Αστερομάτα: επιστοφή στην παράδοση και η τουρκική αντίδραση

 

Κωνσταντίνος Χολέβας / Αντίβαρο

Εύγε στους δημιουργούς, εύγε και στο κοινό που ψήφισε ένα μελωδικό παραδοσιακό τραγούδι! Η Αστερομάτα με τραγουδίστρια την Κλαυδία θα μάς εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό τραγουδιού της  EUROVISION  τον Μάιο στην Ελβετία.

Οι δημιουργοί και η τραγουδίστρια πήγαν αντίθετα προς το ρεύμα και δεν διάλεξαν ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο και με μουσική δήθεν «εμπορική»  και πανομοιότυπη με άλλα τραγούδια που διαγωνίζονται στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Αντί να επιδείξουν μιμητισμό προτίμησαν να σεβασθούν την ελληνική παράδοση και να διαφημίσουν ότι αυτός ο λαός έχει τις δικές του μουσικές ρίζες που αντλούν από το μακρινό παρελθόν. Το τραγούδι είναι πράγματι σύγχρονο, διότι ανταποκρίνεται στο επίκαιρο αίτημα για αναστροφή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και για προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε λαού.

Τα λόγια αναφέρονται στον πόνο της προσφυγιάς και στον ξεριζωμό από την πατρίδα. Δεν κάνουν κάποια συγκεκριμένη ιστορική αναφορά και ο καθένας μπορεί να σκεφθεί διάφορα ιστορικά γεγονότα. Το θετικό είναι ότι το ελληνικό τραγούδι δεν ακολουθεί την τάση ορισμένων τραγουδιών που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό και τα οποία προπαγάνδιζαν υπέρ της woke κουλτούρας και άλλων … νεωτερισμών.

Χαίρομαι που το ελληνικό κοινό υπερψήφισε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Υπάρχουν ακόμη ευαισθησίες, διατηρείται η αγάπη στις ρίζες μας. Το μήνυμα του κοινού απευθύνεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Θέλουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητά μας και την ιστορική μνήμη μας.

Κάποιοι ενοχλήθηκαν. Η γείτων Τουρκία ανακάλυψε Ποντιακό δάκτυλο πίσω από τους στίχους χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής αναφορά. Προφανώς η τουρκική ηγεσία όλων των κομμάτων και όλων των αποχρώσεων αισθάνεται ότι απειλείται από την ιστορική αλήθεια. Αναζητούν συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές πίσω από το τραγούδι και απειλούν ότι θα διαμαρτυρηθούν στα αρμόδια όργανα για δήθεν πολιτικό μήνυμα στον στίχο. Θυμίζω ότι το 1976 αρνήθηκαν να μεταδώσουν το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ «Παναγιά μου, Παναγιά μου»  από τον διαγωνισμό της EUROVISION, διότι το θεώρησαν ως μήνυμα κατά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Την ώρα του τραγουδιού στους δέκτες των Τούρκων έπεσε μαύρο!

Ασχέτως των στίχων είναι προφανές ότι η ενοχή των Τούρκων δεν τους αφήνει να δουν το παρελθόν με καθαρή ματιά. Όταν κάποια νεώτερη γενιά αποφασίσει να ζητήσει συγγνώμην από τους Έλληνες, τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους κ.ά. για όσα συνέβησαν από το 1914 μέχρι το 1923, τότε το όφελος θα είναι διπλό. Εσωτερικά, διότι θα απελευθερωθούν από το βάρος των εγκλημάτων των Οθωμανών, των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών. Εξωτερικά, διότι θα αποδείξουν ότι τότε πράγματι θα είναι έτοιμοι για τη βελτίωση των σχέσεών τους με τους άλλους λαούς.

Η σημερινή Γερμανία έχει αναγνωρίσει με κάθε τρόπο τα εγκλήματα του Ναζιστικού καθεστώτος και τα θυμίζει στις νεώτερες γενιές ώστε να μην επαναληφθούν. Γι΄ αυτό κατέστη δυνατή η συγγραφή κοινού βιβλίου Ιστορίας από ομάδα Γάλλων και Γερμανών ιστορικών. Αντιθέτως η Τουρκία επί 100 και περισσότερα χρόνια αρνείται πεισματικά να δει την αλήθεια κατάματα. Οφείλουμε ως Έλληνες να διδάξουμε σωστά την Ιστορία στα παιδιά μας και να επιδιώξουμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης!

Καλή επιτυχία στην Αστερομάτα!

(Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 8.2.2025)

Τι σημαίνει «Αστερομάτα» - Tι λένε οι στίχοι του τραγουδιού της Eurovision

 

«Τζιβαέρι» είναι ο πολύτιμος λίθος και μεταφορικά σημαίνει θησαυρός

star.gr

Η Klavdia έπειτα από τη συμμετοχή της στον εθνικό τελικό, είναι αυτή που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον 69ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, αφού η ερμηνεία της «Αστερομάτας» ήταν εκείνη που κέρδισε εν τέλει το ελληνικό κοινό!

Η 22χρονη τραγουδίστρια, την οποία πρωτογνωρίσαμε στο «The Voice», δηλώνει έτοιμη να συγκινήσει με την ερμηνεία της όλη την Ευρώπη. Όπως δήλωσε, έπειτα από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας: «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Υπόσχομαι να σας κάνω περήφανους».

Η ιστορία πίσω από την «Αστερομάτα» 

Η «Αστερομάτα», σε μουσική και στίχους των Arcade, είναι ένα ethnic τραγούδι που μιλά για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό. Μάλιστα, ο όρος «αστερομάτα» είναι ένας παραδοσιακός χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούνταν στη Σμύρνη για να περιγράψει τις γυναίκες με λαμπερά και εντυπωσιακά μάτια. 

Τι σημαίνει «τζιβαέρι»; Πολλοί το έχουμε τραγουδήσει, λίγοι το γνωρίζουν. Η λέξη προέρχεται από την τουρκική cevahir, που σημαίνει πολύτιμος λίθος, πολύτιμο πετράδι. Μεταφορικά όταν λέμε σε κάποιον «τζιβαέρι μου», εννοούμε «θησαυρέ μου».

Η «Αστερομάτα», σε μουσική και στίχους των Arcade, είναι ένα ethnic τραγούδι που μιλά για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό / Φωτογραφία NDP

Το μήνυμα του τραγουδιού είναι ιδιαίτερα ηχηρό, αφού μιλά για την απώλεια της πατρίδας και την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η Klavdia άντλησε την έμπνευσή της από την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού, αναδεικνύοντας τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ποντίων.

Τη σύνθεση υπογράφουν οι Arcade και η Klavdia και στίχους οι Arcade. 

Όπως αποκάλυψε η ίδια σε συνέντευξή της: «Γενικά είχαμε στο μυαλό μας ανέκαθεν να φτιάξουμε ένα κομμάτι, με το οποίο να μπορώ να ταυτιστώ εγώ, το οποίο θα με συνδέει και με κάποιον τρόπο και κάπως έτσι ήρθε η έμπνευση. Το τραγούδι μιλάει για ξεριζωμό και προσφυγιά. Η χώρα μας είναι μια χώρα που έχει βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Από την ιστορία των παππούδων μας και το βλέπουμε και σήμερα σε αυτούς που έρχονται στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή. Εμένα η οικογένειά μου είναι ποντιακής καταγωγής, είναι πρόσφυγες και έτσι συνδέομαι με το κομμάτι. Η γιαγιά μου, η γιαγιά Κλαυδία, μού έχει πει ιστορίες, μου έχει πει για την οικογένειά της, πώς έφυγαν τότε με τον ξεριζωμό και πήγαν στη Σοβιετική Ένωση, οι γονείς μου γεννήθηκαν εκεί, μεγάλωσαν εκεί μέχρι μια ηλικία και επέστρεψαν στην Ελλάδα το '91 και ξεκίνησαν εδώ μια καινούργια ζωή»

Οι στίχοι του τραγουδιού Αστερομάτα

Αστέρι μου
Αστέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις
Μαύρα και αν σου φορούνε
Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δεν το νικούνε

Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες και αν περνούνε
Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δεν λησμονούνε

Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε να σε φιλήσω
Στα άγια σου τα δάκρυα
Τα χείλη μου να σβήσω

Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις
Καράβι είναι η ζωή μου
Που ψάχνει για τον γυρισμό
Αγέρα το πανί μου

Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε μου να σε πιάσω
Τα ξεχασμένα μου φτερά
Στερνά να ξαποστάσω

Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου
Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου

Αστέρι μου

Η Δευτέρα Παρουσία, η ανάσταση των νεκρών και η κρίση του κόσμου

o-nekros.blogspot.com

"Ν": Την τρίτη Κυριακή της Αποκριάς η Ορθόδοξη Εκκλησία τελεί τη μνήμη (προφητική μνήμη) της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, και το πρωί στη θεία λειτουργία διαβάζεται το Ευαγγέλιο με την παραβολή της Μέλλουσας Κρίσης, από το κεφάλαιο 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (την Καινή Διαθήκη, το αρχαίο κείμενο, δείτε εδώ, και μετάφραση σε πολύ απλή & κατανοητή καθαρεύουσα εδώ).
Με την ευκαιρία θα παραθέσουμε μερικά απλά λόγια, από το ωραίο ιστολόγιο Ορθόδοξες απαντήσεις. Σχετικά με τις Κυριακές της Αποκριάς, από ορθόδοξη χριστιανική άποψη, δείτε εδώ.

Σαράντα μέρες μετά την ανάστασή Του, ο Χριστός υψώθηκε στον ουρανό, μπροστά στα μάτια των μαθητών Του και έτσι έφυγε από τον κόσμο. Έφυγε βέβαια μόνο ως προς το σώμα Του, γιατί πνευματικά ήταν,  είναι και θα είναι πάντα κοντά μας και, μάλιστα, «πιο κοντά μας απ’ ό,τι είναι η καρδιά μας». Αλλά και σωματικά, πρέπει να πούμε, ο Χριστός δεν απομακρύνθηκε αληθινά από μας. Βρίσκεται πολύ κοντά μας, μέσα στο άγιο δισκοπότηρο της θείας Μετάληψης, όπου κοινωνούμε το άγιο σώμα και αίμα Του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σε κάθε θεία λειτουργία. Πριν υψωθεί στον ουρανό – δηλαδή πριν Την ανάληψή Του, όπως λέμε αυτό το γεγονός – ο Κύριος είχε υποσχεθεί στους μαθητές Του και σε όλο τον κόσμο ότι θα ξανάρθει.
Τους είχε πει λόγια, όπως:

«Θα γίνει στον κόσμο μεγάλη θλίψη, ο Ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δε θα δίνει το φως της, τ’ αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό και οι δυνάμεις των Ουρανών θα σειστούν. Kαι τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα δουν τον Υιό, του Ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα με’ δύναμη και δόξα πολλή. Και θα στείλει τους αγγέλους του με δυνατές σάλπιγγες και θα συγκεντρώσουν τους εκλεκτούς του από τα πέρατα της γης. Για την ημέρα και την ώρα εκείνη, κανείς δεν ξέρει, ούτε οι άγγελοι τoυ ουρανού, παρά μόνο ο Πατέρας μου.  Και όπως ο άνθρωπος δεν, ξέρει πότε θα μπει στο σπίτι του ένας κλέφτης, έτσι και ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει χωρίς να τον περιμένετε, γι’ αυτό να είστε πάντα έτοιμοι» (δες το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, ιδίως στους στίχους 29-31 και 36-44) .

«Υιό του Aνθρώπoυ» (=άνθρωπο) ο Χριστός ονομάζει τον εαυτό Του, από ένα όραμα του προφήτη Δανιήλ, στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ονομάζεται έτσι (στο βιβλίο του Δανιήλ, κεφ. 7).
Είπε επίσης: 

«Αλήθεια σας λέω, ότι έρχεται ώρα – και ήδη ήρθε – που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και αυτοί που θα την ακούσουν θα ζήσουν. Έρχεται ώρα, που όλοι όσοι βρίσκονται στους τάφους θ’ακούσουν τη φωνή του και θα πάνε, εκείνοι που έκαναν το καλό, σε ανάσταση ζωής, κι εκείνοι που έκαναν το κακό, σε ανάσταση κρίσης» (δες κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 5, στίχοι 25-29).

Είπε επίσης:

«Όταν έρθει ο Υιός του Ανθρώπου μέσα στη δόξα του και μαζί του όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει σε θρόνο δόξας και θα συγκεντρωθούν μπροστά του όλα τα έθνη και θα τους ξεχωρίσει όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Και θα βάλει τα πρόβατα στα δεξιά του και τα κατσίκια στ’ αριστερά του. Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ’ αυτούς που θα βρίσκονται δεξιά του: «Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομήστε το βασίλειο που έχει ετοιμαστεί για σας, διότι πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με μαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφτήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε σε μένα». Και οι δίκαιοι θα του απαντήσουν. «Πότε, Κύριε, σε είδαμε να έχεις όλα αυτά τα προβλήματα και σε βοηθήσαμε;». Κι εκείνος θα τους πει: «Αλήθεια σας λέω, εφόσον το κάνατε σε έναν από τους ελάχιστους αδελφούς μου, σε μένα το κάνατε».
Και τότε θα πει σ’ εκείνους που θα είναι στ’ αριστερά του: «Φύγετε από κοντά μου, οι καταραμένοι, στο πυρ το εξώτεpoν, που είναι ετοιμασμένο για το διάβολο και τους αγγέλους του. Διότι πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με μαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και δε με επισκεφτήκατε, φυλακισμένος και δεν ήρθατε σε μένα». Και θα του απαντήσουν κι αυτοί: «Πότε, Κύριε, σε είδαμε να έχεις όλα αυτά τα προβλήματα και δε σε βοηθήσαμε;».
Κι εκείνος θα τους πει: «Αλήθεια σας λέω, εφόσον δεν το κάνατε σε έναν από τους ελάχιστους αδελφούς μου, ούτε σε μένα το κάνατε». Και αυτοί θα πάνε σε αιώνια κόλαση, ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 31-46).

Εκτός από τα παραπάνω, σε πάρα πολλά ακόμη σημεία της Αγίας Γραφής αναφέρεται η επιστροφή του Ιησού Χριστού, η ανάσταση των νεκρών και η κρίση των ανθρώπων. 
Με την κρίση αυτή (που θα την κάνει ο ίδιος ο Χριστός ως βασιλιάς του κόσμου), θα τοποθετηθούμε τελικά, όλοι οι άνθρωποι, όλων των λαών και των θρησκειών, είτε σε αιώνιο παράδεισο είτε σε αιώνια κόλαση. 
Στο θέμα αυτό αναφέρεται ιδιαίτερα το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψη, που έγραψε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο μαθητής του Χριστού και συγγραφέας του κατά Iωάννην ευαγγελίου. Στα τελευταία κεφάλαιά της, η Αποκάλυψη μιλάει με έντονες περιγραφές γι’ αυτά τα θέματα και κλείνει με μια υπέροχη περιγραφή του παραδείσου και μια προσευχή για να ξανάρθει ο Κύριος γρήγορα, όπως υποσχέθηκε, να μην αργήσει.

Μερικές εξηγήσεις γι’ αυτά τα ζητήματα

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, λοιπόν, η ανάσταση των νεκρών και η κρίση, ο αιώνιος παράδεισος και η αιώνια κόλαση, είναι πράγματα βασικά και αναμφισβήτητα για τους χριστιανούς. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μίλησε γι’ αυτά, είναι η υπόσχεση που έδωσε στους ανθρώπους και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να είναι ψέματα ή παραμύθια. Υπάρχουν όμως μερικά ζητήματα εδώ που χρειάζονται κάποια εξήγηση. Ας γράψουμε λίγα λόγια, αν και κανονικά χρειάζονται ολόκληρα βιβλία – βιβλία αγίων, όχι δικά μας – για να τα εξερευνήσουν.

Α) Η Δευτέρα Παρουσία είναι η ελπίδα και ο μεγάλος πόθος των χριστιανών, όχι κάτι που πρέπει να το φοβόμαστε. Οι πρώτοι χριστιανοί προσεύχονταν λέγοντας «ναι, έλα, Κύριε Ιησού». Εμείς είμαστε οι χριστιανοί, βαφτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος, χρισμένοι (μυρωμένοι) με το άγιο μύρο, εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας και κοινωνούμε το πανάγιο σώμα και αίμα του Χριστού. Γιατί να φοβόμαστε τον γεμάτο Αγάπη Θεό μας, που καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος και να δώσει τη ζωή Του για να μας σώσει; Εκείνος θα έρθει να αναστήσει όλους τους ανθρώπους, να καταργήσει το θάνατο, να εξαφανίσει το Κακό από τον κόσμο! Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, ελπίδα και προσδοκία από αυτό;
Η Αγία Γραφή μιλάει για σκοτείνιασμα του Ήλιου και της Σελήνης και πτώση των άστρων πριν την εμφάνιση του Χριστού. Δεν είναι καταστροφές που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά η αλλαγή του σύμπαντος, ώστε να έχουμε «καινούργιους oυρανoύς και καινούργια γη, στα οποία θα κατοικεί η δικαιοσύνη» (λόγια του αποστόλου Πέτρου, στη Β’ επιστολή Πέτρου, κεφ. 3). Ναι, η Αγία Γραφή μιλάει και για πολέμους και για θλίψεις και συμφορές, αλλά απ’ αυτές είναι ήδη γεμάτη η ανθρώπινη ιστορία, χωρίς διακοπή, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σε κάθε εποχή το Κακό επιτίθεται στο Kαλό και οι άνθρωποι του Θεού χρειάζεται να κρατούν δυνατή τη φλόγα της πίστης και της αγάπης, για ν’ αντέχουν με τη βοήθεια της θείας χάριτος. Μήπως περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία για να τρομάξουν ή να υποφέρουν οι άνθρωποι που ζούσαν και ζουν σε πόλεμο, ξεριζωμούς, κατοχές, απάνθρωπες δικτατορίες, αθείστικά καθεστώτα  που βασανίζουν και σκοτώνουν τους χριστιανούς; ‘Η σε συνθήκες πείνας, φτώχειας, εξαθλίωσης, κατάθλιψης, αθεράπευτων ασθενειών;  Όχι, όλοι αυτοί, αν πιστεύουν στο Χριστό, περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία για να πάψει το Κακό να έχει δύναμη στον κόσμο. Κι αν εμείς δε ζούμε σε τέτοιες συνθήκες- που ίσως ζούμε – ας περιμένουμε μαζί τους για τον ίδιο λόγο.

Β) Ο παράδεισος και η κόλαση δεν είναι καταστάσεις που τις ζούμε μόνο μετά το θάνατό μας, αλλά ξεκινούν από εδώ και συνεχίζονται στην αιωνιότητα. Παράδεισος είναι η χαρά της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας, που έρχεται όταν σπείρουμε και καλλιεργήσουμε στην καρδιά μας την ταπείνωση, την πίστη, την αγάπη και τη συγχώρηση. Κόλαση είναι ο πόνος που προκαλεί μέσα μας η απουσία της αγάπης και η υποδούλωσή μας στα πάθη μας, στα ελαττώματά μας, στην αρνητική πλευρά του εαυτού μας.
Χιλιάδες ορθόδοξοι χριστιανοί έχουν γίνει και γίνονται άγιοι ενώ ακόμα ζουν. Βέβαια, μετά θάνατον ο παράδεισος και η κόλαση ξεκαθαρίζονται πια. Εδώ η χαρά και η λύπη συχνά ανακατεύονται, εκεί όμως θα είναι καθαρά. Αμέσως μετά το θάνατό μας θα ζήσουμε τη «μερική κρίση» του Θεού και μια πρόγευση του παραδείσου ή της κόλασης. Ο πλήρης παράδεισος και η πλήρης κόλαση θα υπάρξουν μετά τη Δευτέρα Παρουσία, την ανάσταση και την τελική κρίση.

Τι είναι όμως η κόλαση;
Κατά τους αγίoυς διδασκάλους της Ορθοδοξίας, η κόλαση είναι το ίδιο το Φως του Θεού που ο εγωιστής άνθρωπος το βλέπει με ακατάλληλα τα πνευματικά του μάτια δε μπορεί να το αντέξει και να ενωθεί σωστά μαζί του γι’ αυτό το βλέπει και το ζει ως φωτιά. Η κόλαση δεν είναι «τιμωρία των αμαρτωλών» από το Θεό αλλά η ακαταλληλότητα και η άρνηση του ανθρώπου με τη σκοτεινιασμένη ψυχή να δεχτεί το Φως και την Αγάπη του Θεού. Τα σκληρά λόγια που λέει ο Χριστός για την κόλαση εξηγούν οι άγιοί μας (δηλ. οι Πατέρες της Εκκλησίας), είναι συμβολισμοί αυτών των καταστάσεων, που όμως είναι πολύ πιο οδυνηρές απ’  ό,τι μπορεί να βάλει ο νους μας.

Γ) Πριν τη Δευτέρα Παρουσία θα υπάρχουν ιστορικά σημάδια: πόλεμοι, συμφορές, αλλά και μαζική αποστασία από το χριστιανισμό, καθώς και ελάττωση της αγάπης των ανθρώπων. Όλα αυτά τα σημάδια τα βλέπουμε σε διάφορες εποχές κι όμως η Δευτέρα Παρουσία δεν έχει γίνει ακόμη. Έτσι, παρόλο που και σήμερα τα παρατηρούμε, δεν είναι σίγουρο ότι ο καιρός έφτασε. Ίσως να έφτασε, ίσως όχι. Όμως, έτσι κι αλλιώς, πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για να κρατήσουμε μέσα μας τη φωτιά της πίστης και της αγάπης, ενάντια στην απιστία, τη σκληρότητα και την κακία που βλέπουμε γύρω μας. Ν’ αγωνιζόμαστε πνευματικά, να μεταδίδουμε αυτή τη φλόγα στους συνανθρώπους μας και να φωτίζουμε μ’ αυτήν τις καρδιές των παιδιών μας. Έτσι θα είμαστε κοντά στο Θεό και θα σωθούμε και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιωνιότητα, είτε γίνει τώρα η Δευτέρα Παρουσία είτε μετά από χίλια ή από εκατό χιλιάδες χρόνια.
Άλλωστε, ο Θεός (που βρίσκεται έξω από το χρόνο και είναι ο δημιουργός του χρόνου) αντιλαμβάνεται το δικό μας χρόνο εντελώς διαφορετικά. «Χίλια χρόνια για τον Κύριο είναι σαν μία μέρα» λέει ο απόστολος Πέτρος, στην Καινή Διαθήκη (Β’ Πέτρου, 3, 8), αλλά και ο ποιητής του Ψαλμού 89 στην Παλαιά Διαθήκη.

Το πιο γνωστό και ίσως το πιο τρομακτικό σημάδι θα είναι η εμφάνιση του Αντίχριστου.Τι είναι ο Αντίχριστος;
Είναι «το Θηρίο», που αναφέρει η Αποκάλυψη αρχίζοντας από το κεφ. 13, δηλ. ένας παγκόσμιος σατανικός αυτοκράτορας, που θα πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων να τον λατρέψει, θα κάνει τρομερό διωγμό αίματος ενάντια σε όσους αρνηθούν τη λατρεία του, (κυρίως, φυσικά, στους χριστιανούς, που θα δηλώσουν ότι λατρεύουν μόνο τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ), και θα σφραγίσει τους πιστούς του στο μέτωπο ή στο δεξί χέρι με το όνομά του ή «τον αριθμό του», πoυ θα είναι 666 (στην Αποκάλυψη το γράφει χξς κατά το αρχαίο ελληνικό σύστημα αρίθμησης).
Μήπως βρισκόμαστε πράγματι ένα βήμα πριν την εποχή του Αντίχριστου, (όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται το Θηρίο); Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, το ηλεκτρονικό χρήμα, οι κάρτες με τα τσιπάκια, μήπως είναι καλώδια, με τα οποία σκοτεινοί κύκλοι – υπηρέτες και πρόδρομοι του Θηρίου – δένουν γρήγορα πλέον τον καθένα μας για να μας κάνουν υπηκόους, δούλους και λάτρεις του δαιμονικού ψευτο- Χριστού τους; Φαίνεται ότι και οι άνθρωποι ακόμη σύντομα θα εξαναγκαστούμε να βάλουμε τσιπάκια στο σώμα μας. Μήπως αυτό είναι το χάραγμα (η σφραγίδα) του Θηρίου;
Μπορεί ναι, μπορεί να έρθει στο μέλλον άλλη εποχή, πιο ταιριαστή στην Αποκάλυψη, που δεν τη φανταζόμαστε, και να είναι εκείνη η εποχή του Θηρίου. Το σίγουρο είναι πως σε κάθε γενιά – και σήμερα – «πολλοί πλάνοι [=πνευματικοί απατεώνες] εμφανίστηκαν στον κόσμο… αυτός είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος», όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και μαθητής του Χριστού, (το αναφέρει στη Γ’ επιστολή του, αλλά δες και το κεφ. 3 της Α’ επιστολής του, που όλες βρίσκονται στην Καινή Διαθήκη, πριν την Αποκάλυψη).

Δεν είναι μυστικό πως τον κόσμο δεν τον κυβερνούν τα κράτη, αλλά οι οικονομικές αυτοκρατορίες, δηλ. οι πολυεθνικές εταιρίες και οι διεθνείς τράπεζες. Αλλά υπάρχουν και άλλες «αυτοκρατορίες», οικονομικές & πολιτικές φυσικά, αλλά και πνευματικές. Αυτοί οι κύκλοι υποδουλώνουν πνευματικά τον άνθρωπο, (όλη την ανθρωπότητα), του ρίχνουν το δόλωμα της καταναλωτικής αφθονίας, της δήθεν ευημερίας, της δήθεν αρμονίας, (που υποστυλώνεται πλέον με γιόγκα και άλλα ινδουιστικά), και τελικά τον βυθίζουν σ’ έναν ωκεανό απελπισίας, παρακμής και πόνου, επειδή είναι ένας ωκεανός ζωής απόλυτα μπουκωμένης από τεχνολόγία, αλλά χωρίς Χριστό. Αυτός είναι ο κόσμος, όπως τον κατασκευάζουν εδώ και πολλά χρόνια οι αληθινοί «ηγέτες» του, που δεν είναι άνθρωποι του Θεού.
Απέναντι σ’ αυτή την πνευματική και υλική σκλαβιά, η αντίσταση και η ελευθερία δε θα ‘ρθει με πολιτική και κοινωνική αγανάκτηση και συγκεντρώσεις στις πλατείες, δε θα ’ρθει με διαμαρτυρίες, αγώνες και απαιτήσεις οικονομικής φύσεως, αλλά με πνευματικό αγώνα, προσευχή, ορθόδοξη πνευματική και σωματική άσκηση (=όλο και μεγαλύτερη απεξάρτηση από την ανάγκη για χρήμα και για κατανάλωση), με θεία Χάρη.
Οι ορθόδοξοι  χριστιανοί και όχι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγωνιστές αντιστέκονται στο παγκόσμιο σκοτεινό, κυριολεκτικά δαιμονικό, σύστημα, που είναι και πολιτικό-οικονομικό, αλλά και βαθύτατα πνευματικό και αποσκοπεί όχι στην αφαίρεση των χρημάτων μας, (που το ίδιο μάς πρόσφερε σε αφθονία ξεγελώντας μας για να εγκαταλείψουμε το Χριστό και την Εκκλησία, την τιμή προς τους αγίους, τη θεία Μετάληψη, τη νηστεία, το αναμμένο καντήλι στο σπίτι, στα εικονίσματα και στην καρδιά μας), όχι στην κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας (που κι αυτό το κάνει, για να μας δέσει πιο σφιχτά), αλλά στην υποδούλωση των ψυχών μας, στην απομάκρυνση απ’ το Χριστό και στο ρίξιμό μας, (αφού δε θα θυμόμαστε καν πια πώς πάνε στην Εκκλησία, πώς εξομολογούνται, πώς πρoσεύχoνται … και θα τα έχουμε όλ’ αυτά απαξιώσει, απαξιώνοντας τους «παπάδες»), στην αγκαλιά του ψεύτικου δικού τους «θεού», του διαβόλου. Άλλωστε «όλες οι θρησκείες δεν είναι ίδιες», όπως παπαγαλίζουν και μας πιπιλίζουν τ’ αφτιά και το μυαλό. Όχι, δεν είναι.

Δ) Όλοι οι άνθρωποι, όλων των θρησκειών, θα κριθούν από το μοναδικό αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και θα ζήσουν αιώνια στον ίδιο, παράδεισο και στην ίδια κόλαση με τους χριστιανούς. Δε θα κριθούν οι πιστοί κάθε θρησκείας από κάποιους δικούς τους θεούς, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός από ένα Θεό, την Αγία Τριάδα.
Πώς όμως θα κριθούν οι πιστοί των άλλων θρησκειών; Βλέπουμε ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν καλοί και ταπεινοί άνθρωποι. Όμως στις διάφορες θρησκείες, έξω από την Ορθοδοξία, υπάρχουν επίσης και διδασκαλίες που ανακατεύουν την αλήθεια και το ψέμα, καθώς επίσης και λατρείες σε, «θεούς» σκληρούς, επικίνδυνους και σκοτεινούς. Όλα αυτά σίγουρα επηρεάζουν τη σωτηρία των ανθρώπων. Επίσης, λείπουν από εκεί το βάπτισμα, η θεία Μετάληψη, η εξομολόγηση και όλα τα εφόδια που προσφέρει ο Χριστός μέσω της Εκκλησίας για να γίνει άγιος ο άνθρωπος.
Έτσι, ο ίδιος ο Χριστός έδωσε εντολή στους μαθητές Του και κατ’ επέκτασιν σε όλους μας να διαδίδουμε το μήνυμά Του σε όλους τους λαούς – να μιλάμε για το Χριστό και την Eκκλησία Του σε όλους τους ανθρώπους, για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι (η εντολή αυτή υπάρχει στο τέλος του κατά Ματθαίον ευαγγελίου). Αυτό μόνο μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά.  Επιθυμία και αγώνας μας είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι.

Ε) Δεν πρέπει να μας βασανίζει η αγωνία για το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Θα γίνει όταν έρθει η ώρα της, κατά την αλάνθαστη κρίση και σοφία του Θεού. Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν πρόκειται να μάθουμε τη χρονολογία. Ο Κύριος αρνήθηκε να την αποκαλύψει ακόμη και στους ίδιους τους μαθητές Του (Ματθ. 24, 36).
Τόνισε όμως ότι -παρόλο που θα υπάρχουν σημάδια- η στιγμή εκείνη θα έρθει ενώ δεν την περιμένουμε  και ότι πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι.
Να επισημάνουμε εδώ ότι ακόμη κι αν η Δευτέρα Παρουσία γίνει μετά από αιώνες, σίγουρα η δική μας προσωπική συνάντηση με το Θεό δε θ’ αργήσει. Μετά από μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα θα κοιμηθούμε – όχι για να ξυπνήσουμε το πρωί, αλλά για να ξυπνήσει η ψυχή μας στην πορεία προς τον ουρανό! Τότε θα συναντήσουμε το Θεό, δηλαδή το Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Αυτή είναι η προσωπική μας Δευτέρα Παρουσία και πρέπει, να έχουυμε στο χέρι το εισιτήριο, δηλαδή την πίστη, την ταπείνωση και την αγάπη μας προς όλο τον κόσμο, ακόμη και προς τους εχθρούς μας, όπως μας ζήτησε και μας δίδαξε ο Χριστός.

Το θέμα της Δευτέρας Παρουσίας είναι τεράστιο και έχει κι άλλα επιμέρους ζητήματα, που δεν υπάρχει χώρος να τα θίξουμε εδώ. Παρακαλούμε να διαβάσετε, αδελφοί, το βιβλίο Θάνατος, Ανάσταση και αιώνια ζωή, από τις εκδόσεις «Ετοιμασία» της Ιεράς Μονής Καρέα, στην Αθήνα, ή το βιβλίο Η ζωή μετά τον θάνατο, του μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου Βλάχου. Aπό τέτοια βιβλία μπoρείτε να πληροφορηθείτε όσα διδάσκει ο Χριστός στο ευαγγέλιο, αλλά και οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα, για τα σοβαρά αυτά ζητήματα. Εξάλλου, τόσα διαβάζουμε – ας διαβάσουμε και κάτι που θα μας βοηθήσει να βρούμε το δρόμο για το αιώνιο σπίτι μας…

Δείτε παρακαλώ και:
  
Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου & Θεού (για τις θρησκείες)
Τι είναι ο πύρινος ποταμός;
Ψηλαφώντας τον Παράδεισο και την Κόλαση στη Γη
Ο Θεός ως Πυρ και Φως 
Στιγμιότυπο απ' την Κόλαση σε ορθόδοξη εικόνα...

Και βέβαια θ' αναστηθούμε! 

Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς

Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών

Άγιοι και αγιότητα (και εδώ και εδώ)

 

Ο Αντίχριστος (το Θηρίο) & οι Αντίχριστοι της γενιάς μας 

Αντίχριστος, 666, τσιπάκια στον ορίζοντα!…

Σχεδιάζεται μια παγκοσμιοποίηση όχι μόνο χωρίς Χριστό, αλλά κατά του Χριστού… (π. Γεώργιος Καψάνης)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

 

"Η 2η Κυριακή είναι η Κυριακή του Ασώτου και διαβάζεται αυτή η πασίγνωστη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 15), που μιλάει για την επιστροφή του αμαρτωλού στο Θεό, την αγάπη του Θεού και το πρόβλημα της συγχώρησης του συνανθρώπου μας από εμάς τους δήθεν «ηθικούς». 

Αυτή την παραβολή διάβασε, όταν ήταν εξόριστος, ο κορυφαίος Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, από μια Καινή Διαθήκη που της έκοβε κάθε μέρα μια σελίδα, έβαζε μέσα… καπνό κι έστριβε τσιγάρο. Και, ενώ μέχρι τότε ήταν άθεος, συγκλονίστηκε τόσο, που πίστεψε στο Χριστό." (Από εδώ).

Μάρω Σιδέρη

Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης

 

Δύο αδέρφια, δύο ιδεολογίες, δύο συμπεριφορές – ένα σπίτι, μια περιουσία, ένας πατέρας. Η ιστορία του ασώτου, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη παραβολή, μοιάζει να ειπώθηκε για κάθε άνθρωπο, μα πιότερο για κάθε Έλληνα ξεχωριστά. Καμιά άλλη παραβολή δε ζωγραφίζει τόσο ξεκάθαρα τη συμφορά της φυλής μας: δύο αδέρφια, εγώ κι εσύ… εγώ ο άσωτος, εσύ ο συνετός. Ή το αντίθετο – δεν έχει σημασία ποιό ρόλο θα κρατήσει ο καθένας μας αφού όλα ανατρέπονται στην πορεία.

 

Δυο αδέρφια λοιπόν, ο ένας ως άφρονας τζίτζικας, ο άλλος ως σώφρων μέρμηγκας. Ο ένας κατασπαταλά το βίος του πατέρα σα να ήταν δικό του… ο άλλος διαφυλάττει το βιος του πατέρα σα να ήταν δικό του. Να το πρώτο φάουλ: και οι δύο αγνόησαν τον αληθινό ιδιοκτήτη της περιουσίας. Ο πρώτος με περισσό θράσος ζήτησε το μερίδιό του, ωσάν να είναι υποχρέωση του πατέρα να μοιράσει ένα βιος. Υποχρέωση και όχι επιθυμία. Ο δεύτερος υπομονετικός, δε ζήτησε να φάει κανένα μερίδιο, μα τι να το κάνεις; Κι εκείνος θεωρούσε δεδομένη την περιουσία: «αφού ο μικρός πήρε το μερίδιό του, άρα όλα τα υπόλοιπα κάποτε θα ανήκουν σε μένα». 

 

Και τον πατέρα ποιός από τους δύο τον ρώτησε; Ποιος γιος ενδιαφέρθηκε να μάθει τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει την περιουσία του ο νόμιμος ιδιοκτήτης της; Ποιός σεβάστηκε ως τα κατάβαθα της σκέψης και της ψυχή του το δικαίωμα του πατέρα να μοιράσει ή να μη μοιράσει τα δικά του αγαθά όπως ο ίδιος ήθελε; Κανένας από τους δύο. Ούτε ο «άσωτος» ούτε ο «συνετός». Μα δεν ήταν αυτό το μοναδικό ατόπημα των δύο πρωταγωνιστών.

 

Δύο αδέρφια, σωστά; Μα στ’ αλήθεια, αδέρφια; Ποιός από τους δύο ενδιαφέρθηκε για τον άλλον; Ο άσωτος άρπαξε το «δικό του μερίδιο» για να το φάει με τους φίλους του χωρίς να νοιάζεται αν άφηνε πίσω τον αδερφό. Ήθελε γλέντι, αλλά στο μυαλό του χώρο στο γλέντι του δεν είχε κανένας από τους αληθινά δικούς του.

 

Ο συνετός – χειρότερος αυτός λόγω του τίτλου που υποτίθεται ότι έφερε – παραπονέθηκε που δεν είχε δώσει ο πατέρας και σε εκείνον ένα σφαχτό να «γλεντήσει με τους δικούς του φίλους»… και αυτός ο λόγος του ήταν αρκετός για να στερηθεί το γλέντι για χάρη του αδερφού του. Κι εκείνος ήθελε γλέντι όπως ο άσωτος, αλλά ούτε στο δικό του μυαλό υπήρχε χώρος για τους αληθινά δικούς του. Το φίλο, τον εκτός σπιτιού, ήθελαν και οι δύο να ευχαριστήσουν, μα τον αδερφό, κανένας από τους δύο δεν εκτιμούσε, ούτε υπολόγιζε.

 

Να το δεύτερο φάουλ: ξένοι και οι δύο στο ίδιο σπίτι, ξένοι και με μπόλικο φθόνο ο ένας για τον άλλον, με μπόλικο εγωκεντρισμό ο ένας σε βάρος του άλλου. Κανένας τους δεν ήθελε τη χαρά του αδερφού του, ούτε την παρέα του, ούτε την προκοπή του… ο άσωτος παράτησε τον αδερφό , γιατί έτσι του γούσταρε, κοιτώντας τη δική του καλοπέραση κι αδιαφορώντας που άφηνε το συνομήλικό του, το παρεάκι του τελικά, στην ερημιά ενός απέραντου αλλά πονεμένου σπιτιού. 

 

Κι ο άλλος – τρισχειρότερος, λόγω της τελειότητας που υποτίθεται πως διέθετε – πένθησε με τη χαρά του πατέρα, πένθησε και με την επιστροφή του αδερφού. Ο τέλειος γιος, ο υπεράνω, πένθησε που τώρα θα έπρεπε να μοιραστεί το βιός με τον ανεπρόκοπο, για τελικά στο μυαλό του, ότι άξιζε από την οικογένειά του ήταν το βιος του πατέρα και η δική του βολή. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε η ζωή, ούτε η μεταμέλεια… τέλειος γιος, ατελής άνθρωπος.

 

 

 

Καμιά άλλη παραβολή δεν απεικονίζει τόσο ζωντανά την περιπέτεια της φυλής και της πατρίδας μας: μήπως κι εμείς, σ’ αυτό το σπιτικό που το λένε Ελλάδα, δυο ειδών αδέρφια δεν είμαστε; Από τη μια οι «άσωτοι», αυτοί που για χρόνια γλεντούσαμε με ένα βιος που δε μας ανήκε… Από την άλλη οι «συνετοί», αυτοί που για χρόνια περιμέναμε με ζήλια κάποτε να την πατήσουν οι άσωτοι… και που τώρα, αλίμονο, δεν έχουμε στην καρδιά μας, ούτε ίχνος ελέους για όσα υποφέρουν: πιότερο μας νοιάζει η εικόνα μας στους ξένους φίλους, παρά τα αδέρφια που από πλουσιόπαιδα, τρώνε ξυλοκέρατα: αυτοί πολύ καλά την πάτησαν, σωστά; «Δεν είναι το ίδιο» θα πεις. «Μαζί τους τρώμε κι εμείς ξυλοκέρατα, σε αντίθεση με τον τέλειο γιο της παραβολής». 

 

Κι όμως κάνεις λάθος: όπως εμείς έτσι κι εκείνος, ο τέλειος γιος, έχασε μεγάλο κομμάτι της βολής του σαν επέστρεψε ο «άσωτος» στο πατρικό σπίτι, ηττημένος και γυμνός. Όπως και στο δικό μας σπίτι, έτσι και σ’ εκείνο της παραβολής, το μισό βιος είχε χαθεί, θυσία της αφροσύνης του ασώτου. Μα πιο πολύ, αυτό που λέει η παραβολή, και που το βιώνουμε όλοι, ότι στάση κι αν κρατήσαμε στα χρόνια που το βιος ήταν άφθονο, είναι πως στην ιστορία αυτή δεν υπάρχει συνετός: όλοι, άσωτοι και συνετοί είμαστε κατά βάθος άσωτοι- οι πρώτοι βουτηγμένοι στην ασωτία της αδιαφορίας και της ματαιότητας. 

 

Οι δεύτεροι, βουτηγμένοι στην ασωτία της ψευδεπίγραφης τελειότητας, της κεκαλυμμένης υποκρισίας και – κυρίως – του φθόνου για ότι δε συμφωνεί με τα πιστεύω μας. Γι' αυτό και τούτο που συμβαίνει εδώ δεν είναι κρίση, είναι παρακμή: Όλοι σε τούτο εδώ το σπιτικό άσωτοι, γιατί τελικά όλοι υπηρέτες του δικού μας μικρόκοσμου που είτε δε νοιάζεται , ή δε συγχωρεί…είτε κοιτάει την πάρτη του, ή φθονεί και δε δέχεται τη μεταμέλεια.

 

Και στη μέση τι; Η παραβολή το λέει ξεκάθαρα: στη μέση μόνο ένας Πατέρας, στοργικός, υπομονετικός, ένας Πατέρας που περιμένει τον άσωτο να μετανοήσει, και μετά περιμένει το συνετό να γίνει άσωτος, για να μπορέσει κάποτε να μετανοήσει κι αυτός… βέβαια, έτσι όπως το βλέπω – κάνοντας και αυτοκριτική- το να περιμένεις τη μετάνοια ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι ο ίδιος υπήρξε τέλειος και φθονεί τον αδερφό, είναι σα να τρίβεις δυο κομμάτια πάγο, ελπίζοντας ότι θα πάρεις σπίθα… γι’ αυτό, φοβάμαι, η παραβολή τελειώνει με την επιστροφή του προφανούς ασώτου, μα δε λέει αν επιστρέφει και ο ψευτο-συνετός… δεν το λέει, γιατί μάλλον κάτι τέτοιο δε γίνεται εύκολα.

 

Ωστόσο, μελετώντας την παραβολή, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, το δρόμο της σωτηρίας: για να σωθεί τούτη η οικογένεια της παρακμής, πρέπει να συνετιστούν και τα δύο παιδιά: και ο άσωτος ως προς την αφροσύνη και ο άσωτος ως προς την ψευδαίσθηση της τελειότητας… τότε μόνο θα μπορέσει ο Πατέρας να σώσει το σπιτικό, όταν και τα δύο παιδιά πάψουμε να σκεφτόμαστε ως «εγώ» και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ως «ο άλλος: ο αδερφός»…

 

Πώς ένας γιγάντιος Αφροαμερικανός συμμορίτης μεταστράφηκε ακούγοντας τα μαρτύρια της αγίας Αγάθης (5 Φεβρ.)

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Μετάφραση από τα αγγλικά. Εισαγωγή: Ένα γκρουπ προτεσταντών, κατά βάσιν πρώην φυλακισμένων και άστεγων, με τον πάστορα της κοινότητάς τους, επισκέπτονται διάφορες χριστιανικές εκκλησίες άλλων κοινοτήτων και καταλήγουν σε μια ελληνορθόδοξη εκκλησία, μέρος πρωτόγνωρο γι' αυτούς. Εκεί απορούν γιατί υπάρχουν εικόνες, αφού οι προτεστάντες δεν αποδέχονται τις εικόνες λόγω της Παλαιάς Διαθήκης.

Διηγείται ο ιερέας π. Fr. Photios Parks, PhD, νυν ορθόδοξος.

... Ακούγοντας αυτή την ερώτηση, με υπομονή και ευγένεια, ο ιερέας εξήγησε ότι τη συγκεκριμένη ημέρα οι Ορθόδοξες Εκκλησίες γιορτάζουν την Αγία Αγάθη. Τότε ο Ιερέας άρχισε να περιγράφει στην ομάδα μας τη ζωή της Αγίας Αγάθης. Δήλωσε ότι η Αγία Αγάθη έζησε στην Ιταλία τον τρίτο αιώνα και ότι ήταν οπαδός του Χριστού. Η Αγάθη ήταν μια όμορφη νεαρή γυναίκα, την οποία πολλοί άντρες ήθελαν να παντρευτούν. Όμως η Αγκάθα, ως οπαδός του Χριστού, ήθελε να διατηρήσει την αγνότητά της και να ζήσει ως παρθένος για χάρη του Σωτήρα της και επέλεξε να μην παντρευτεί. 

Ένας πλούσιος ειδωλολάτρης με το όνομα Κουιντιανός, συνεπαρμένος από την ομορφιά της, ζήτησε το χέρι της. Η Αγάθη αρνήθηκε τις προτάσεις του και του δήλωσε ότι ήθελε να παραμείνει αγνή για ολόκληρη τη ζωή της. Ο Κουιντιανός, εξαγριωμένος από την απόρριψη της Αγάθης, αρχικά τη διαπόμπευσε στο κέντρο της πόλης και, με τους κατοίκους να παρακολουθούν, έβαλε τους υπηρέτες του να κόψουν το στήθος της! Στη συνέχεια, ζήτησε και πάλι για τελευταία φορά για το χέρι της (λες και ο προηγούμενος απάνθρωπος ακρωτηριασμός μπορούσε να αναγκάσει κάποιον να παντρευτεί) και πάλι η Αγάθη τον επέπληξε και δεσμεύτηκε στον Χριστό και στην αγιότητα. Και πάλι, τροφοδοτημένος από την οργή, ο Κουιντιανός ως τελευταία τελική πράξη - για να εκμεταλλευτεί την επιθυμία της Αγκάθα για αγνότητα - την ανάγκασε να ξεγυμνωθεί μπροστά σε όλους τους θεατές της πόλης και μετά την έσυρε μέχρι θανάτου δεμένη πίσω από μια άμαξα.

Καθώς ο Ιερέας μας είπε αυτή τη δραματική ιστορία, παρατήρησα από την άκρη του ματιού μου ότι ένας από τους κυρίους της ομάδας συμπεριφερόταν κάπως περίεργα. Κάπως περπατούσε, έσφιγγε τις γροθιές του και μουρμούρισε κάτω από την ανάσα του. Έμοιαζε σαν να περνούσε τα όρια μεταξύ θυμού και κλάματος. Δεν γνώριζα πραγματικά αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που θα τον ονομάσουμε "Σον", καθώς ήταν νέος στο γκρουπ και στο πρόγραμμά μας. Ο Σον ήταν οπτικά εκφοβιστικός καθώς στεκόταν 6 πόδια 3 ίντσες, είχε έντονα μάτια και τατουάζ σε όλο του το πρόσωπο. Έμοιαζε με τον γίγαντα στην ταινία "Το Πράσινο Μίλι", αλλά πιο τρομακτικός.

Το μυαλό μου έτρεχε καθώς άρχισα να παρατηρώ ότι αυτός ο γιγαντιαίος άντρας απογοητεύεται όλο και περισσότερο. Έπαιξαν άσχημα σενάρια στο μυαλό μου: Θα έβαζε νοκ-άουτ αυτόν τον ευγενικό, γέρο ιερέα; Ήταν να ξεσπάσει σε κλάματα; Θα προσπαθούσε να καταστρέψει την εικόνα της Αγίας Αγάθης; Αποφάσισα, διστακτικά, να πάω και να μιλήσω με τον Σον για να προσπαθήσω να τον ηρεμήσω. Μη έχοντας ακόμη δημιουργήσει εμπιστοσύνη με τον Σον, προσπάθησα να είμαι συμπονετικός με τον μεγαλόσωμο άντρα.

Του είπα, «Σον, τι συμβαίνει φίλε; Μπορώ να πω ότι είσαι εκνευρισμένος… Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για σένα αυτή τη στιγμή;»

Συνεχίζοντας να βηματίζει, σφίγγοντας τη γροθιά του και με δάκρυα στα μάτια, μου είπε θυμωμένος: «Γιατί να το κάνουν αυτό;»

«Δεν ξέρω, Σον, οι εικόνες δεν είναι μέρος της παράδοσής μου», του απάντησα υποθέτοντας ότι μιλούσε για την εικόνα. 

 

Εκείνος απέκρουσε την απάντησή μου, «Όχι, γιατί να την κάνουν αγία;»
 
Και πάλι απάντησα: «Δεν ξέρω, Σον, δεν καταλαβαίνω πλήρως τους αγίους».

Εκείνος απάντησε, κλαίγοντας σε αυτό το σημείο, «Γιατί να την κάνουν παράδειγμα;»

«Δεν ξέρω, Σον» είναι το μόνο που θα μπορούσα να καταλήξω. Ο Σον δεν γρονθοκόπησε τον ιερέα ούτε ανέτρεψε το εικονίδιο.

Συναντήθηκα με τον Σον την επόμενη μέρα, καθώς ήθελα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ο Σον έσπασε εκείνη την ημέρα στο γραφείο μου. Μου εξήγησε πως η μαμά του είχε βιαστεί ως έφηβη και ότι η εγκυμοσύνη της με τον Σον ήταν το αποτέλεσμα αυτού του βιασμού. Μου περιέγραψε με παραστατικές λεπτομέρειες πως σχεδόν καθημερινά η μητέρα του τού υπενθύμιζε ότι ήταν αποτέλεσμα βιασμού και τον τιμωρούσε συνήθως γι' αυτό. Στη συνέχεια, ο Σον περιέγραψε πώς, ως αποτέλεσμα όλου του πόνου που ένιωθε στη ζωή του και όλης της κακομεταχείρισης που είχε δεχτεί, προχώρησε επίσης να πληγώσει άλλους σε όλη του τη ζωή.

Στη συνέχεια, μου εξήγησε ότι στο άκουσμα της ιστορίας της Αγίας Αγάθης θεώρησε αδιανόητο πώς κάποιος τέτοιος άνθρωπος, κάποιος που κακοποιήθηκε τόσο σκληρά, θα μπορούσε να είναι παράδειγμα για τη χριστιανική πίστη. Ήταν ακόμη πιο μπερδεμένο για τον Σον ότι κάποιος σαν την Αγάθη μπορούσε να θεωρηθεί άγιος. Ήταν έκπληκτος με το πώς ο Θεός και μια Εκκλησία μπορούσαν να κοιτάξουν κάποιον τόσο κατεστραμμένο, τόσο συντετριμμένο, και να δηλώσουν ότι κάποιος σαν την Αγάθη είναι άγιος.

Ο Σον είδε τον εαυτό του στη ζωή της Αγίας Αγάθης. Έβλεπε στη ζωή της έναν οδηγό για τη δική του. Έβλεπε στην ελπίδα της το δικό του μαρτύριο. Είχε βρει έναν Σωτήρα που δεν τον θεώρησε καταραμένο ή πολύ συντετριμμένο για σωτηρία. Είχε βρει μια Εκκλησία που του έδινε την ευκαιρία, έστω και με όλη του τη ντροπή και τη συντριβή του, να γίνει κάτι πέρα ​​από τα ελαττώματά του. Άρχισε τη διαδικασία να αναγνωρίσει ότι μέσα στον Χριστό υπήρχε ελπίδα να γίνει άγιος και ακόμη και να γίνει παράδειγμα πίστης για τους άλλους. Ότι υπήρχε ένας τόπος και ένας σκοπός στη ζωή του και ότι όλος ο πόνος που βίωσε θα μπορούσε να είναι μέρος της στροφής του προς την αγιότητα. 

Ο Σον εντάχθηκε σε αυτήν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Βλέποντας έναν Αφροαμερικανό 6 πόδια 3 ίντσες με τατουάζ στο πρόσωπο να στέκεται ανάμεσα σε Ελληνίδες γιαγιάδες σε μια ελληνική γιορτή, να γελούν μαζί και να μοιράζονται αστεία, ήταν σαν να έβλεπες μια μικρή γεύση από τον παράδεισο.

Το πρωτότυπο κείμενο (στα αγγλικά):

Someone so damaged, so broken, like Agatha, is a saint // How an giant African-American man with tattoos all over his face saw a guide for his life...

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Η μεταστροφή του π. Μωυσή Μπέρυ, μια παρόμοια περίπτωση: Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο ή τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου... 

Ένας ορθόδοξος Ινδιάνος φύλαρχος

 

Η τιμή του Σίμωνος Κυρηναίου ως αγίου από τους Ορθοδόξους Αφρικανούς της Αμερικής

 

Προσευχές από τους «τελειωμένους»... 

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ

Αυτογνωσία

Ηθικισμός; Όχι, ευχαριστώ!

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι

ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

You can see also

Male and Female Created He Them... 
The Holy Martyr Thomais from Alexandria
St. Kyranna the New Martyr of Thessaloniki, Greece 
A family of slaves opposes an Empire: the Holy Martyrs Zoe & Hesperus, and their children sts Cyriacus & Theodulus

 

Fr. Moses Berry, a descendant of African slaves, Orthodox priest and teacher in USA

Full Impact Faith: An Interview with Fr. Turbo Qualls
Father Turbo Qualls in South Carolina Facilitates Discussion on Race

Grace and “the Inverted Pyramid” 
The realities of slavery, hopes and dreams for the African-American community for a Black Orthodox Priest in America   
St. Simon of Cyrene & Black History Month (February 27th: St. Simon’s Day)

Ο Κολοκοτρώνης ως παιδαγωγός του Γένους († 4 Φεβρουαρίου 1843)

 

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ (από εδώ)

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, κλείνει τα μάτια του στην Αθήνα το ζωντανό Εικοσιένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Έλληνας ήρωας με την σημαντικότερη θέση στο εικονοστάσι του Γένους. Το να θέλεις να πλέξεις «τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβης τον μέγαν Ελληνικόν Αγώνα», όπως αναφώνησε ο Σούτσος κατά το ξόδι του.

Θα συλλέξουμε, στο παρόν κείμενο, όσα σπουδαία και τιμαλφή είπε ο Γέρος του Μοριά για την Παιδεία και τα παιδιά. Θα σκύψουμε κάτω, όχι από την πένα, αυτήν δεν την κάτεχε, αλλά από το απροσκύνητο σπαθί του.

«Κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθεί, ή να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί», έλεγε ο Ρήγας και σημειώνει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του, διά χειρός Τερτσέτη:

«Εφύλαξα πίστην εις την παραγγελίαν του Ρήγα. Και ο Θεός με αξίωσε και κρέμασα φούντα εις το Γένος μου ως στρατιώτης του. Χρυσή φούντα δεν εστόλισε ποτέ το σπαθί μου, όταν έπαιρνα δούλευσιν εις ξένα κράτη».

Από τον εξαίσιο λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, το 1838, ενώπιον όλης της τότε Αθήνας, θα ερανιστούμε τις περισσότερες σκέψεις του. Ξεκινώ από τον επίλογο, όπου διαβάζω τούτα τα λόγια: «Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη εξ αιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος, και διά τούτο σας ζητώ συγχώρησι, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας». 

Τι μεγαλειώδες μάθημα, ελεγκτικό πολλές φορές για μας τους δασκάλους! Τα παιδιά τα διδάσκεις με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τα. Πόσες φορές μπαίνουμε στην τάξη, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία, εξουδενώνοντας τους μαθητές μας, γιατί αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις υψηλόφρονες φλυαρίες μας. Και όμως «η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί» κατά τον Απόστολο Παύλο. Και χωρίς να το γνωρίζει ο ανυπερήφανος ήρωας, επαναλαμβάνει λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, γιατί τα λιοντάρια του Εικοσιένα ήταν πνευματικοπαίδια του.

Το τρομερό καριοφίλι ευλογήθηκε από το πετραχήλι, γι’ αυτό η Επανάσταση του ’21, ήταν αγιασμένη, όπως γράφει ο Κόντογλου. Έλεγε ο άγιος, όταν έστηνε τον σταυρό του σ’ έναν τόπο: «Και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια σας να φιλήσω. Διότι ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος απ’ όλον τον κόσμον».

«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμεν, και, διά να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία». Ποια είναι τα θεμέλια της πολιτείας, πώς ισάζετε και στολίζετε; Με τα μεγάλα έργα, τις πανάκριβες επαύλεις και τις τενεκεδοκρόταλες δόξες και λόξες; Όχι, με την ομόνοια, γιατί ακόμη και σήμερα δεν επουλώθηκαν και είναι «θυμωμένες» οι πληγές των εμφυλίων.

Βλέποντας ο Κολοκοτρώνης το μεγάλο κακό που γινόταν από την «δολερή διχόνοια», το 1824 – αφού σκοτώθηκε ο σπουδαίος γιος του Πάνος – παραδόθηκε και τον «έκλεισαν» στην Ύδρα. Ήρθε ο Ιμπραΐμ και τον αναζήτησαν. Στο Ανάπλι που επέστρεψε είπε: «Πριν έβγω στο Ανάπλι έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα, κάνετε κι εσείς το ίδιο».

Η θρησκεία, η πίστη των πατέρων ημών, η αγία μας Ορθοδοξία, είναι λιθάρι ριζιμιό του Γένους, διότι «όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος», όπως κανοναρχεί τους νέους λίγο ενωρίτερα. Αν οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, διάβαζαν στα εφηβικά τους χρόνια τον Κολοκοτρώνη ή τον Μακρυγιάννη, θα είχαν άλλη γνώμη για την Εκκλησία και την πίστη μας. Αλλά «τις εκ των αρχόντων (σσ. των τελευταίων δεκαετιών) επίστευσε» ποτέ στο Χριστό; Την πατρίδα μας την απελευθέρωσαν ήρωες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όταν του Κολοκοτρώνη του διάβασαν την απόφαση θανάτου στο δικαστήριο της ντροπής των Βαυαρών, είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Το είπε με φωνή άτρεμη και έκαμε το σταυρό του.

Στη μάχη του Σαραβαλίου, το 1821, ο Ανδ. Ζαΐμης είχε καταφύγει στη μονή Ομπλού. Ο Κολοκοτρώνης τον ονείδιζε με τις λέξεις: «κυρ Ανδρέα, κυρ Ζαΐμη, τοις ελάφοις όρη τα υψηλά και πέτρα τοις λαγωοίς καταφυγή». Αγράμματος μεν, αλλά γνώριζε το Ψαλτήρι, γιατί λειτουργούνταν συχνά και όρθρου βαθέως και όχι δύο λεπτά πριν από την απόλυση, όπως οι σημερινές ποικιλώνυμες ασημαντότητες.

Μιλά ο Γέρος του Μοριά για την «φρόνιμον ελευθερίαν», γιατί υπάρχει και η άφρων, η ασυδοσία, η ατιμωρησία.

Πολύτιμες, μεταξένιες και οι παρακάτω παραινέσεις του γερο-Κολοκοτρώνη, η άγρυπνη συνείδηση του Γένους. Ούτε Ευρωπαίους παιδαγωγούς διάβασε, ούτε γνώση των σύγχρονών του «ρευμάτων» είχε. Γνώριζε όμως την ελληνορθόδοξη παράδοση και βίωνε τα καθαρά ήθη του Γένους, την ηθική του Ευαγγελίου που ζούσε από μικρός. Ο λόγος του μας θυμίζει τους δικαίους στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης, που ήσαν στην υπηρεσία του λαού του Θεού.

Διαβάζω και αγαλλιώ: «Παιδιά μου να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθήτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τα συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθανε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνη σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας». Η μόνη σκλαβιά που μας αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα. Σε ποια όμως γράμματα; «Στα γράμματα που διαβάζουνε/οι αγράμματοι κι αγιάζουνε» (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία στους νάρθηκες.

Να κλείσω μ’ αυτό που εντόπισα στις υποσημειώσεις της «Διηγήσεως Συμβάντων» του Τερτσέτη. Ένας Ιταλός περιηγητής ονόματι Πέκιο, συναντά τον φυλακισμένο στην Ύδρα, στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία, Κολοκοτρώνη. Η συζήτηση έφτασε στις νίκες του Μπραΐμη. Του λέει ο στρατηγός: «Ηξεύρεις τι έφερε την νίκη των Αιγυπτίων; Η ενότης της πολεμικής δυνάμεως, ενώ οι Έλληνες αφανίζονται από την μανίαν του να θέλουν να καπιτανεύουν, χωρίς την απαιτούμενην εμπειρίαν».

Θα έφτανε σε αυτήν την κατάσταση η Ελλάδα, αν «καπιτάνευαν» έμπειροι και συνετοί Κυβερνήτες και όχι μνημονιακοί λακέδες και πειθήνια ενεργούμενα ξένων παραγόντων;

Τα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη σε pdf
Βιογραφία του

Κόμικς & Graphic novels με βυζαντινά & ιστορικά θέματα (μια νεανική προσπάθεια που αξίζει): Byzantine tales

 Εκδόσεις Byzantine tales

o-nekros.blogspot.com

 

Οι εκδόσεις «Byzantine tales» των Σπύρου Θεοχάρη και Χρυσαυγής Σακελλαροπούλου πήραν την πρωτοβουλία, από το 2019, να μεταφέρουν σε κόμικς και graphic novels σημαντικές, αλλά και συναρπαστικές, στιγμές και προσωπικότητες του βυζαντινού και γενικότερα του ιστορικού παρελθόντος μας.

 

Αρχική σελίδα byzantinetales.com

Βασίλειος Βασιλεύς: 3 Ο Γιός της Καππαδοκίας

---

Τιμή9,00 €

Βασίλειος Βασιλεύς : 2. Η Κυριαρχία του Νόθου

---

Τιμή9,00 €

Νέο

Βασίλειος Βασιλεύς : 1. Όρκος Πίστης

---

Τιμή9,00 €

Θεοφανώ : Μια Βυζαντινή Ιστορία

---

Κανονική τιμή17,00 €Τιμή Έκπτωσης12,00 €

BUNDLE

ΠΡΟΣΦΟΡΑ 4 ΤΕΥΧΗ ΣΕΙΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ

---

Τιμή35,00 €

43 Πρωτοπόρες Γυναίκες: Σύγχρονες Βυζαντινές Αρχαίες

---

Τιμή12,00 €

1914-1922 Το Χρονικό της Μικρασιατικής Καταστροφής σε κόμιξ

---

Τιμή15,00 €

1821 : Η Αρχή της Επανάστασης

---

Κανονική τιμή16,00 €Τιμή Έκπτωσης12,00 €

 

Η τελευταία Αλεξάνδρεια - Μέρος Α: Το λυκόφως της Βακτριανής

Οι Σκιές του Πανδοχείου

---

Τιμή5,00 €

• 

  

  Κατάφρακτος 1. Ο Γυρισμός

  ---

  Τιμή9,00 €

Comics and Graphic novels in English

(Αγγλική έκδοση) Basil Basileus : 1. A Test of Loyalty

---

Τιμή15,00 €

(Αγγλική έκδοση) 1821: The.beginning of a Revolution =

---

Τιμή16,00 €

(Αγγλική έκδοση) Theophano: A Byzantine Tale (Signed Copy)