ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΑΡΑΓΙΟΥΔΗΣ - ΜΑΥΡΑ ΜΑΝΤΗΛΙΑ (1453 Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ)

 

Δεν τραγουδάει μόνο υπέροχα, διδάσκει υπέροχα!

 

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Ένα κορίτσι 22 ετών που κάνει το όνειρό της να τραγουδάει πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο, ακούει από τον κάθε άσχετο, πικρόχολο, μίζερο, δεινόσαυρο και μη, κακόγουστα σχόλια. "Τι γυαλιά είναι αυτά, τι να μάς πει κι ένα τραγούδι για την γενοκτονία των Ποντίων, τι ρούχο είναι αυτό, σαν καλόγρια είσαι, στον πάτο θα πάμε".

Κι αυτό το νέο κορίτσι, χωρίς καριέρα ακόμη όπως τόσοι και τόσοι που πήγαν στη Eurovision φτασμένοι, απαντάει με γλυκύτητα, με σεβασμό, με ωραία Ελληνικά και με αυτό το μόνιμο χαμόγελο.

Καθόλου σνομπ, καθόλου υφάκι!

Ζει τα πάντα σαν μαθήτρια Λυκείου που χαίρεται την εκδρομή της ζωής. Με ευγνωμοσύνη, με καλοσύνη και με αυτό το ανόθευτο κέφι!

Μού θυμίζει έντονα μαθητές μου, που δέχονται χλευασμό, απόρριψη, ξινίλα, υφάκι, ξερολισμό (ακόμη κι από καθηγητές τους) κι αν δεις προσεκτικά τα μάτια και το χαμόγελό τους, θα διαβάσεις "βρε, εγώ θα παλέψω για τα όνειρα μου, θα ζήσω τη ζωή μου και σε γράφω - ευγενικά πάντα"!

Αν και μόλις 22 ετών, πατάει καλά στα πόδια της. Αυτό οφείλεται και στην οικογένεια της, που όσοι έχουν δει τα μέλη της σε συνεντεύξεις, θα έχουν διαπιστώσει την αυθεντικότητα, την απλότητα και τις βάσεις αυτών των ανθρώπων, που γαλούχησαν την Κλαυδία.

Πολλαπλές νίκες διδάσκει αυτό το 22χρονο κορίτσι!

 

ΥΓ: Εμφανής η απουσία όσων πέρσι είχαν εκστασιαστεί από το συμπεριληπτικό πουλί και λαλούσαν για την "πρόοδο".

Φέτος δεν βρήκαν τίποτα! Καναδυό που κάτι προσπάθησαν, έδειξαν πάλι τη μιζέρια και τα άσχετα παραληρήματά τους.

Επομένως, δικαιώνετε και πάλι το κράξιμο ότι το μόνο που σάς νοιάζει είναι να προσκυνάτε ιδεολογήματα!

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ / 1η ἡμέρα Ἐργασιῶν Συνεδρίου: ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ

 

Προς κάθε επιθετικό έφηβο! (βίντεο)

Rethemnos live

Παλικάρι μου / Κοπέλα μου,

Έχω τρεις τρόπους να σου εξηγήσω ποιος είμαι και γιατί θέλω να σου μιλήσω.

1) Είμαι ένας παράξενος ζητιάνος, που σε πλησιάζει με απλωμένο το χέρι ζητώντας κάτι να του προσφέρεις.

2) Είμαι ένας διαφημιστής, που έρχομαι να διαφημίσω κάτι, για το οποίο δεν θα πάρω λεφτά, που το θεωρώ ενδιαφέρον κι ελπίζω πως θα το βρεις ενδιαφέρον κι εσύ.

3) Είμαι ένας μεγάλος, που κάποτε ήμουν παιδί – και έφηβος και φοιτητής – και τώρα είμαι πατέρας και καθηγητής, και ζω κάθε μέρα δίπλα σου εδώ και χρόνια. Και, το κυριότερο, νοιάζομαι για σένα και σου ζητώ ένα δώρο: λίγα λεπτά από τη ζωή σου – που θα σου τα δώσω πίσω, δεμένα με ό,τι πολυτιμότερο έχω, την ψυχή μου.

Αυτή είναι η «ελεημοσύνη» που εννοούσα πριν, αυτό είναι το «εμπόρευμα» που είπα πως ήρθα να σου διαφημίσω.

Εσύ θα κρίνεις αν άξιζε τον κόπο να με ακούσεις.

Σ’ αυτό τον τόπο, λοιπόν, που ζεις κι εσύ και οι φίλοι σου, και η οικογένειά σου και όλοι μας, συμβαίνουν παράξενα πράγματα, όμορφα και μυστηριώδη. 

Υπάρχουν δύο πηγές με αθάνατο νερό, που πίνουν οι άνθρωποι αιώνες τώρα και γίνονται μαχητές, και νικούν λιοντάρια και δράκους. Βλέπεις κάτι γιαγιάδες, που έχουν νικήσει λιοντάρια και δράκους – κάτι γονείς, και κάτι παιδιά σαν εσένα…

Η μια απ’ αυτές τις πηγές λέγεται «Πίστη» και η άλλη «Ιστορία».

Αυτή η «Πίστη» περιέχει δυο πράγματα: κάτι τρομερά λόγια του Χριστού, όπως το «αγαπάτε αλλήλους» και «κάντε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν κακό, ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, γυρίστε και το άλλο μάγουλο όταν σας χτυπήσουν», καθώς και τις περιπτώσεις πολλών ανθρώπων που έζησαν έτσι κι έγιναν πολεμιστές του Φωτός κι έκαναν τον κόσμο καλύτερο όπου βρέθηκαν. Και υπάρχουν και σήμερα μερικοί, και μπορεί να δεις και πέντ’ έξι αν κοιτάξεις καλύτερα γύρω σου…

Α, κι ένα τρίτο: μια δεσμίδα πνευματικά «όπλα», που αρματώνεται όποιος θέλει να δώσει αυτόν τον αγώνα, ενάντια στα λιοντάρια και τους δράκους που έχουμε μέσα μας και σ’ εκείνα που μας περικυκλώνουν στην κοινωνία. 

Αυτά τα όπλα βρίσκονται σ’ ένα μυστικό στρατόπεδο, πολύ κοντά σου, που το λέμε «εκκλησία». Και είναι ό,τι περιέχει η πνευματική ζωή του χριστιανού: από το καντήλι και το θυμιατό που ανάβει η γιαγιά σου στο σπίτι το Σαββατόβραδο, μέχρι τη νηστεία, την προσευχή, την εξομολόγηση, τη λειτουργία και όλα τα σχετικά.

Ένα παράδειγμα: όταν πάμε στη λειτουργία, δεν πάμε για να μας δει ο Θεός και να πει «μπράβο, καλό παιδάκι, δικός μου είναι αυτός, ας τον ανταμείψω», αλλά πάμε για να συνδεθούμε και με τους άλλους, να συναντηθούμε μαζί τους, και όλοι μαζί, σαν ένα σώμα, να πλησιάσουμε το Θεό και να φέρουμε και όλο τον κόσμο (τη φύση, τα δέντρα, τα σπίτια, τους δρόμους, τη ζωή μας) ένα βήμα πιο κοντά στην αγάπη και την ειρήνη, που ο Χριστός δίδαξε και τα έκανε πράξη με το θάνατό Του.

Και δε συνδεόμαστε μόνο με τους «καλούς», αλλά και με τους «κακούς», γιατί στην εκκλησία υπάρχουνε και καλοί και κακοί, στεκόμαστε δίπλα και στους «κακούς», και μεταλαβαίνουμε το ίδιο σώμα και αίμα Χριστού και «καλοί» και «κακοί», για να μάθουμε να συγχωρούμε και, στο τέλος, όσο μπορούμε, να γίνουμε όλοι καλοί, επειδή Εκείνος είναι καλός.

Πολλοί άνθρωποι έζησαν έτσι, και δε θα σου πω τις ιστορίες τους, γιατί σαν ν’ άρχισες ήδη να με βαριέσαι. Αλλά θα σου πω δυο τρία ονόματα, που γνωρίζεις: άγιος Γεώργιος, άγιος Δημήτριος, αγία Μαρίνα, αγία Παρασκευή, άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αγία Αικατερίνη, άγιος Παΐσιος (σύγχρονος αυτός), άγιος Βασίλειος και πολλοί άλλοι. Άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ (ένας στρατιώτης 19 χρονών, που τον βασανίσανε και τον σκοτώσανε το 1996, επειδή δεν έβγαζε το σταυρό του – και τώρα υπάρχουνε μαρτυρίες ότι εμφανίζεται και κάνει θαύματα). Όλοι άνθρωποι σαν εμάς, αλλά, όταν μάθεις γι’ αυτούς, πιστεύω ότι μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή σου – επειδή θ’ αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο, και το συνάνθρωπο και τον εαυτό σου. Και το Θεό.

Τώρα, η Ιστορία… Η δική μας Ιστορία (των Ελλήνων – αλλά και όλων των λαών), έχει και μπόλικους επιστήμονες και φιλοσόφους και ποιητές και καλλιτέχνες και αθλητές… και πολεμιστές. Πολλοί απ’ αυτούς μεγαλώσανε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, καταπίεσης, κινδύνων και βίας. Κι επειδή είμαστε πάλι σε εποχή βίας, ήθελα να πω μια κουβέντα γι’ αυτούς.

Κάποτε έζησε ένας άνθρωπος που λεγόταν Λεωνίδας. Πήρε τριακόσιους πολεμιστές και πήγε να σταματήσει εκατό χιλιάδες Πέρσες. Τα αποτελέσματα τα ξέρεις. Άλλος ένας, λεγόταν Μιλτιάδης. Άλλος ένας, Θεμιστοκλής. Άλλος ένας, Νικηφόρος Φωκάς. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Και Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Μαντώ Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, Δασκαλογιάννης…

Τους ξέρεις αυτούς. Πάντοτε ήμασταν λιγότεροι. Και πάντοτε πολεμήσαμε, όχι για την πάρτη μας, αλλά για το δίκιο και το σωστό.

Κάναμε και λάθη. Σκοτωθήκαμε και μεταξύ μας. Και μερικοί, πρόδωσαν αυτό το δίκιο και το σωστό. Και η Ιστορία τους ξεσκόνισε: κράτησε τους ήρωες κι έφτυσε κατάμουτρα τους προδότες.

Οι ήρωες αυτοί δεν τα έβαλαν με τους αδύναμους. Πολέμησαν, και σκότωσαν ακόμα, αλλά για να υπερασπιστούν τους αδύναμους. Και τα κατάφεραν. Και εκτός από τους «πολύ αρχαίους», πίστευαν στο Χριστό, στην Παναγία και στους αγίους, έκαναν το σταυρό τους κι έπαιρναν δύναμη.

Θα τελειώσω με δυο ερωτήσεις, αγαπητέ μου / αγαπητή μου…

Είσαι καλό παιδί;

Μη μου απαντήσεις εμένα (πού θα με βρεις άλλωστε;), απάντησε στον εαυτό σου. Κι αν θέλεις, κουβέντιασέ το και με τους φίλους σου, με τις φίλες σου.

Και η δεύτερη ερώτηση: 

Θέλεις να σε σέβονται;

Αυτά τα δυο είναι πολύ κοντινά μεταξύ τους. Γιατί, για να θέλω να με σέβονται, πρέπει να το αξίζω. Και, για το αξίζω, μάλλον θα πρέπει να είμαι καλό παιδί.

Πώς θα μάθω αν είμαι καλό παιδί;

Από το Χριστό και τους αγίους και τους ήρωες. Και, δόξα τω Θεώ, έχουμε μπόλικους. Ας τους ψάξουμε.

Τώρα, επειδή τίποτα δεν είναι τζάμπα, θέλω μια – και καλά – «πληρωμή» για τον κόπο μου.

(Το ’λεγε ένας άγιος αυτό, ο άγιος Κοσμάς, που γύριζε τα χωριά κι έλεγε στους ανθρώπους για το Χριστό και την αγάπη – μέχρι που τον πιάσανε οι Τούρκοι και τον κρεμάσανε· αυτοί μ’ αρέσουνε, αυτοί που θυσιάσανε τη ζωή τους, καταλαβαίνεις).

Η πληρωμή που θέλω είναι η εξής: να δώσεις λίγη συγχώρεση στους μεγάλους που ανακατεύονται στη ζωή σου, και που μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως τους θέλεις, αλλά κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και για σένα και για τον κόσμο. Κι αυτοί οι μεγάλοι κυρίως είναι γονείς και δάσκαλοι. Που περιμένουν κι από σένα να κάνεις το καλύτερο που μπορείς – πάλι για σένα και για όλο τον κόσμο. Πρώτα στην καλοσύνη και μετά στα μαθήματα.

Άκου κι ένα μυστικό: αν μας συγχωρέσεις για τα λάθη που πιστεύεις πως κάνουμε, θα σε συγχωρέσουν κι εσένα μεθαύριο τα παιδιά σου για τα λάθη, που σίγουρα θα κάνεις. Αν δε μας συγχωρέσεις, ίσως δεν μπορείς να ζητήσεις κι εσύ από τα παιδιά σου να σε συγχωρέσουν.

Αυτά. Ανταπόκριση από έναν εχθρικό κόσμο. Που μπορούμε να τον κάνουμε φιλικό, με την καλοσύνη μας.

Σ’ ευχαριστώ.

Θεόδωρος Ρηγινιώτης

Καθηγητής Θρησκευτικών σ’ ένα Λύκειο στην άκρη του κόσμου

Η Αχρήματη Κοινωνία, η Τεχνητή Νοημοσύνη και το Τέλος του Αυτεξούσιου;

 

ΝΙΚΗ

Ζούμε μια μετάβαση που δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Δεν αφορά απλώς την τεχνολογία, αλλά την ίδια την ύπαρξή μας ως πρόσωπα με ελευθερία, βούληση και αυτονομία. Η μετατροπή της κοινωνίας σε αχρήματη είναι μόνο το ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ.

Από τη μία πλευρά, παρατηρούμε την κατάργηση των φυσικών γκισέ στις τράπεζες, την αντικατάσταση του μετρητού με κάρτες και εφαρμογές, και την ολοένα αυξανόμενη πίεση προς μια ολοκληρωτικά ψηφιακή οικονομία. Από την άλλη, εμφανίζονται νέα εργαλεία μαζικής διαχείρισης: προσωπικός αριθμός πολίτη, ενιαίοι ψηφιακοί φάκελοι υγείας, ψηφιακή ταυτότητα, ενώ στον ορίζοντα κυριαρχεί η ραγδαία εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης (AI).

Μαζί, όλα αυτά συγκλίνουν σε ένα ερώτημα που δεν μπορούμε πλέον να αποφύγουμε.

Καταργείται σταδιακά το αυτεξούσιο του ανθρώπου;

Ο πολίτης σήμερα παραδίδει, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε όχι, την ελευθερία του σε κεντρικές βάσεις δεδομένων, αλγορίθμους και αυτόματες αποφάσεις. Η Τεχνητή Νοημοσύνη αναλαμβάνει να αξιολογεί, προβλέπει και κατευθύνει. Οι επιλογές του πολίτη φιλτράρονται, ταξινομούνται και ενίοτε καθοδηγούνται – από ένα σύστημα που δεν ελέγχει ούτε καταλαβαίνει πλήρως.

 

Ο Προσωπικός Αριθμός, που παρουσιάζεται ως εργαλείο απλοποίησης, γίνεται τελικά κλειδί για τον απόλυτο συγχρονισμό όλων των δεδομένων του ατόμου: οικονομικά, υγειονομικά, νομικά, κοινωνικά. Όταν όλα αυτά ενοποιούνται κάτω από ένα μοναδικό ψηφιακό αποτύπωμα, τότε η απώλεια του μετρητού δεν είναι απλώς αλλαγή στο μέσο συναλλαγής — είναι μετατόπιση ισχύος.

Στην πράξη, όταν δεν έχεις μετρητά, δεν μπορείς να “υπάρχεις” έξω από το σύστημα. Δεν μπορείς να αγοράσεις, να προσφέρεις, να βοηθήσεις ή να προστατευτείς αν το ψηφιακό σου προφίλ είναι μπλοκαρισμένο, επιτηρούμενο ή ταξινομημένο ως “ανεπιθύμητο”.

Η Σουηδία, που κάποτε ήταν πρότυπο της αχρήματης μετάβασης, υποχρεώθηκε να ανακτήσει τα μετρητά. Διαπίστωσε έμπρακτα πως η πλήρης ψηφιοποίηση αφήνει πίσω ευάλωτους ανθρώπους και δημιουργεί ένα τεχνοκρατικό καθεστώς με μηδενική ανεκτικότητα στην απόκλιση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την πλευρά της ξεκαθάρισε: «Δεν σας είπαμε να κόψετε τα μετρητά». Αλλά τα μέτρα σε πολλές χώρες δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Ποιος ευθύνεται; Και πιο σημαντικά: ποιος αποφασίζει;

Η Τεχνητή Νοημοσύνη, η πλήρης ψηφιοποίηση και η κατάργηση της φυσικής παρουσίας σε κάθε πτυχή της ζωής, μας φέρνουν πιο κοντά σε ένα σύστημα όπου ο άνθρωπος δεν είναι πια κυρίαρχος — αλλά απλώς ένας διαχειριζόμενος κόμβος δεδομένων.

 

Ο αγώνας για τα μετρητά δεν είναι ρομαντικός. Είναι υπαρξιακός. Δεν υπερασπιζόμαστε ένα παλιό νόμισμα, αλλά το δικαίωμα να υπάρχουμε εκτός αλγορίθμου. Το αυτεξούσιο δεν είναι απλώς μια λέξη από θεολογία ή φιλοσοφία. Είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το να πεις “όχι” στην πλήρη ψηφιοποίηση δεν σε κάνει τεχνοφοβικό. Σε κάνει άνθρωπο με κριτική σκέψη. Κι αυτό, στις μέρες μας, είναι επαναστατικό.

Η ΝΙΚΗ προτείνει τη συνταγματική κατοχύρωση του μετρητού ως νόμιμου και υποχρεωτικά αποδεκτού μέσου συναλλαγής. Αντιτίθεται στην υποχρεωτική ψηφιακή επιτήρηση και στη συγκέντρωση όλων των προσωπικών δεδομένων υπό έναν προσωπικό αριθμό.Υπερασπίζεται το δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει πώς θα συναλλάσσεται και πώς θα ζει — υπέρ της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του αυτεξουσίου.