Από τη συλλογή διηγημάτων Εξομολόγηση ενός ιδανικού ανθρώπου, εκδόσεις Πύρρα 2006
Α΄
– Είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι μεγαλύτερο και δυνατότερο απ’ αυτό; Κανείς δε μπορεί να το αντιμετωπίσει. Υπάρχουμε γιατί μας ανέχεται –και μας ανέχεται επειδή γελάει μαζί μας, όπως ένας άρχοντας με τα μαϊμουδάκια ενός τσιγγάνου.
– Ένα απ’ αυτά τα μαϊμουδάκια όμως κρύβει στην παλάμη του μια μακριά σιδερένια περόνη· κι όταν ο άρχοντας θα κρατάει την κοιλιά του, θα του την καρφώσει κάτω απ’ τον αφαλό!
– Αφέλειες, αγαπητέ μου, αφέλειες! Είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάψουμε ν’ ασχολούμαστε μαζί του· υπάρχουν αρκετά φλέγοντα θέματα στους πλανήτες μας. Ασ’ το εκεί. Δεν πειράζει πια κανέναν· απλά βρίσκεται.
– Η παρουσία του και μόνον είναι μια τρομερή απειλή –η ύπαρξή του! Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στο ίδιο σύμπαν με κάτι τέτοιο!
– Τότε ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε για καινούργιο σύμπαν· γιατί αυτό ακούει τώρα τη φωνή μας και θα είμαστε τυχεροί αν δε μας παίρνει στα σοβαρά.
*****
Κυρία Πρύτανις του Πανεπιστημίου των Σκιών,
Εδώ διακόπτεται, ή σταματάει, η συνομιλία ανάμεσα στο Γεώργιο Μαλ και το Νικόδημο Βόκοβιτς, τους δύο κορυφαίους συμπαντικούς φυσικούς που χάθηκαν πέρα από το γαλαξία Φλόγα πριν εννιακόσια χρόνια. Τα έργα τους έμειναν, καταχωρισμένα σε αρχαίες ίνες ψηφιακών δεδομένων, για να αποδεικνύουν την ύπαρξή τους· για τη ζωή τους υπάρχουν πολλές εκδοχές· για το θάνατό τους καμία.
Ασχολήθηκαν με τη διερεύνηση κάποιου φαινομένου που είχε συνταράξει το σύμπαν, έφυγαν με το πιο προηγμένο ερευνητικό σκάφος της εποχής τους (αληθινά πρωτοποριακό, καλό ακόμα και για μας –το μοναδικό του είδους, που ναυπηγήθηκε ειδικά για την αποστολή) και χάθηκαν τα ίχνη τους.
Βρήκα για την αποστολή τους με ενδελεχή έρευνα στα Κυανά Αρχεία· για να είμαι δίκαιος, με βοήθησε ο Χναρ, ο φίλος και μαθητής μου, με το διδακτορικό του σε Αρχεία που χάθηκαν στη μεγάλη Κλοπή που είχε προκαλέσει την απώλεια των γνώσεων πέντε αιώνων· γνώσεων που υπάρχουν στο χαώδη εγκέφαλο των Μνημόνων, των αρχαίων υπολογιστών, αλλά κανείς δε γνωρίζει τους κωδικούς πρόσβασης και συνεπώς είναι αδύνατο να τις βρεις. Σχεδόν αδύνατον, γιατί μπορείς να βασιστείς σε εικασίες (σχετικές με το περιεχόμενο όσων γνωρίζεις) και μ’ αυτό τον τρόπο ο Χναρ, εγώ και αρκετοί άλλοι έχουμε ανακαλύψει περίπου το ένα τέταρτο.
Ξημερωνόμασταν μπροστά στην οθόνη, συχνά τρέμαμε από τους καφέδες –νυστάζαμε, αλλά τα μάτια μας ήταν μονίμως γουρλωμένα σαν του ψαριού– όχι για να ικανοποιήσουμε την ερευνητική μας δίψα (αυτή την απαίσια έξη ποτέ δεν την είχα αποχτήσει), αλλά για να βρούμε έστω και μια λέξη που να διαλεύκαινε το μυστήριο του ήσκιου που φαινόταν να πέφτει απειλητικός σε ολόκληρο το φωτεινό σύμπαν που εμείς, οι απόγονοι της ανθρωπότητας, είχαμε δημιουργήσει.
*****
Για ένα ολόκληρο έτος –μετρημένο με την περιφορά του Τζαρ– παράξενα φαινόμενα είχαν αναστατώσει δέκα γαλαξίες, τόσο απομακρυσμένους μεταξύ τους που είναι αδύνατον σε σκάφος να ταξιδέψει στους πιο μακρινούς, εκτός αν τηλεμεταφέρεται σε βαθμό επικίνδυνο για τη μοριακή δομή του. Φιλήσυχοι πληθυσμοί μετατρέπονταν σε ηφαίστεια εμφύλιων σπαραγμών που κατέληγαν σε λουτρά αίματος· ανθρωποειδή επιστήμονες, με εξαιρετικά λεπτές παρεμβάσεις, προκαλούσαν μαζικές μεταλλάξεις σε ζώα και φυτά αφανίζοντας ολόκληρους πληθυσμούς ηλιακών συστημάτων· άστρα ενώνονταν και επιτάχυναν την περιστροφή τους προκαλώντας δίνες που κατάπιναν δεκάδες κατοικημένων κόσμων. Και το πιο περίεργο· δεκαεφτά αστέρες γίγαντες έσβησαν ξαφνικά –τι λέω; μετατράπηκαν σε κολοσσιαία παγόβουνα που αιωρούνται ακόμη, σιωπηλά και σκοτεινά, στο απέραντο έρεβος σαν παγάκια σε σκοτεινή αύρα [1].
Υπήρχε η εικασία, βασισμένη σε θρύλους των πρωτόγονων γεωργών της Ουρρ (που είναι απόγονοι κοσμοναυτών και ο Ναός τους πρέπει να είναι τα ερείπια αρχαίου Πανεπιστημίου), ότι ανάλογο φαινόμενο είχε προκαλέσει την αποστολή Μαλ και Βόκοβιτς· μια σειρά αστέρων είχε γίνει μπλε, σχηματίζοντας μιαν απέραντη αλυσίδα από μπλε φώτα που κατευθυνόταν από τις εσχατιές προς το κέντρο του σύμπαντος. Ποια ήταν αυτά τα άστρα δε γνωρίζαμε, γιατί το γεγονός είχε συμβεί, υποθετικά, σε κάποιον από τους πέντε σκοτεινούς αιώνες –που ήταν σκοτεινοί για μας, λόγω της έλλειψης στοιχείων, όχι για τους ανθρώπους που ζούσαν τότε (είναι σαφές αυτό, ελπίζω).
Κι όταν αποκαταστάθηκε η σειρά των Αρχείων που κάλυπτε την περίοδο της δράσης των δύο ερευνητών, καμία αναφορά δεν υπήρχε στην αποστολή ούτε βέβαια στην κατάληξή της. Εμείς όμως τη βρήκαμε. Αυτή ήταν η ανακάλυψη που απέφερε, δίκαια, στον Χναρ τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Ωχρού Ρόδου και σε μένα τη θλιβερή μοίρα του αποδιοπομπαίου αλαφροήσκιωτου που περιφέρεται στο σύμπαν αναζητώντας ουτοπίες και πνεύματα.
Υπολογίσαμε με ακρίβεια τη θέση των άστρων που είχαν αλλάξει χρώμα και τα συνδυάσαμε με προγενέστερους και μεταγενέστερους χάρτες· όλα τα στοιχεία ταίριαξαν σ’ ένα ψηφιδωτό που μας κόστισε εβδομάδες αϋπνίας και κόπωσης. Όμως στο τέλος το μόνο που είχαμε πιστοποιήσει ήταν ότι το φαινόμενο είχε πράγματι παρατηρηθεί και η αποστολή είχε γίνει. Πλέον τούτων, ουδέν.
Μετά απ’ αυτό, και ενώ ο Χναρ αποσύρθηκε στο νεόκτητο ακαδημαϊκό του θώκο (δεν τον κατηγορώ, γιατί τα πρόσφατα φαινόμενα, αφού είχαν στοιχίσει τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων και την ολοκληρωτική καταστροφή είκοσι τριών ηλιακών συστημάτων, είχαν σταματήσει αιφνιδίως), εγώ άρχισα να ψάχνω ερμηνεία στο ανερμήνευτο σκάβοντας απ’ αλλού. Γιατί το έκανα; Μακάρι να μπορούσα να ισχυριστώ ότι με ωθούσε η ανησυχία μου για πιθανή επανάληψη των φαινομένων με ανάλογες ή και μεγαλύτερες συνέπειες! Ακόμα κι αυτό όμως, που μου περνούσε απ’ το μυαλό και το ’λεγα συχνά όταν πάλευα για καινούργια κονδύλια, ήταν μια πρόφαση· η αλήθεια είναι ότι είχα εθιστεί.
Β΄
Η εποχή στο μέσο των σκοτεινών αιώνων (και κατά τούτο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν αληθινά σκοτεινοί) είχε γνωρίσει μια έξαρση του μυστικισμού· πολλές αδελφότητες είχαν συσταθεί ή αναγεννηθεί από τα λείψανα που διατηρούνταν στη μνήμη των ανθρώπων, σαν το φοίνικα του Ανθαδδόρ, που αναγεννάται από τα κατάλοιπα της ύπαρξής του στη μνήμη άλλων πουλιών. Για πολλές θρησκείες το ενδιαφέρον είχε αναζωπυρωθεί, ενώ είχαν ιδρυθεί και νέες, μάλιστα δε και αιματηρές, όπως ο τλαλοκισμός και μια μορφή γεντουϊσμού που πήγαζε από το σύστημα του Πετρίνου. Εν πάση περιπτώσει, μεταξύ αυτών των θρησκευτικών μορφωμάτων υπήρχαν και μερικά φιλοσοφικά, νεογνωστικού και ελληνικού τύπου, ανάμεσα στα οποία ο νεοπυθαγορισμός.
Βρήκα με βεβαιότητα στις κοσμικές στήλες πολλών ηλεκτρονικών περιοδικών της εποχής (που τα περισσότερα το χλεύαζαν) ότι οι καθηγητές Μαλ και Βόκοβιτς ήταν μυημένοι σε μιαν αδελφότητα Νεοπυθαγόρειων του Ουρανού 72, όπου έδρευαν τότε το Πανεπιστήμιο του Ωχρού Ρόδου και άλλα Πανεπιστήμια.
Έφαγα μέρες και νύχτες κοιτάζοντας σύμβολα και μελετώντας μύθους αμέτρητων πλανητών που θεωρείται ότι είχαν προστεθεί στις μυθολογίες τους τα τελευταία εννιακόσια χρόνια μήπως εντοπίσω κάτι, μια ελάχιστη ένδειξη, για πιθανό πέρασμα των δύο επιστημόνων από κει. Άρχισα από τα συστήματα πέρα από το γαλαξία Φλόγα (που ήταν ήδη πάρα πολλά) και κατόπιν προχώρησα στα ενδότερα. Τότε έμαθα και ότι το σκάφος του ταξιδιού τους ονομαζόταν π, πράγμα που, δεν ξέρω για ποιο λόγο, δεν αναφερόταν στις επίσημες καταχωρίσεις, παρόλο που το ίδιο το σκάφος περιγραφόταν διεξοδικά και εξαίρονταν τα πλεονεκτήματά του με διθυράμβους. Το βρήκα σε κάποια περιθωριακή ιστοσελίδα, που μιλούσε για τους βουλευτές που είχαν παρευρεθεί στην απογείωση και έδειχνε μάλιστα φωτογραφίες· ήταν ένα όμορφο σκάφος, σα λαμπερό βέλος.
*****
Οι άνθρωποι που είναι δοσμένοι σε μια ιδέα δεν πρέπει να παντρεύονται. Δυστυχώς, όταν ζητούσα σε γάμο την αγαπημένη μου Σιρροάν (και ήμουν ακόμη ένας ταπεινός λέκτορας), δεν ήξερα τί μου επιφύλασσε η “τύχη”. Έτσι, όταν η κατάστασή μου έφτασε στο απροχώρητο, η μελαψή καλλονή από την Έβδομη Αφροδίτη με εγκατέλειψε και παντρεύτηκε τον πιστό μου Χναρ. Ήμουν τόσο απορροφημένος από τις έρευνές μου ώστε σχεδόν δε με πείραξε.
Το μεγάλο μου πρόβλημα εκείνη την καθοριστική στιγμή ήταν ότι ο πραιπόζιτος Καδόργκ του ομοσπονδιακού συστήματος των Αβελιαδών μού είχε στερήσει την επιχορήγηση, τη βασική πηγή εσόδων μου κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου που δε μου είχε αφήσει περιθώριο για παραγωγική και αμειβόμενη ακαδημαϊκή εργασία. Το συμβούλιο της ομοσπονδίας, δηλαδή στην πραγματικότητα ο ίδιος ο πραιπόζιτος, δήλωσε ότι η έρευνα δεν είχε πλέον κανένα σκοπό, ενώ εκείνοι έπρεπε να αφοσιωθούν “στο μεγαλύτερο έργο κοινής ωφελείας μετά τη δημιουργία του σύμπαντος”, την κατασκευή ενός τεχνητού κόσμου, μιας Εδέμ, που θα λειτουργούσε ως εργοστάσιο αέναης παραγωγής παντοίων αγαθών εκμεταλλευόμενη την ενέργεια ενός ολόκληρου ήλιου. Έτσι, με τα γιγαντιαία μηχανήματά τους, που τα αποκαλούσαν Εκατόγχειρες και Τυφώνες, άρχισαν να αποδομούν τους τριάντα πλανήτες που περιέβαλλαν με τις τροχιές τους τον αστέρα γίγαντα Δαλιδά για να χτίσουν με τα υλικά τους τη θήκη που θα κάλυπτε, σαν κουκούλι, την επιφάνεια του ήλιου απομυζώντας την ενέργειά του προς χάριν των ανθρώπων.
Οι αγωγοί που θα βυθίζονταν στην καρδιά του, για να τη συνδέσουν με τις υπερκυκλώπειες μονάδες ενεργειακής μετατροπής, ήταν κατασκευασμένοι από χαλυδάμαντα του Ελέφαντα 2 ενισχυμένο με δώδεκα πολυσυνθετικά κράματα· το ισχυρότερο υλικό του σύμπαντος· και οι δαπάνες για την κατασκευή τους απαιτούσαν μυθώδη κεφάλαια –φανταστείτε τί χρειαζόταν για την περάτωση του έργου! Όλος ο πλούτος της ομοσπονδίας για δεκαετίες θα διοχετευόταν στο έργο αθανασίας του Καδόργκ. Μια βλακεία –γιατί κανείς δε χρειαζόταν τα αγαθά που θα παρήγαγε σωρηδόν· θα έπρεπε να πείσει τους πληθυσμούς ότι οι ανάγκες τους διογκώνονταν καθημερινά, για να πουλάει την πραμάτεια του, εκτός αν νόμιζε ότι θα την απορροφούσαν οι τρισευτυχισμένοι έποικοι που θα κουβαλούσε στην Εδέμ του!
Όπως και να έχει, ακόμα και με τη στήριξη του Καδόργκ είναι αμφίβολο αν τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Λοιπόν, ας είναι.
Φυτοζωώντας μερικούς μήνες με τη βοήθεια των φίλων μου (πανεπιστημιακών που δεν ανέφεραν πια τ’ όνομά μου, γιατί ήδη είχα θεωρηθεί “ιδιόρρυθμος” –είχα μάλιστα αποπεμφθεί απ’ όλα τα Ιδρύματα που κάποτε επιζητούσαν τη συνεργασία μου) ανακάλυψα τελικά ένα σύμβολο στις ασπίδες των ιθαγενών του έκτου πλανήτη της Κλυμμένης, μιας Ωκεανίδας. Ήταν ζωγραφισμένο με χρυσό χρώμα και το σχήμα του διακρινόταν καθαρά· μια τετρακτύς [2].
Κάλεσα αμέσως τον παλιό μου φίλο Φίλιππο Νεμάνια, που είχε την αφροσύνη να ανταποκριθεί στην παράκλησή μου, και νοικιάζοντας ένα μικρό σκάφος κατεβήκαμε στις Ωκεανίδες, που έλαμπαν σαν περιδέραιο ανατολικά της γιγάντιας σμαραγδόχρωμης Ιντούν.
Όταν έδειξα το σύμβολο της τετρακτύος εκτυπωμένο σ’ ένα χαρτί στον αρχηγό των ιθαγενών, εκείνος θαύμασε. Μας είχαν υποδεχτεί θετικά αυτοί οι έτσι κι αλλιώς φιλήσυχοι άνθρωποι (αν και γενναίοι πολεμιστές) και τώρα μας αντιμετώπιζαν σχεδόν σαν ημίθεους. Μας οδήγησαν, εμένα και το Φίλιππο, σε μια σπηλιά, στο βάθος της οποίας, ασφαλισμένο με βαριά πόρτα, υπήρχε κάτι σαν κρύπτη.
Πάνω στην πόρτα ήταν χαραγμένα με οξύ αντικείμενο τέσσερα κεφαλαία γράμματα: Κ Τ Τ Φ. Με τη φαντασία μου διάβασα πίσω απ’ αυτά τη γνωστή πυθαγόρεια υποθήκη: κοινά τα των φίλων. Το είπα στο Φίλιππο και συγκινηθήκαμε, γιατί ξύπνησε μέσα μας η αλλόκοτη παιδιάστικη πεποίθηση ότι εννοούσε ανθρώπους σαν εμάς, που τους περίμενε για αιώνες· μπήκαμε νιώθοντας μια γλυκιά ταραχή, ιερή, σα να παραβιάζαμε το υπνοδωμάτιο ενός φίλου, στο οποίο βρισκόταν μόνη η γυναίκα του και καλούσε σε βοήθεια απεγνωσμένα.
Η ανακάλυψη δικαίωσε τις προσδοκίες μας· σ’ αυτή την κρύπτη βρισκόταν ολόκληρος ο θησαυρός της αποστολής Μαλ και Βόκοβιτς! Συσκευές, εξαρτήματα, ακόμα και έπιπλα και γραφεία (όλα φερμένα από το σκάφος που για κάποιο λόγο είχε πέσει στο μικρό πλανήτη) και, το κυριότερο, ένας νανοδίσκος με ηχογράφηση των συζητήσεών τους σε όλη τη διάρκεια της αποστολής και σχέδια της πορείας και των συμπερασμάτων τους. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των καταγραφών, και όλα ανεξαιρέτως τα σχέδια, ήταν φθαρμένο –εννιακόσια χρόνια είχαν περάσει– και μόνο μετά από πολύωρο καθαρισμό στα δικά μας μηχανήματα μπορέσαμε να ξεκαθαρίσουμε κάτω από το παχύ στρώμα των παρασίτων τη συνομιλία.
Είχαν ανακαλύψει κάτι που το αποκαλούσαν, ελληνικά, Νου. Αυτό, κατά τη γνώμη τους, ευθυνόταν για το φαινόμενο, όχι μόνο της μεταβολής, αλλά και της εξαφάνισης μιας ολόκληρης σειράς αστέρων σε απόλυτη ευθεία γραμμή απ’ άκρη σ’ άκρη στο σύμπαν. Το είχαν ανακαλύψει ακριβώς στο κέντρο του σύμπαντος (όπου κανείς άνθρωπος δεν είχε φτάσει μέχρι τότε) και το χαρακτήριζαν τεράστιο, ακατανίκητο και, κατά τον Βόκοβιτς, επικίνδυνο.
Τί ήταν όμως; Για κάποιον μη προφανή λόγο δεν διευκρίνιζαν τη φύση ή έστω τη μορφή του αντικειμένου. Ήταν ουράνιο σώμα; Κοσμική ανωμαλία; Βαρβαρική αυτοκρατορία; Τίποτα· ήταν απλά ο “Νους”.
Το βράδυ ο Φίλιππος μου παρέθεσε από μνήμης δεκάδες αποσπάσματα αρχαίων διανοητών που αποκαλούσαν Νουν την κινητήρια δύναμη ή την πηγή προέλευσης του παντός. Τα πιο ενδιαφέροντα μου φάνηκαν μια φράση του Δημόκριτου, κατά την οποία ο Θεός είναι νους εν πυρί σφαιροειδεί, και το απόσπασμα 12 του Αναξαγόρα για τον Νουν, το λεπτότατόν τε και καθαρώτατον, που πάντα διεκόσμησε και προκάλεσε την περιστροφή με την οποία διαχωρίστηκαν τα τε άστρα και ο ήλιος και η σελήνη και ο αήρ και ο αιθήρ και από του αραιού το πυκνόν και από του ψυχρού το θερμόν και από του ζοφερού το λαμπρόν και από του διερού το ξηρόν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του κόσμου. Αινιγματικό πράγματι· αλλά δε νομίζω ότι ο Αναξαγόρας ή ο Δημόκριτος (έστω κι αν υποθέταμε το απίθανο, ότι ήξεραν κάτι περισσότερο από μας) θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν.
Γ΄
Το ταξίδι στο κέντρο του σύμπαντος είναι, όπως γνωρίζετε, ένα από τα ακατόρθωτα μέχρι σήμερα οράματα της ανθρώπινης επιστήμης. Το ίδιο το κέντρο του σύμπαντος είναι ένα σημείο ιδεατό, περιβεβλημένο με το ιμάτιο του μύθου σε αμέτρητους πλανήτες. Οι μύθοι αυτοί, όπως έχουν αποδείξει με τις διατριβές τους οι μεγαλύτεροι θρησκειολόγοι του περασμένου αιώνα, συγκλίνουν σε βασικά σημεία, όχι λόγω κάποιας αρχαίας κοινής πηγής αλλά επειδή πλάστηκαν από το συλλογικό ασυνείδητο για να ικανοποιήσουν τις ίδιες βασικές ανάγκες· την ανάγκη της ψυχής να αναφερθεί εκστατικά σε μια έξωθεν πηγή της ζωής, της φαντασίας να κορέσει την πείνα της, που ολοένα διογκώνεται, και της διάνοιας να νοηματοδοτήσει το μυστήριο του απείρου. Βέβαια, γνωρίζουμε πλέον τα πάντα για τη διαδικασία δημιουργίας των γαλαξιών και τους νόμους που διέπουν το μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο, αλλά ο μυστικισμός ελλοχεύει στα μύχια της ανθρώπινης διάνοιας τόσο, που κάποιοι εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι εκτός από τον εγκέφαλο υπάρχει στα νοήμονα όντα και ένα άλλο κέντρο ελέγχου, ανιχνεύσιμο μόνο από τη νεοψυχανάλυση, η πνοή· πόσο μάλλον λαοί ολόκληρων πλανητικών αλυσίδων, εμφορούμενοι ακόμη από θεϊστικές αντιλήψεις, πλέκουν ολόκληρους μυθικούς κόσμους για να ερμηνεύσουν αυτό που η επιστήμη παλαιόθεν ερμήνευσε αλλά οι ίδιοι, στερημένοι των δικών μας γνώσεων (λόγω της φτώχιας τους ή και κάποιων δεισιδαιμονιών του πολιτισμού τους), δεν το γνωρίζουν.
Πρέπει να αναφέρω εδώ, παρεμπιπτόντως, ότι η φανταστική λογοτεχνία των προηγούμενων αιώνων επηρέασε τα μέγιστα τη μυθολογία αμέτρητων κατοικημένων συστημάτων, και μάλιστα με δύο τρόπους· αφενός δίνοντας τροφή στο θεολογικό στοχασμό, ιδίως θρησκευτικών ηγετών ή προφητών που επιδίωκαν συνειδητά την καθυπόταξη του πνεύματος, αφετέρου προκαλώντας σύγχυση σε λαϊκούς φιλοσόφους και διδασκάλους, που αδυνατούσαν να διακρίνουν το φανταστικό δημιούργημα από την επιστημονική πληροφόρηση. Αυτό όμως, τουλάχιστον προς το παρόν, δε μας αφορά.
Εν πάση περιπτώσει, η αποστολή Μαλ και Βόκοβιτς είχε καταγράψει στο ημερολόγιό της ταξίδι που έφτανε ώς το κέντρο του σύμπαντος. Και εκεί, σ’ αυτό το πολυπόθητο για όλους τους εξερευνητές άγνωστο σημείο, ανακάλυψε το Νου, τον οποίο θεωρούσε αιτία των κοσμικών αναταραχών της εποχής εκείνης και βέβαιη μελλοντική απειλή.
Οι δίαυλοι μέσω των οποίων οι Μ&Β κατόρθωσαν το ασύλληπτο (μάλιστα για την εποχή τους), καθώς και οι πηγές ενέργειας που χρησιμοποίησαν, αναφέρονταν λεπτομερώς, με τη γνωστή μεθοδικότητα που χαρακτήριζε τους δύο πολυβραβευμένους ερευνητές. Οι αναφορές βέβαια ήταν φθαρμένες σε αρκετά σημεία, αλλά κατορθώσαμε, με νέα μεγάλη προσπάθεια και αξιοποιώντας όλες τις γνώσεις που είχαμε στη διάθεσή μας, να τις αποκαταστήσουμε στο ακέραιο.
Από την κατοικία του Φίλιππου, στα νότια του Σίσυφου (όπου ζούσε με την οικογένειά του), στείλαμε τα συμπεράσματα των μελετών μας και προτείναμε ένα πλήρες σχέδιο για την πραγματοποίηση του ταξιδιού στο Πανεπιστήμιο του Ωχρού Ρόδου. Ενδιαφέρθηκαν αμέσως· μας προσκάλεσαν και αναπτύξαμε ενώπιον των πρυτάνεων τους συλλογισμούς μας και κατόπιν, γεμάτοι διαβεβαιώσεις ότι θα ηγηθούμε της αποστολής υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου, αναχωρήσαμε για το Σίσυφο.
Μια ηλιακή καταιγίδα στο Τόξο του Κάστορα 5 κατέστρεψε το σκάφος μας· ο Φίλιππος σκοτώθηκε κι εγώ μόλις που πρόλαβα να ναυαγήσω στην Αργυρή Χορδή με τη σωστική άκατο. Απ’ όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου να αντιληφθώ, η καταιγίδα εκείνη ήταν ανεξήγητη· επιπλέον, το Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να την έχει προβλέψει και να μας αποτρέψει να ταξιδέψουμε.
Έζησα έξη χρόνια σε μια βαθιά σπηλιά στη Ζούγκλα των Βουτράχων, τρεφόμενος με τους ιερούς άρτους της αγγελολατρίας της Αργυρής Χορδής, που οι δενδρόβιοι ασκητές, οι μόνοι που επιτρέπεται να τους φάνε, μου παραχώρησαν χωρίς δισταγμό μόλις τους εξήγησα την κατάστασή μου. Η μόνη μου επαφή με τον “έξω κόσμο” ήταν ένα φορητός υπολογιστής, ήταν αρκετό όμως για να γνωρίζω ότι καμιά πρωτοβουλία για παρόμοια αποστολή δεν είχε αναληφθεί, τουλάχιστον δεν είχε ανακοινωθεί, μέχρι τότε. Με τη βοήθεια του ηγουμένου Βοτάν κατέφυγα στο Ναό των Αρχαγγέλων και εκεί ζω, στα άγια των αγίων. Από το σημείο τούτο, το ιερότερο σημείο ολόκληρου του συστήματος του Κάστορα 5 (άσχετα αν πιστεύετε στο Θεό, γνωρίζετε όμως ότι η ιερότητα ενός χώρου εξαρτάται άμεσα από τα ενεργειακά κύματα των ανθρώπων που θρησκεύουν σ’ αυτόν –καθότι ο άνθρωπος είναι ιερός, σύμφωνα με όλες τις αποδεκτές από εμάς θρησκείες), σας αποστέλλω το υπόμνημά μου, στο οποίο επισυνάπτω αντίγραφο των μελετών μας.
Αγνοώ τα κίνητρα και τις προθέσεις των Πανεπιστημίων μας και των πολιτικών κύκλων που πιθανότατα έχουν αναμιχθεί. Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι κάποιοι πρόκειται, για μια ακόμη φορά, να εκμεταλλευτούν την επιστημονική γνώση για ίδιον όφελος· και φυσικά, για να γίνει αυτό, έπρεπε οι αυθεντικοί φορείς της γνώσης να τεθούν στο περιθώριο ή, όπως στην περίπτωσή μας, να λείψουν από τη μέση.
*****
Έφτασα στο κρίσιμο σημείο του κειμένου μου και τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα· οι φυλές μας ποτέ δεν ήταν σύμμαχοι, ή μάλλον, για την ακρίβεια, ποτέ δεν έπαψαν να είναι εχθρικές· νομίζω βέβαια ότι η άγνοια συντελεί σε μεγάλο βαθμό στην αμοιβαία επιφυλακτικότητα, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ μέχρι τώρα δε με είχε απασχολήσει το ζήτημα των σχέσεών μας. Όπως και αν έχει το πράγμα, η συνεργασία σας είναι η τελευταία μου ευκαιρία, ή έστω ελπίδα, να ανακαλύψω, να διαπιστώσω, τί ακριβώς συμβαίνει.
Τί έχω να σας προσφέρω εγώ; Τίποτα σημαντικό ίσως· όμως με τη συνεχή κατανάλωση του ιερού άρτου της Αργυρής Χορδής, ενώ ήμουν αμύητος στη λατρεία των δενδρόβιων ασκητών, οι οποίοι, όπως γνωρίζετε, προφυλάσσονται από τις παρενέργειες μέσω της μύησής τους, έχω αρχίσει να μεταμορφώνομαι. Βρίσκομαι στη διαδικασία που ονομάζεται διεθνώς φάντασμα του Ελπήνορα [3], δηλαδή χάνω σταδιακά την υλική υπόστασή μου και σύντομα θα εξαφανιστώ από την πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις των ανθρώπων. Όχι βέβαια και όπως την αντιλαμβάνεστε εσείς. Το φαινόμενο αυτό έχει να παρατηρηθεί στη δική μας πλευρά του σύμπαντος τουλάχιστον τετρακόσια χρόνια και, κατ’ ουσίαν, δεν έχει μελετηθεί ποτέ. Αυτή είναι η προσφορά μου· εγώ ο ίδιος.
Αιτούμαι τη συνεργασία σας για την πραγματοποίηση του ταξιδιού, που, σύμφωνα με τις εικασίες των δικών μας επιστημονικών κύκλων, για σας είναι όχι απλώς εφικτό αλλά ενδεχομένως και αρχαία ήδη πραγματικότητα, καθώς οι νόμοι, στους οποίους υποκείμεθα εμείς και μας παρεμποδίζουν από τέτοια απίστευτα ανδραγαθήματα, για σας φαίνεται να είναι σχετικοί. Και αυτό βεβαίως είναι εικασία, αφού κανείς από μας δεν έχει δει κανέναν από σας, και, υποθέτω, το αντίστροφο.
Βέβαια, ως φάντασμα του Ελπήνορα δεν αποτελώ τυπικό δείγμα νοήμονος ζωής της δικής μας πλευράς του σύμπαντος, όμως οι ιατρικές μου γνώσεις μου επιτρέπουν να υποθέσω με σχετική βεβαιότητα ότι τα όργανα του σώματος και οι ζωτικές μου λειτουργίες, αν και περνούν σε άλλη συχνότητα ύπαρξης, δεν αλλοιώνονται σημαντικά· έτσι, η μελέτη μου θα σας βοηθήσει να τελειοποιήσετε τις γνώσεις σας στο θέμα όχι μόνο της εξαιρετικά σπάνιας αυτής πάθησης αλλά και του τρόπου ύπαρξής μας γενικότερα.
Πρέπει να αναφέρω κλείνοντας ότι, λίγα χρόνια πριν και ενώ ήδη κρυβόμουν στην Αργυρή Χορδή, άρχισα να οραματίζομαι σε κατάσταση ημιύπνωσης αυτό που πιθανόν αντίκρισαν οι Μ&Β στο τέλος του ταξιδιού τους. Στο όραμά μου εμφανίζονταν, με μικρές διαφορές, οι γαλαξίες που δεν έχουν ακόμη γίνει ορατοί, αλλά απλώς υπολογίζεται ότι υπάρχουν, και στο κέντρο τους αιωρούνταν, μεγάλο σαν μισός γαλαξίας, ένα αυτόφωτο σώμα, στην επιφάνεια του οποίου αναβόσβηναν συνεχώς λάμψεις προκαλούμενες από ηλεκτρική δραστηριότητα. Το σώμα αυτό ήταν ένας εγκέφαλος· ένας τέλειος ανθρώπινος εγκέφαλος, απείρου μεγέθους, περιστρεφόμενος αργά, που συνιστούσε το κέντρο του σύμπαντος και μάλλον την οντολογική αρχή του· ο Νους του Αναξαγόρα, το άπειρον και αυτοκρατές, που μέμεικται ουδενί χρήματι, αλλά μόνος αυτός εφ’ εαυτού εστίν –ίσως αυτό που αποκαλούμε Θεό, το πυρ τεχνικόν των στωικών, και του αποδίδουμε την προέλευση των πάντων· η πίστη μας βέβαια σ’ αυτό είναι εντελώς υποθετική, αφού κανείς δεν το έχει αντικρίσει ποτέ, εκτός ίσως από τους Μ&Β.
Ο εγκέφαλος αυτός όμως, στο όραμά μου, ήταν παράφρων. Το γνώριζα αυτό και γνώριζα επίσης ότι αυτή η παραφροσύνη του είχε προκαλέσει την ατελείωτη αλυσίδα των μπλε άστρων της αρχαίας εποχής, καθώς και τις δικές μας πληγές του Φαραώ· τους εμφύλιους πολέμους, τις εξεγέρσεις των ανθρωποειδών, τις ανωμαλίες στις αστρικές τροχιές, τις κοσμικές δίνες, την ψύξη των αστέρων –και τελικά την τραγωδία μου. Γνώριζα, ακόμη, και οφείλω να το ανακοινώσω, αφού εξάλλου δεν επηρεάζει την απόφασή μου να προσφύγω σε σας, ότι εσείς, ο κόσμος σας, ολόκληρη η δική σας πλευρά του σύμπαντος και ό,τι αυτή περιλαμβάνει και εκπροσωπεί, ήταν επίσης συνέπεια της παράνοιας του υπερεγκεφάλου, του κοσμικού Νου, όπως τον είχαν επονομάσει οι ερευνητές.
Στη δεύτερη φάση των οραμάτων μου, όπου σίγουρα με είχε επηρεάσει βαθύτερα ο ιερός άρτος, ένιωθα ότι ο εγκέφαλος εκείνος ήταν απλά ο δικός μου εγκέφαλος· και είτε βρισκόμουν κλινήρης στο Κέντρο Νοητικής Αποκατάστασης του Κουράκον έχοντας πέσει θύμα φαντασιώσεων (μέρος των οποίων ήταν το σύνολο της ζωής μου, ο γάμος μου με τη Σιρροάν, η επιστημονική μου ιδιότητα, η σταδιοδρομία μου και φυσικά η οδύσσεια των τελευταίων ετών) είτε, το πλέον αποτρόπαιο, εγώ ο ίδιος δεν ήμουν, δεν είμαι, παρά ένας εγκέφαλος, προϊόν πειράματος ανάλογου με τα γνωστά της ομάδας Πενθέα, που επιζεί χωρίς σώμα, σε ειδικό θόλο, συνδεδεμένος με συντηρητικά υγρά και αφημένος να οικοδομεί το φανταστικό σύμπαν του μόνος ή με τη βοήθεια εξωτερικών ερεθισμάτων.
Και τώρα ακόμη δε γνωρίζω, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, με απόλυτη βεβαιότητα ποια είναι η αλήθεια· ούτε φυσικά τί ακριβώς πρέπει να νοήσω ως αλήθεια, αφού το μόνο που γνωρίζω είναι ό,τι αντιλαμβάνεται ή κατασκευάζει η σκέψη μου· ωστόσο, έχοντας δει τους τελευταίους επιζώντες από τους εγκεφάλους της ομάδας Πενθέα (και μάλιστα συνομιλήσει με την Αγαύη, το γυναικείο εγκέφαλο που αναμόρφωσε το δέκατο επίπεδο των μετασφαιρικών μαθηματικών, βραβεύτηκε με αδαμάντινο Εμπεδοκλή και ποτέ δεν πίστεψε ότι ήταν απλώς ένας εγκέφαλος χωρίς σώμα), θεωρώ ότι αποκλείεται να ανήκω στην ίδια κατηγορία ύπαρξης· δε θα μου είχε χορηγηθεί η πληροφορία για τα πειράματα εκείνα, εκτός… αν η αντίδρασή μου σε κάτι τέτοιο ήταν επίσης αντικείμενο μελέτης. Γεγονός είναι ότι αυτός ο συλλογισμός ήταν το μόνο που με προστάτευσε από την τρέλα, αν με προστάτευσε, και φυσικά δεν έχω πρόθεση να τον αμφισβητήσω.
Έχοντας μακρηγορήσει ανεπίτρεπτα, νομίζω ότι έφτασα στο τέλος του υπομνήματός μου. Το αποστέλλω ηλεκτρονικά, στη συχνότητα που θεωρείται από εμάς δική σας συχνότητα. Ίσως είναι η τελευταία πράξη που θα μπορέσω να κάνω με το αισθητό μου σώμα πριν “εξαϋλωθώ” εντελώς. Έχω αφήσει μήνυμα στον ηγούμενο Βοτάν, παρακαλώντας τον να ελέγχει το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο για πιθανή απάντησή σας και να με ενημερώσει προφορικά γι’ αυτήν, έστω κι αν δε με βλέπει. Είμαι ήσυχος ότι το κείμενό μου δεν θα διαβαστεί από τρίτους, γιατί η συχνότητά σας έχει πάψει να εποπτεύεται από ανιχνευτές εδώ και τουλάχιστον χίλια χρόνια· μόνον η έρευνά μου στα χαμένα Κυανά Αρχεία μου επέτρεψε τη γνώση της και ασφαλώς είμαι ο μόνος άνθρωπος από αυτή την πλευρά του σύμπαντος που τη χρησιμοποιεί ποτέ ως δίαυλο επικοινωνίας.
Είμαι εξάλλου βέβαιος ότι υπάρχετε ακόμη, γιατί καμιά κοσμική ένδειξη δεν έχει καταγραφεί τα τελευταία χίλια χρόνια για το αντίθετο. Αναρωτιέμαι αν γνωρίζετε αυτό που ερευνώ· πιθανότατο, αν έχετε ταξιδέψει στο κέντρο του σύμπαντος. Φοβάμαι την επαφή μας· αλλά και την εύχομαι.
Διατελώ μετά μεγίστης τιμής και πρόθυμος να σας μεταφέρω το φως του ταπεινού λύχνου μου για να φωτιστώ από το σκοτεινό ήλιο σας.Έχετε υγεία, αν αυτό σημαίνει κάτι για σας.
Επίλογος
Η Αγαύη συνέλαβε το κοσμικό μήνυμα και ένιωσε ευθυμία. Αν είχε στόμα, θα χαμογελούσε· και τώρα όμως μπορούσε να μεταδώσει την ευθυμία της στο λαό της.
Αυτό το πλάσμα ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, αποφάνθηκαν οι πρυτανίδες του Πανεπιστημίου των Σκιών, αλλά μόνον ως φάντασμα του Ελπήνορα ίσως μπορούσε κάποτε να εναρμονιστεί με τον τρόπο ύπαρξής του δικού τους κόσμου· του κόσμου που είχαν συνθέσει εκείνοι, εκατοντάδες σφαιρικά όντα απομονωμένα μέσα στις γυάλες τους –τις διασκορπισμένες εδώ και αιώνες, μετρημένους με την περιφορά του Τζαρ, στα αμέτρητα Πανεπιστήμια όλων των ανθρώπινων συστημάτων– που είχαν αναγκαστεί να δημιουργήσουν ένα άλλο επίπεδο επικοινωνίας μέσω της ανώτατης νοημοσύνης τους· και μετά, έναν άλλο κόσμο, ονειρικό, με την ιστορία και τη μυθολογία του, τη γλώσσα και τη συνείδησή του, ένα άλλο σύμπαν, που συνυπάρχει με το ανθρώπινο, αλλά ποτέ δεν εφάπτεται μ’ αυτό.
Ακίνητοι, σιωπηλοί, σχεδόν ξεχασμένοι, αλλά συνεχώς δραστήριοι στον αδιάστατο κόσμο τους, οι άντρες και οι γυναίκες των Σκιών αποφάσισαν να περιμένουν· η γνώση τους για ό,τι συνιστά ον ξεπερνούσε τη γνώση οποιουδήποτε άλλου είδους σε κάθε σύμπαν· μια μικρή εξέλιξη θα ήταν ενδιαφέρουσα. Ένα ξένο σώμα, με συγκεκριμένες προδιαγραφές, στο δικό τους σύμπαν, που το δημιουργούσαν και το διεύρυναν κατά βούλησιν· τί θα μάθαιναν και τί θα δίδασκαν τώρα ένας Θεός ήξερε· ίσως, πολύ απλά, να ήταν και η καταστροφή τους.
Σημειώσεις
[1] Ηδύποτο του πλανήτη Κουράκον.
[2] Βασικό πυθαγόρειο σύμβολο των τεσσάρων πρώτων αριθμών (1,2,3,4), που θεωρούνται συνδεόμενοι μεταξύ τους με διάφορες σχέσεις.
[3] Σύντροφος του Οδυσσέα, που σκοτώθηκε σε ατύχημα στο παλάτι της Κίρκης και το σώμα του δεν ανακαλύφθηκε για να ταφεί· κατά την κατάβαση του Οδυσσέα στον Άδη εμφανίστηκε και του υπέδειξε πού βρισκόταν το σώμα του, για να το θάψουν και να μπορέσει το πνεύμα του να βρει ανάπαυση.
