Αργυρώ Στεφανάκη, η σύγχρονη «αγία των λεπρών» († 12 Ιουλίου 2014)

π. Γεώργιος Σπανουδάκης

 

Η Αργυρώ γεννήθηκε στην Κρήτη σ’ ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο γύρω στα 1920.

Ήταν μια λεβέντισσα, όμορφη, καλοστημένη! Αγαπήθηκαν μ’ έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευτούν κηρύχθηκε ο πόλεμος.

Το παλληκάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς. Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνιστεί κι εκεί εναντίον των Γερμανών.

Κάποια στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν.

Πληροφορείται η Αργυρώ τα καθέκαστα και τρέχει στον τόπο της εκτέλεσης. Δέκα Έλληνες είναι στημένοι στον τοίχο κι απέναντί τους δέκα Γερμανοί με προτεταμένα τα όπλα τους περιμένουν τη διαταγή για να πυροβολήσουν.

Η Αργυρώ αγέρωχη, περήφανη, όμορφη σαν θεά περνάει μπροστά τους και μία μία κατεβάζει τις κάνες των όπλων.

Όλοι σαστίζουν.

Ο στρατιωτικός υπεύθυνος της εκτέλεσης την φωνάζει μπροστά του.

«Τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις; «Ο αρραβωνιαστικός μου είναι εδώ. Ή θα τον ελευθερώσεις ή χτύπα κι εμένα!».

Ο άνθρωπος υποκλίνεται. Τέτοιο θάρρος, τέτοια αφοσίωση δεν την έχει ξαναδεί. «Πάρ’ τον και φύγε!» της λέει.

Μα η Αργυρώ δεν σταματά εδώ.

Και τα άλλα παλικάρια είναι Έλληνες, είναι χωριανοί της. Με περίσσιο θάρρος αντιλέγει!

«Όχι! Ή όλους ή στήσε με κι εμένα στον τοίχο!»

και με τα λόγια αυτά προχωράει προς τους κατάδικους.

Ο διοικητής έχει μείνει άφωνος.

Οι στρατιώτες τους το ίδιο.

Στέλνει μήνυμα στον ίδιο τον Φύρερ, ο οποίος εκφράζει τον θαυμασμό του και την επιθυμία του να γνωρίσει αυτή την ηρωική Ελληνίδα. Και χαρίζεται η ζωή σε όλους…

 

Η Αργυρώ κι ο αγαπημένος της παντρεύονται. Αποκτούν ένα παιδάκι. Μετά την γέννα εκδηλώνεται η φοβερή λέπρα στην Αργυρώ.

Πρέπει να αφήσει τον άντρα της, το νεογέννητο αγγελούδι της, το σπιτικό της, όλο το στήσιμο της ζωής της και να απομονωθεί στην Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων. Την περιμένει η κοινή μοίρα αυτών των απόκληρων…

Ο πατέρας μένει μ’ ένα λεχούδι στα χέρια.

Αναζητάει τροφό για να του το αναστήσει και βρίσκει βοήθεια από μια γυναίκα στα Χανιά, στην άλλη άκρη της Κρήτης. Περνούν λίγοι μήνες.

Η Αργυρώ καίγεται από τη στέρηση του σπλάχνου της και παίρνει μια τρελή απόφαση.

Νύχτα βουτάει στη θάλασσα και διασχίζει κολυμπώντας την απόσταση μέχρι την απέναντι στεριά.

Έχει κάνει έναν μπόγο τα ρούχα της και τα έχει δέσει πάνω στο κεφάλι της. Περπατάει εφτά μερόνυχτα, μόνη, κρυπτόμενη για να μην την αντιληφθούν και την πετροβολήσουν, σχεδόν άσιτη και άποτη και κάποια στιγμή φθάνει στα Χανιά και βρίσκει το σπίτι της τροφού -είχε πάρει τις πληροφορίες της από τα μηνύματα που της έστελνε ο άντρας της.

Το βρίσκει έρημο.

Κάθεται παράμερα στην αυλή και περιμένει. Κάποια στιγμή έρχονται κάποιοι, μια γυναίκα, δυο-τρεις γριές. Από μακριά τους μιλάει, τους συστήνεται.

«Μόνο να μου πείτε αν είναι καλά το παιδί μου. Μόνο να το δω από μακριά!» τους λέει.

«Το παιδί σου πέθανε χθες το βράδυ! Μόλις το κηδέψαμε, ερχόμαστε από τα μνήματα».

Μαζεύει τα συντρίμμια της, τον πόνο της και παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

 

Περνούν λίγα χρόνια.

Εκείνη πάντα στην Σπιναλόγκα. Παίρνει μήνυμα από τον άντρα της πως θέλει να παντρευτεί.

Εκείνος είναι νέος και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας και επιστροφής για την Αργυρώ.

«Μ’ όλη μου την καρδιά και την αγάπη μου!»,

του απαντάει. Και την ημέρα του γάμου κάνει πάλι την ίδια παράτολμη ενέργεια.

Βγαίνει κολυμπώντας και παρευρίσκεται στο γάμο, πάλι από μακριά. Κι όταν τελειώνει το μυστήριο πλησιάζει τη νύφη και της φωνάζει

«Έχεις καλόν άντρα. Να τον αγαπάς!…»

και της αφήνει και το δώρο της, ένα χρηματικό ποσό που το μάζεψε ψίχουλο-ψίχουλο από το επίδομα που της έδιναν.

Και σε κάθε παιδί που γεννούσε αυτή η γυναίκα, έβγαινε με τον ίδιο τρόπο στη βάφτισή του κι άφηνε ένα δώρο, ό,τι μπορούσε η φτώχια της να προσφέρει…

 

Το 1957 το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας κλείνει. Έχει φθάσει κι εδώ το φάρμακο της λέπρας.

Όσοι είχαν την νόσο σε πρώιμα στάδια θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους.

Οι παλιοί ασθενείς, στους οποίους είχαν προκληθεί ορατές ανεπανόρθωτες βλάβες και οι οποίοι ως επί το πλείστον είχαν ξεχαστεί και από τις οικογένειές τους,

αν και θεωρούνταν ασφαλείς πλέον με την θεραπεία στην οποία είχαν και αυτοί υποβληθεί,

μεταφέρθηκαν σε ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα Αττικής.

Εδώ η Αργυρώ θα γίνει μια ταπεινή διάκονος των πιο ηλικιωμένων ασθενών.

Θα γνωρίσει τον Άγιο Νικηφόρο το λεπρό και τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη και θα βιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού.

Θα πάρει και θα δώσει αγάπη και προσφορά, θα αγιάσει με τη ύπαρξή της εκείνον τον ταλαίπωρο τόπο.

Μαζί με δυο-τρεις άλλες ομοιοπαθείς γυναίκες έπλεναν, καθάριζαν, περιποιούνταν και νεκροστόλιζαν, όταν ερχόταν η ώρα τους, τις λεπρές αδελφές.

 

Αξιοσημείωτο είναι και το τάμα που είχαν από παλιά κάνει:

«Κάνε, Θεέ μου, να βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα, όχι για μας, για τους νέους που χάνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους και δεν θα φάμε λάδι στον αιώνα!!!».

Κι αφού βρέθηκε το φάρμακο έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση.

Και δεν έβαλαν λάδι στο στόμα τους.

Και το Πάσχα για να κάνουν κατάλυση βουτούσαν το δάχτυλο, το κολοβωμένο απ’ την αρρώστια, στο λάδι της καντήλας και το ακουμπούσαν στα χείλη τους

για να τιμήσουν την ημέρα την Ανάστασης χωρίς να πατήσουν τον όρκο τους. Αυτή ήταν η Αργυρώ.

Ποιος ξέρει πόσα άλλα διαμάντια έκρυβε η μαρτυρική ζωή της! 

 

Η μαρτυρική Αργυρώ κοιμήθηκε ειρηνικά στις 12 Ιουλίου του 2014

και στην ανακομιδή των λειψάνων της στις 26 Ιουλίου του 2017 φανέρωσε την δόξα της και ευωδίασε το λείψανό της!

Η επόμενη τηλεοπτική σειρά εποχής θα αναφέρεται στην Αγία των λεπρών Αργυρώ Στεφανάκη.

 

Η ΝΙΚΗ προς τους Έλληνες ροκάδες & τους Έλληνες ράπερς – Μουσικούς και φίλους της μουσικής

 

ΝΙΚΗ

Σ’ έναν κόσμο που καταρρέει, οι καρδιές των ανθρώπων που μισούν την ψευτιά και την αδικία ξεχειλίζουν και σκάνε σαν ηφαίστεια.

Ο τόπος μας, η Ελλάδα, είναι εντελώς «ηφαιστειογενής» – γεμάτος καρδιές ηφαιστειακές, που μισούν την ψευτιά και την αδικία. Γι’ αυτό έχουμε τόσους επαναστάτες και τόσους ήρωες, τόσες επαναστάτριες και ηρωίδες. Και τόσους αγίους και αγίες, που αντιστάθηκαν στην ανελέητη εξουσία της εποχής τους μέχρι θανάτου.

Πριν λίγα χρόνια (το 2019) και οι καρδιές μερικών ανθρώπων δεν άντεξαν άλλο κι εξαπέλυσαν τα ηφαίστειά τους στην επιφάνεια. Αποφάσισαν ν’ αναλάβουν δράση για να εκπροσωπήσουν τον απλό άνθρωπο – όπως είναι και οι ίδιοι – απέναντι στην αδίστακτη και απάνθρωπη εξουσία της δικής μας εποχής. Δημιούργησαν μια πολιτική κίνηση, που την ονόμασαν «Νίκη», και κάλεσαν έναν δάσκαλο του Δημοτικού Σχολείου, γνωστό για την εντιμότητά του και τη φωτιά της ψυχής του για τα παιδιά και την πατρίδα, να μπει μπροστά ως πρώτος μεταξύ ίσων και να γίνει ο πρόεδρος της κίνησης.

Αυτός ο δάσκαλος ονομάζεται Δημήτρης Νατσιός. Μπήκα κι εγώ μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια, όταν έμαθα πως μπροστά πηγαίνει ο Νατσιός. Τον πήρα τηλέφωνο και του έκανα δύο ερωτήσεις: τι άποψη έχει για το φασισμό και το ναζισμό και τι άποψη έχει για τη θανατική ποινή και τα βασανιστήρια. Μου απάντησε: «Εμείς είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και δεν μπορούμε να τα δεχτούμε αυτά».

Μετά από αυτή την απάντηση, ήξερα πως είχα «πρόσκληση». Πρόσκληση από τη συνείδησή μου να μπω στη μάχη.

Μια άλλη φορά, σε κάποια συνάντηση, ρώτησα: «ο Χριστός είπε ν’ αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας. Εμείς λέμε πως είμαστε χριστιανοί. Ας σκεφτούμε λοιπόν: τους εχθρούς της πατρίδας μας τους αγαπάμε; Αν όχι, αν τους μισούμε, τότε μάλλον θέλουμε δουλειά ακόμα». Ένας αδελφός μας, που συμμετείχε στη συνάντηση, μου απάντησε: «Εμείς, αδελφέ μου, όταν αγωνιζόμαστε υπέρ της πατρίδας, θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε την απειλή, όχι τον άνθρωπο». Δηλαδή ο άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, είναι πάντα συνάνθρωπος.

 

Το πολιτικό σύστημα σάστισε όταν μας είδε. Μας φοβήθηκε, γιατί δεν μπορούσε να μας καπελώσει και γιατί μιλούσαμε γι’ αυτά ακριβώς που φοβάται περισσότερο: για τους ήρωες και τους αγίους αυτού του τόπου. Είδε επίσης πως έχουμε προτάσεις κι είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για τα όνειρα κάθε τίμιου ανθρώπου σ’ αυτή τη χώρα – για το ίδιο που πάλεψαν οι γονείς μας, οι παππούδες μας και οι γονείς των παππούδων μας, μα βρέθηκαν πάντα γελασμένοι και προδομένοι.

Έτσι, όσο πλησίαζαν οι εκλογές του 2023, για να μας εξουδετερώσει, το σύστημα άρχισε να μας βομβαρδίζει με συκοφαντίες: πως είμαστε «ακροδεξιοί», δήθεν «φασίστες», πως είμαστε… «πράκτορες των Ρώσων», πως είμαστε… συμμορία που ξεπλένει παράνομο χρήμα και ένα σωρό τέτοιες ανοησίες! Όμως ο λαός μίλησε και, κατά τη δική μας ρομαντική άποψη, κι ο ουρανός μίλησε: κι έτσι δέκα από μας μπήκαν στη Βουλή. Κι από τότε δεν έπαψαν ν’ αγωνίζονται για την πατρίδα, για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία και για τον άνθρωπο.

Τώρα οι δέκα έχουνε μείνει εννιά και αρκετοί που αρχικά μας πλησίασαν και περπάτησαν μαζί μας έχουν αλλάξει στρατόπεδο κι έγιναν εχθροί μας. Μα όλα αυτά είναι ανθρώπινα και, δυστυχώς, αναπόφευκτα. Εμείς συνεχίζουμε να κρατάμε ψηλά την ίδια σημαία – όχι αυτήν της εξουσίας, μα εκείνη που κρατούσαν οι πρόγονοί μας όταν αγωνίζονταν για το σωστό και το δίκιο. Και χιλιάδες άνθρωποι συμπορεύονται μαζί μας σ’ αυτόν τον αγώνα.

Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε κι εσένα. Σ’ αυτόν τον αγώνα προσκαλούμε κι εσάς.

Προσκαλούμε ειδικά εσάς, επειδή έχετε τον ίδιο καημό και τα ίδια ηφαίστεια μ’ εμάς. Επειδή εσείς δεν τραγουδάτε για να βγάλετε λεφτά, αλλά για να εκφράσετε αυτά που αγαπάτε και για να διαμαρτυρηθείτε για το σκοτάδι του κόσμου – και γι’ αυτά ροκάρετε και ραψωδείτε όπως σας οδηγεί η ορμή της νιότης σας! Κι εμείς δεν γίναμε πολιτικοί για να βγάλουμε λεφτά, ούτε για να εξουσιάσουμε τους αδελφούς μας, αλλά για να υπερασπιστούμε προπαντός εσάς, τα παιδιά μας, και ν’ ανάψουμε ένα φως μέσα στο σκοτάδι του κόσμου!

Δεν θέλουμε να κάνετε κάτι, μόνο να ξέρετε, να θυμάστε και να ψάχνετε πάντα την αλήθεια.

 

Κάποιοι δήθεν «αντιεξουσιαστές» (ίσως βαλτοί από την εξουσία) άρχισαν κιόλας να μας χτυπούν και ύψωσαν εναντίον μας πανό που μας χαρακτήριζε «χριστιανοφασίστες». Γι’ αυτούς ο δάσκαλος Νατσιός επισήμανε: «Να σημειώσω ότι οι λεγόμενοι “αντιεξουσιαστές” υβρίζουν εμένα και τη ΝΙΚΗ με τις ίδιες φράσεις που χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός, κάποια μεγαλοστελέχη της Νέας Δημοκρατίας και τα αργυρώνητα παπαγαλάκια στις βραδινές τους τηλεοπτικές συκοφαντίες» (Νατσιός: Ο κυβερνητικός φασισμός έχει και αριστερό χέρι).

Η Νεολαία της ΝΙΚΗΣ έγραψε στο ιστολόγιό της: «Εμείς όμως θέλουμε να εστιάσουμε στο μίσος που είδαμε στα πρόσωπα αυτών των παιδιών. Με τόσο μίσος, όποια ιδέα και να υπηρετείς θα είσαι στα άκρα και σίγουρα δε θα βρίσκεις την ειρήνη μέσα σου. … Σε κάθε περίπτωση εμείς τους αγκαλιάζουμε και τους βλέπουμε σαν αδέρφια μας. Θα έρθει η ώρα που αρκετοί από αυτούς θα συνταχθούν στον αγώνα για τα αγνά ιδανικά και τις αξίες της Ρωμιοσύνης, όπως και έχει γίνει στο παρελθόν» (Άρθρο “Θα χάσουμε τον άνθρωπο... Και εμείς ακόμα θα κοκορομαχούμε, κολλημένοι σε ιδεολογίες και τσιτάτα...”).

Συγγνώμη, παιδιά, αλλά τέτοια λόγια δεν νομίζω πως τα γράφουν ακροδεξιοί, ούτε φασίστες.

Το ίδιο και τα παρακάτω λόγια του δάσκαλου Νατσιού, από το άρθρο του Η εξαρχία των Εξαρχείων του 2017:

«Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για την συμπεριφορά των νέων της εποχής μας. Όταν δικαίως καταδικάζουμε αυτή την συμπεριφορά, διαπράττουμε ταυτόχρονα ένα βαρύ αδίκημα κατά της αλήθειας. … Τα παιδιά μας είναι παιδιά της εποχής μας. Η εποχή μας είναι δική μας κατάκτηση, δική μας ευθύνη, δική μας λογοδοσία, δική μας αλαζονεία και, κυρίως, δική μας “παιδεία”. Ποια “παιδεία” προσφέρουμε στα παιδιά μας, όχι μόνο σαν σχολεία, αλλά κυρίως σαν κοινωνικό μοντέλο. Μήπως θερίζουμε σήμερα ό,τι σπείραμε χθες; Ποιος τροφοδοτεί τα Εξάρχεια; … Μα εμείς. …

Τι σκεφτόμαστε όλοι μας τώρα για να “πολεμήσουμε” την εξαρχία των Εξαρχείων; Να γίνει ένα… ντου και να τους σπάσουμε στο ξύλο. Λαμπρή ιδέα!! Ο Δεκέμβριος του 2008 με τον φόνο του άτυχου νεαρού Γρηγορόπουλου, θα φαντάζει σαν φασαρία σχολικού αυλόγυρου. Τίποτε δεν καταλάβαμε ούτε καν μετανιώνουμε για την ηθική μας αυτουργία. …

Δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Όχι. Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Να ξαναγίνουμε πάλι δάσκαλοι των παιδιών μας, εμείς και όχι το γελοίο κράτος, και να διδάξουμε στα παιδιά μας τι θα πει Άνθρωπος με κεφαλαίο το άλφα…».

 

Δυο βιντεάκια από τον Νατσιό που μ’ αρέσουνε:

Διδάσκοντας παιδιά μέσ’ στη Βουλή: παρατάει την κυβέρνηση και διαβάζει Κολοκοτρώνη, απευθυνόμενος σε επισκέπτες μαθητές Γυμνασίου. 

«Εις το τραπέζι δεν θέλω να είναι άρτος αρπαγής, πρόβατον αδικίας… αλλά άρτος ιδρώτος, φακές ταπεινοφροσύνης, ρεβίθια ελεημοσύνης», μηνύματα ήθους στη Βουλή με αφορμή τη νηστεία των Χριστουγέννων.

Ένα άρθρο του: Έχουμε ένα πολιτισμό που θεωρεί το παιδί ως ενόχληση.

Και από τη συντάκτρια του Antimedia, που, όπως γράφει, δεν ψήφισε ΝΙΚΗ: Tι σχέση έχει ο Νατσιός με τον εγγονό του Ρόμπερτ ντε Νίρο που πέθανε από λευκή σκόνη;.

Για να μη νομίζεις όμως ότι η ΝΙΚΗ είναι μόνο όμορφα λόγια, εδώ είναι οι Θέσεις μας για την Οικονομία, την Υγεία, την Παιδεία, τις σχέσεις μας με τις άλλες χώρες (Εξωτερική Πολιτική), το Περιβάλλον και όλα τα θέματα, όπως και για τον «προσωπικό αριθμό» και πώς η ψηφιοποίηση του κράτους δεν θα γίνει ψηφιακή δικτατορία και ανελευθερία (όπως βλέπεις, η ελευθερία είναι διαρκής έγνοια μας): https://nikh.gr/category/nikh/theseis/

Η θέση μας για τα Τέμπη

Για την Παλαιστίνη

Για τον ναζισμό

*****

Τώρα θα κλείσω στέλνοντάς σε (και συγγνώμη) σε μερικά δικά μου γραπτά, για να καταλάβεις με τι καρδιά σου μιλώ.

Τι είναι η ακροδεξιά – Και γιατί η ΝΙΚΗ δεν εντάσσεται σ’ αυτήν (εκεί ελπίζω ότι θα βρεις απαντήσεις γι’ αυτό το ζήτημα)

Επιστολή ορθόδοξου χριστιανού προς τους αδελφούς μας Ινδιάνους (αυτό είχα την τιμή να μεταφραστεί και στα αγγλικά και ισπανικά και να δημοσιευτεί έξω, όπου αντί για Ινδιάνους γράφει «ιθαγενείς Αμερικανούς»).

Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής.

"Μπαμπά, μ’ αγαπάς;" "Μαμά, μ’ αγαπάς;" – Επιστολή σε γονιό, που η έφηβη κόρη του είναι έγκυος

 

Τώρα, γιατί σου τα γράφω όλ’ αυτά; Απλώς για να ξέρεις ότι υπάρχει αυτή η προσπάθεια. Και για να μην πέσεις στην παγίδα, όταν ακούσεις πως η ΝΙΚΗ είναι «ακροδεξιό μόρφωμα», «φασίστες» κ.τ.λ. Τίποτ’ άλλο δεν θέλω από σένα, παρά μόνο – αν θέλω κάτι – ν’ αγαπάς αυτή την πατρίδα και τους τίμιους ανθρώπους που πάλεψαν να την πάνε μπροστά.

Δεν είμαστε φασίστες. Δεν είμαστε παιδιά του Χίτλερ ή του Μουσολίνι. Είμαστε παιδιά του Κολοκοτρώνη, του «Γιου της Καλογριάς» (Καραϊσκάκη), του Μάρκου Μπότσαρη, της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, της Μπουμπουλίνας. Παιδιά της μάνας και του πατέρα μας, καθημερινών βιοπαλαιστών, που δεν αγάπησαν ποτέ την ατιμία, την απανθρωπιά και το ψέμα και μας μεγάλωσαν κι εμάς με αγάπη για την τιμιότητα, την ανθρωπιά και την αλήθεια.

Δεν ξέρω τι πιστεύεις, τι σου αρέσει να κάνεις, ποια είναι τα όνειρά σου, πώς συνδέεσαι με τους άλλους, πού εργάζεσαι, πώς ζεις. Αν όμως είσαι τίμιος και καθαρός, ισχύουν για σένα τα λόγια του πατριδοφύλακα Μακρυγιάννη (όπως τον λέει ο δάσκαλος), του ελευθερωτή μας: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. … Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”».

Επειδή δεν υπάρχει «πιο ροκ» από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (που του κόψανε το χέρι και τη γλώσσα, για να μη μιλάει και να μη γράφει) και «πιο ραπ» από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού και τα ποιήματα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του 19χρονου μαθητή που κρέμασαν οι Άγγλοι στην Κύπρο λόγω των αγώνων του για την ελευθερία της πατρίδας του:

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ’ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί» (Ευαγόρας Παλληκαρίδης).

 

Γέρασα, αλλά είμαι ακόμα έφηβος.

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Καθηγητής Θρησκευτικών

Υπεύθυνος της Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ

Το μακροσκελές αυτό κείμενο το έγραψα με αφορμή:

·         μια συζήτηση με την έφηβη κόρη μου περί χιπ χοπ,

·         την κουβέντα ενός καλού φίλου, ότι η ραπ είναι το πιο πολιτικό είδος μουσικής στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή,

·         τους ορθόδοξους ράπερς, αλλά και ορθόδοξους ροκάδες, που κάνουν κι αυτοί την προσπάθειά τους, έστω κι αν δεν τους καταλαβαίνει ο περισσότερος κόσμος,

·         και ανακαλώντας στη μνήμη μου τις πολιτικές ροκιές με τις οποίες μεγαλώσαμε (μαζί με έντεχνα και παραδοσιακά, τραγούδια της αγάπης και της λευτεριάς).

Το αφιερώνω:

·         στον Ιάπωνα σαμουράι Παύλο Τακούμα, που έγινε ορθόδοξος χριστιανός από τον ιερέα, τον οποίο είχε πάει να σκοτώσει (τον άγιο Νικόλαο Κασάτκιν),

·         στην αγία Όλγα τη Μαία, ιθαγενή της Αλάσκας, στον ορθόδοξο αρχηγό των Ινδιάνων Μοχώκ Βλαδίμηρο Natawe και στον ιθαγενή της Κολομβίας και ορθόδοξο επίσκοπο Άσσου Τιμόθεο,

·         στον Αφρικανό ορθόδοξο επίσκοπο Γκόμας του Κονγκό Τιμόθεο Ντούμπα, που ευχαρίστησε τη ΝΙΚΗ, επειδή έφερε τη φωνή του στο Ευρωκοινοβούλιο για τις σφαγές που υφίσταται ο λαός του από παραστρατιωτικούς αντάρτες.