..."Την τελευταία φορά που περάσατε από δω" είπε ο Ασλάν, "αυτός ο λάκκος ήτανε λιμνούλα. Πηδήξατε μέσα και βγήκατε σ' έναν κόσμο όπου ο μισοπεθαμένος ήλιος έφεγγε στα ερείπια της Τσάρνης. Τώρα δεν έχει πια λιμνούλα. Ο κόσμος τέλειωσε, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι αυτό ας είναι μια προειδοποίηση για το γένος του Αδάμ και της Εύας".
"Ναι, Ασλάν" είπαν και τα δυο παιδιά. Κι ο Πόλυ πρόσθεσε: "Όμως εμείς δεν είμαστε τόσο κακοί σαν τον άλλο κόσμο, ε Ασλάν;".
"Όχι ακόμα, Κόρη της Εύας" απάντησε το Λιοντάρι. "Όχι ακόμα. Μα όσο πάτε, όλο και του μοιάζετε. Πού ξέρεις; Ίσως κάποιος κακός, απ' το δικό σας γένος, βρει κανένα μυστικό σαν τη Μοιραία Λέξη και το χρησιμοποιήσει για να καταστρέψει τα πάντα. Και σύντομα, πολύ σύντομα, προτου γεράσετε, τα μεγάλα έθνη του κόσμου θα κυβερνιούνται από τυράννους, που δε θα νοιάζονται πια για τη χαρά, τη δικαιοσύνη και τη συμπόνια, όπως δε νοιαζόταν η αυτοκράτειρα Τζάντις. Πέστε στον κόσμο σας να προσέχει. Αυτή είναι η προειδοποίηση. Και τώρα η διαταγή: με την πρώτη ευκαιρία, να πάρεις απ' το θείο σου τα μαγικά δαχτυλίδια και να τα θάψεις, για να μην τα βρει ποτέ κανένας άλλος".
"Το Χρονικό της Νάρνια: Ο ανεψιός του μάγου", μετάφραση Τζένη Μαστοράκη, εκδ. Κέδρος, σελ. 187-188.
Δημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα στο μαγικό κόσμο των Χρονικών της Νάρνια, επειδή προτιθέμεθα ν' ανεβάσουμε κάποιες αδημοσίευτες ιστορίες εμπνευσμένες απ' αυτόν.
Όλες οι φωτογραφίες των εξωφύλλων είναι από την ιστοσελίδα των εκδόσεων "Κέδρος", από τις οποίες κυκλοφορούν τα βιβλία στα ελληνικά.
Βικιπαίδεια
Τα χρονικά της Νάρνια (αγγλικά:The Chronicles of Narnia) είναι σειρά λογοτεχνικών βιβλίων που γράφηκαν από τον Κλάιβ Στέιπλς Λιούις στο διάστημα 1950-1956.
Οι ιστορίες αυτές είναι αυτοτελείς και εξελίσσονται σε διάφορες χώρες που συνδέονται ή καταλήγουν με κάποιο τρόπο στη μυθική χώρα Νάρνια.
Το πρώτο βιβλίο που έγραψε ήταν "Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα" το 1950, έπειτα έγραψε το 1951 το βιβλίο "Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν", ύστερα το 1952 το βιβλίο "Ο Ταξιδιώτης της Αυγής", το τέταρτο βιβλίο "Ο Ασημένιος Θρόνος" γράφηκε το 1953, το πέμπτο βιβλίο "Το Άλογο και το Αγόρι του" το 1954. Το βιβλίο "Ο Ανεψιός του Μάγου" γράφηκε το 1955 και το τελευταίο βιβλίο "Η Τελευταία Μάχη" ο Λιούις το έγραψε το 1956. [1]
Η "ίδρυση" του Σύμπαντος της Νάρνια ξεκίνησε με το τραγούδι ενός λιονταριού, του Άσλαν.[2]
Τα βιβλία έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά.
Χαρακτήρες
Πίτερ Πήβενσι
Ήταν ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια Πήβενσι και ο ηγέτης του Βασιλείου της Νάρνια μετά τον θάνατο της Λευκής Μάγισσας. Ως ο μεγαλύτερος, ήταν υπεύθυνος και στοργικός, πάντα θέλοντας να κάνει το καλύτερο που μπορεί για τα αδέρφια του, επομένως έγινε Υψηλός Βασιλεύς ανώτερος από τα αδέλφια του. Οι Ναρνιανοί τίτλοι που είχε ήταν: Υψηλός Βασιλεύς Πίτερ ο Μεγαλοπρεπής, Αυτοκράτορας των Μοναχικών Νησιών, Άρχοντας του Κάιρ Πάραβελ, και Ιππότης του Ευγενέστερου Τάγματος του Λιονταριού. Είναι ο πιο δυνατός Πήβενσι αλλά τείνει να είναι πολύ πεισματάρης και φαίνεται να είναι ιδιαίτερα οξύθυμος. Αυτό φαίνεται, αφού τσακωνόταν συνέχεια με την Σούζαν και τον Έντμοντ.
Παρ' όλα αυτά, ως ο μεγάλος αδερφός, παίρνει πολύ σοβαρά αυτή την ευθύνη και είναι ιδιαίτερα προστατευτικός με την Λούσι (αφού είναι και η μικρότερη). Είναι ένας καταπληκτικός ηγέτης, επιδέξιος ξιφομάχος (ο καλύτερος της Νάρνια) και με τέλεια στρατηγική σε καιρούς πολέμου. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κράτησε την Νάρνια σε ειρήνη για πολλά χρόνια, για αυτό και οι Ναρνιανοί ονόμασαν αυτή την εποχή, Χρυσή Εποχή της Νάρνια.
Ο Πίτερ, όταν μεγάλωσε, ήταν ψηλός και είχε πλατύ στήθος. Εμφανίστηκε και στις τρεις ταινίες και στα βιβλία δεν εμφανίστηκε μόνο στον Ασημένιο Θρόνο, στον Ταξιδιώτη της Αυγής και στον Ανεψιό του Μάγου. Στο πρώτο βιβλίο ήταν 13 χρονών ενώ στο δεύτερο 14. Πέθανε στην ηλικία των 22 (όταν εκτροχιάστηκε ένα τρένο) μαζί με την Λούσι, τον Έντμοντ, τον καθηγητή Ντίγκορυ και την Πόλυ Πλάμερ.
Φωτο από την πρώτη ταινία των Χρονικών (Το λιοντάρι, η μάγισσα & η ντουλάπα). Από το άρθρο Το Netflix ετοιμάζει σειρές και ταινίες για το Χρονικό της Νάρνια
Σούζαν Πήβενσι
Η (Βασίλισσα) Σούζαν Πήβενσι ήταν η δευτερότοκη από τα παιδιά Πήβενσι (μετά τον Πίτερ) και ήταν η μεγαλύτερη αδερφή. Ήταν γνωστή στους Ναρνιανούς ως "Βασίλισσα Σούζαν η Ευγενική", λόγω του ότι ήταν ήπια, γλυκιά, καλόκαρδη και εντελώς σπάνια έπαιρνε μέρος σε μάχες, επειδή δεν της άρεσε να σκοτώνει. Ήταν γνωστή για την λογική της (μέχρι το σημείο να είναι πεισματάρα), μητρική, και πιο σοβαρή από την αδερφή της, την Λούσι. Κατά την διάρκεια της βασιλείας της στην πρωτεύουσα της Νάρνια, στο Κάιρ Πάραβελ, ήταν επίσης γνωστή ως η "Βασίλισσα Σούζαν του Κέρατος" [από το μαγικό κέρας που της είχε δώσει ο Άγιος Βασίλης για να καλεί και για να την καλούν].
Η Σούζαν ήταν διάσημη για την σπουδαία και μεγάλη ομορφιά της, και τις απίστευτες ικανότητές της στην τοξοβολία. Ήταν ισχυρογνώμων, ταλαντούχα και πανέξυπνη. Κατά την διάρκεια της "Χρυσής Εποχής", την πολιορκούσαν και την φλέρταραν πολύ Πρίγκιπες των γειτονικών χωρών, συμπεριλαμβανομένου και του Πρίγκιπα Ράμπαντας της Κάλορμεν. Η Σούζαν είχε μακριά μαύρα μαλλιά και γαλάζια μάτια, και πάντα θεωρούνταν από τους ενήλικες να είναι η ομορφιά της οικογένειας. Όταν μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε ως βασίλισσα της Νάρνια, περιγράφτηκε ως ψηλή και επιβλητική, και τα μαλλιά της έπεφταν σχεδόν στα πόδια της. Ήταν τόσο όμορφη που Βασιλιάδες πέρα από την θάλασσα έστελναν τους πρέσβεις τους, ζητώντας το χέρι της σε γάμο. Η ομορφιά της τύφλωσε ακόμα και τον Πρίγκιπα Ράμπαντας, αφού (ο ίδιος δήλωσε στον πατέρα του) δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί αλλά ούτε μπορούσε να γευτεί το φαγητό του.
Η Σούζαν σταμάτησε να πιστεύει στην Νάρνια και γι' αυτό δεν πέθανε μαζί με τους άλλους στο δυστύχημα με το τρένο. Παρ' όλα αυτά, ο Λιούις έχει αφήσει να εννοηθεί ότι μια μέρα η Σούζαν θα επιστέψει στην Νάρνια και έτσι θα ξαναενωθεί με την οικογένειά της στη Νάρνια όταν πεθάνει. Στο πρώτο βιβλίο ήταν δώδεκα χρονών και στο δεύτερο δεκατρία χρονών.
Έντμοντ Πήβενσι
Ο (Βασιλιάς) Έντμοντ Πήβενσι, επίσης γνωστός ως "Εντ", ήταν ο τρίτος από τα παιδιά Πήβενσι, και ο δεύτερος που μπήκε μέσα στον μαγικό κόσμο της Νάρνια. Ήταν σκανταλιάρης, με στεγνό χιούμορ και αρκετά ειρωνικός. Παρ' όλα αυτά η προσωπικότητά του άλλαξε κατά πολύ, όταν η Λευκή Μάγισσα τον ξεγέλασε να προδώσει τα αδέρφια του. Ο Έντμοντ στέφθηκε βασιλιάς της Νάρνια, μαζί με τον αδερφό του τον Πίτερ, και τις αδερφές του, την Σούζαν και την Λούσι Πήβενσι. Την ημέρα της στέψης του, πήρε τους Ναρνιανούς τίτλους, Βασιλιάς Έντμοντ ο Δίκαιος, Δούκας του Φαναριού της Ερημιάς και Ιππότης του Ευγενού Τάγματος του Τραπεζιού. Αυτοί οι τίτλοι δείχνουν την εντιμότητα και το θάρρος του.
Στα βιβλία ο Έντμοντ έχει ξανθιά μαλλιά, μπλε μάτια και ανοιχτόχρωμο δέρμα. Στις ταινιές έχει σκούρα καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, χλωμό δέρμα και φακίδες.
Κατά την διάρκεια της Χρυσής Εποχής στην Νάρνια, οι Πήβενσι βασίλεψαν για 15 χρόνια. Κατά την διάρκεια της βασιλείας τους, ο Έντμοντ έγινε γνωστός ως Βασιλιάς Έντμοντ ο Δίκαιος, εξαιτίας των σωστών συμβουλών του και της δίκαιης κρίσης του. Επίσης ήταν πετυχημένος διπλωμάτης και πολεμιστής (ένας από τους καλύτερους ξιφομάχους στην Νάρνια). Ο Έντμοντ πέθανε όταν εκτροχιάστηκε ένα τρένο, μαζί με τον Πίτερ, την Λούσι, τον καθηγητή Ντίγκορυ και την Πόλυ Πλάμερ. Όλοι τους πήγαν στην Νάρνια, όλοι τους ήταν μάρτυρες της καταστροφής της Νάρνια από τον Ασλάν και την δημιουργία της μιας καινούργιας Νάρνιας, όπου έζησαν εκεί για πάντα. Ο Έντμοντ δεν εμφανίστηκε μόνο στο βιβλίο "Ο Ασημένιος Θρόνος", αλλά εμφανίστηκε σε όλες τις ταινίες, όπου τον υποδύθηκε ο Σκάνταρ Κέινς. Ο Έντμοντ στο πρώτο βιβλίο ήταν δέκα χρονών, στο δεύτερο έντεκα και στο τρίτο δεκατρία. Πέθανε σε ηλικία δεκαεννιά χρονών.
Λούσι Πήβενσι
Η (Βασίλισσα) Λούσι Πήβενσι, γνωστή ως Βασίλισσα Λούσι η Γενναία στην Νάρνια, ήταν η μικρότερη από τα αδέρφια Πήβενσι, και ήταν η πρώτη που ανακάλυψε την Νάρνια. Στέφθηκε "Βασίλισσα Λούσι η Γενναία" στο Κάιρ Πάραβελ και βασίλεψε με τα αδέρφια της για πάνω από μια δεκαετία. Είχε δύο ακόμη περιπέτειες στην Νάρνια, και όταν τελικά πέθανε στην ηλικία των δεκαεφτά, μεταφέρθηκε στην χώρα του Ασλάν (μαζί με τον Πίτερ, τον Έντμοντ, τον καθηγητή Ντίγκορυ και την Πόλυ Πλάμερ). Κατά την "Χρυσή Εποχή της Νάρνια" μεγάλωσε και έγινε μια γλυκιά και αγαπημένη βασίλισσα, φωνάζοντάς την "Βασίλισσα Λούσι η Γενναία" από τους ανθρώπους της. Είχε παραμείνει για χρόνια φίλοι με τον κ. Τούμνους (έναν φαύνο).
Δεν ήταν μόνο μια ωραία, χαριτωμένη κυρία και μια πετυχημένη βασίλισσα, ήταν επίσης μια σκληρή πολεμίστρια και μια επιδέξια τοξότρια. Ήταν η πιο πιστή και αφοσιωμένη από τα τέσσερα αδέρφια Πέβενσι. Λάτρευε τον Ασλάν και αγαπούσε την Νάρνια. Επίσης, η Λούσι μπορούσε να γίνει γενναία και περιπετειώδης όπως ο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Πίτερ και πάντα είχε μια έντονη λαχτάρα να βοηθήσει αυτούς που είχαν ανάγκη (γι' αυτό και ο Άγιος Βασίλης της έδωσε τον μαγικό χυμό: για να θεραπεύει όσους είναι τραυματισμένοι). Ακόμη είχε μια πολύ ευγενική και τρυφερή καρδιά. Παρ' όλο που δεν ήταν τόσο όμορφη όσο και η Σούζαν, η Λούσι ήταν όμορφη με τον δικό της τρόπο. Χρυσόξανθα μαλλιά, μπλε μάτια και ανοιχτόχρωμο δέρμα. Όταν μεγάλωσε ως βασίλισσα της Νάρνια, περιγράφηκε ότι η συμπεριφορά της ήταν πάντα αγοροκοριτσίστικη (σε αντίθεση με την Σούζαν που ήταν πάντα μια "πρέπουσα κυρία") και με χρυσόξανθα μαλλιά. Ήταν τόσο όμορφη που αρκετοί Πρίγκηπες την επιθυμούσαν για γυναίκα τους.
Ο Κ.Σ. Λιούις έδωσε το όνομα της βαφτιστήρας του, της Λούσι, στην ομώνυμη χαρακτήρα. Σε αυτήν αφιέρωσε και το πρώτο βιβλίο που έγραψε.
Άσλαν
Ο Άσλαν, επίσης γνωστός ως Ο Μέγας Λέων, είναι ο δημιουργός και ο ένας και αληθινός βασιλιάς του κόσμου της Νάρνια, και γενικά η προσωποποίηση του Καλού. Όπως εμφανίζεται στην Νάρνια, ο Άσλαν είναι ένα μεγάλο, ομιλούν λιοντάρι, που είναι τρομακτικό, μεγαλοπρεπές και όμορφο ταυτοχρόνως. Εμφανίζεται σε διαφορετικά μεγέθη σε διαφορετικούς ανθρώπους, παρ' όλο που ο ίδιος δεν αλλάζει. Ο Άσλαν είναι πολύ σοφός και είναι μια μεγάλη δύναμη του Καλού, αλλά όπως λένε οι Ναρνιανοί: "Δεν είναι ένα εξημερωμένο λιοντάρι". Είναι επικίνδυνος και ένας ακυρίευτος εχθρός, αλλά είναι σίγουρα καλός. Πάντα βοηθάει εκεί που όλα φαίνονται χαμένα για τους ήρωες.
Ο Λιούις δεν σκόπευε να εμφανίσει τον Άσλαν σε κανένα βιβλίο, μέχρι που ένα λιοντάρι εμφανίστηκε στο όνειρό του μια νύχτα.
Ο Άσλαν (σύμφωνα με τον Λιούις) αντιπροσωπεύει τον Ιησού Χριστό.
Πρίγκιπας Κάσπιαν
Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν εμφανίστηκε στο βιβλίο "Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν" ως ανιψιός και νόμιμος διάδοχος του βασιλιά Μιράζ. Είναι ένας Τέλμαριν και, αφού γλύτωσε από την απόπειρα δολοφονίας εκ μέρους του θείου του, τον έριξε απ' τον θρόνο πολεμώντας δίπλα στα αδέλφια Πήβενσι και τους Ναρνιανούς. Αργότερα εμφανίστηκε στο βιβλίο "Ο Ταξιδιώτης της Αυγής", όπου μαζί με το πλήρωμά του, τη Λούσι και τον Έντμοντ βρήκαν τα σπαθιά των Επτά Λόρδων και έδιωξαν το κακό από τη Νάρνια. Παντρεύτηκε τη πριγκίπισσα Λιλιαντίλ από την οικογένεια Ραμαντού, που αποτελούσε το μπλε αστέρι στο βιβλίο "Ο Ταξιδιώτης της Αυγής", και παιδί τους ήταν ο πρίγκιπας Ρίλιαν, ένας από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου "Ο Ασημένιος Θρόνος". Στο βιβλίο "Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν" βλέπουμε πως ερωτεύεται τη Σούζαν, την οποία όμως δεν ξαναβλέπει. Στο βιβλίο παρουσιάζεται με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, αλλά στην ταινία με καστανά μαλλιά και μάτια. Είναι γενναίος και καλός πολεμιστής και κυβέρνησε σοφά τη Νάρνια.
Ευστάθιος Σκραμπ
Ο Ευστάθιος Κλάρενς Σκραμπ ήταν ένας ξάδερφος των Πήβενσι. Ο Έντμοντ και η Λούσι έμειναν για λίγο μαζί με τον ίδιο και την οικογένειά του, ενώ οι δικοί τους γονείς είχαν πάει διακοπές. Ήταν πολύ καλός φίλος με την Τζιλ Πόουλ.
Ο Ευστάθιος ήταν ένα ανυπόφορο παιδί, που καλούσε τους γονείς του με τα ονόματά τους (Χάρολντ και Αλμπέρτα) και κορόϊδευε τον Έντμοντ και την Λούσι επειδή πίστευαν στην Νάρνια. Του άρεσε να τους εκφοβίζει παρ' όλο που δεν ήταν και μαχητής (στο ύψος δεν μπορούσε να φτάσει ακόμη και την Λούσι). Είχε μια συνήθεια να συλλέγει έντομα (κυρίως σκαθάρια), δεν είχε φίλους (λόγω της προσωπικότητάς του) και ο λόγος που ήταν τόσο αγενής απέναντι στον Έντμοντ και στην Λούσι, είναι γιατί ζήλευε τον αδερφικό τους δεσμό. Μετά την περιπέτειά του στην Νάρνια ("Τα Χρονικά της Νάρνια: Ο Ταξιδιώτης της Αυγής"), όπου και μεταμορφώθηκε και σε δράκο, η προσωπικότητά του άλλαξε εντελώς.
Στο βιβλίο "Ο Ασημένιος Θρόνος", έκανε φίλη την Τζιλ Πόουλ όταν την είδε να κλαίει επειδή την εκφόβιζε μια συμμορία και λίγο μετά οι δυο τους βρέθηκαν στην Νάρνια. Τελικά η αποστολή τους στέφθηκε με επιτυχία αφού και οι δυο τους βρήκαν τον Πρίγκιπα Ρίλιαν και τον πήγαν πίσω στον πατέρα του (Βασιλιάς Κάσπιαν ο Δέκατος).
Η Λευκή Μάγισσα Τζάντις
Η Βασίλισσα Τζάντις ήταν η μοναδική ζωντανή κάτοικος [αφού εξόντωσε όλους τους άλλους] και αυτοανακηρυχθείσα τελευταία βασίλισσα της Τσάρνης. Ήταν μια πανίσχυρη μάγισσα και ήταν κάποτε μια κακόφημη κυβερνήτρια της Νάρνια. Αρχικά από τον κόσμο της Τσάρνης, ήρθε κατά λάθος από τον Ντίγκορυ Κερκ στον κόσμο της Νάρνια. Παρ' όλο που εξορίστηκε στον Βορρά από τον Ασλάν, επέστρεψε 900 χρόνια μετά και σφετερίστηκε τον θρόνο από την αρχική βασιλική οικογένεια της Νάρνια. Για να καταραστεί τους υπηκόους της ξεκίνησε τον Μακρύ Χειμώνα, αναγκάζοντας μαγικά την Νάρνια σε μια κατάσταση χιονιού και πάγου για εκατό χρόνια. Η τυραννία της προκάλεσε τελικά τους Νάρνιους σε μια θριαμβευτική εξέγερση γνωστή ως Χειμερινή Επανάσταση.
Γεωγραφία της Νάρνια
Ο χάρτης της Νάρνια
Ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις ζωγραφίζει τη Νάρνια ως μία χώρα η οποία βρίσκεται σε μία μεγάλη ξηρά που περιβάλλεται από έναν πολύ μεγαλύτερο ωκεανό. Οι πρωτεύουσες της Νάρνιας έχουν αλλάξει κατά καιρούς, αλλά κυρίως ήταν δύο: Το Κάιρ Πάραβελ και το Κάστρο του Πρίγκιπα Κάσπιαν. Μες τον ωκεανό υπάρχουν διάφορα μικρά νησιά συμπεριλαμβανομένων και των Νησιών της Μοναξιάς που εξερευνήθηκαν στο βιβλίο "Ο Ταξιδιώτης της Αυγής" και τα οποία ανήκουν στη Νάρνια. Στη κύρια μεγάλη ξηρά ο συγγραφέας τοποθετεί τις εξής χώρες: Τη Νάρνια, την Άρχελαντ, τη Κάλορμεν και τη Τέλμαρ. Υπάρχει και μία ποικιλία άλλων περιοχών, οι οποίες όμως δεν αποτελούν χώρες. Ο συγγραφέας επίσης παρουσιάζει κι έναν κόσμο κάτω απ' τη Νάρνια στο βιβλίο "Ο Ασημένιος Θρόνος".
Παραπομπές
[1] Lewis, Clive (2005). The Chronicles of Narnia. Harper Collins Childrens Books. ISBN 0-00-720612-7.
[2] Lewis, Clive (1955). The Magician's Nephew. Great Britain: The Bodley Head. σελ. 125. ISBN 0-00-711555-5.
Ο συγγραφέας και η έμπνευση για τη συγγραφή των "Χρονικών της Νάρνια"
To 2005 κυκλοφόρησε Το χρονικό της Νάρνια: Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα», η οποία θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες μυθοπλασίας. Το 2008 ακολούθησε η δεύτερη ταινία με τίτλο «Πρίγκιπας Κάσπιαν» και το 2010 ο «Tαξιδιώτης της Αυγής». Σύμφωνα με την υπόθεση τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τέσσερα παιδιά που μένουν στο σπίτι ενός καθηγητή, ανακαλύπτουν ότι η ντουλάπα είναι η πύλη για μια μαγική χώρα που ονομάζεται Νάρνια. Τα παιδιά μεταφέρονται στη μαγική χώρα, όπου συναντούν ένα λιοντάρι που μιλάει, τον Άσλαν. Με τη βοήθεια των παιδιών ο Άσλαν καταφέρνει να νικήσει τη λευκή μάγισσα και να ελευθερώσει τους υπηκόους του....
Η ταινία βασίστηκε στα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα Κλάιβ Στέιπλς Λιούις. Ο Λιούις εργαζόταν ως καθηγητής στην Οξφόρδη και ήταν φίλος με τον Τόλκιν, ο οποίος την ίδια περίοδο έγραφε τον «Άρχοντα των δακτυλιδιών». Ο Τόλκιν δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τα βιβλία του, επειδή πίστευε ότι απευθυνόταν μόνο σε παιδιά, αντίθετα με τα δικά του βιβλία...
Ο Λιούις από μικρός λάτρευε το διάβασμα και έγραφε παραμύθια, με πρωταγωνιστές ζώα. Αγαπούσε τη φύση και την ελληνική μυθολογία και έγραφε ιστορίας εμπνευσμένες από την καθημερινότητα του.
Στα 19 του χρόνια πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πρώτη γραμμή στη μάχη του Σομ. Στο τέλος του πολέμου, τραυματίστηκε ενώ σοκαρίστηκε όταν είδε να σκοτώνονται οι συμφοιτητές του μπροστά στα μάτια του. Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν ο συγκάτοικος και στενός του φίλος, Έντουαρτ Φράνσις Μουντ, με τον οποίο είχαν συμφωνήσει ότι αν κάποιος από τους δύο σκοτωνόταν, αυτός που θα επέστρεφε από τον πόλεμο θα φρόντιζε την οικογένεια του. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Λιούις γύρισε στην Αγγλία και υπέφερε από κατάθλιψη. Συναντήθηκε με τη μητέρα του Μουντ, με την οποία ανέπτυξε έναν ισχυρό δεσμό και την αποκαλούσε μητέρα, καθώς η δική του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια ενώ δεν είχε καλή σχέση με τον πατέρα του. Έμεναν στο ίδιο σπίτι και μετά τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, επέστρεψε στις σπουδές του.
Έγινε ηγετική φυσιογνωμία του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους σημαντικότερους ακαδημαϊκούς της Βρετανίας. Έγραψε πολλά μυθιστορήματα τα οποία ήταν εμπνευσμένα από τον χριστιανισμό και από τα μυθικά πλάσματα της ελληνικής και της ρωμαϊκής μυθολογίας. Το 1949 κυκλοφόρησε τη σειρά βιβλίων «Το χρονικό της Νάρνια» το οποίο πούλησε 100 εκατομμύρια αντίγραφα και μεταφράστηκε σε 47 γλώσσες. «Το χρονικό της Νάρνια» Κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου είναι τέσσερα παιδιά που μένουν σε ένα σπίτι ενός καθηγητή στην επαρχία, όπου ανακαλύπτουν ότι η ντουλάπα τους οδηγεί σε έναν μαγικό κόσμο.
Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, πολλοί γονείς έστειλαν τα παιδιά τους σε σπίτια εκτός Λονδίνου, εξαιτίας των βομβαρδισμών. Ο Λιούις φιλοξένησε τρία κορίτσια και τότε ξεκίνησε να γράφει την ιστορία, την οποία ολοκλήρωσε δέκα χρόνια αργότερα, το 1949.
Ο Λιούις εμπνεύστηκε την υπόθεση του βιβλίου από τα ιρλανδικά παραμύθια και την ελληνική μυθολογία. Η ιδέα για τον μαγικό κόσμο της Νάρνια προήλθε από τα βουνά Mourne της Ιρλανδίας. Ο Λιούις που ήταν φυσιολάτρης, συνήθιζε να πηγαίνει για πεζοπορία και έλεγε «Έχω δει τοπία... τα οποία κάτω από ένα ιδιαίτερο φως με κάνουν να νιώθω ότι ένας γίγαντας θα μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του πίσω από μια κορυφογραμμή».
Η μαγική χώρα ονομάστηκε Νάρνια από την ιταλική πόλη Νάρνι, έναν παραδοσιακό οικισμό της Ιταλίας που δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου. Τα βιβλία κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ’50 και αγαπήθηκαν από τα παιδιά. Ο Λιούις μέχρι τον θάνατο του το 1963, δεν πούλησε τα δικαιώματα των βιβλίων του, γιατί πίστευε ότι ο φανταστικός κόσμος δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί στον κινηματογράφο.
Το ίδρυμα που διαχειρίζεται το έργο του συνεργάστηκε με εταιρεία παραγωγής και τη Ντίσνεϊ και δημιουργήθηκαν οι τρεις ταινίες, οι οποίες γυρίστηκαν στη Νέα Ζηλανδία, την Πολωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τη φωνή του Άσλαν έκανε ο Λίαμ Νίλσον ενώ τον πρίγκιπα Κάσπιαν υποδύθηκε ο βρετανός ηθοποιός Μπεν Μπαρνς. Στην ταινία συμμετείχε και ο ηθοποιός Πίτερ Ντίνκλατζ που έγινε γνωστός από τον ρόλο του Τίριον Λάνιστερ στη σειρά Game of thrones και η Τίλντα Σουίντον που ενσάρκωσε τη λευκή μάγισσα. Η πρώτη ταινία κυκλοφόρησε στις 9 Δεκεμβρίου 2005, απέφερε κέρδη $745 εκατομμυρίων δολαρίων και κέρδισε το Όσκαρ Μακιγιάζ....
Σημείωση "Χρυσένιας": Για πολλές επισκέψεις στον παραμυθένιο κόσμο της Νάρνια, επισκεφτείτε τον ιστότοπο The Chronicles of Narnia Wiki.
*****
O συγγραφέας των "Χρονικών της Νάρνια" C. S. Lewis και οι Ορθόδοξες επιρροές στο έργο του
ΟΟΔΕ. Τα στοιχεία λήφθηκαν, κυρίως, από την Ορθόδοξη ηλεκτρονική Εγκυκλοπαίδεια:"www.orthodoxwiki.org"
Ο Κλάϊβ Στέηπλς Λούις ( 29/11/1898 - 22/11/1963), πιο γνωστός ως Κ. Σ. Λούις, ήταν συγγραφέας και λόγιος. Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας. Υιοθέτησε το όνομα "Τζακ", που είναι και το όνομα που τον φώναζαν οι φίλοι και οι γνωστοί του. Έγινε γνωστός για τις εργασίες του πάνω στην μεσαιωνική λογοτεχνία, καθώς επίσης για την Χριστιανική του απολογητική και μυθολογία, ειδικότερα για "Τα Χρονικά της Νάρνια".
1. Ιστορικά στοιχεία
Καριέρα ως λόγιος
Δίδαξε ως υπότροφος του Κολλεγίου Μαγδαλέν στην Οξφόρδη, για περίπου 30 χρόνια, και αργότερα έγινε ο πρώτος Καθηγητής Μεσαιωνικής και Αναγεννησιακής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Κέϊμπριτζ και του Κολλεγίου Μαγδαλέν, Κέϊμπριτζ.
Κάνοντας χρήση της θέσεως αυτής, ισχυριζόταν πως δεν υφίσταται καμία "Αγγλική Αναγέννηση". Μεγάλο μέρος της λογοτεχνικής του εργασίας ήταν αφιερωμένο στον ύστερο Μεσαίωνα, ειδικά στην χρήση των αλληγοριών που συνηθιζόταν τότε. Το έργο του The Allegory of Love (Η Αλληγορία της Αγάπης του 1936 βοήθησε στην αναζωπύρωση της σοβαρής μελέτης των ύστερων μεσαιωνικών μυθιστορημάτων όπως το Roman de la Rose (Ρομάντζο του Ρόδου). Ο Λούις είχε γράψει τον πρόλογο του ποιήματος του Τζων Μίλτον, Paradise Lost (Παράδεισος Χαμένος), ο οποίος πρόλογος παραμένει ο πιο σημαντικός κριτικός σχολιασμός του έργου εκείνου. Η τελευταία ακαδημαϊκή έκδοσή του, The Discarded Image, an Introduction to Medieval and Renaissance Literature, (Η Απορριμένη Εικόνα - Μια Εισαγωγή στην Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή Λογοτεχνία) (1964), είναι μια εξαιρετική σύνοψη της Μεσαιωνικής κοσμοθεωρίας, ήτοι της απορριμένης εικόνας του κόσμου που αναφέρεται στον τίτλο.
Ο Λούις ήταν ένας γόνιμος συγγραφέας, και μέλος της εταιρείας λογοτεχνικών συζητήσεων, "The Inklings" (=λογοπαίγνιο: οι Υποψιασμένοι, ή/και οι Μελανικοί), παρέα με τους στενούς του φίλους, Τ. Ρ. Τόλκιν, Καρόλου Ουίλλιαμς και Όουεν Μπάρφηλντ.
Καριέρα ως συγγραφέας μυθιστορημάτων
Εκτός από τις εργασίες του λόγιου, είχε γράψει ένα πλήθος δημοφιλών νουβέλων, όπως Space Trilogy of science fiction books: Out of the Silent Planet, Perelandra (επίσης γνωστό από τον τίτλο «Voyage to Venus»), Και το «That Hideous Strength». (Η Διαστημική Τριλογία των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας: Εκ του Σιωπηλού Πλανήτη, η Περελάντρα επίσης γνωστό με τον τίτλο Ταξίδι στην Αφροδίτη, και «Εκείνη η Αποκρουστική Δύναμη»).
Η Τριλογία αυτή συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, μαζί με την εξερεύνηση των Χριστιανικών θεμάτων της αμαρτίας, της πτώσης και της λύτρωσης.
Το έργο The Great Divorce (Το Μεγάλο Διαζύγιο) είναι μια μικρή νουβέλα, με θέμα κάποιες φανταστικές συζητήσεις στον Παράδεισο, μεταξύ σωσμένων και καταδικασμένων. Στην νουβέλα αυτή, οι "καταδικασμένοι" φαίνεται να έχουν αυτό-καταδικαστεί, εννοώντας πως τίποτε δεν τους εμπόδιζε να πάνε στον Παράδεισο και να μείνουν εκεί, αν το επέλεγαν. Μερικοί όμως έβρισκαν απειλητικές ή ενοχλητικές, τις αλλαγές που επέβαλλε ο Παράδεισος, έτσι, αποφάσισαν να φύγουν από εκεί... Ο αφηγητής συνοδεύεται από τον Σκοτσέζο συγγραφέα Τζώρτζ Μακντόναλντ.
Μια άλλη μικρή νουβέλα, The Screwtape Letters, (Οι Επιστολές του Βλακοταινία) απαρτίζεται από τις συμβουλευτικές επιστολές ενός γηραιού δαίμονα προς τον ανεψιό του. Στις επιστολές αυτές, ο γηραιός δαίμονας Βλακοταινίας δίνει οδηγίες στον ανεψιό του, τον ξυλοσκώληκα, για τις καλύτερες μεθόδους εξασφάλισης για την καταδίκη ενός συγκεκριμένου θνητού.
Τα έργο του Τα Χρονικά της Νάρνια αποτελείται από μια σειρά από επτά φανταστικές νουβέλες για παιδιά, που έχει σημειώσει την μεγαλύτερη δημοτικότητα απ' όλα τα έργα του. Τα βιβλία αυτά κρύβουν ένα αλληγορικό Χριστιανικό μήνυμα, και περιγράφουν τις περιπέτειες μιας ομάδας παιδιών που επισκέπτεται μια μαγική χώρα που ονομάζεται Νάρνια. Το μυθιστόρημα The Lion, the Witch, and the Wardrobe (Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα), που δημοσιεύθηκε πρώτο κατά σειρά, και είναι το πιο δημοφιλές της σειράς των επτά, έχει προσαρμοσθεί, και για το θέατρο, και για τον κινηματογράφο.
Τα Χρονικά της Νάρνια έχουν δανεισθεί στοιχεία από την Ελληνική και την Ρωμαϊκή μυθολογία, καθώς επίσης από παραδοσιακά Αγγλικά και Ιρλανδικά παραμύθια. Ο Λούις δήλωνε πως ο ΜακΝτόναλντ τον είχε επηρεάσει να γράψει την σειρά αυτή.
Η τελευταία νουβέλα του ήταν Till We Have Faces (Μέχρι να Αποκτήσουμε Πρόσωπα). Πολλοί πιστεύουν (όπως και ο ίδιος) πως ήταν το πιο ώριμο και πιο επιδέξιο μυθιστορηματικό του έργο, αλλά ποτέ δεν έγινε επιτυχία για το κοινό. Πρόκειται για μια επανάληψη του μύθου "Έρως και Ψυχή", από την ασυνήθιστη οπτική γωνία της… Αδελφής της Ψυχής. Απασχολείται σοβαρά με θρησκευτικές ιδέες, μόνο που το σκηνικό είναι εντελώς παγανιστικό, και διακρίνονται με υπονοούμενα οι συσχετισμοί με συγκεκριμένα Χριστιανικά πιστεύω.
Πριν από την μεταστροφή του Λούις στον Χριστιανισμό, είχε εκδώσει δύο βιβλία: Spirits in Bondage (Πνεύματα Δέσμια) - μια συλλογή ποιημάτων, και Dymer, ένα μεμονωμένο αφηγηματικό ποίημα. Και τα δύο είχαν δημοσιευθεί με το ψευδώνυμο "Κλάϊβ Χάμιλτον.
Καριέρα ως συγγραφέας περί "Χριστιανισμού"
Πέραν της καριέρας του ως Καθηγητή Αγγλικών και των νουβελών του, ο Λούις είχε γράψει και ένα πλήθος βιβλίων σχετικά με τον Χριστιανισμό, και ίσως το πιο διάσημο να ήταν το Mere Christianity. Σαν ενήλικας μεταστραφείς στην Αγγλικανική Εκκλησία (είχε δηλώσει πως τον είχε επηρεάσει ο Τόλκιεν), είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον, να παρουσιάσει μια πειστική εικόνα για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Τα έργα Mere Christianity, The Problem of Pain (Το Πρόβλημα του Πόνου), και Miracles (Θαύματα), όλα απέβλεπαν - σε κάποιο βαθμό το καθένα - στην αναίρεση λαϊκών αντιρρήσεων προς τον Χριστιανισμό.
Έχει γίνει ευρύτερα γνωστός ως «Ο Απόστολος των Σκεπτικιστών», επειδή είχε αρχικά προσεγγίσει την θρησκευτική σκέψη ως σκεπτικιστής, και ένοιωθε πως είχε μεταστραφεί από τα αποδεικτικά στοιχεία της. Συνεπώς, τα βιβλία του για τον Χριστιανισμό έχουν ως κυρίαρχα θέματά τους την ενασχόληση με τα εμφαινόμενα προβλήματα αποδοχής του Χριστιανισμού, όπως π.χ., "Πώς επιτρέπει ένας αγαθός Θεός να υπάρχει ο πόνος στον κόσμο;" το οποίο εξετάζει λεπτομερώς στο βιβλίο του "Το Πρόβλημα του Πόνου".
Έγραψε μια αυτοβιογραφία, με τίτλο Surprised by Joy (Ξαφνιασμένος από την Χαρά), στο οποίο περιγράφει την μεταστροφή του, και γράφτηκε πριν γνωρίσει την σύζυγό του, Τζόη (=Χαρά) Γκρέσαμ. Οι εκθέσεις του και οι δημόσιες ομιλίες του για την Χριστιανική πίστη - πολλές από τις οποίες έχουν συγκεντρωθεί στα βιβλία God in the Dock (Ο Θεός στην Αποβάθρα) και The Weight of Glory and Other Addresses (Το Βάρος της Δόξας και Άλλοι Λόγοι), παραμένουν δημοφιλή, μέχρι και σήμερα.
Το πιο διάσημο έργο του, «Τα Χρονικά της Νάρνια», περιέχει έντονες αλληγορίες για τον Χριστιανισμό.
Πορτρέτα της ζωής του Λούις
Πρόσφατα έχει διαφανεί κάποιο ενδιαφέρον για βιογραφικό υλικό που έχει σχέση με τον Λούις. Ως αποτέλεσμα αυτού, έχουν γραφτεί αρκετές βιογραφίες, καθώς και βιβλία που έχουν γράψει κοντινοί φίλοι του Λούις, εκ των οποίων είναι ο Ρότζερ Λάνσελυν Γκρήν και ο Τζωρτζ Σάγιερ), και τουλάχιστον ένα έργο για την ζωή του, και μια ταινία του 1993, με τίτλο Shadowlands (Ισκιότοποι) που βασίζεται σε ένα πρωτότυπο θεατρικό και τηλεοπτικό έργο. Η ταινία παρουσιάζει μυθιστορηματικά την σχέση του με την Αμερικανίδα συγγραφέα Τζόϋ Γκρέσαμ, την οποία γνώρισε και παντρεύτηκε στο Λονδίνο, και κατέληξε να την βλέπει να αργοπεθαίνει από καρκίνο των οστών.
Το βιβλίο του Λούις A Grief Observed (Παρατηρώντας το Πένθος) περιγράφει την πένθιμη εμπειρία του με τόσο ωμό και προσωπικό ύφος, που το κυκλοφόρησε αρχικά με το ψευδώνυμο "Ν. Κλαρκ", για να μην αφήσει τους αναγνώστες του να συσχετίσουν το βιβλίο με αυτόν. Μάλλον πολλοί από τους φίλους του θα είχαν συστήσει στον Λούις να γράψει το βιβλίο, ως τρόπο αντιμετώπισης του πόνου του, και εκείνος εν συνεχεία το εξέδωσε.
Ο θάνατος του Λούις και το κληροδότημά του
Ο Λούις πέθανε στις 22 Νοεμβρίου, 1963, στην οικία του στην Οξφόρδη που μοιραζόταν με τον αδερφό του Ουώρεν (χαϊδευτικά Ουώρνη). Ετάφη στο Κοιμητήριο της Εκκλησίας στο Χέντιγκτον, στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Η κάλυψη του θανάτου του από τα μέσα είχε επισκιαστεί, από την δολοφονία του Προέδρου Τζων Κένεντυ, που συνέβη την ίδια μέρα.
Πολλά βιβλία έχουν εμπνευσθεί από τον Λούις, όπως A Severe Mercy (Ένα Αυστηρό Έλεος), από τον ανταποκριτή του, τον Σέλντον Βανάουκεν, και πολλές νουβέλες άλλων συγγραφέων, εμπνευσμένες από την Νάρνια.
2. Ορθόδοξες επιρροές;
Ο Κ.Σ. Λούις είναι πολύ αγαπητός, από πάρα πολλούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι συχνά αναρωτιώνται: "Μήπως ο Κ. Σ. Λούις ήταν ένας ανώνυμος Ορθόδοξος;"
Η Σωτηριολογία του Λούις, καθώς επίσης και η άποψή του περί παραδείσου και κόλασης, μοιάζει πολύ με εκείνη της Ορθοδοξίας, και αντιτίθεται στις απόψεις των Παπικών Ρωμαιο-καθολικών και των Προτεσταντών για τα θέματα αυτά.
Φυσικά, ο Λούις παρέμεινε Αγγλικανός σε όλη του την ζωή, όμως, είναι σημαντικό να προσέξουμε πως για περισσότερο από ένα αιώνα, και σε όλη του την ζωή, η Αγγλικανική και η Ορθόδοξη Εκκλησία εξέταζαν την ένωσή τους. Η Αγγλικανική Εκκλησία άρχισε τον 16ο αιώνα, με την προσαρμογή της λειτουργίας της Κέλτικης (Ορθόδοξης) Eκκλησίας, που είχε εισαχθεί όταν η Βρετανία ήταν Ρωμαϊκή επαρχία, πολύ πριν από το Σχίσμα ανάμεσα στην Ρωμαϊκή Δύση και την Ορθόδοξη Ανατολή. Οι Ορθόδοξοι εγκατέλειψαν την προσπάθεια για ένωση προς το τέλος της δεκαετίας του 60, όταν φάνηκε πως στην Εκκλησία της Αγγλίας θα επικρατούσε τελικά ο φιλελευθερισμός, και όχι η Ορθόδοξη θεολογία.
Έχουν πολύ δίκαιο, να περιγράφουν τον Λούις ως ένα "Ανώνυμο Ορθόδοξο" (μέσα σε εισαγωγικά, βέβαια) γιατί, ενώ η επίσημη δέσμευσή του ήταν με την Εκκλησία της Αγγλίας, η συμπάθειά του ήταν προς την Ορθοδοξία. Η πιο στοχαστική μελέτη για την σχέση του Λούις με την Ορθοδοξία, είχε γραφτεί από τον Ορθόδοξο Επίσκοπο Διοκλείας Κάλλιστο Γουαίαρ, ο οποίος επίσης διδάσκει στην Οξφόρδη. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Sobornost, με τίτλο "C.S. Lewis: an 'Anonymous Orthodox'?" (Κ. Σ. Λούις - Ένας Ανώνυμος Ορθόδοξος;), ερευνά αυτό το συναρπαστικό ερώτημα. Ταπεινά αφηγείται πως ο Λούις έχει την τάση να "εξιδανικεύει εμάς τους Ορθοδόξους", και επιβεβαιώνει πως "παρ' ότι οι προσωπικές επαφές του Λούις με την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήσαν εκτενείς, παράλληλα όμως, το σκεπτικό του είναι συχνά βαθύτατα εναρμονισμένο με την Ορθόδοξη θέση."
Όσοι γνωρίζουν την Ορθόδοξη Θεολογία, και έχουν διαβάσει το βιβλίο του: The Problem of Pain (Το Πρόβλημα του Πόνου), σίγουρα έχουν διαπιστώσει πόσο ΕΝΤΟΝΑ είναι επηρεασμένος από την Ορθόδοξη θεολογία.
Σε ένα σχετικό άρθρο, διαβάζουμε:
Μεγαλώνοντας στην Ιρλανδία και την Αγγλία, ο Λούις είχε ελάχιστη προσωπική επαφή με Ορθοδόξους πιστούς. Όμως, όσες συναντήσεις έτυχε να έχει, τον εντυπωσίασαν πολύ. Πέραν του ότι ένοιωθε πως οι Ορθόδοξοι ιερείς που γνώρισε -κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1960- έμοιαζαν "πιο πνευματικοί" από τους αντίστοιχους Δυτικούς ιερείς, ο καλός του φίλος και βιογράφος Τζωρτζ Σάγερ σημείωσε πόσο απολάμβανε ο Λούις την Ορθόδοξη λειτουργία: "Στην Ρόδο… είχαν πάει στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό για την Πασχαλινή λειτουργία. Τον συγκίνησε πολύ τον Τζακ η λειτουργία, καθώς και μια τελετή γάμου σε ένα χωριό. Έκτοτε, όταν συζητούσαμε το θέμα μεταξύ μας, μου έλεγε πως προτιμούσε την Ορθόδοξη Λειτουργία, από τις Καθολικές ή τις Προτεσταντικές λειτουργίες."
Κάτι που τον εντυπωσίασε -και που περιγράφεται σε ένα απόσπασμα του βιβλίου Letters to Malcolm (Γράμματα στον Μάλκομ): Chiefly on Prayer (Κυρίως περί Προσευχής), ήταν η ελευθερία της Ορθόδοξης λατρευτικής εμπειρίας. "Άλλοι έμεναν όρθιοι, άλλοι γονάτιζαν, άλλοι έμεναν καθισμένοι, άλλοι μετακινούνταν… και η ομορφιά του πράγματος ήταν πως κανείς δεν έδινε την παραμικρή σημασία στο τι έκανε ο άλλος". Ήταν επειδή η προσοχή τους είχε ορθώς εστιάσει, στον Θεό. [Πηγή: "AGAIN", Αμερικανικό Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό, Τόμος 21, No.1, Χειμώνας 1999. Άρθρο "THE ORTHODOX C. S. LEWIS" (Ο Ορθόδοξος Κ.Σ. Λούις)]
Σύμφωνα με τον γνωστό Αμερικανό Ορθόδοξο Frank Schaeffer:
"Μιλώντας ως απλός λαϊκός, μου φαίνεται πως η "θεολογία" που βγαίνει από "Τα Χρονικά της Νάρνια", "Το Μεγάλο Διαζύγιο", και "Οι Επιστολές του Βλακοταινία" είναι Ορθόδοξη." Διάβαζα πρόσφατα τις Επιστολές του Βλακοταινία, και είδα να υπάρχει ένα σημείο όπου ο Βλακοταινίας (ο πρωταγωνιστής δαίμονας που γράφει στον μικρό δαίμονα, «ξυλοσκώληκα») λέει κάτι περίπου ως εξής: "Όταν παραπλανάς τον μεταστραφέντα Προτεστάντη, το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να τον καταφέρεις να προσεύχεται αυτοσχέδια, να βεβαιωθείς πως πάνω απ' όλα, δεν θα λέει τις λειτουργικές προσευχές που τον είχε μάθει η μητέρα του, να τον αφήσεις να νομίζει πως όσα λέει είναι πρωτότυπα." Όταν διαβάζω τον Κ. Σ. Λούις, ακούω μια Ορθόδοξη φωνή. Ακούω την φωνή ενός πιστού των Μυστηρίων, και ενός λειτουργικά παραδοσιακού ανθρώπου, να γράφει." [Πηγη: "The Christian Activist" (Ο Χριστιανός Ακτιβιστής) Ορθόδοξο περιοδικό, Τεύχος 9, άρθρο "Interview with Thomas Howard" (Συνέντευξη με τον Τόμας Χάουαρντ), http://www.thechristianactivist.com/vol9/V9Interview.htm ]
3. Πρόλογος του Λούις για την αγγλική μετάφραση ενός έργου του Μ. Αθανασίου "Περί Της Ενσαρκώσεως" ("On The Incarnation")
Λίγοι ίσως γνωρίζουν, πως ο C. S. Lewis, προλόγισε την έκδοση στα αγγλικά, του έργου του Μεγάλου Αθανασιου "Περι της Ενσαρκώσεως". Ένα απολογητικό έργο, το οποίο αναλύει την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, για την Ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Παρακάτω, παραθέτουμε σε μετάφραση, ένα μεγάλο μέρος του προλόγου αυτού.
Υπάρχει μια περίεργη αντίληψη στο εξωτερικό, πως σε κάθε θέμα, τα αρχαία βιβλία πρέπει να διαβάζονται μόνο από τους επαγγελματίες, και πως ο ερασιτέχνης θα πρέπει να αρκείται με τα σύγχρονα βιβλία. Έτσι, διαπίστωσα ως δάσκαλος Αγγλικής Λογοτεχνίας πως, αν ο μέσος μαθητής επιθυμεί να βρει κάτι σχετικά με τον Πλατωνισμό, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφθεί να κάνει, είναι να πάρει μια μετάφραση του Πλάτωνα από το ράφι, και να διαβάσει το Συμπόσιο. Θα προτιμήσει να διαβάσει κάποιο βαρετό, μοντέρνο βιβλίο, δέκα φορές πιο μακροσκελές, γεμάτο από "ισμούς" και επιδράσεις, και μόλις μία στις δώδεκα σελίδες να του λέει τι είπε στην πραγματικότητα ο Πλάτων. Το σφάλμα αυτό είναι μάλλον συμπαθές, διότι πηγάζει από ταπεινοφροσύνη. Ο μαθητής νοιώθει δέος, σκεπτόμενος πως θα συναντήσει αυτοπροσώπως έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους. Νοιώθει ανεπαρκής, και πιστεύει πως δεν θα τον κατανοήσει... Αν ήξερε μόνο, πως αυτός ο μέγας άνθρωπος, λόγω του αναστήματός του, είναι πολύ πιο κατανοητός από τον σύγχρονο σχολιαστή του... Ο πιο απλός μαθητής θα μπορούσε να καταλάβει, αν όχι όλα, πάντως πολλά απ' όσα είπε ο Πλάτων, ενώ, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει μερικά σύγχρονα βιβλία για τον Πλατωνισμό. Για τον λόγο αυτό, έχει γίνει ένας από τους κύριους στόχους μου ως δασκάλου, να πείσω τους νέους, πως, όχι μόνο αξίζει περισσότερο η γνώση από πρώτο χέρι παρά από δεύτερο χέρι, αλλά πως είναι και πολύ πιο εύκολη και πιο ευχάριστη η απόκτησή της. Αυτή η εσφαλμένη προτίμηση για τα μοντέρνα βιβλία και η δειλία προς τα παλαιά, πουθενά δεν είναι τόσο διαδεδομένη, όσο στην θεολογία. (…)
Το παρόν βιβλίο είναι κάτι σαν πείραμα. Η μετάφραση προορίζεται για το ευρύτερο κοινό, και όχι μόνο για φοιτητές θεολογίας. Αν πετύχει, άλλες μεταφράσεις άλλων μεγάλων Χριστιανικών βιβλίων θεωρητικά θα ακολουθήσουν. (…) Ο ερασιτέχνης ή ο λαϊκός χρειάζεται καθοδήγηση, εκτός από παρότρυνση. Στην εποχή μας, η ανάγκη για γνώση είναι ιδιαίτερα πιεστική. Δεν προτίθεμαι να προτείνω οποιονδήποτε βαθύ διαχωρισμό μεταξύ των δύο ειδών βιβλίου. Προσωπικά, βρίσκω πως τα δογματικά βιβλία βοηθούν περισσότερο στην λατρεία, παρά τα λατρευτικά βιβλία, και υποψιάζομαι πως πολλοί άλλοι θα αντιμετωπίσουν την ίδια εμπειρία. (…)
Πρόκειται για μια καλή μετάφραση ενός πολύ αξιόλογου βιβλίου. Ο Άγιος Αθανάσιος έχει υποφέρει στην λαϊκή εκτίμηση, εξ αιτίας μιας κάποιας προτάσεως στο "Πιστεύω του Αθανασίου". Δεν θα εμβαθύνω στην λεπτομέρεια πως το έργο εκείνο δεν είναι ακριβώς ένα "Πιστεύω", και πως δεν ήταν και του Αγίου Αθανασίου, επειδή πιστεύω πως είναι ένα εξαιρετικής ποιότητας γραπτό. Τα λόγια "…την οποία πίστη, αν δεν την τηρήσουν όλοι ακέραια και αμόλυντη, αναμφιβόλως θα τιμωρούνται αιωνίως» ήταν η προσβολή.
Συνήθως παρεξηγούνται. Η λέξη-κλειδί είναι «τηρήσουν». Δεν λέει «αποκτήσουν», ούτε «πιστέψουν», αλλά «τηρήσουν». Ο συγγραφέας επ’ ουδενί αναφέρεται σε απίστους, αλλά σε λιποτάκτες της πίστεως – δεν αναφέρεται σε εκείνους που δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Χριστό, ούτε καν σε εκείνους που Τον έχουν παρανοήσει και συνεπώς έχουν αρνηθεί να Τον δεχθούν, αλλά αναφέρεται σε εκείνους που, έχοντας πραγματικά κατανοήσει και πραγματικά πιστέψει, στην συνέχεια έχουν επιτρέψει τον εαυτό τους (ένεκεν οκνηρίας ή μόδας ή άλλης εισαγόμενης σύγχυσης) να απομακρυνθεί, σε υπο-Χριστιανικούς τρόπους σκέψεως. Τέτοιοι άνθρωποι σηματοδοτούν τον κίνδυνο της περίεργης, μοντέρνας αντίληψης πως όλες οι αλλαγές στην πίστη απαραιτήτως απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη, όπως και αν αυτές έχουν επέλθει.
(…) Ο επιτάφιός του αναφέρει Athanasius contra mundum, (ο Αθανάσιος εναντίον του κόσμου). Είμαστε περήφανοι, που η χώρα μας έχει αρκετές φορές εναντιωθεί στον κόσμο. Ο Αθανάσιος έκανε το ίδιο. Στήριξε το Τριαδικό δόγμα, «ακέραιο και αμόλυντο», όταν φαινόταν πως όλος ο πολιτισμένος κόσμος ολίσθαινε από τον Χριστιανισμό, πίσω, προς τον Αρειανισμό, σε μία από εκείνες τις «λογικές» συνθετικές θρησκείες που τόσο πολύ τις συνιστούν σήμερα, και στις οποίες (όπως τότε και σήμερα) συμπεριλαμβάνονται μέσα στους πιστούς της πολλοί, καλλιεργημένοι ιερείς. Είναι προς τιμήν του, που δεν συμβάδισε με τον καιρό του. Είναι αμοιβή του, που σήμερα συνεχίζει να υπάρχει, ενώ εκείνοι οι καιροί (όπως όλοι οι καιροί), έχουν φύγει πια.
Όταν πρωτοδιάβασα το έργο του De Incarnatione (Περί της Ενσαρκώσεως), σύντομα διαπίστωσα -με ένα απλό τεστ- πως διάβαζα ένα αριστούργημα. Γνώριζα ελάχιστα Χριστιανικά Ελληνικά, με εξαίρεση εκείνα της Καινής Διαθήκης, και περίμενα να αντιμετωπίσω δυσκολίες. Προς μεγάλη μου έκπληξη, τα βρήκα σχεδόν το ίδιο εύκολα, όσο στον Ξενοφώντα. Και μόνο ένας μεγάλος νους θα μπορούσε, τον 4ο αιώνα, να είχε γράψει σε τόσο βάθος, πάνω σε ένα τέτοιο θέμα, με τόση κλασσική απλότητα.
Κάθε σελίδα που διάβαζα, μου επιβεβαίωνε αυτή την εντύπωση. Η δική του προσέγγιση στα Θαύματα είναι απόλυτα αναγκαία σήμερα, καθ’ ότι είναι η τελική απάντηση σε εκείνους που φέρνουν αντίρρηση σε αυτά, αποκαλώντας τα θαύματα «αυθαίρετες και ασήμαντες παραβιάσεις των Νόμων της Φύσεως». Αποδεικνύεται εδώ, πως μάλλον πρόκειται για επανάληψη (με κεφαλαία γράμματα) του ίδιου μηνύματος, που έχει γράψει η Φύση με το δικό της, μαγκωμένο, κατσαρό γραφικό χαρακτήρα. Πρόκειται ακριβώς για τις λειτουργίες που θα περίμενε κανείς από Εκείνον, που ήταν τόσο γεμάτος ζωή, ώστε όταν επιθύμησε να πεθάνει, χρειάστηκε να «δανεισθεί τον θάνατο από άλλους».
Ολόκληρο το βιβλίο, είναι πράγματι μια εικόνα του Δένδρου της Γνώσεως – ένα χυμώδες και χρυσό βιβλίο, ανάλαφρο, και γεμάτο αυτοπεποίθηση. Ομολογουμένως, δεν μπορούμε να μεταδώσουμε την ίδια αυτοπεποίθηση σήμερα. Δεν μπορούμε να προβάλλουμε την υψηλή αρετή της Χριστιανικής ζωής, και το χαρούμενο, σχεδόν χλευαστικό κουράγιο του Χριστιανικού μαρτυρίου σαν αποδείξεις των δογμάτων μας, με την ίδια εκείνη διαβεβαίωση που για τον Αθανάσιο ήταν δεδομένη. Πάντως ο φταίχτης για τούτο, σίγουρα δεν είναι ο Αθανάσιος».
[ΠΗΓΗ: http://www.philthompson.net/pages/library/onincarnationintro.html]
4. Έργα του Ιδίου
|
«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ»
Κύριος
Συγγραφέας:
Lewis,
C.
S.
|  |
Φαντασίας
The Pilgrim's Regress
Out of the Silent Planet (1938)
The Screwtape Letters (1942)
Perelandra (1943)
The Great Divorce (1945)
That Hideous Strength (1946)
The Lion, the Witch, and the Wardrobe (1950)
Prince Caspian (1951)
The Voyage of the Dawn Treader (1952)
The Silver Chair (1953)
The Horse and His Boy (1954)
The Magician's Nephew (1955)
Till We Have Faces (1956)
The Last Battle (1956)
Prayer: Letters to Malcolm (1963)
Μη-Φαντασίας
The Allegory of Love (1936)
The Problem of Pain (1940)
The Abolition of Man (1943)
Mere Christianity (1952, based on radio broadcasts of [943)
English Literature In the Sixteenth Century Excluding Drama (1954)
Reflections on the Psalms (1958)
Studies in Words (1960)
The Four Loves (1960)
A Grief Observed (initially published under the pseudonym "N. W. Clerk") (1961)
Surprised by Joy (Autobiography)
The Discarded Image
The Weight of Glory, and Other Addresses
They Asked for a Paper
Miracles
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-xroniko-tis-narnia-itan-ebnefsmeno-kai-apo-tin-elliniki-mythologia-i-synarpastiki-zoi-tou-syngrafea-pou-polemise-ston-proto-pagkosmio-polemo-kai-ypefere-apo-katathlipsi/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-xroniko-tis-narnia-itan-ebnefsmeno-kai-apo-tin-elliniki-mythologia-i-synarpastiki-zoi-tou-syngrafea-pou-polemise-ston-proto-pagkosmio-polemo-kai-ypefere-apo-katathlipsi/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-xroniko-tis-narnia-itan-ebnefsmeno-kai-apo-tin-elliniki-mythologia-i-synarpastiki-zoi-tou-syngrafea-pou-polemise-ston-proto-pagkosmio-polemo-kai-ypefere-apo-katathlipsi/
