Ο Άγιος Φανούριος που 27 Αυγούστου τιμούμε τη μνήμη του, είναι ένας ακόμη «κρυμμένος».....
Πότε έζησε, γιατί του πηγαίνουμε να ευλογήσει φανουρόπιτες, γιατί φτιάχνοντας την πίττα του λέμε «Θεός σχωρέσ' την μάννα του Αγίου Φανουρίου», δεν ξέρουμε.
Μπορεί και να μην χρειάζεται να ξέρουμε....
Γνωρίζουμε μόνο τα αρκετά για να τον επικαλούμαστε ως φίλο του Θεού.
Του ζητούμε να φανερώσει από αντικείμενα που απωλέσαμε, ως συντρόφους κοριτσιών, χαρές που ελπίζουμε και ό,τι ο αναγκεμένος άνθρωπος αναζητά.
Προς το συμφέρον της κάθε αίτησης, ο Άγιος των δώδεκα βασανιστηρίων, με αναμμένη την λαμπαδίτσα της εικόνας του, ψάχνει και ότι πολύτιμο για τις ψυχούλες βρει, το πάει στον Φίλο του να το βλογήσει και να στέρξει να γίνει δώσιμο και μετά το μοιράζει στις ζωές των ανθρώπων.
Λες πως ψάχνει στα παλιά βελούδινα κουτιά των αιώνων του ελέους και ό.τι γλυκό και γλυκασμένο μυστικό βρει το φέρνει....
Με την απλότητα των αγίων και την μεγαλοσύνη του κρυμμένου του βίου.
Με την γαλήνη της μαρτυρίας του και την φωτιά των μαρτυρίων του.
Με την καθημερινότητα των καλών πράξεων και το γιορταστικό της ανεύρεσης των πολυτίμων.
Άγιε της μιας και μοναδικής εικόνας, Άγιε των ερειπίων και της ταπεινοσύνης, πίττα σου τάζουμε να βρεις κάτω από τα δικά μας ερείπια τις εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους......
Σου τάζουμε την υπακοή μας στον Φίλο σου, για να βρεις τα εξαίσια απωλεσθέντα της αθωότητάς μας, καρύδια και σταφίδες στην πίττα σου, συχώριο στη μάννα σου να βρεις τα χαμόγελα που μας λείπουν για να φτάσουμε στον Σταυρό Του, στην ανάστασή μας....
«Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν. Ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε».
