Ιερά Μητρόπολις Ζάμπιας (Αφρικής)
(Άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – 15/8/1959)
Να! Τ’ άστρα τρεμοσβήνουνε. Ο ουρανός ανοίγει τις συντεφένιες πύλες του κι από τα μυστηριώδη βάθη του έρχεται προς τη γη μια μυστική υμνωδία, Οι άνθρωποι και τα άλλα πλάσματα νοιώθουνε μέσα στον γλυκόν ύπνο τους κάποια αγαλλίαση, σκιρτούν για τη μεγάλη μέρα που ξημερώνει. Τα βουνά, η θάλασσα, τα λαγκάδια, όλα είναι αγιασμένα σήμερα, σα να ψέλνουνε μαζί με τους Αγγέλους. Τα δρυμόνια και τα δάση μοσκοβολάνε, κάθε χαμόδεντρο, κάθε αγκάθι, κάθε πέτρα. Μέσα στον δροσερόν αέρα είναι χυμένη μια μελωδία, που την ακούνε οι ευλαβικές ψυχές κι όχι τ’ αυτιά της σαρκός : «Ιδού ημέρα ένδοξος εξέλαμψεν»!
Σήμερα αγρυπνά όλος ο άϋλος χορός των Αγγέλων, των Προφητών και των αγίων για να υποδεχτούν στα ουράνια σκηνώματα την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.
Ο μεγαλόφωνος Ησαΐας κράζει, πως πέρασε ο καιρός του θανάτου από τη μέρα που γεννήθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους η Παναγία. Και ξαναλέγει στις προφητείες που είπε για τη Θεοτόκο : «Εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εκ της ρίζης αναβήσσεται», εννοώντας πως από τη ρίζα του Ιεσσαί θα βλάσταινε η Παναγία κι απάνω σε τούτο το βλαστάρι θα άνθιζε το ευωδέστατο άνθος, ο Χριστός. Και πάλι φωνάζει : «Ευφράνθητι έρημος διψώσα, αγαλλιάσθω έρημος και ανθείτω ως κρίνον. Ευφραίνεσθε ουρανοί και αγαλλιάσθω η γη, ρηξάτωσαν τα όρη ευφροσύνην, ότι ηλέησεν ο Θεός τον λαόν αυτού και τους ταπεινούς του λαού αυτού παρεκάλεσεν»!
Ω! Πόσο αληθινά προφήτεψε ο μεγάλος αυτός Προφήτης! Γιατί ποια χαρά θα είχε ο κόσμος που είχε κυλιστεί στην αμαρτία και ποια παρηγοριά θα είχανε οι φτωχοί άνθρωποι αν δεν ερχότανε στη γη Εκείνη που ανεβαίνει σήμερα στον ουρανό κι έκανε ν’ ανθήσει σαν κρίνο η καταξεραμένη έρημο κι αντί την ξερή αστοιβιά να φυτρώσει λυγερό κυπαρίσσι κι αντί την κόνυξα ν΄ ανθίσει η μυρσίνη.
Για τους ανθρώπους που ζούσανε τον καιρό που ειπωθήκανε αυτές οι προφητείες για τη Θεοτόκο, αυτά ήτανε αινίγματα και ίσκιοι. Πλην τώρα που συντελέσθήκανε κι έγινε μ’ Αυτή η σωτηρία των ανθρώπων, για εμάς τους Χριστιανούς δεν είναι πια ίσκιοι σκοτεινοί, αλλά χεροπιαστές αλήθειες της θρησκείας μας. Και για τούτο βαστούμε γερά την Άγκυρα της Ελπίδας, την κεχαριτωμένη Θεοτόκο.
Πώς λοιπόν να μην σκιρτά από χαρά σήμερα η κτίσις, που αναστέναζε όλη και πονούσε μαζί με τους ανθρώπους, ορατά και αόρατα, έμψυχα και άψυχα;
Να! Ο ήλιος προβάλλει από την Ανατολή με μεγαλοπρέπεια, ο τελετάρχης της μεγάλης και λαμπρής πανηγύρεως. Φως γεμίζει την οικουμένη, φως γεμίζει τις ψυχές, φως κατεβαίνει ως τα βάθη της θάλασσας, φως μπαίνει μέσα στις σκοτεινές σπηλιές, φωτερά γινήκανε όλα τα σκοτεινά, αφού ο θάνατος νικήθηκε από την Πηγή της Ζωής. Γι αυτό η Κοίμησις, που γιορτάζουμε σήμερα, δεν είναι ξόδι λυπητερό, αλλά πανήγυρη χαρμόσυνη, γιορτή αθανασίας. Αν ίσως δεν ευδοκούσε ο Κύριος να πάρει σάρκα από τούτο το αγιασμένο σκήνωμα, που είναι ξαπλωμένο πάνω στο νεκρικό κλινάρι, τι θλίψη απαρηγόρητη θα ’χαμε όλοι οι άνθρωποι, καταδικασμένοι δίχως ελπίδα στη φθορά και στο θάνατο! Ποια ψυχή θα μπορούσε να δροσιστεί από το γλυκό αγεράκι της αθανασίας χωρίς τη Μητέρα της Ζωής, ποιος θα ένοιωθε την ευωδία της πνευματικής άνοιξης, δίχως την ελπιδοφόρα χελιδόνα, ποιος θα ευφραινότανε στον μυστικό Παράδεισο, αν δεν τον στόλιζε το Ρόδον το Αμάραντον;
Για τούτη την αιτία δεν ψέλνουμε σήμερα νεκρώσιμα τροπάρια στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά ύμνους χαρούμενους και θριαμβικούς, τελούντες της θείαν ταύτην και πάντιμον εορτήν της Θεομήτορος και κρατούμεν τας χείρας, τον εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες. Ψέλνουμε με αγιασμένον οίστρο και λέμε : « Άπας γηγενής σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδοχούμενος. Πανηγυριζέτω δε άϋλων νόων φύσις, γεραίρουσα την ιερά πανήγυριν της Θεομήτορος και βοάτω : Χαίροις Παμμακάριστε, Θεοτόκε, Αγνή, Αειπάρθενε»!
Επισκεφτείτε επίσης, αν θέλετε:
Δεκαπενταύγουστος: εποχή ανεφοδιασμού και εξοπλισμού - καιρός "αντεπίθεσης"!...
