Μια εσταυρωμένη γέννηση σε πορεία Αναστάσεως!

 

 

π. Σπυρίδων Σκουτής – Ευχή

Ο Χριστιανός νηστεύει όλο τον χρόνο και όχι μόνο επιλεκτικά κάποιες περιόδους σαν να πρόκειται για θρησκευτικό καθήκον.

Κάθε περίοδος νηστείας έχει φυσικά τη δική της πνευματική δυναμική λόγω των γεγονότων που ζούμε στην κάθε περίπτωση.

Είναι μέρες ερωτικές, ασκητικές, χαρισματικές. Όχι με ενοχές, με πίεση, με πρέπει αλλά με ένα θέλω συγκλονιστικό, υπαρξιακό, ένα βύθισμα σε μια σχέση και σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο. Η νηστεία είναι μια περίοδος αποφάσεων. Να σταθούμε ενώπιον σε ότι μας σκοτώνει και να το πολεμήσουμε. Να κατέβουμε με  ανδρεία στα σκοτάδια μας και να τα φωτίσουμε με τη χάρη του γεννηθέντος θείου βρέφους. Να αλλάξω πορεία από τον έρωτα των παθών σε έναν άλλο έρωτα, τον έρωτα του Χριστού.

Είναι παγίδα να μείνουμε στη νηστεία των τροφών, απλά για να θεωρήσουμε ότι καταφέραμε να τηρήσουμε ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον. Πλέον η νηστεία των τροφών είναι εύκολη, κάποιοι την κάνουν και ως στάση ζωής ή ως διατροφή. Το θέμα είναι να φύγουμε από εκεί και με αφορμή αυτό τον αγώνα να πάμε στα ενδότερα της καρδιάς και της ύπαρξής μας.

Υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβιστούμε στη νηστεία θεωρώντας την ως θρησκευτικό καθήκον, μετά να νιώσουμε δικαιωμένοι ότι τα καταφέραμε, άρα μπορούμε να ζητήσουμε από τον Χριστό χάρες διότι ήμαστε καλά παιδιά και μεγάλοι νηστευτές. Με λίγα λόγια η ειδωλολατρία στα καλύτερά της. Ας μην πέσουμε σε αυτή την παγίδα.

Απλά πράγματα...

Παίρνεις απόφαση και κατεβαίνεις στον στίβο μάχης χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Κοιτάς κατάματα μέσα σου και παίρνεις απόφαση να παλέψεις. Όχι με τη θρησκευτική έννοια, αλλά με την αγωνιστική πρόθεση και την ερωτικότητα της επιθυμίας που έχεις βαθιά μέσα σου. Κάνεις αυτό που μπορείς με την ευλογία του πνευματικού στον δρόμο της Εκκλησίας.

40 μέρες που η εκκλησία θα γίνει μαιευτήριο. 40 μέρες με πολλούς Αγίους αυτή την περίοδο να φωτίζουν τον αγώνα μας. 40 μέρες χαράς, ευχαριστίας και δοξολογίας πείνας για Θεό και στέρηση του σκότους. 40 μέρες που δεν θα τρώω αυτό που επιθυμώ για να δω την ανάγκη του αδερφού. 40 μέρες που θα προσπαθήσω να μην τρώω τον διπλανό μου, να μην σκοτώνω τον άλλον με τα λόγια μου. Όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά να είναι οι μέρες αυτές ένα ξεκίνημα αγώνα που θα πάει στην αιωνιότητα.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι αυτό το διάστημα. Όχι μόνο απλά να χάσουμε  κάποια κιλά, αλλά να ρίξουμε εγωισμούς, άσχημες συμπεριφορές, μίσος, κακίες και σκέψεις που μυρίζουν θάνατο.

Ένα μικρό λιθαράκι ζωής και Παραδείσου...

Ας νηστέψουμε ώστε να λιμοκτονήσει ο διάβολος, ας φάμε τον Θεό που συνεχώς μας προσκαλεί και ας γεμίσουμε από τη χαρά της παρουσίας Του στη ζωή μας.

Μέρες μια γεννημένης αλλά αναστημένης ελπίδας, που δεν τη ζούμε μόνο εξωτερικά ως ένα ιστορικό γεγονός αλλά βιώνεται και μέσα στην καρδιά ως ελπίδα που ακτινοβολεί στην αιωνιότητα.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Καλό αγώνα σε όλους.

Συμπλήρωμα 

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και το Σαρανταλείτουργο

Καλά, και τα Χριστούγεννα έχουν σαρακοστή;

Πόσες μέρες μένουν για τα Χριστούγεννα; - Στις 15 του Νοέμβρη αρχίζουμε τον εορτασμό των Χριστουγέννων στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Nηστεία: Μια ερωτική κίνηση σε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού 

"Από την μακρινή Τανζανία και εκ βάθους καρδίας Καλή Σαρακοστή..."  Το άγνωστο μήνυμα των Χριστουγέννων: να γίνεις θεός!

Άγιος Φίλιππος (παραμονή της νηστείας των Χριστουγέννων)...

Και:

Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;

 

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
 
Βιβλία με αγίους της διπλανής πόρτας

Άγιοι της γειτονιάς μας...  

 

ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
 

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ

 

Αυτογνωσία

 

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό

Ενότητες:

Ο Δ. Νατσιός (ΝΙΚΗ) για την εγκληματικότητα στην Κρήτη και τα αιματηρά γεγονότα στα Βορίζια

 

Απάντηση του Δημήτρη Νατσιού, προέδρου της ΝΙΚΗΣ, σε ερώτηση των δημοσιογράφων Παναγιώτη Στάθη και Άννας Λιβαθυνού, στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του ΑΝΤ1, 5 Νοεμβρίου 2025 (από το 7΄30΄΄ της εκπομπής):

-  Υπάρχει συναλλαγή μεταξύ εγκληματικών ομάδων και πολιτικών.

-  Οι οικογένειες πλέον πρέπει να αναλάβουν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

-  Σε όλη την Ελλάδα οι άνθρωποι σκοτώνονται στους δρόμους. Έχουν αγριέψει τα παιδιά μας.

-  Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, οι ιερείς: να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά.

-  Να κυβερνούμε τον λαό με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τον.

Η ερώτηση των δημοσιογράφων: «Εσείς είστε παιδαγωγός. Σ’ αυτόν απευθύνομαι πρώτα και μετά στον πολιτικό. Γιατί εγώ, πολιτική καταδίκη από τα μεγάλα πολιτικά κεφάλαια της χώρας και τους τοπικούς βουλευτές βλέπω ή χλιαρή ή καθόλου. Τι πρέπει να γίνει; Δε γίνεται να σκοτώνεται ο κόσμος έτσι!»

Ολόκληρη η απάντηση του Δ. Νατσιού:

«Έχω καταγγείλει και στηλιτεύσει επανειλημμένα τη ζημιά που γίνεται, πρώτον μέσα στα σχολεία (γιατί δεν προσφέρεται η Παιδεία με τα γερά και αγέραστα ελληνικά Γράμματα), και δεύτερον, απευθύνομαι στις οικογένειες:

Η γλώσσα μας λέγεται “μητρική”. Γιατί; Διότι ο πρώτος δάσκαλος της γλώσσας είναι η μάνα. Και δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι και η συμπεριφορά, είναι και οι καλές συνήθειες. Οι οικογένειες πλέον, οι γονείς (και ο πατέρας το ίδιο πρέπει να κάνει), πρέπει να αναλάβουν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Και πώς διαπαιδαγωγείς τα παιδιά; Με το παράδειγμα! Εμείς προσπαθούμε – και ως πολιτικοί και ως παιδαγωγοί και ως δάσκαλοι κ.λ.π. – να διδάξουμε τα παιδιά μας με τα “πρέπει”. Το “πρέπει” είναι απρόσωπο ρήμα. Πρέπει να διδάξουμε το  “πρέπον”: μετοχή, συμμετοχή και παράδειγμα.

Αυτοί που λέτε ότι δεν καταδίκασαν, γιατί δεν καταδικάζουν; Γιατί υπάρχει συμμετοχή, συναλλαγή μεταξύ εγκληματικών ομάδων και πολιτικών.

Είναι πάρα πολύ λυπηρό, νέοι άνθρωποι – ο ένας με πέντε παιδιά, μια γυναίκα πενήντα έξι χρονών… Βεντέτες; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πνευματικά αντισώματα.

Αφήνουν τους ανθρώπους να σκοτώνονται! Αυτό σημαίνει ότι το κράτος κάτι δεν κάνει σωστά. Σκοτώνονται στους δρόμους: δεκατέσσερις νεκροί στον νομό Αττικής. Σκοτώνονται με οπαδική βία. Συνεχώς! Ακούσαμε στην Πάτρα: “επιτέθηκαν δεκαπεντάχρονοι”…

Έχουν αγριέψει τα παιδιά μας! Γιατί; Θα επικαλεστώ κάτι που έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: “Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές”. Μηλιές είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, οι ιερείς… Κάτι δεν κάνουμε σωστά. Να δώσουμε το παράδειγμα – της ταπεινότητας, της αρετής, της ευσέβειας, της αγάπης – στα παιδιά.

Πώς αλλάζει αυτή η κατάσταση; Να κυβερνούμε τον λαό με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τον. Εδώ είναι η ουσία. Γιατί τον ταπεινώνουν τον λαό. Εδώ και δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Φτάνει πια! Έξω, τα πρόσωπα όλων είναι κάτω στο πάτωμα: στεναχώρια, θλίψη, και μετά τη θλίψη έρχεται η κατάθλιψη – είμαστε δεύτεροι στον κόσμο. Ο λαός που ζει στη χώρα του φωτός. Συγγνώμη για το ύφος – είναι ο λαός που τον αγαπάω και τον σέβομαι και η πατρίδα μου!».

Το βίντεο της συζήτησης:

https://www.youtube.com/watch?v=cROVKyym4Oo

Ολόκληρη η εκπομπή:

https://www.youtube.com/watch?v=X0VgPTiHyso

Η ιστοσελίδα και το διαδικτυακό κανάλι της ΝΙΚΗΣ:

https://nikh.gr/

https://www.youtube.com/@NIKH-Greece 

π. Ν. Λουδοβίκος: H μοναξιά του Χριστού

Antifono.gr

 

00:00 Εν αρχή 

02:45 Ο Χριστός και ο Σκοπός της ζωής  

05:58 Η Παναγία ξέρει  

07:32 Η Aπερισκεψία του Θεού  

12:00 Αξιοπρεπής Βουδιστής 

17:00 Ανηθικολογία  

19:30 Εσχατολογικό Παρκάρισμα  

25:50 Το γεγονός της Εκκλησίας  

29:40 Διακονία όλων για όλους  

33:10 Και ο διάβολος πιστεύει...  

36:00 "Κάντε ότι θέλετε..." 

40:00 Οι Άγιοι και η ανάπαυση του Χριστού  

42:50 Αμερική, Νότια Αμερική  

44:00 Ινδία  

48:00 Νοοτροπία απελευθέρωσης χωρίς σοφία 

" Ο φεμινισμός του Χριστού " - π. Νικόλαος Λουδοβίκος

 

Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Δήμου Αγίου Δημητρίου

 

Με συνεχώς αυξανόμενο πνευματικό ενδιαφέρον, πολλοί είναι οι πιστοί που συμμετέχουν στις ενοριακές εορταστικές εκδηλώσεις «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2025», οι οποίες πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής.

Το απόγευμα, μετά τον Αναστάσιμο Εσπερινό, ώρα 7.00 πραγματοποιήθηκε ομιλία του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου του Λουδοβίκου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με θέμα: «Ο Φεμινισμός του Χριστού».

Ο π. Νικόλαος στην εμπνευσμένη ομιλία του θέλοντας να περιγράψει την κατάσταση της σημερινής εποχής ανέφερε: «Πολλές φορές ακούμε τον ευαγγελικό λόγο και τα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας αλλά και σύγχρονων Αγίων, όμως δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Γιατί δεν είναι στο επίπεδο μας να τα κατανοήσουμε και πόσο μάλλον να τα βιώσουμε» και πρόσθεσε: «γι’ αυτό και το σημερινό θέμα που είναι πολύ ιδιαίτερο θα το προσεγγίσουμε με τρόπο απλό». Έπειτα παρέθεσε μέσα από το ευαγγέλιο χωρία που ο Χριστός έρχεται σε επαφή με την γυναίκα, χωρίς φόβο και κάποια δυσκολία ή διαφοροποίηση. 

Στη συνέχεια παρουσίασε απόψεις των παλαιοτέρων αλλά και σύγχρονων Πατέρων της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, με σκοπό να αναδείξει το πόσο η Εκκλησία εξυψώνει το γυναικείο φύλο, λέγοντας παραδειγματικά: «Έχει σημασία αυτά που διαθέτει η γυναίκα να τα θεωρήσουμε ως χαρίσματα; Η απάντηση του Χριστού είναι ναι!» και συμπλήρωσε: «Ο Χριστός την γυναίκα την εξυψώνει και την ακούει, πρώτη φορά το βλέπουμε στον γάμο της Κανά που ακούει τη μητέρα του, και κάνει το πρώτο του θαύμα».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο π. Νικόλαος απεφάνθει: «Ο δρόμος του Χριστού είναι η απίστευτη θετικότητα. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος προτρέπει να φέρεται ο άνδρας στη γυναίκα όπως ο Χριστός στην Εκκλησία».

Το Ημερολόγιο της Αρετής: μια εφηβική ταινία για τους αγίους Τέσσερις Μάρτυρες του Ρεθύμνου (ολόκληρη η ταινία)

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης / Ευχή

"Το Ημερολόγιο της Αρετής" είναι μια κινηματογραφική ταινία που δημιουργήθηκε από το Γυμνάσιο Ατσιποπούλου Ρεθύμνου, με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από το μαρτύριο των αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων Αγγελή, Μανουήλ, Γεωργίου και Νικολάου, που κατάγονταν από τις Μέλαμπες Αγίου Βασιλείου και αποκεφαλίστηκαν από τους Τούρκους στο Ρέθυμνο στις 28 Οκτωβρίου 1824.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν έφηβοι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου, συνεπικουρούμενοι από Ρεθεμνιώτες ερασιτέχνες ηθοποιούς και με την καθοδήγηση εμπνευσμένων καθηγητών και καθηγητριών τους. Αφηγείται την ιστορία της Αρετής, ενός κοριτσιού της εποχής των Τεσσάρων Μαρτύρων (που είναι χαρακτήρας μυθοπλασίας), η οικογένεια της οποίας συνδέεται με τους Τέσσερις Μάρτυρες και ζει από κοντά τη φυλάκιση και το μαρτύριό τους, τα οποία αποτυπώνει στο καθημερινό της ημερολόγιο. "Και πώς να μιλήσεις, όταν είσαι μόνο δεκατεσσάρων χρόνων, και μάλιστα κορίτσι;".

Το ημερολόγιο αυτό ανακαλύπτει στην εποχή μας μια άλλη έφηβη, απόγονος της Αρετής, η Μυρτώ, την ημέρα της αποβολής της από το σχολείο. Ξεφυλλίζοντάς το μαζί με τους φίλους της ανακαλύπτουν έναν κόσμο πρωτόγνωρο γι' αυτούς.
"Δεν έχουμε το δικαίωμα ν' αντιδράσουμε. Είμαστε σκλάβοι". "Η καταπίεση έχει πολλά πρόσωπα. Στη δική τους περίπτωση όμως, τα πήρε όλα".

Η ταινία αυτή είναι μια ευχάριστη έκπληξη σε μια εποχή όπου όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι αναζητούμε την ταυτότητά μας. Το άδολο, θεατρικό παίξιμο των παιδιών αποδίδει με αυθεντικότητα στιγμές από τη ζωή των εφήβων στο σχολείο και στην καθημερινότητά τους, ενώ πραγματικά στιγμιότυπα από τον εορτασμό των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο, και όχι μόνο, συμπληρώνουν την εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Αξίζει ανεπιφύλακτα να γνωρίσουμε τη Μυρτώ και τους φίλους της και, μαζί μ' εκείνους, να ζήσουμε με τη φαντασία μας τον ηρωισμό των Τεσσάρων Μαρτύρων και των άλλων υπόδουλων χριστιανών του Ρεθύμνου, που, παρά τις απελπιστικές συνθήκες, διατηρούσαν αδούλωτη την ψυχή τους και ψηλά τη σημαία της πίστης τους.

Συγχαρητήρια στα παιδιά, στους καθηγητές τους και σε όλους τους συντελεστές. Οι Τέσσερις Μάρτυρες ας είναι πρότυπά τους για όλη τους τη ζωή κι ας μεταφέρουν αυτή τη φλόγα και στα δικά τους παιδιά κάποια στιγμή. Το ευχόμαστε.

Το επίσημο διαδικτυακό κανάλι του Γυμνασίου Ατσιποπούλου για την ταινία "Το Ημερολόγιο της Αρετής": https://www.youtube.com/@ImerologioAretisAtsipopouloGym

ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΒΗΜΑΤΑ

Ο Αύγουστος, για όσους κρατιόμαστε από τον βράχο της παράδοσής μας, είναι συνδεδεμένος με την Παναγία. Νιώθουμε την ανάγκη από την πρώτη κιόλας μέρα του, να περάσουμε από κάποιον ναό, την ώρα του δειλινού, και να ακούσουμε και να συμψάλουμε το “πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών, ω μήτερ του Λόγου και παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον” ή “των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν, Θεονύμφευτε, αλλ’ η φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον”. 

Είναι τα δύο πανέμορφα ποιήματα των παρακλητικών κανόνων, του Μικρού και του Μεγάλου, που μας υπενθυμίζουν την πορεία της ζωής, τους πειρασμούς μας, την ανάγκη για φως, για σωτηρία, για βοήθεια, για χαρά που ξεπερνά τα μέτρα και τα όρια του παρόντος. Είναι η Παναγία η μορφή αυτή που μπορεί να μας δώσει ό,τι ζητάμε και σ’ αυτήν απευθυνόμαστε, όσοι ακόμη αντέχουμε να βλέπουμε τον Αύγουστο όχι μόνο ως μήνα διακοπών από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά και ως καιρό, ευκαιρία για αναζήτηση της αλήθειας του μέσα κόσμου μας.

Οι Έλληνες, στην πλειονοψηφία μας, έχουμε χάσει αυτόν τον καθημερινό αυγουστιάτικο σύνδεσμο. Ιδίως οι νεώτεροι είναι πιο μακριά, διότι δεν μπορούν να συμμεριστούν το περιεχόμενο των παρακλητικών κανόνων, όχι μόνο λόγω της γλώσσας, αλλά κυρίως διότι περιγράφουν έναν άνθρωπο που νιώθει την ήττα του από την ισχύ του κοσμικού πνεύματος, της βιοτικής παραζάλης, η οποία τον κυκλώνει όπως οι μέλισσες το κερί, της θλίψης που γίνεται βέλος που τρώει την καρδιά, και οι νεώτεροι το καλοκαίρι δεν θέλουν έγνοιες, θέλουν τη ζωή τους να χαρακτηρίζεται από τη ραστώνη της ανίας, της διασκέδασης, της θάλασσας και των διακοπών, να πηγαίνουν σε συναυλίες, σε εκδρομές, να μην αισθάνονται ότι τους κυνηγούνε βάσανα. Και μοιάζει εύλογη αυτή η προτίμηση.

Όμως ο χρόνος δεν αφήνει τον άνθρωπο να λησμονήσει αυτό που του λείπει. Μπορεί να θέλουμε να αφήσουμε στην άκρη τις ταραχές και το κενό μας, να μπούμε στη θάλασσα για να ελευθερωθούμε από τις εντάσεις μας, να βρούμε φως, να ξεσκάσουμε, να φλερτάρουμε, να απολαύσουμε, να συναντηθούμε με τα παιδιά μας που δεν προλαβαίνουμε να τα δούμε στον ρυθμό του υπόλοιπου χρόνου, όμως το “έτι έν σοι λείπει” και η εύρεση του “ενός ού έστι χρεία” αγγίζει την ψυχή μας και τον Αύγουστο. Κι εδώ η Παναγία είναι και παραμένει η απάντηση.

Στην εικόνα της μπροστά, την ώρα που ανάβουμε κερί και προσκυνούμε, νιώθουμε ότι εκείνη παραμένει η μάνα όλων των ανθρώπων και η δική μας. Και κάνοντας μια προσευχή σ’ αυτήν, δεν μένουμε μόνο στον δικό μας τρόπο. Αφηνόμαστε στη δική της αγκαλιά, για να μας δείξει με τη σιωπή της, το αδιόρατο χαμόγελο που απευθύνεται προς τον καθέναν μας, ότι ο Υιός που κρατά είναι ο Θεός μας. Και όπως Εκείνος μας κοιτάζει, έχοντας την αγάπη της δικής της αγκαλιάς, είναι έτοιμος να μας δώσει, στην παντοδυναμία Του, την απάντηση, που είναι ο Ίδιος. Ο Θεός που μας ενισχύει και μας σώζει. Που μας αγαπά, περιμένοντας από εμάς να μη νιώσουμε οι μεγάλοι που πρέπει να απαντήσουμε στα πάντα με τον τρόπο μας, αλλά τα παιδιά, οι φίλοι Του, που θέλουμε να κουρνιάσουμε κι εμείς στην αγκαλιά της Παναγίας, της μάνας μας που μας δείχνει το φως το χαρμόσυνο.

Ας πάρουμε μέρος στις παρακλήσεις του Αυγούστου. Δεν είναι μόνο θέμα παράδοσης. Είναι και η ανάγκη να βρούμε την δική μας απάντηση στην αγάπη της Παναγίας.

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”
στο φύλλο της Τετάρτης 30 Ιουλίου 2025

Λύπη, φόβος, πίστη

 

Φώτης Μελέτης