Ένα
κορίτσι 22 ετών που κάνει το όνειρό της να τραγουδάει πραγματικότητα με
τον καλύτερο τρόπο, ακούει από τον κάθε άσχετο, πικρόχολο, μίζερο,
δεινόσαυρο και μη, κακόγουστα σχόλια. "Τι γυαλιά είναι αυτά, τι να μάς
πει κι ένα τραγούδι για την γενοκτονία των Ποντίων, τι ρούχο είναι αυτό,
σαν καλόγρια είσαι, στον πάτο θα πάμε".
Κι
αυτό το νέο κορίτσι, χωρίς καριέρα ακόμη όπως τόσοι και τόσοι που πήγαν
στη Eurovision φτασμένοι, απαντάει με γλυκύτητα, με σεβασμό, με ωραία
Ελληνικά και με αυτό το μόνιμο χαμόγελο.
Καθόλου σνομπ, καθόλου υφάκι!
Ζει τα πάντα σαν μαθήτρια Λυκείου που χαίρεται την εκδρομή της ζωής. Με ευγνωμοσύνη, με καλοσύνη και με αυτό το ανόθευτο κέφι!
Μού
θυμίζει έντονα μαθητές μου, που δέχονται χλευασμό, απόρριψη, ξινίλα,
υφάκι, ξερολισμό (ακόμη κι από καθηγητές τους) κι αν δεις προσεκτικά τα
μάτια και το χαμόγελό τους, θα διαβάσεις "βρε, εγώ θα παλέψω για τα
όνειρα μου, θα ζήσω τη ζωή μου και σε γράφω - ευγενικά πάντα"!
Αν
και μόλις 22 ετών, πατάει καλά στα πόδια της. Αυτό οφείλεται και στην
οικογένεια της, που όσοι έχουν δει τα μέλη της σε συνεντεύξεις, θα έχουν
διαπιστώσει την αυθεντικότητα, την απλότητα και τις βάσεις αυτών των
ανθρώπων, που γαλούχησαν την Κλαυδία.
Πολλαπλές νίκες διδάσκει αυτό το 22χρονο κορίτσι!
ΥΓ: Εμφανής η απουσία όσων πέρσι είχαν εκστασιαστεί από το συμπεριληπτικό πουλί και λαλούσαν για την "πρόοδο".
Φέτος δεν βρήκαν τίποτα! Καναδυό που κάτι προσπάθησαν, έδειξαν πάλι τη μιζέρια και τα άσχετα παραληρήματά τους.
Επομένως, δικαιώνετε και πάλι το κράξιμο ότι το μόνο που σάς νοιάζει είναι να προσκυνάτε ιδεολογήματα!
