντροφο των παλιών παιχνιδιών μας. 

Στο φετινό Σάββατο των ευλογημένων σιταριών κι' άλλες ψυχούλες συνωστίζονται γύρω από τους κόκκους του και εκλιπαρούν συγχώρεση και μνήμη από Θεό και ανθρώπους: 

Ο κυρ Νίκος που έμενε μόνος, αυτός και τα σκουπίδια του, απομονωμένος σ' ένα παλιό σπίτι, με έναν δυο της γειτονιάς να του αφήνουν φαγητό στην πόρτα και να παρακολουθούν αν θα ανάψει η λάμπα της εξώθυρας το βράδυ και αν θα σβήσει το πρωί....Βλέπαμε να μιλάει με τις γάτες, να στοιβάζει άδεια χαρτοκιβώτια στην αυλή, να πλένεται στην παλιά τουλούμπα, να έχει συμφιλιωθεί με το σπασμένο του τζάμι και ενώ όλα συνηγορούσαν σε καταστάσεις τρώγλης αυτός να κυκλοφορεί σαν ξεπεσμένος πρίγκηπας σε παραμύθι που κανείς δεν διάβαζε πια. Ένα πρωινό, οι γείτονες είδαν πως δεν έσβησε το φως και ειδοποίησαν την αστυνομία. Μπορεί και να ήταν πολλές ημέρες αναμμένο, καθώς τότε με το χιόνι δεν πολυέβγαιναν οι άνθρωποι να κοιτάξουν την αυλή του μοναχικού πρίγκηπα.

 Ήρθαν και τον πήραν, σχεδόν σέρνοντάς τον στην αυλή και πιθανώς βλαστημώντας την κακιά τους την τύχη να τον κουβαλούν, μέσα στην βρωμιά και το κρύο! Δεν τον έψαξε κανείς και παραμένει στα αζήτητα του νοσοκομείου. Κάποια στιγμή θα τον θάψουν οι υπηρεσίες σ' έναν άγνωστο τάφο και όλα θα τελειώσουν. Επί γης βεβαίως, γιατί τα συγχωροχάρτια και οι προσευχές μας θα τον ανταμώνουν στον ουρανό...

Ο Γιώργος ήταν ίδιος ο πατέρας του, ο ωραίος Αλέξανδρος το όνειρο κάθε μαθήτριας που ανέβαινε στο συγκεκριμένο λεωφορείο, την συγκεκριμένη ώρα κάθε πρωί για να πάει στο σχολείο. 

Ο Αλέξανδρος ήταν τόσο όμορφος που σχεδόν δεν αντέχονταν η ομορφιά του και είχε ένα ύφος τόσο ταπεινό, σχεδόν αφελές, που είναι βέβαιο ότι ο ίδιος δεν είχε επίγνωση της ταραχής που προκαλούσε... Ο μέγας Αλέξανδρος της γειτονιάς μας λοιπόν όταν πήγε να σπουδάσει ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και πέθανε νεότατος από τον καημό του γυιού του που είχε βουτήξει στις παραισθήσεις των ουσιών. Μου έλεγαν γι' αυτό το παιδί, για τον Γιώργο, αλλά δεν τον ήξερα. Ένα πρωινό Κυριακής είδα έναν κουρασμένο (σχεδόν) Απόλλωνα να στέκεται έξω από το ναό με το πλαστικό κυπελάκι της επαιτείας, δίχως να ζητάει, χωρίς να μιλάει. Γι' αυτό ακριβώς και του έδωσα κάτι και αυτός είπε πολύ συνεσταλμένα και ευγενικά "ευχαριστώ πολύ κυρία". -"Να είσαι καλά" απάντησα και έκανα να φύγω αλλά τότε θυμήθηκα...". Είσαι ο γυιός του Αλέξανδρου;" τον ρώτησα και μου απάντησε "ναι". 

Παραμονή του Ψυχοσάββατου, έγινε το ξόδι του. Τον είχαν ντύσει γαμπρό, μου είπαν. Καλά έκαναν, λέω εγώ τώρα. Να χαρεί και ο πατέρας του, όταν θα ανταμώσουν.

Απλώνω μέσα μου εκείνο το στάρι νέας εσοδείας που έβραζε η κυρα Λένη, η γιαγιά μου και παίζω ένα παιχνίδι της μνήμης και της προσευχής. Κάθε κόκκος ένα όνομα. Κάθε καινούργιο Ψυχοσάββατο χρειάζομαι και περισσότερο σιτάρι... Νικόλαος, Αλέξανδρος, Γεώργιος και ο άλλος Γεώργιος που έφυγε σιωπηλά όπως έζησε συν όλοι οι παλιοί φίλοι, προπάτορες, αγάπες, ξένοι που συγγενέψαμε στην προσευχή, συγγενείς, άνθρωποι, τέλος πάντων, που περπάτησαν στην γη και τώρα, ανεβαίνοντας την τελευταία κλίμακα, ακουμπούν στο κόλλυβό μας και την δική μας ευχή για να διαβούν τους δρόμους τους πλησίστιους της Εδέμ. 

Ανάπαυσέ τους Κύριε! Όλοι τους εσένα είχαν ποθήσει, ακόμη και αν δεν το γνώριζαν.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2023

Περί του αγίου Βαλεντίνου (για να μη λέμε πως είναι "ανύπαρκτος" άγιος)...

Ένα κλικ αγάπης & ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, παρακαλώ, στα:

Του αγίου Βαλεντίνου!...

Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)

Ancient Christian Origins of Saint Valentine’s Day

Δημήτριος Παναγόπουλος - π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος

Στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1982 κοιμήθηκαν δύο από τους σημαντικότερους, κατά τη γνώμη μας, σύγχρονους διδασκάλους της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς στην Ελλάδα. Ο λαϊκός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (13 Φεβρ.) και ο αρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, συγγραφέας πλήθους βιβλίων και ιδρυτής της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος» και της Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως (14 Φεβρ.). [...]
 
 

Η ΝΙΚΗ για τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία: "Όταν χτυπά η συμφορά, δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο συνάνθρωποι"

 

 

Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ

Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ εκφράζει τη συμπαράστασή του στον τουρκικό και τον συριακό λαό που δοκιμάζονται από τον πολύνεκρο σεισμό της Δευτέρας 6ης Φεβρουαρίου.

Είναι αυτονόητο ότι επικροτούμε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη γείτονα χώρα και συγχαίρουμε τους εθελοντές όλων των ομάδων και των ειδικοτήτων, ιδιαίτερα τους Έλληνες, που έσπευσαν σε βοήθεια.

Όταν χτυπά η συμφορά, δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο συνάνθρωποι. Αυτό διδάσκει ο πολιτισμός μας και το αποδεχόμαστε ανεπιφύλακτα. 

Επισημαίνουμε μόνον ότι η Συρία - χώρα μάλιστα με πολλούς ορθόδοξους χριστιανούς, που μοιράζονται την ίδια ρωμέικη ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά με τον ελληνικό λαό - φαίνεται να έχει λάβει δυσανάλογα μικρή βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα και από την Ελλάδα, σε σχέση με την Τουρκία. Χρειάζεται προσοχή, για να μη διαπραχθεί αδικία, οφειλόμενη σε πολιτικές συμμαχίες και άλλες σκοπιμότητες. Δυστυχώς η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι πολύ συχνά η πολιτική θέτει σε δεύτερη μοίρα την ανθρωπιά και την αγάπη.

Ευχόμαστε να ξημερώσει μια πιο αισιόδοξη μέρα για τους γειτονικούς μας λαούς και, όσον αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είθε να γίνει αντιληπτό ότι, αν η Τουρκία αισθάνεται εχθρός μας, εμείς είμαστε έτοιμοι να γίνουμε φίλοι με όλους, όσο έτοιμοι είμαστε και να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας μέχρις εσχάτων. Όπως αναφέρει ένας πασίγνωστος στίχος του μεγάλου αρχαίου μας τραγικού ποιητή Σοφοκλή, από την Αντιγόνη, "οὒτοι συνέχθειν ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν" (δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ).  

πηγή κεντρικής εικόνας: © Panagiotis Kotridis 

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2023

Σεισμός στην Τουρκία - Το «ευχαριστώ» στην Ελλάδα: Ο γείτονας ήρθε ξαφνικά ένα βράδυ για να βοηθήσει




NEWSROOM IEFIMERIDA.GR
08/02/2023  09:37

Μέσω των #Yunanistan και #teşekkürleryunanistan οι Τούρκοι πολίτες σπεύδουν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στους Έλληνες διασώστες της ΕΜΑΚ που βρίσκονται στις δοκιμαζόμενες από τον φονικό σεισμό της Τουρκίας περιοχές και απεγκλωβίζουν επιζώντες από τα ερείπια.

Μάλιστα, κάποιοι κάνουν και επίθεση στον Ερντογάν για τις απειλές ότι θα πάει νύχτα στην Αθήνα, ενώ δεν έχουν τέλος τα ποσταρίσματα με τις εικόνες και τα βίντεο από τις στιγμές που Έλληνες διασώστες απεγκλωβίζουν ανθρώπους από τα ερείπια, από τα δάκρυα χαράς για τον εντοπισμό και διάσωση ανθρώπων, αλλά και από τη συνεργασία των Ελλήνων και των Τούρκων διασωστών στις ρημαγμένες από τον σεισμό περιοχές.

Τα «ευχαριστώ» των Τούρκων στους Ελληνες ("Ν": στην αρχική σελίδα εμφανίζονται οι σχετικές φωτογραφίες και τα βίντεο)

«Καλοί άνθρωποι, χαίρομαι που υπάρχουν, ευχαριστώ»

«Ευχαριστούμε Ελλάδα. Ευχαριστούμε γείτονα»

«Ευχαριστούμε. 100 χρόνια γείτονας. Έλληνας διασώστης κουβαλάει ένα φορείο μαζί με έναν Τούρκο στρατιώτη».

«Όσοι έλεγαν πως θα μπουν στην Ελλάδα σε μια νύχτα, δεν πήγαν κάτω από τα ερείπια για να σώσουν έναν πολίτη. Οι Έλληνες ωστόσο που θεωρούσαν εχθρό, το έκαναν»

«Θα σε θυμάμαι με αυτή τη φωτογραφία. Όχι με τον πόλεμο που έγινε πριν από δεκαετίες. Ευχαριστώ Ελλάδα»

«Ήρθαν ξαφνικά ένα βράδυ
Ευχαριστώ»

«Ευχαριστώ Ελλάδα…»

«Η ευγένεια δεν έχει εθνικότητα Γείτονά μου, φίλε μου, αδερφέ μου, σε αγκαλιάζω όπως αγκάλιασες τον φίλο σου με ευτυχία όταν έσωσες ένα 6χρονο παιδί».

Η «διπλωματία των σεισμών», η Τουρκία, η Συρία και ο κίνδυνος μιας αδικίας

Rethemnos.gr 

Ο φονικός και καταστροφικός διπλός σεισμός της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου, που έπληξε την Τουρκία και τη Συρία και επηρέασε τις γύρω χώρες, γέννησε στην ψυχή κάθε ευαίσθητου ανθρώπου συναισθήματα φρίκης και συμπόνιας. Είναι αυτονόητο ότι η πατρίδα μας έπραξε το χρέος της, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια, ειδικούς και ομάδες αξιέπαινων διασωστών στη γείτονα χώρα, και μάλιστα ταχύτατα. Το ίδιο κάναμε και στο παρελθόν (στο σεισμό της Νικομήδειας τον Αύγουστο του 1999), το ίδιο θα κάνουμε – μακάρι να μη χρειαστεί – και στο μέλλον. Και η Τουρκία ανταπέδωσε τη βοήθεια στέλνοντας κι εκείνη με τη σειρά της για τον σεισμό της Πάρνηθας τον Σεπτέμβριο του 1999.

Έτσι αναπτύχθηκε η λεγόμενη “διπλωματία των σεισμών”, που δυστυχώς αποτελεί μια σειρά παρενθέσεων στον ανυποχώρητο τουρκικό επεκτατισμό και δεν αποδείχθηκε αρκετή για να τον καταπραΰνει, όπως αρχικά κάποιοι ήλπιζαν. Τουλάχιστον κατακτήσαμε την ιδέα πως, όταν ο θάνατος θερίζει, οποιαδήποτε έχθρα υποχωρεί. Εξάλλου, οι απλοί άνθρωποι, που κοιτάζουν τη δουλειά τους και την οικογένειά τους, ποτέ δεν υπήρξαν εχθροί μας.

Εκφράζονται όμως και καταγγελίες, ότι η Τουρκία λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος σε βοήθεια από τις δυτικές χώρες, ενώ στη Συρία αποστέλλεται βοήθεια δυσανάλογα μικρή, επειδή το καθεστώς της δεν είναι αρεστό στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εύχομαι να μη διαπράττεται εδώ μια ακόμη αδικία, από εκείνες, στις οποίες δυστυχώς μας έχουν συνηθίσει οι διεθνείς κύκλοι πολιτικών συμφερόντων, που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για δικό τους όφελος και μάλιστα στρέφουν την κοινή γνώμη σε όποια κατεύθυνση θέλουν, μέσω των μεγάλων και ισχυρών πρακτορείων ειδήσεων.

Για την Ιστορία θα ήθελα να επισημάνω ότι η Συρία έχει σπουδαίους ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Ο χριστιανισμός εκεί επικρατούσε μέχρι την αραβική επέλαση και κατάκτηση, που έφερε την κυριαρχία του Ισλάμ από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Είναι μια χώρα με έντονη βυζαντινή παράδοση ακόμη και σήμερα, παράδοση ζωντανή μέσα από τα εκατομμύρια ορθοδόξων χριστιανών που κατοικούν σ’ αυτήν και που αισθάνονται “ρουμ ορτοντόξ”, δηλαδή “Ρωμιοί” (“Βυζαντινοί”). Στη Δαμασκό εδρεύει το (μαρτυρικό) Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας, που μάλιστα τιτλοφορείται “Ελληνορθόδοξο”. Πολλοί άγιοί μας ήταν Σύροι, όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.λ.π.

Επαναλαμβάνω πως τα παραπάνω υποχωρούν μπροστά στην πανανθρώπινη ενότητα και αγάπη σε στιγμές ανάγκης. Όμως καλό είναι να τα γνωρίζουμε, όπως και να είμαστε σε επιφυλακή για εκείνους που δεν συγκινούνται μπροστά στα βάσανα και τις τραγωδίες των λαών, αλλά τις εκμεταλλεύονται με φαρισαϊκή “ευαισθησία” και κροκοδείλια δάκρυα.

Χιόνι παντού... και πόνος... και ελπίδα



Χιόνι, παντού χιόνι και κρύο. Όμως δεν καίει πια στο φουλ το καλοριφέρ καθώς όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι έχουμε γίνει φτωχοί.

Ωστόσο είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ. Μπορούμε να κολλάμε πάνω στο σώμα του καλοριφέρ την ίδια στιγμή που οι άστεγοι και πληγωμένοι φτωχούληδες της Τουρκίας ζεσταίνονται μόνο από τα δάκρυά τους και τις φωτιές που ανάβουν έξω, κάτω από έναν ουρανό δίχως αστέρια.

Άνθρωποι στα ερείπια, άνθρωποι που σώθηκαν , άνθρωποι που χάθηκαν, πόνος ατέλειωτος πόνος, οδύνη μπερδεμένη με πέτρες στοιβαγμένες άτακτα και από κάτω κρυμμένες κομμένες ανάσες, μικρές ελπίδες, χέρια αγίων, προσευχές, κουβέντες πλεγμένες σε κομποσκοίνια, γέλια που κόπηκαν στην μέση, κλάματα που πλέχτηκαν στα μακριά μαλλιά κάποιας Αϊσέ...

Κοιτάζω το χιόνι. Δεν χαίρομαι πια. Είναι πολύς ο πόνος και πολύ το ψέμα ολόγυρα. Μεγάλη και η απόσταση ανάμεσα σε μας και στους άλλους, τους εξουσιαστές. Είναι σαφές πια πως όλοι εκείνοι που μας "αγαπούν" είναι πολύ μακριά μας, πολύ έξω από τις ανάγκες μας, τις άδειες τσέπες μας αλλά, κυρίως, μακριά από τις πεθυμιές μας για αξιοπρέπεια, ηρεμία και μια καθημερινή ζωή όπου δεν θα πεθαίνουμε τόσους θανάτους πριν τον θάνατο!

Είναι ο καιρός όπου μας έμεινες μόνο Εσύ! Εσύ που ήσουν πάντα αλλά υπήρχε και μια ανθρώπινη παραμυθία για την ασθένεια της σαρκός, που έλεγε και ένας φίλος. Τώρα είμαστε απαράκλητοι, κυκλωμένοι από ψεύτες και εκμεταλλευτές, σε λάθος... project αφού δεν είμαστε σκυλιά αλλά άνθρωποι.

Τώρα μείναμε με Σένα. Δεν είναι λίγο αλλά πάνε χαμένοι τόσοι άνθρωποι που δεν αγαπηθήκαμε και ασχημαίνει ο τόπος από τόσους εχθρούς του Ανθρώπου.

Κοιτάζω το χιόνι από το παράθυρο και τραβάω μία γραμμή κι' έναν σταυρό.

Στο βάθος μια Αϊσέ σώθηκε, ένα κερί άναψε, μια Παναγιά δάκρυσε, μια Άνοιξη ξημέρωσε, ένα παιδί βγήκε να παίξει στα σοκάκια του κόσμου, μια καμπάνα χτύπησε, μια λειτουργία αρχίζει, δόξα Σοι Κύριε!

Διαβάστε επίσης, αν θέλετε:

29 Μαΐου: "επίθεση" στους Τούρκους!...

Η ΝΙΚΗ για τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία: Όταν χτυπά η συμφορά, δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο συνάνθρωποι 

Το Ισλάμ έρχεται - Εμείς κοιμόμαστε; 

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023

Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…

 

Βυζαντινή τοιχογραφία της Υπαπαντής στην κρύπτη του αγ. Βλασίου στο Σαλέντο 12ος αιώνας. 

***

Προσκυνητής

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου 

"Σχεδόν σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, γιορτάζεται η Υπαπαντή, δηλαδή το γεγονός ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ πήγαν («πρόσφεραν») τον σαρανταήμερο Ιησού στον ναό, όπως όριζε ο θρησκευτικός τους νόμος. Απλή ρουτίνα, ε; Για να δούμε όμως μήπως μια άλλη δυναμική υποφώσκει εδώ…
Πρώτα απ’ όλα, την Υπαπαντή την εξιστορεί μόνο το ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο έχει τη δική του ρετσινιά ως το «ευαγγέλιο των καταπιεζόμενων και των φτωχών». Είναι ενδεικτικό ότι στη γέννηση του Χριστού ο Λουκάς δεν είχε μνημονεύσει τους τρεις Μάγους και τα ακριβά δώρα τους, είχε μνημονεύσει όμως τους τσοπάνηδες.
Ερχόμαστε στην Υπαπαντή. Όταν ο Λουκάς την περιγράφει, γράφει ότι οι γονείς του Ιησού «έπρεπε να προσφέρουν και θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δυο μικρά περιστέρια». Φράση απλούλα, ε; Κι όμως, γεμάτη δυναμικά συμφραζόμενα: Βάσει του θρησκευτικού νόμου, οι γονείς κανονικά έπρεπε να προσφέρουν άλλα, ακριβότερα πράγματα: ένα χρονιάρικο αμνό κι ένα νεοσσό περιστεράς ή τρυγόνας. Η οικονομικά ευτελέστερη θυσία που πρόσφεραν λοιπόν ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν ακριβώς η θυσία που προβλεπόταν να προσφέρουν οι φτωχοί!
Το ευαγγέλιο δεν κάνει ρεπορτάζ. Φωτίζει ηθελημένα μια συγκεκριμένη θεολογική επιλογή. Καθόσον «ο Ιησούς του Λουκά είναι […] ο μεγάλος εραστής όλων των περιφρονημένων και άκληρων αυτού του κόσμου: των πτωχών, των αμαρτωλών, των Σαμαρειτών..."

Διαβάστε, παρακαλώ, ολόκληρο το αφιέρωμα:

Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…


Όσο τους ψηφίζουμε, σάβανα θα γεμίζει η πατρίδα

      «Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου  τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε  κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χ...