«Επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα θα ήταν εκείνο που θα άνοιγε απλόχερα τις πόρτες του στους μαθητές, έτσι ώστε να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση».
Αυτή είναι η κραυγή αγωνίας ενός ρεθυμνιώτη μαθητή της δευτέρας λυκείου, ο οποίος βλέπει τις μεγάλες αλλαγές που θεσπίζονται για τα πανεπιστήμια και δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια. Έτσι, έστειλε μια επιστολή στην Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως εκφράζοντας τη θλίψη του, μη δεχόμενος να δεχθεί άβουλα και απροβλημάτιστα όσα προγραμματίζονται.
Αναλυτικά η επιστολή:
«Αξιότιμη κυρία Κεραμέως,
Με θλίψη άκουσα προσεκτικά τις χθεσινές σας δηλώσεις στη Βουλή. Είμαι μαθητής Δευτέρας Λυκείου. Έτσι ένιωσα την ανάγκη να σας μιλήσω. Η επιστολή αυτή, η διαδικτυακή αυτή επιστολή αντικατοπτρίζει την ανάγκη μου να μην δεχτώ άβουλα τα μέτρα που δεν συμβαδίζουν με τον τρόπο σκέψης μου, την προσπάθειά μου να διαμαρτυρηθώ, να διαφωνήσω, και ίσως να κατορθώσω να σας προβληματίσω. Γίναμε χθες όλοι αυτόπτες μάρτυρες γενικολογιών περί των νέων αλλαγών. Πώς επιδιώκετε να μας πείσετε να γίνουμε υποστηρικτές του νομοσχεδίου αυτού, όταν στο λόγο σας ανθούν λέξεις ως επιχειρήματα των κινήσεών σας όπως «κοινή λογική», “αυτονόητο”, και “τυχαία”; Αντιληφθείτε, λοιπόν, αξιότιμη κυρία Υπουργέ, ότι δεν αποτελεί κοινή λογική να καθορίζετε εσείς το μέλλον μας σε μια προσπάθειά σας να κρύψετε τη ζοφερότητα και τη μαυρίλα του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είναι κοινή λογική να κόβετε τα φτερά στα παιδιά που αργούν να τελειώσουν τη σχολή τους για λόγους που όλοι αγνοούμε, για να μπουν στις λίστες των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου. Αντιληφθείτε, επίσης, πως η εμφάνιση ενός πανεπιστημίου δεν σηματοδοτεί και το ποιόν του. Και αν θέλουμε να μοιάσουμε στα ξένα πανεπιστήμια, ας παραδειγματιστούμε σε όλα και όχι σε ό,τι είναι εύκολο και μας συμφέρει τη δεδομένη στιγμή. Στόχος μας δεν είναι να μην ντροπιαστούμε στους έξω, στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα υγιές εκπαιδευτικό σύστημα. Μην φοβάστε να τσαλακωθείτε..
Κυρία Κεραμέως, όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα, τόσο ξαφνικά, τόσο απρόβλεπτα. Ο παθογόνος εχθρός έχει εισβάλει στη χώρα μας. Ο άνθρωπος έχει κλειστεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ο συναγερμός του πολέμου χτυπά. Αυτή τη φορά, όμως, με έναν πρωτόγνωρο ήχο. Παίρνει τη μορφή της φωνής των παρουσιαστών στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Εικόνα κατοχής αναβιώνει και πάλι εμπρός μου. Μαστιγώνεται από τη βροχή ειδήσεων, αργοπεθαίνει από την έλλειψη τροφής που φέρει το όνομα «κοινωνικότητα», φυλακίζεται από τα ασφυκτικά σίδερα των τίτλων των εφημερίδων, κουράζεται και εξουθενώνεται από την πολυεπιστημονικότητα που εκφράζει ο καθένας, από την τάση του να εκφέρει γνώμη δίχως γνώση.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η εκπαίδευση γνωρίζει την πλήρη απαξίωση. Το «webex» γνωρίζει την πλήρη τηλεθέαση από το ευρύ μαθητικό κοινό. Και έρχεται η στιγμή που η απωθητική αίγλη, πλέον, της άψυχης οθόνης γίνεται η τάξη μας, το θρανίο μας, η αυλή του σχολείου μας, το γραφείο του διευθυντή μας. Και μάλιστα, όλα αυτά, τη στιγμή που μέχρι πριν ενάμιση χρόνο, τα μέσα αυτά γνώριζαν την πλήρη απαξίωση, την πιο έντονη στηλίτευση από ένα πολύ μεγάλο ενήλικο πληθυσμιακό μέρος. Μας κατέκριναν διαρκώς για την τάση μας να δείχνουμε μια συμπάθεια και μια οικειότητα στον τεχνολογικό αυτό οργασμό. Μας φόβιζαν για αύξηση της πιθανότητας για εμφάνιση εθισμού και προβλημάτων υγείας, για θανάτωση των ονείρων μας μπροστά από τη «γοητευτική συσκευή”, τη στιγμή που η τότε χρήση μας περιοριζόταν σε λιγότερο από το 1/3 της σημερινής χρήσης μας. Κι ας μην αναφερθούμε στη θέση των τεχνολογικών εξελίξεων μέσα στη μαθητική τάξη. Απουσία ειδικού εξοπλισμού, ελλειμματική ενημέρωση και εκπαίδευση πάνω στα νέα επιτεύγματα, πλήρη άγνοια από τη μεριά αρκετών καθηγητών, γνώρισμα που δικαιολογείται από την ηλικία τους είναι μερικά από τα ζητήματα που ευδοκιμούσαν και καρποφορούσαν ακόμα και στην πιο απόμακρη γωνία της μαθητικής αίθουσας.
Αξιότιμη κυρία Υπουργέ, το θέμα μας δεν είναι να δαιμονοποιήσουμε την τεχνολογία και την τηλεκπαίδευση. Αναζητάμε όμως κάποια κατανόηση, κάποια αναγνώριση των δυσκολιών, κάποια αρωγή από τη μεριά σας. Ας καινοτομήσουμε για μια φορά. Ας αδιαφορήσουμε για τις πολιτικές συνέπειες των επόμενων εκλογών. Ας θέσουμε σε προτεραιότητα το συλλογικό συμφέρον. Ας παραδεχτούμε τα λάθη μας. Ας πάψουμε να προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε τις συνθήκες. Ας αναφερθούμε στην ωμή αλήθεια! Δεν αναζητάμε σωτήρες ! Αναζητάμε ηγέτες που θα μας ενώσουν όλους μαζί, που θα μας πλησιάσουν και θα ενδιαφερθούν. Το ζήτημα δεν είναι ποιός θα υπογράψει τελικά το νομοσχέδιο που θα μας σώσει, ποιον θα χειροκροτήσουμε, ποιος θα συγκεντρώσει τα περισσότερα ψεύτικα (δυστυχώς) «συγχαρητήρια”... Ας σταματήσουμε τις βιαστικές ενέργειες. Τι λέτε ; Μπορούμε;
Νομίζω έφτασε η ώρα να παραδεχτούμε ότι η τηλεκπαίδευση κούρασε τους μαθητές. Ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός μαθητών παύει να ενδιαφέρεται για τις επιδόσεις του. Συναντάει την τηλεκπαίδευση στα όνειρά του. Την ώρα που κοιμάται, η φωνή τού καθηγητή χτυπά ως το ενοχλητικό «ξυπνητήρι» που θα τον απαλλάξει από την παρηγορητική απουσία. Μα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι παρηγοριά η φράση «δεν θα πάρεις απουσία», όταν τα κενά στη γνώση αυξάνονται, όταν ο μαθητής χάνει καθημερινά τη δυνατότητα να προσέξει στο μάθημα. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νευριάζει. Αλλά από την άλλη πλευρά σκέφτομαι ότι δεν μπορώ απλά να ασκώ κριτική δίχως να έχω κάτι να αντιπροτείνω. Μα αποφάσισα να σας μιλήσω, διότι παρατηρούσα καθημερινά μια έμμεση προσπάθεια συγκέντρωσης της επιδοκιμασίας από το ευρύ κοινό για το «επίτευγμά σας», την τηλεκπαίδευση. Μια τηλεκπαίδευση η οποία υπολειτουργεί, με τους καθηγητές να αποδεικνύονται οι αξιοθαύμαστοι ήρωες της υπόθεσης. Δίχως καμία ή έστω ελάχιστη ενημέρωση και λίγη βοήθεια όπως και οι ίδιοι μαρτυρούν, αφιερώνουν καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους για να προετοιμάσουν το μάθημα, να καλύψουν τη φορτική και υπερογκώδη ύλη, να έρθουν αντιμέτωποι με τον άλλο καρπό της κυβέρνησης, που ακούει στην τρομακτική φράση «τράπεζα θεμάτων». Πως ; Με ποια λογική ; Το ζήτημά μας είναι να πασαλείψουμε τη γνώση ; Να δυσκολέψουμε τον ρόλο του μαθητή και του καθηγητή ; Γιατί;
Ωστόσο, ας μην είμαστε μονάχα επικριτικοί, η τηλεκπαίδευση κατόρθωσε αρχικά να κρατήσει μια επαφή του μαθητή με τη γνώση, να τη συντηρήσει, μα όχι να την πολλαπλασιάσει. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρέχει δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο στους μαθητές σε συνεργασία με τις διάφορες εταιρείες επικοινωνίας της χώρας μας. Κάποιος θα βρεθεί να πει βέβαια, γιατί αφήνω τελευταία τα θετικά. Η απάντηση είναι απλή ! Θεωρώ ανούσιο να αναλωνόμαστε σε επιδοκιμασίες και επιβραβεύσεις των ορθών μέτρων. Θεωρώ σημαντικότερη την επίδειξη μέριμνας για την ολική αντιμετώπιση του ζητήματος. Και τότε, ναι ! Όλοι μαζί θα μπορούμε να πανηγυρίζουμε. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Γι αυτό, θα ήθελα να σας ζητήσω να μην προβείτε σε βιαστικές ενέργειες, άξιες να παραλληλιστούν με τα φίλτρα ομορφιάς που συναντάει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν νομίζω ότι η λύση στο χρόνιο πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η κατάργηση των φοιτητών που καθυστέρησαν να τελειώσουν τη σχολή τους, μα ούτε και αυτών που δεν έγραψαν καλά στις πανελλήνιες αλλά μπήκαν σε κάποια σχολή. Η διαχείριση του μέλλοντος των παιδιών αυτών δεν είναι δική σας υπόθεση αλλά δική τους. Δώστε τη δυνατότητα στο παιδί να αποχωρήσει μόνο του αν δεν το ενδιαφέρει η σχολή του, μην το αποκλείετε εσείς! Θα ήθελα να μου εξηγήσετε το σκεπτικό του μέτρου αυτού με συγκεκριμένα επιχειρήματα και όχι γενικολογίες. Θα ήθελα να με βοηθήσετε να αντιληφθώ ποια προβλήματα πηγάζουν από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις και δείχνετε τόσο ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση τους. Δεν νομίζω να στερούν τη θέση κάποιου άλλου. Επίσης δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες προσωπικές συνθήκες το οδήγησαν να μην φανεί συνεπής στις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις.
Εγώ σαν μαθητής ξέρω ότι επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα θα ήταν εκείνο που θα άνοιγε απλόχερα τις πόρτες του στους μαθητές, έτσι ώστε να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκείνο που θα μείωνε το ποσοστό «αποτυχίας» στις πανελλαδικές εξετάσεις, που θα ωθούσε τους μαθητές να γράψουν, να παλέψουν για το όνειρα τους, αλλά και το κυριότερο, να τα βρουν, και όχι αυτό που ψάχνει τρόπους να αντιμετωπίσει τις ίδιες τις απόρροιες της αποτυχίας του, της υπολειτουργίας του, που προσπαθεί να μειώσει το ποσοστό των «επιτυχόντων».
Ελπίζω να ξημερώσει σύντομα η μέρα που θα ενώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας για τη δημιουργία ενός καλύτερου εκπαιδευτικού συστήματος. Συνεχίστε να εργάζεστε. Η αρωγή σας είναι πολύτιμη. Η συνεισφορά και ο ρόλο σας επίσης! Ας κρίνουμε με αποδείξεις και όχι ενδείξεις! Σας ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση»!
Με όλο το σεβασμό
Μαθητής Β΄ ΛΥΚΕΊΟΥ
