Βυζαντινή τοιχογραφία της Υπαπαντής στην κρύπτη του αγ. Βλασίου στο Σαλέντο 12ος αιώνας.
***
"Σχεδόν
σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, γιορτάζεται η Υπαπαντή, δηλαδή το
γεγονός ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ πήγαν («πρόσφεραν») τον σαρανταήμερο
Ιησού στον ναό, όπως όριζε ο θρησκευτικός τους νόμος. Απλή ρουτίνα, ε;
Για να δούμε όμως μήπως μια άλλη δυναμική υποφώσκει εδώ…
Πρώτα απ’
όλα, την Υπαπαντή την εξιστορεί μόνο το ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο
έχει τη δική του ρετσινιά ως το «ευαγγέλιο των καταπιεζόμενων και των
φτωχών». Είναι ενδεικτικό ότι στη γέννηση του Χριστού ο Λουκάς δεν είχε
μνημονεύσει τους τρεις Μάγους και τα ακριβά δώρα τους, είχε μνημονεύσει
όμως τους τσοπάνηδες.
Ερχόμαστε στην Υπαπαντή. Όταν ο Λουκάς την
περιγράφει, γράφει ότι οι γονείς του Ιησού «έπρεπε να προσφέρουν και
θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δυο μικρά περιστέρια». Φράση απλούλα, ε; Κι
όμως, γεμάτη δυναμικά συμφραζόμενα: Βάσει του θρησκευτικού νόμου, οι
γονείς κανονικά έπρεπε να προσφέρουν άλλα, ακριβότερα πράγματα: ένα
χρονιάρικο αμνό κι ένα νεοσσό περιστεράς ή τρυγόνας. Η οικονομικά
ευτελέστερη θυσία που πρόσφεραν λοιπόν ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν ακριβώς η
θυσία που προβλεπόταν να προσφέρουν οι φτωχοί!
Το ευαγγέλιο δεν
κάνει ρεπορτάζ. Φωτίζει ηθελημένα μια συγκεκριμένη θεολογική επιλογή.
Καθόσον «ο Ιησούς του Λουκά είναι […] ο μεγάλος εραστής όλων των
περιφρονημένων και άκληρων αυτού του κόσμου: των πτωχών, των αμαρτωλών,
των Σαμαρειτών..."
Διαβάστε, παρακαλώ, ολόκληρο το αφιέρωμα:
Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…
