Αναζητώντας τη Ρωμιοσύνη (ως νέα πολιτική και πολιτισμική πρόταση)

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης  

rethemnos.gr

Τα τελευταία περίπου εξήντα χρόνια, την εποχή της εκρηκτικής τεχνολογικής ανάπτυξης, που οδήγησε σε συγκεκριμένους τρόπους ζωής και που σήμερα έχει περάσει θριαμβευτικά στην επόμενη φάση της εξέλιξής της, έχουν εμφανιστεί πολλές φωνές, διαφορετικών προϋποθέσεων, που υποστηρίζουν ότι ο κυρίαρχος πλέον δυτικός πολιτισμός ακολουθεί εντελώς στραβό δρόμο – έναν δρόμο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τους ανθρώπους (τα «άτομα») στην αποξένωση μεταξύ τους και από το φυσικό περιβάλλον, στην απομόνωσή τους, την κατάθλιψη και τη δυστυχία, την κοινωνία στην αποσύνθεση και τον πλανήτη στον όλεθρο.

Τέτοιες φωνές έχουν προέλθει στο παρελθόν από τους χίππις, διάφορες εκφάνσεις του ειρηνιστικού κινήματος, διάφορες νεανικές «υποκουλτούρες», οικολογικά κινήματα, αλλά και θρησκευτικές κινήσεις, μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι χριστιανοί, κυρίως άνθρωποι δυτικών κοινωνιών που μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία βρίσκοντας σ’ αυτήν εκείνο που αναζητούσαν και οι οποίοι εξέφρασαν τον προβληματισμό τους μέσω της σοφίας των Πατέρων της Εκκλησίας (π.χ. ο π. Σεραφείμ Ρόουζ στην Καλιφόρνια).

Άλλοι βεβαίως έχουν εντρυφήσει στη σοφία άλλων πολιτισμών, που κατά κανόνα συνδέεται και με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους, όπως των ιθαγενών της Αμερικής, των Ινδών, των Κινέζων ή των αρχαίων Ελλήνων. Όλοι αυτοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην εξέλιξη του δυτικού κόσμου παρατηρείται πλεόνασμα επιστημονικής και τεχνικής γνώσης, αλλά θλιβερό έλλειμμα σοφίας.

Ακόμη και το αίτημα ακαδημαϊκών κύκλων για μια θέση των φιλοσοφικών σπουδών στα σύγχρονα πανεπιστήμια, που επιμένουν παρότι οι σπουδές αυτές δεν δίνουν ώθηση στην επιστημονική, τεχνολογική και κατ’ επέκτασιν οικονομική ανάπτυξη, ουσιαστικά εντάσσεται στον ίδιο προβληματισμό.

Ξεκινώντας από τον Ψυχρό Πόλεμο, που σε αρκετές περιπτώσεις έγινε θερμός (με αποκορύφωμα το Βιετνάμ), προχωρώντας στην απειλή του πυρηνικού ολέθρου, η οποία μετασχηματίστηκε στη βεβαιότητα για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, για να περάσουμε σήμερα στο συναγερμό για την κλιματική αλλαγή, η ανθρωπότητα ζει έναν φόβο, εν πολλοίς δικαιολογημένο, που ωστόσο χρησιμοποιείται και από τους ισχυρούς για την εδραίωση και ενίσχυση της εξουσίας τους, ώστε να μιλάμε επίσης για ιμπεριαλισμό, νέα αποικιοκρατία και «δημοκρατία των πολυεθνικών» (σαρκαστικά). Πάντως, εκείνο που ενδιαφέρει αυτό το άρθρο είναι το αίτημα που εκφράζεται από πολλές κατευθύνσεις για αλλαγή «πολιτισμικού παραδείγματος», δηλ. μια διαφορετική πορεία στον παγκόσμιο πολιτισμό. Και κάθε μορφή έκφρασης αυτού του αιτήματος αντιστοιχεί σε μια ουτοπία – αλλά όταν ένα ουτοπικό αίτημα προκαλεί ένα κίνημα, ενίοτε επιφέρει κραδασμούς στις παγιωμένες καταστάσεις. Κραδασμούς, που ωστόσο – ας το επισημάνουμε και αυτό – οι «έχοντες και κατέχοντες» συνήθως φροντίζουν να τους απορροφήσουν και, πριν προλάβουν να γίνουν ανατρεπτικοί, να τους αξιοποιήσουν προς όφελός τους. 

*****

Ένα παρόμοιο αίτημα έχει εκφραστεί και στην Ελλάδα κατά το παρελθόν ως «επιστροφή στις ρίζες», με την ενασχόληση χιλιάδων νέων ανθρώπων με τη μουσικοχορευτική μας παράδοση (συμπεριλαμβάνοντας και τη μικρασιατική μουσική και το ρεμπέτικο και ακολουθώντας ενίοτε και έντεχνους δρόμους), αλλά και τη βυζαντινή μουσική, την αγιογραφία, την παραδοσιακή μαγειρική κ.λ.π.

Αυτό νομίζω ότι μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως και το αίτημα που εκφράζεται στην Ελλάδα σήμερα για μια «επιστροφή» στις πολιτισμικές ρίζες μας, λαμβάνοντας και πολιτική χροιά (όπως έχει σαφή πολιτική χροιά το αίτημα για παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμό των υπερδυνάμεων του παρελθόντος, αναστροφή της καταστροφής του περιβάλλοντος ή πλέον της κλιματικής αλλαγής κ.λ.π.), σωστό είναι να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και όχι με περιφρόνηση και να διερωτηθούμε μήπως έχει κάτι να προσφέρει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, αλλά και στην αναγέννηση της πολιτικής ζωής και δεν προέρχεται από ανόητους και αιθεροβάμονες ουτοπιστές, ούτε από βίαιους ακροτασικούς («εξτρεμιστές») ή ψυχασθενείς «ψεκασμένους».

Φυσικά, όπως κάθε κίνημα, έτσι κι αυτό συγκεντρώνει ρεύματα διαφόρων τάσεων. Όμως η σύνεση επιτάσσει, κατά τη γνώμη μου, να αναγνωρίσουμε τη σοβαρότητα αρκετών διανοητών του συγκεκριμένου κινήματος και ν’ αντλήσουμε από τη σκέψη τους ωφέλιμους καρπούς.

Οι πολιτισμικές ρίζες, που εννοώ, είναι αυτό που χαρακτηρίζεται «Ρωμιοσύνη» και εκ πρώτης όψεως εννοεί τη βυζαντινή ιστορία και τον βυζαντινό πολιτισμό, τόσο κατά την περίοδο της ιστορικής ύπαρξης της βυζαντινής αυτοκρατορίας όσο και μετέπειτα.

Ότι η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης γίνεται πλέον κίνημα με πολιτικό ενδιαφέρον θα το διαπιστώσουμε αμέσως με μια πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο, όπου θα εντοπίσουμε πλήθος ιστοσελίδων, ιστολογίων, ομάδων επικοινωνίας κ.λ.π. που επικαλούνται τη ρωμαίικη ταυτότητα των μελών τους ή αναφέρονται σε εμβληματικές προσωπικότητες του πολιτισμού μας, που διαθέτουν και πολιτικές προεκτάσεις, όπως ο άγιος αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος ή ο Ιωάννης Καποδίστριας. Παραδείγματα, για να περιοριστώ σε λίγα στοιχεία, οι ιστοσελίδες ή ιστολόγια «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» (του ομώνυμου δραστήριου συλλόγου), «Ρωμιοί της Πόλης», «Ρωμιοί της Ανατολής», «Ρωμηός», «Ρωμαίικο Οδοιπορικό», «Το Ρωμαίικο», «Άγιος Ιωάννης Βατάτζης», «Φίλοι του αγίου Ιωάννη Βατάτζη» (στο Viber) κ.π.ά. Αναζητήστε στο Διαδίκτυο φωτογραφίες από εικόνες του αγίου Ιωάννη Βατάτζη, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του οσίου Χριστοφόρου του Παππουλάκου, αλλά ακόμη και προσωπογραφίες του Μακρυγιάννη, του Καποδίστρια κ.λ.π. και το πλήθος των φωτογραφιών που θα βρείτε νομίζω πως θα καταδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τη δίψα και τον πόθο των συμπατριωτών μας, που αισθάνονται υποτελείς και ταπεινωμένοι, για ελευθερία και αξιοπρέπεια! 

Εξίσου ενδεικτικό είναι και το πλήθος των αναρτήσεων (και των εκδηλώσεων) που θα εντοπίσουμε κάθε χρόνο περί τις 29 Μαΐου για την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο κινητήριος μοχλός αυτής της αναζήτησης είναι η επίγνωση ότι κάποτε ο ελληνισμός βρισκόταν στο τιμόνι μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, που, παρά τα προβλήματά της, έχει να παρουσιάσει πολύ υψηλό δείκτη πολιτισμού (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, αξιοζήλευτα αρχιτεκτονήματα…), ισχυρή κρατική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση, υπερχιλιετή ζωή, τεράστιο πλήθος πνευματικών ανθρώπων (αγίων, ανδρών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους ήταν συνάμα και φιλόσοφοι, επιστήμονες της εποχής τους, αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς, εμβριθείς μελετητές της κοινωνίας, ασυμβίβαστοι κοινωνικοί αγωνιστές, λογοτέχνες και καλλιτέχνες) και – κάτι αναπάντεχο – συνέχισε να ζει μέσω του πολιτισμού της ακόμη και πεντακόσια χρόνια μετά την ολοκληρωτική άλωσή της από βαρβάρους επιδρομείς!

Είναι φυσικό να συγκρίνουμε αυτό το ιστορικό παρελθόν μας με το παρόν, στο οποίο η χώρα μας διοικείται από πολιτικούς, τους οποίους θεωρούμε διεφθαρμένους, ο λαός μας είναι εξουθενωμένος και εξαθλιωμένος («φτωχοποιημένος»), είμαστε ουραγοί της Ευρώπης, υπερχρεωμένοι, απολύτως εξαρτημένοι οικονομικά και αναγκασμένοι να υπακούμε τυφλά σε εντολές ξένων κέντρων εξουσίας, των διαδόχων των αποικιοκρατών που κάποτε αιματοκύλησαν τον πλανήτη και ακόμη και σήμερα τον εξουσιάζουν. Η σύγκριση αυτή δεν μπορεί παρά να ανεβάζει το αίμα πολλών στο κεφάλι και να προκαλεί σκέψεις ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου της εποχής μας και αναγέννησης του ισχυρού παρελθόντος μας από την τέφρα του. Ενός παρελθόντος που δεν είναι τόσο μακρινό όσο η κλασική Ελλάδα και, το κυριότερο, είναι ακόμη ζωντανό – ζει, τόσο στις βυζαντινές εκκλησίες μας, όπου τελούνται οι βυζαντινές ακολουθίες της Ορθοδοξίας, όσο και στα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς μας, καθώς και στις μνήμες των αγώνων που έδωσαν με αυτοθυσία οι πρόγονοί μας για την ελευθερία μας, ήρωες που προτίμησαν να πεθάνουν αντί να παραδοθούν ή να προσκυνήσουν, προσφέροντας σε ολόκληρο το λαό τους (το λαό μας) συναισθήματα αξιοπρέπειας, αυτοπεποίθησης και ελπίδας για το αύριο. Ένας τέτοιος ήρωας – όπως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, που ακολούθησε το δρόμο του Λεωνίδα – αρκούσε για να τροφοδοτήσει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού επί αιώνες.

Ζητούμε λοιπόν έναν νέο άγιο Ιωάννη Βατάτζη, έναν νέο Παλαιολόγο, έναν νέο Ρήγα Φεραίο, έναν νέο Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μάρκο Μπότσαρη, μια νέα Μαντώ Μαυρογένους και Μπουμπουλίνα, έναν νέο Καποδίστρια. Έχει ατονήσει η ιδέα ότι ζητούμε «έναν νέο Βενιζέλο». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εντάσσεται στη σύγχρονη, δυτική πολιτική σκέψη, σε ένα πλαίσιο που δεν μας βγήκε σε καλό, ούτε νιώθουμε να ύψωσε τα δικά μας αναχώματα απέναντι στην εξάρτηση από τους ισχυρούς. Οι ηγέτες που αναζητούμε είναι εκείνοι που διέθεταν και ευφυΐα και φιλοπατρία, αλλά και πίστη στον Θεό των πατέρων μας, εκτίμηση για τον πολιτισμό μας, δυναμισμό και διάθεση να θυσιάσουν τα πάντα για το λαό και την πατρίδα. Και, όταν αποτύγχαναν, πέθαιναν αγωνιζόμενοι. Δεν αναζητούμε τεχνοκράτες, αλλά ήρωες.

Φυσικά μια άλλη τάση στον ελληνικό λαό αναζητά τεχνοκράτες και απορρίπτει με έμφαση τα παραπάνω. Για μια ακόμη φορά «ενωτικοί» και «ανθενωτικοί» συγκρούονται, «διαφωτιστές» και «κολλυβάδες» ανταγωνίζονται ποιοι επιτελούν την πραγματική υπηρεσία στην πατρίδα – στη χώρα ή «στο γένος». Είναι γνωστό ότι από τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού σημειώθηκε έντονη διαμάχη στον πνευματικό κόσμο της σχετικά νεαρής ακόμη Ελλάδας για το αν είναι σωστό να αυτοαποκαλούμαστε «Ρωμιοί» ή μόνον «Έλληνες». Η διαμάχη αυτή έχει επανέλθει και η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης αναδύεται ως μια άλλη απελευθερωτική πρόταση, διαφορετική και εν πολλοίς αντίθετη από τον εθνικισμό, ο οποίος μέχρι πρότινος είχε τα πρωτεία στον αντισυστημικό πατριωτικό λόγο και ακόμη και σήμερα δεν εξέλειπε.

Μέσα σε όλα αυτά, η νέα γενιά φαίνεται εντελώς παραδομένη σε μια σύγχρονη αποικιοκρατική αλλοτρίωση, όπου οι αγωνίες και τα όνειρά της δεν έχουν απάντηση πέρα από την πλήρη ενσωμάτωσή της στο πολιτισμικό μοντέλο των εξουσιαστών μας – αυτό, που τόσο αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να αποτινάξουν όλοι εκείνοι που προσπαθούν για την αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος που προαναφέραμε. Η πολιτική της θέση είναι η άρνηση της πολιτικής. Με πλήρη άγνοια πλέον (την οποία επιδεινώνει το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα) της ιστορίας και του πολιτισμού μας, χάνονται οι δυνάμεις μιας πραγματικά δικής μας αναγέννησης – και βαθαίνει το πικρό συναίσθημα της προδοσίας από την ίδια την ηγεσία της χώρας μας, που, αντί να φροντίζει για την αναγέννηση αυτή, προωθεί την πολιτική και κοινωνική «ατζέντα» των ξένων ισχυρών.

Από τα βιβλία στο Κοινοβούλιο

Aν και ίσως πρέπει να μνημονεύσουμε, ως προδρόμους αυτού του κινήματος, τη Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου (1954) και τις σχετικές αναφορές του Φώτη Κόντογλου, καθοριστική στην ανάκληση της Ρωμιοσύνης στη συλλογική μνήμη των συμπατριωτών μας ήταν η συμβολή πανεπιστημιακών του πρόσφατου παρελθόντος, κάποιοι από τους οποίους ήταν και κληρικοί, όπως ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν. Τη σκυτάλη παρέλαβαν νεότεροι συγγραφείς, όπως ο Αναστάσιος Φιλιππίδης (Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα), ο Ηλίας Καλλιώρας (Ρωμιοσύνη: Το οδοιπορικό της Ρωμανίας-Βυζαντίου), ο Ιωάννης Νεονάκης (Οικουμενική Ρωμανία) κ.ά.

Εσχάτως ο λόγος περί Ρωμιοσύνης εισήλθε για πρώτη φορά στην ελληνική Βουλή, με το πολιτικό κίνημα της Νίκης, ο πρόεδρος και τα στελέχη του οποίου, όχι μόνο μιλούν για Ρωμιοσύνη και «πονεμένη Ρωμιοσύνη» (η φράση από το ομώνυμο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου) και προβάλλουν ως πρότυπα πολιτικού ήθους τον Βατάτζη, τον Καποδίστρια κ.τ.λ., αλλά και – στις δημοσιευμένες θέσεις του κινήματος – απλώνουν γέφυρες προς τις άλλες βαλκανικές χώρες (ακόμη και προς εκείνες, από τις οποίες μας χωρίζουν ιστορικές διαφορές, όπως η Βουλγαρία και τα Σκόπια), βασισμένες στην Ορθοδοξία, την κοινή πολιτισμική κληρονομιά των περισσότερων βαλκανικών λαών (αν όχι όλων, στο απώτερο παρελθόν, ακόμη και εκείνων που σήμερα είναι κατά πλειοψηφία ρωμαιοκαθολικοί ή μουσουλμάνοι). Αυτή είναι πολιτική αντίληψη, θα λέγαμε, «καθαρά βυζαντινή» (ρωμαίικη), γι’ αυτό και ακατανόητη από τους πολλούς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ ο εθνικισμός είναι άμεσα κατανοητός και εύκολα διαχειρίσιμος και ταξινομημένος στην ελληνική πολιτική σκηνή, η ρωμαίικη πολιτική ιδέα προκάλεσε σύγχυση ως προς την κατάταξή της στο πολιτικό φάσμα και επιχειρήθηκε να αποδομηθεί με τον χαρακτηρισμό του φορέα της ως δούρειου ίππου της κυβέρνησης, δούρειου ίππου της Ρωσίας (εκ διαμέτρου αντίθετα), δάκτυλου αγιορείτικων μονών (που δήθεν επιχειρούσαν να παρέμβουν στην πολιτική ζωή της χώρας), υποκινούμενου από Έλληνες επιχειρηματίες, παραθρησκευτικής ομάδας, οργάνωσης που… «ξεπλένει χρήματα», και των μελών της ως επικίνδυνων κρυπτοφασιστών, υποκριτών, γραφικών, «ψεκασμένων» κ.π.ά.

Ας επισημάνουμε εδώ ότι ο λόγος περί Ρωμιοσύνης δεν είναι «δεξιός» πολιτικός λόγος. Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης (που μελοποίησε τη Ρωμιοσύνη) προφανώς ήταν αριστεροί. Για τον Φώτη Κόντογλου διαβάζουμε: «Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ασημάκη Πανσέληνου ο Κόντογλου, “στην πολιτική το ίδιο ατζαμής, δημοκράτης, θεωρούσε τον εαυτό του κομμουνιστή παρ' όλες τις θεοκρατικές του αυταπάτες, και έβρισκε πως και τα δύο συμβιβάζονται και υποστήριζε πως ο ρούσσικος κομμουνισμός είναι έκφραση της χριστιανικής ψυχής των Ρώσων”. 

Το καλοκαίρι του 1945 στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα δημοσιεύθηκε κείμενο διαμαρτυρίας κατά των δεξιών εξτρεμιστικών επιθέσεων σε βιβλιοπωλεία, θέατρα, εφημερίδες. Μεταξύ των διανοουμένων που υπογράφουν είναι και ο Κόντογλου. Τέλος, ο Κόντογλου δεν υπέγραψε τη “Δήλωσιν Ελλήνων Επιστημόνων, Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών” που δημοσιεύθηκε ως παράρτημα της Διακήρυξης της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων το 1946 καθώς είχε διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές προεκτάσεις» (Βικιπαίδεια, λήμμα «Φώτης Κόντογλου»). Εξάλλου, στις 22.9.23, στη συζήτηση της ολομέλειας της Βουλής για το εργασιακό νομοσχέδιο, οι θέσεις της Νίκης για τα εργασιακά χαρακτηρίστηκαν «ακραίες αριστερές, πέρα ακόμη και από την αριστερά» [1].

Ρωμανία εναντίον Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ρωμανία («Βυζάντιο»), για τους θιασώτες της Ρωμιοσύνης, συνιστά το αντίπαλο δέος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ένα οικουμενικό κράτος με πολλές εθνότητες, που συνυπάρχουν ισότιμα και, ενώ διατηρούν τη γλωσσική και πολιτισμική τους ιδιοπροσωπία, συνδέονται με δεσμούς πρωτίστως πολιτισμικούς και πνευματικούς – μια «οικουμένη των λαών», αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Ένωση των πολυεθνικών (και όχι «των λαών», όπως ήταν το αρχικό πανευρωπαϊκό όραμα), που έχει συνδετικό κρίκο την επιθυμία για διαρκή οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη και καταναλωτική ευμάρεια.

Αυτός ο συνδυασμός πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας και κοινού υπόβαθρου φαίνεται στον πολιτισμό (λόγιο και λαϊκό) των διαφόρων ρωμαίικων πληθυσμών, που πέρασαν στην επόμενη φάση της Ιστορίας, μετά την κατάκτησή τους είτε από τους Άραβες, είτε από τους δυτικούς, είτε από τους Τούρκους. Σημειώνω ότι «Ρωμιοί» υπάρχουν ακόμη και σήμερα στις χώρες που κατακτήθηκαν από τους Άραβες αιώνες πριν, τόσο στην Παλαιστίνη, όσο και στο Λίβανο, τη Συρία ή την Αίγυπτο. Είναι κυρίως οι λεγόμενοι «Ελληνορθόδοξοι», όπου το συνθετικό «ελληνο-» κατ’ ουσίαν δεν έχει εθνολογικό χαρακτήρα (αφού μπορεί να είναι Σύροι, Λιβανέζοι, Παλαιστίνιοι ή Αιγύπτιοι), αλλά εννοεί «Ρωμαίοι» (Βυζαντινοί, Ρωμιοί)· οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «Ρουμ Ορτοντόξ» (Ορθόδοξοι Ρωμιοί) [2]. Το ελληνικό κράτος δεν τους δίνει σημασία, οι εθνικιστές δεν τους καταλαβαίνουν, αλλά οι θιασώτες της Ρωμιοσύνης, χωρίς να θέλουν να τους αφομοιώσουν, τους θεωρούν αδέρφια τους.

Επίσης η Ρωμανία (παρότι η Ιστορία της περιέχει πολλές αιματηρές σελίδες, πολλούς άδικους άρχοντες, αρκετή σκληρότητα και εμφύλιους σπαραγμούς) δεν βαρύνεται ιστορικά και ηθικά με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως οι σταυροφορίες, η αποικιοκρατία ή οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι· ούτε φυσικά ο Ψυχρός Πόλεμος, η πυρηνική απειλή, η σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών ή η αλλοτρίωση των λαών, που βαραίνουν τους απογόνους των χθεσινών σταυροφόρων, κονκισταδόρων και αποικιοκρατών. Έτσι, μοιραία, σ’ έναν κόσμο που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, η Ρωμιοσύνη ως πολιτική πρόταση παρέχει ελπίδα για ένα διαφορετικό πρότυπο εξέλιξης, που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο.

Σημειώσεις

[1] Βλ. την απάντηση του βουλευτή Αχαΐας Σπύρου Τσιρώνη, που απάντησε ότι οι θέσεις αυτές βασίζονται «στις αξίες της Ρωμιοσύνης», που είναι παλαιότερες από τους όρους «δεξιά» και «αριστερά» και τους υπερβαίνουν: https://www.youtube.com/watch?v=g_iLn9dDWpg [βλ. παρακάτω].

[2] Βλ. ενδεικτικά, Παναγιώτης Σαββίδης, «Το Ισλαμικό Κράτος και οι Ρουμ Ορτοντόξ της Ανατολής», Πρώτο Θέμα 27.9.2014, https://www.protothema.gr/blogs/panagiwtis-sabbidis/article/413626/to-islamiko-kratos-kai-oi-roum-ortodox-tis-anatolis/

 

Το αμέσως παραπάνω: Από τη συναυλία "Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία", αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, με την Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης", Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 02-09-2014. Από τον κύκλο "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας". Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης (από εδώ).

Το παρακάτω: Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ["Ρωμιοσύνη, Ρωμιοσύνη, δε θα ησυχάσεις πια;"], σε στίχους του ΠΥΘΑΓΟΡΑ και μουσική του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΛΔΑΡΑ από τον ιστορικό δίσκο ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ του 1972. Εδώ από τις παραστάσεις στο ΜΜΑ το 1994 ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΩΣ, με την συμμετοχή των Γιώργου Νταλαρα, Σαββίνας Γιαννάτου και Λυδίας Κονιόρδου, σε σκηνοθεσία του ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ (από εδώ).

Ἡ Τεχνητή Νοημοσύνη ὡς Τεχνητή Εὐφυΐα

 

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος

Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Στίς ἡμέρες μας γίνεται πολύς λόγος ὄχι μόνον γιά τήν «Τεχνητή Νοημοσύνη», ἀλλά καί γιά τίς συνέπειές της στήν ζωή μας. Ἐκφράζονται ἀπόψεις γιά τίς ὡφέλειες πού θά προέλθουν, ἀπό τήν ἐφαρμογή της, ἀλλά καί τούς κινδύνους πού ἀπορρέουν ἀπό τήν κατάργηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας καί τήν ἀλλοίωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ἔτσι, καί οἱ πρωτοπόροι τῆς «Τεχνητῆς Νοημοσύνης», ἔκρουσαν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἀπό τήν σύγχρονη τεχνολογία καί ὑπογράμμισαν ὅτι πρέπει νά τεθοῦν ὅρια.

Γιά παράδειγμα, ὁ Geoffrey Hinton πού χαρακτηρίστηκε ὡς «ὁ πατέρας τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης», σέ συνέντευξή του πού παραχώρησε στούς New York Times, ἐξήγησε ὅτι ἀποχώρησε ἀπό τήν Google γιά νά μιλήση ἐλεύθερα γιά τούς κινδύνους τῆς «Τεχνητῆς Νοημοσύνης». Μάλιστα, τόνισε ἰδιαίτερα ὅτι «ὁρισμένοι ἀπό τούς κινδύνους πού προκύπτουν ἀπό τά Chatbots (λογισμικά) τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης ἦταν ἀρκετά τρομακτικοί». «Αὐτή τή στιγμή, δέν εἶναι πιό ἔξυπνα ἀπό ἐμᾶς, ὅσο μπορῶ νά πῶ. Ἀλλά νομίζω ὅτι σύντομα μπορεῖ νά γίνουν».

Ὁ Ἴλον (ἤ Ἔλον) Μάσκ πού εἶναι μηχανικός, ἐφευρέτης, καί εἶναι Γενικός Διευθυντής καί ἐπικεφαλῆς τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης γιά τήν ἑταιρεία διαστημικῆς τεχνολογίας Spacex, τῆς ὁποίας ἑταιρείας εἶναι ὁ ἱδρυτής, καθώς καί Γενικός Διευθυντής καί ἐπικεφαλῆς τεχνολογικοῦ σχεδιασμοῦ τῆς ἑταιρείας κατασκευῆς αὐτοκινήτων καί ἐνεργειακῶν συστημάτων καί ἄλλων Ἑταιρειῶν, καθώς ἐπίσης διερευνᾶ τήν συμβίωση ἀνθρώπων καί Τεχνητῆς Νοημοσύνης, ἐξέφρασε τίς ἐπιφυλάξεις του γιά τόν τρόπο σχεδιασμοῦ τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης.

Σέ δηλώσεις του ἀναφέρθηκε στό ὅτι ἡ Τεχνητή Νοημοσύνη «ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀφανίση τόν πολιτισμό και νά χειραγωγήση τήν κοινή γνώμη», «εἶναι πιό ἐπικίνδυνη ἀπό ἕνα κακοσχεδιασμένο ἀεροσκάφος ἤ αὐτοκίνητο». Γι’ αὐτό εἶπε «εἰλικρινά πιστεύω ὅτι πρέπει νά ὁρίσουμε κανόνες ἀσφαλείας γιά τήν Τεχνητή Νοημοσύνη». Ὁ ἴδιος, ἐπίσης, εἶπε ὅτι θά «ξεκινήσω κάτι πού ἀποκαλῶ "TruthGPT" ἤ μιά τεχνητή νοημοσύνη πού θά ψάχνει τήν ἀλήθεια γιά νά καταλάβη τή φύση τοῦ σύμπαντος».

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμός Ὑγείας, καίτοι ἐκφράζει τόν ἐνθουσιασμό του γιά τίς δυνατότητες πού ἔχει ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη», συγχρόνως ἐκφράζει καί τίς ἀνησυχίες του γιά τό πῶς θά χρησιμοποιηθῆ στόν τομέα τῆς ὑγείας. Ἐπί πλέον τονίζει ὅτι τά δεδομένα πού χρησιμοποιοῦνται στήν ἐκπαίδευση τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης μπορεῖ νά εἶναι μεροληπτικά, παράγοντας παραπλανητικῶν ἤ ἀνακριβῶν πληροφοριῶν πού μποροῦν νά δημιουργοῦν ἀπειλές γιά τήν ὑγεία, τήν ἰσότητα, καί πῶς μοντέλα μπορεῖ νά χρησιμοποιηθοῦν λανθασμένα, μέ ἀποτέλεσμα νά παράγουν καί νά διασπείρουν πολύ πειστικά παραπληροφόρηση μέ τή μορφή κειμένου, ἠχητικοῦ ἤ βίντεο, τό ὁποῖο τό κοινό εἶναι δύσκολο νά ξεχωρίση ἀπό ἕνα ἀξιόπιστο περιεχόμενο γιά τήν ὑγεία. Γι’ αὐτό, ὅπως τονίζει, εἶναι «ἐπιτακτική ἀνάγκη» νά ἀποτιμηθοῦν οἱ κίνδυνοι ἀπό τήν χρησιμοποίηση μεγάλων γλωσσικῶν μοντέλων (LLMs), ὅπως τό ChatGPT, ὥστε νά προστατευθῆ καί νά προωθηθῆ ἡ ἀνθρώπινη εὐημερία».

*****

Γιά νά ἀποκτήσω κάποια γνώση τοῦ πῶς λειτουργεῖ ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη» εἰσῆλθα στό ChatGPT, προκειμένου νά δῶ πῶς λειτουργεῖ. Τοῦ ἔθεσα διάφορα ἐρωτήματα καί ἀπαντοῦσε ὡς ἄνθρωπος μέ συγκροτημένη σκέψη, καί στό τέλος ἐρωτοῦσε ἄν ἤθελα νά δώση καί ἄλλες εἰδικότερες πληροφορίες γύρω ἀπό τίς ἐρωτήσεις πού τοῦ ὑπέβαλα.

Πρόκειται γιά μιά ἐξελιγμένη τεχνολογία πού ἀποβλέπει, ὅπως λέγεται, στήν ἐξυπηρέτηση τοῦ ἀνθρώπου σέ διάφορες ἐπιστημονικές, ἰατρικές καί κοινωνικές ἀνάγκες του, στό νά βοηθήση τό Κράτος στήν διακυβέρνησή του γιά τήν ὀργάνωσή του.

Διαβάζοντας διάφορα ἄρθρα σέ περιοδικά καί ἐφημερίδες παρατηρῶ ὅτι ἐντοπίζονται οἱ ὡφέλειες πού μποροῦν νά προέλθουν ἀπό τήν σύγχρονη τεχνολογία, ἀλλά τονίζονται καί οἱ καταστρεπτικές συνέπειες. Βέβαια, πολλοί τονίζουν ὅτι ἡ συζήτηση αὐτή πού γίνεται στίς ἡμέρες μας γιά τήν «Τεχνητή Νοημοσύνη» εἶναι ἡ ἴδια πού γινόταν κάθε φορά πού ἐμφανιζόταν κάθε νέο ἐπιστημονικό ἐπίτευγμα καί, βέβαια, στήν συνέχεια τίθονταν διάφοροι κανόνες καί ἰσορροποῦσαν οἱ ἄνθρωποι, χρησιμοποιώντας τίς νέες ἀνακαλύψεις, χωρίς νά ὑποτάσσονται σέ αὐτές.

Εἶναι ἐνδιαφέρον ἕνα βιβλίο πού συνέγραψε ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀρίσταρχος Γκρέκας, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς, μέ τίτλο «Τεχνητή Νοημοσύνη καί ἄνθρωπος» καί ὑπότιτλο «Ὀρθόδοξη θεολογική προσέγγιση», τό ὁποῖο ἐξέδωσε ἡ Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τό βιβλίο αὐτό διαιρεῖται σέ δύο μέρη. Στό πρῶτο μέρος ἀναλύεται ὁ ὅρος «Τεχνητή Νοημοσύνη», ἡ χρήση καί οἱ ἐφαρμογές της, γίνεται λόγος γιά τήν «Ἀνθρωποκεντρική Τεχνητή Νοημοσύνη», μέ προεκτάσεις στήν Ἀνθρωποκεντρική ἠθική της, καθώς, ἐπίσης, ἐρευνᾶται ἡ τάση τῆς λεγομένης "Ἀποκαλυπτικῆς" Τεχνητῆς Νοημοσύνης», ἀλλά καί οἱ τάσεις ἀναγωγῆς τῆς «Τεχνητῆς Νοημοσύνης» σέ Θρησκεία ἤ σέ Ἐκκλησία μέ λατρευτικές χρήσεις.

Εἰδικότερα στό βιβλίο αὐτό εἶναι ἐνδιαφέροντα τά ὅσα λέγονται ἀπό ὅσους ἐνδιαφέρονται γιά τήν «Τεχνητή Νοημοσύνη», γιά τίς «θεολογικές προσεγγίσεις» της μέ τό νά ἀναδυθῆ «μιά νέα μορφή συλλογικῆς συνείδησης» πού «θά ἀντικαταστήσει τή θρησκεία»∙ γιά τίς «προσεγγίσεις τῶν ἐννοιῶν τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀθανασίας μέ τήν χρήση τῆς ΤΝ», πού θά «μποροῦσε νά "λύσει" τό ἐρώτημα "ψυχή"»∙ «νά συμπαρασύρει τόν παγκόσμιο πληθυσμό σέ ἕνα κοσμικό ὑπερανθρωπισμό», στήν ἵδρυση μιᾶς «ὑπερανθρωπιστικῆς "ἐκκλησίας"», σέ μιά «νέα ὑπερθρησκεία» σέ «λατρευτικές χρήσεις ἐφαρμογῶν τῆς ΤΝ» κλπ.

Στό δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ἡ θεολογική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν ἄνθρωπο ὡς ψυχοσωματικῆς ἑνότητας, γιά τό ἔργο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γιά τήν λατρευτική καί μυστηριακή της δομή, μέ σκοπό, βέβαια, νά τονισθῆ ὅτι στήν Ἐκκλησία καί τήν θεολογία ὑπάρχουν τά ἀσφαλῆ ἀνθρωπολογικά καί θεολογικά κριτήρια γιά τήν ὀρθή χρήση τῆς σύγχρονης τεχνολογίας.

Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο πού εἶναι γραμμένο μέ γνώση ἐπιστημονική καί θεολογική, μέ ψυχραιμία καί νηφαλιότητα καί γι’ αὐτό θεωρῶ ὅτι εἶναι συγκροτημένο στό εἶδος του.

*****

Ὁ σκοπός τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ δέν εἶναι νά παρουσιάση τόσο τό τί εἶναι ἡ λεγόμενη «Τεχνητή Νοημοσύνη» καί ποιές εἶναι οἱ συνέπειές της, ἀλλά νά ἐκφράση τίς ἐνστάσεις μου γιά τήν ὁρολογία «Τεχνητή Νοημοσύνη».

Στό Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας τοῦ Γεωργίου Μπαμπινιώτη ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη» ὁρίζεται «ὡς κλάδος τῆς πληροφορικῆς ἐπιστήμης μέ στόχο τήν κατασκευή ρομπότ ἤ ὑπολογιστῶν πού μποροῦν νά μιμηθοῦν τήν ἀνθρώπινη εὐφυΐα».

Στό βιβλίο πού προανέφερα σημειώνεται ὅτι ὁ ἑλληνικός ὅρος «Τεχνητή Νοημοσύνη», ἀποδίδει τόν ἀγγλικό ὅρο Artificial Intelligence πού συγχρόνως μεταφράζεται καί ὡς «Τεχνητή Εὐφυΐα». Ἄλλωστε, ὑπάρχουν καί ἐπιστήμονες πού δίνουν διάφορους ὁρισμούς, ὅπως «αὐτόνομα καί εὐφυῆ συστήματα», «τεχνολογία τῶν τεχνητά εὐφυῶν συστημάτων», «μίμηση ἔξυπνης ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς».

Αὐτό εἶναι φυσικό, γιατί ὅπως γράφει καί ὁ συγγραφεύς τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, χρησιμοποιώντας τήν σχετική βιβλιογραφία, «τά συστήματα τεχνητῆς νοημοσύνης εἶναι συστήματα λογισμικοῦ (καί πιθανῶς καί ὑλικοῦ) σχεδιασμένου»∙ «ἡ τεχνολογική κοινότητα τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης προσπαθεῖ νά μιμηθεῖ ἔξυπνη συμπεριφορά μέ προγράμματα ὑπολογιστῶν»∙ «ἀναφέρεται ἐξομοιωτικά καί ἀναπαραγωγικά στή διανοητική λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου καί εἰδικότερα στή νοημοσύνη καί στήν εὐφυΐα»∙ τά περισσότερα ἀπό τά συστήματα αὐτά «μποροῦν νά ταξινομηθοῦν στίς ἀκόλουθες τέσσερις κατηγορίες: συστήματα πού σκέφτονται σάν τούς ἀνθρώπους, συστήματα πού δροῦν σάν ἄνθρωποι, συστήματα πού σκέφτονται ὀρθολογικά, συστήματα πού λειτουργοῦν ὀρθολογικά». Τά νευρωντικά Τεχνολογικά Δίκτυα «μιμοῦνται τίς ὁμάδες νευρώνων τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου γιά τήν πραγματοποίηση γρήγορης καί εὐέλικτης ἐπεξεργασίας δεδομένων καί πληροφοριῶν», «ἀναπτύσσουν τή δυνατότητα νά ἐπικοινωνοῦν μέ φυσική γλώσσα, μέ τήν ἀναγνώριση τῆς φωνῆς...».

Γίνεται φανερό ὅτι τά συστήματα αὐτά ἔχουν σχέση μέ τίς δυνατότητες τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ ἀνθρώπου, μέ τούς νευρῶνες καί τήν ἐπικοινωνία μεταξύ τους πού χαρακτηρίζουν τίς διανοητικές λειτουργίες τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ ὁρισμός τῆς «Τεχνητῆς Νοημοσύνης» ἀπό τήν Βικι-παίδεια. «Ὁ ὅρος τεχνητή νοημοσύνη ἀναφέρεται στόν κλάδο τῆς πληροφορικῆς, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται μέ τήν σχεδίαση καί τήν ὑλοποίηση ὑπολογιστικῶν συστημάτων πού μιμοῦνται στοιχεῖα τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, τά ὁποῖα ὑπονοοῦν ἔστω καί στοιχειώδη εὐφυΐα: μάθηση, προσαρμοστικότητα, ἐξαγωγή συμπερασμάτων, κατανόηση ἀπό συμφραζόμενα, ἐπίλυση προβλημάτων κλπ.».

Ὅπως σημειώνεται «ἡ τεχνητή νοημοσύνη ἀποτελεῖ σημεῖο τομῆς μεταξύ πολλαπλῶν ἐπιστημῶν, ὅπως τῆς πληροφορικῆς, τῆς ψυχολογίας, τῆς φιλοσοφίας, τῆς νευρολογίας, τῆς γλωσσολογίας καί τῆς ἐπιστήμης μηχανικῶν, μέ στόχο τῆ σύνθεση εὐφυοῦς συμπεριφορᾶς, μέ στοιχεῖα συλλογιστικῆς, μάθησης καί προσαρμογῆς στό περιβάλλον, ἐνῶ συνήθως ἐφαρμόζεται σέ μηχανές ἤ ὑπολογιστές εἰδικῆς κατασκευῆς».

Ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη» «διαιρεῖται στή συμβατική τεχνητή νοημοσύνη, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖ νά ἐξομοιώσει τήν ἀνθρώπινη νοημοσύνη ἀλγοριθμικά χρησιμοποιώντας σύμβολα καί λογικούς κανόνες ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, καί στήν ὑποσυμβολική τεχνητή νοημοσύνη ἡ ὁποία προσπαθεῖ νά ἀναπαράγη τήν ἀνθρώπινη εὐφυΐα χρησιμοποιώντας στοιχειώδη ἀριθμητικά μοντέλα πού συνθέτουν ἐπαγωγικά νοήμονες συμπεριφορές μέ τή διαδοχική αὐτοοργάνωση ἁπλουστέρων δομικῶν συστατικῶν («συμπεριφορική τεχνητή νοημοσύνη»), προσομοιώνουν πραγματικές βιολογικές διαδικασίες, ὅπως ἡ ἐξέλιξη τῶν εἰδῶν καί ἡ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου («ὑπολογιστική νοημοσύνη») ἤ ἀποτελοῦν ἐφαρμογή στατιστικῶν μεθοδολογιῶν σέ προβλήματα τεχνητῆς νοημοσύνης».

Εἶναι φανερό ἀπό τόν ὁρισμό αὐτόν ὅτι ἡ «Τεχνητή Νοημοσύνη» συνδέεται μέ τήν ἀνθρώπινη εὐφυΐα, τήν λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου μέ τούς νευρῶνες καί τούς νευροδιαβιβαστές.

Ὅμως, κατά τήν διαχρονική παράδοσή μας ὁ νοῦς, ἡ νοερά ἐνέργεια εἶναι διαφορετική ἀπό τήν λογική ἐνέργεια, ἀπό τήν εὐφυΐα, τήν ἀνθρώπινη διάνοια, ἀφοῦ ἄλλο εἶναι ἡ νοερά ἐνέργεια καί ἄλλο εἶναι ἡ λογική ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ νοῦς, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό εἶναι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς, καί κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ εἶναι ἡ λεπτοτάτη προσοχή. Ὁπότε, κατά τήν σύνολη πατερική παράδοση ὑπάρχει διπλῆ μεθοδολογία, δηλαδή ἄλλη εἶναι ἡ μεθοδολογία τῆς παρατήρησης καί τῆς σκέψης πού γίνεται μέ τήν διάνοια-ἐγκέφαλο, καί ἄλλη εἶναι ἡ μεθοδολογία πού συνδέεται μέ τήν γνώση τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται μέ τόν νοῦ. Ἡ ταύτιση τῶν δύο μεθοδολογιῶν παρήγαγε τήν σχολαστική θεολογία πού δημιούργησε πολλά προβλήματα στόν Δυτικό χῶρο.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο, ἐκτός ἀπό τίς ἐπιφυλάξεις μας γιά τίς συνέπειες τῆς λεγομένης «Τεχνητῆς Νοημοσύνης», θεωρῶ ὅτι πρέπει νά ἐπικρατήση ἡ ὁρολογία «Τεχνητή Εὐφυΐα», ἀντί τῆς «Τεχνητῆς Νοημοσύνης». Ἔτσι, θά ἀποφεύγουμε τήν θεοποίηση τῶν συστημάτων αὐτῶν.

Μπαίνοντας στό ChatGPT διαπίστωσα ὅτι ὁ ἀγγλικός ὅρος Artificial Intelligence, ἀποδίδεται στήν ἑλληνική γλώσσα καί ὡς «Τεχνητή Νοημοσύνη» καί ὡς «Τεχνητή Εὐφυΐα».

Συγκεκριμένα, γιά τόν ὅρο «Τεχνητή Νοημοσύνη» γράφει: «Συνήθως, ὁ ὅρος "τεχνητή νοημοσύνη" (Artificial Intelligence - AI) ἀναφέρεται σέ ὑπολογιστικά συστήματα πού σχεδιάζονται γιά νά ἐκτελοῦν ἐργασίες πού ἀπαιτοῦν ἀνθρώπινη νοημοσύνη. Αὐτό μπορεῖ νά περιλαμβάνει λογική σκέψη, μηχανική μάθηση, ἀναγνώριση προτύπων, ἐπεξεργασία φυσικῆς γλώσσας καί ἄλλες δραστηριότητες πού σχετίζονται μέ τή νοημοσύνη».

Γιά τόν ὅρο «Τεχνητή Εὐφυΐα» γράφει: «Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὁ ὅρος "τεχνητή εὐφυΐα" (Artificial General Intelligence - AGI) ἀναφέρεται σέ μιά πιό ἐξελιγμένη μορφή τεχνητῆς νοημοσύνης πού θά εἶναι ἱκανή νά ἐκτελεῖ ὁποιαδήποτε ἐργασία πού μπορεῖ νά ἐκτελέσει ἕνας ἄνθρωπος. Ὁ ὅρος "τεχνητή εὐφυΐα" συνήθως ἀναφέρεται σέ ἕνα σύστημα πού ἔχει τή δυνατότητα νά ἐπιδείξει γενική νοημοσύνη, νά κατανοεῖ, νά μάθει καί νά ἐκτελεῖ ἐργασίες σέ διάφορους τομεῖς μέ παρόμοιο τρόπο μέ τούς ἀνθρώπους».

Ἐπιπλέον γράφει: «Εἶναι σημαντικό νά σημειωθεῖ ὅτι οἱ ὅροι αὐτοί χρησιμοποιοῦνται μέ διάφορους τρόπους ἀπό διάφορες πηγές, καί ἡ ἀκριβή τους σημασία μπορεῖ νά διαφέρει». 

Συγκριτικά μέ τούς δύο ὅρους γράφει κάτι πολύ σημαντικό πού μᾶς ἐνδιαφέρει στό ἄρθρο αὐτό: «Οἱ ὅροι "τεχνητή νοημοσύνη" καί "τεχνητή εὐφυΐα" χρησιμοποιοῦνται συχνά ἀνταλλαξίμως, ἀλλά μποροῦν νά ἔχουν κάποιες διαφορές στή σημασία τους, ἀνάλογα μέ τόν περίγυρο καί τόν πολιτισμό πού χρησιμοποιοῦνται».

Ἑπομένως, θεωρῶ ὅτι πρέπει ἀντί τοῦ ὅρου «Τεχνητή Νοημοσύνη» νά χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «Τεχνητή Εὐφυΐα», γιά νά σεβαστοῦμε τόν πολιτισμό μας καί ὅλη τήν παράδοσή μας πού διαχωρίζει τόν νοῦ άπό τήν διάνοια-εὐφυΐα καί νά μή ταυτίζουμε τόν ἄνθρωπο μέ τήν διάνοια-ἐγκέφαλο. Ἔτσι δέν θά ἀπαρνούμαστε τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν διάκριση μεταξύ νοερᾶς καί λογικῆς ἐνέργειας, δέν θά ἀμφισβητοῦμε τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν σκοτασμό τοῦ νοῦ πού εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί τόν φωτισμό τοῦ νοῦ πού εἶναι γνώρισμα τῆς ἐπιστροφῆς στόν Θεό.

Ὅταν θά γίνεται λόγος γιά τήν «Τεχνητή Εὐφυΐα», τότε θά ἀποφεύγεται ἐν πολλοῖς ἡ αἴσθηση τῆς αὐτοθέωσης πού εἶναι ἡ ἔσχατη πτώση τοῦ ἀνθρώπου.

Παράκληση! ΕΝΙΣΧYΣΤΕ ΤΟΝ ΕΒΡΟ!!

 

Σύλλογος Ορεστιαδιτών Αθήνας

 
Κάνουμε έκκληση στους συμπατριώτες και τους φίλους μας σε όλη την Ελλάδα, να βοηθήσουν τον τόπο μας !!!
Η φωτιά, σε τόση μεγάλη έκταση στον νομό, έσβησε την ζωή στο πέρασμά της.
Θρηνούμε κατά προτεραιότητα για τους ανθρώπους που χάθηκαν !!!
Θρηνούμε όμως και για την αγροτική γη και τα ζώα, που έγιναν στάχτη μαζί με τους κόπους χιλιάδων αγροτών.

Πολλοί παραγωγοί έχουν χάσει τα πάντα, καλλιέργειες, αποθήκες, εξοπλισμό, αποθέματα...!!! Παρ΄ όλη την ενίσχυση που πρέπει να κάνει το κράτος, θα χρειαστούν χρόνια για να σταθούν στα πόδια τους, ενώ παράλληλα θα περιμένουν την φύση να αναγεννηθεί.
Μαζί με τους παραγωγούς, επλήγησαν και επιχειρήσεις, καταστήματα και άλλα επαγγέλματα που συνδέονται με την αγροτική παραγωγή. Η προφανής συρρίκνωση του εισοδήματος στην περιοχή, επηρεάζει στην συνέχεια, όλη την οικονομία του τόπου, έως και... μια καφετέρια !!! Όλες τις επαρχίες του Νομού. Από την Αλεξανδρούπολη έως την Ορεστιάδα και το Ορμένιο !!
Πόσο θα αντέξουν οι άνθρωποι εκεί;
Οι Ακρίτες μας με την ζωή τους και την εργασία τους, κρατούν ζωντανή την παραμεθόριο !!!
Η ανάκαμψη θα αργήσει. Αρχίζει ένας ανηφορικός δρόμος !!
Ας μην είναι η μετανάστευση η λύση για κάποιους, η οποία όμως θα προστεθεί ως ζημιά στον τόπο ως απώλεια των “χεριών” τους.

Σας παρακαλούμε λοιπόν, να ενισχύσετε τον Έβρο:

1. Αγοράζοντας προϊόντα του τόπου.
2. Όσοι είστε επισκέπτες στον τόπο μας, αγοράστε και οτιδήποτε άλλο από τα καταστήματα εκεί, ακόμη και αν είναι πιθανόν κάτι να μπορείτε να το βρείτε λίγο φθηνότερο στον τόπο που ζείτε. Σκεφτείτε ότι βοηθάτε έτσι την διατήρηση του καταστήματος, δηλαδή την επιβίωση του καταστηματάρχη ή των υπαλλήλων.
3. Όσοι δεν θα ταξιδέψετε εκεί, κάνετε παραγγελίες. Στο διαδίκτυο μπορείτε να αναζητήσετε προϊόντα και επιχειρήσεις. Τυριά, τραχανάδες, κρέατα, ζυμαρικά, μεταξωτά, κεντήματα, είδη παραδοσιακής τέχνης, ποτά... κλπ. Εμείς δεν θα προτείνουμε κάτι δημόσια, φοβούμενοι μήπως αποκλείσουμε κάποιες, αλλά μπορούμε να σας πληροφορήσουμε για όσες γνωρίζουμε. Επικοινωνήστε μαζί μας.
4. Όσοι έχετε την οικονομική δυνατότητα, κάνετε δωρεές ή επενδύστε σε επιχειρήσεις στον Έβρο.
5. Επιλέξτε τον Έβρο για τα τουριστικά σας ταξίδια. Υπάρχουν πάρα πολλά μέρη για να επισκεφθείτε. Ξενοδοχεία υπέροχα, παραλίες, μουσεία, εστίαση με εξαιρετική κουζίνα, τοποθεσίες της φύσης... κλπ. Δεν κάηκε όλος ο Έβρος και μην σας αποθαρρύνει η καταστροφή που έγινε σε κάποιες μεγάλες περιοχές, για να μην έρθετε.
6. 

   Και το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, σας παρακαλούμε ΠΟΛΥ, μην ψωνίζετε από την Τουρκία και τη Βουλγαρία !! Δεν μπορεί να λέγεται πατριώτης ή Έλληνας εκείνος, που αφήνει τα χρήματά του σε αυτά τα ξένα κράτη, για να αγοράσει λίγο πιο φθηνά, πετσέτες, κάλτσες, παπούτσια, κλωστές πλεξίματος, γλυκά και (αν είναι δυνατόν!!) φασολάκια και είδη λαϊκής αγοράς !! Τα άτομα χαμηλού εισοδήματος, δεν μπορούν να επικαλούνται το χαμηλό εισόδημά τους για να ψωνίζουν εκεί, όταν μάλιστα λαμβάνουν επιδόματα !!! Δυστυχώς αυτό γίνεται και από εύπορους !! Αγαπήστε τον τόπο σας, αγαπήστε την Ελλάδα !!!

Ο Έβρος είναι το πρώτο μέτωπο άμυνας απέναντι σε μια επιθετική χώρα, μην το ξεχνάτε !!

Ευχαριστούμε αν μας διαβάσατε και αν θα ανταποκριθείτε στην παράκλησή μας.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Ορεστιαδιτών Αθήνας